คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ภายในห้อสีาวสะอานาปานลา มีเรื่อเรือนเพื่ออำนวยวามสะวรบรัน ทว่ามีอแ่น้อยิ้น ส่วนให่เป็นรูปภาพึ่แ่ละภาพะเป็นเรื่อนรีที่เ้าอห้ออบ หนึ่ในนั้นือีาร์ัวโปรอเาเอ...
เ้าอเสียลมหายใแผ่วเบานอนอยู่บนเียว้านาิไ์ ในอ้อมแนมีร่านุ่มนิ่มุบ เมื่อม่านสีาวยับ แส็ลอเ้ามา นที่ำลัสบายึ่อยๆ ยับัวื่น...
มะลิร้อยลืมาึ้นพร้อมับสูลมหายใเ็มปอ แล้ว่อยๆ ผ่อนออมาอียาวเหยีย ่อนะยับัวหันไปมอนนที่อหล่อนเอาไว้ ใบหน้าามในรอบผมยุ่เหยิเผยยิ้ม พลาพลิัวหันเ้าหาอ้อมแนอบอุ่นอนที่ยัหลับสนิท ไล้ปลายนิ้วมือับใบหน้ามายทีู่ะอ่อนเยาว์ลเมื่อยามหลับ แล้วมาหยุลที่ริมฝีปาไ้รูปสีเรื่อที่ทำให้หล่อนปั่นป่วนมานั่อนัอย่านึสนุ
นที่หลับไหลในนิทราเริ่มรู้สึัวเมื่อถูวน เาะพริบาเบาๆ และเมื่อรู้สึัวเ็มที่ึรู้ว่าถูใรวน เมื่อปลายนิ้วเล็ๆ ไล้ลบนรอยแยอริมฝีปาเา็ัารอ้าปาับปลายนิ้วอนในอ้อมแนอย่ารวเร็วนหิสาวสะุ้พร้อมเสียร้ออุทานและเสียหัวเราะใสราวระัามมา
“อุ๊ย!!”
นที่ับนิ้วแม่ัวีเอาไว้ลืมาพลัน พร้อมับหัวเราะออมาอย่าบันเมื่อหิสาวหน้าแ
“ุธาม!! แล้มะลินี่” หิสาวทำท่าระเ้าระอ แ่วหน้าหวานเ็มไป้วยรอยยิ้ม ึถูนที่หัวเราะนเหลือนัยน์าเล็แบรวบเ้าไปอ ่อนะัารฟัสียนนที่ทำหน้าอนๆ ้อหัวเราะ้วยวามัี้
“ุธาม อ๊าย ุธ๊าม!!”
ร่าบาิ้นหนีนี้แล้ ่อนที่อีฝ่ายะยอมปล่อยให้หิสาวออาอ้อมแนพร้อมเสียหัวเราะที่เบาล
“ี่โมแล้วแมวเหมียว” ายหนุ่มปิปาหาวหวอๆ เาอบเรียหล่อนว่าแมวเหมียวแทนื่อมะลิร้อยหรือมะลิเยๆ เพราะแม่แมวเหมียวน้อยอเา่าอออ้อนอ่อนหวาน เวลาอยู่้วยันหล่อนลอเลียอยเอาใไม่เยห่า เาอยาไ้อะไรหล่อนไม่เยัใ สมับ่าอบแทนที่เาให้หล่อนในแ่ละเือนริๆ
ายหนุ่มมอร่าระหำลัพันาย้วยผ้านหนูผืนโ ยับัวึ้นนั่ และมอหล่อนเินไปที่โ๊ะเรื่อแป้นำิ๊บึ้นมาหนีบผมเอาไว้่อนะหันมาอบ
“แปโมแล้ว่ะ ะอาบน้ำพร้อมันไหมะ”
หิสาวหันไปถามนัวโเปลือยเปล่าภายใ้ผ้าห่มผืนหนา วาู่ามพราวระยับ ใบหน้าเรียวหวานแ้มยิ้มเสมอนั้นมอเาอย่ารอำอบ ายหนุ่มผ่อนลมหายใยาว ไม่มีใรรู้ใเาเท่ามะลิร้อยอีแล้ว เพียแ่...
ายหนุ่มถอนหายใอีรอบ ราวับว่าเามีวามในใให้้อบิหนั ทว่ามะลิร้อยรู้ว่านเออยู่ในุไหน ึไม่ถามเารๆ นอาะเสนอออมาว่า
“ไปอาบน้ำ้วยันนะะ มะลิะนวใหุ้เอ”
ธามไทอยิ้มไม่ไ้ให้ับเ้าอบวาลมโเหมือนแมวเหมียวรหน้า ่อนะพยัหน้าแล้วปัผ้าห่มไปอีทา เผยร่าายำยำ้วยมัล้ามเพราะออำลัายสม่ำเสมอ มะลิร้อยแ้มร้อน ร่าายอเาามสมาย แ่ทำไมหล่อนถึยัไม่เยินทั้อยู่ับเามาสามปีแล้ว ร่าบารีบเินไปหยิบเสื้อลุมมาให้นัวโอย่าเอาใ
“อบใ...”
เารับเอาไปพลายมือึ้นบแ้มนุ่มแผ่วๆ อย่าหยอเย้า แล้ว้มลูบริมฝีปาสีเรื่อในะที่หิสาว็อบรับเาอย่ายินยอมพร้อมใเหมือนทุรั้ที่ผ่านมา เายอมรับอย่าริใว่าไม่เยเบื่อรสูบอหิสาว นเริ่มรู้สึว่านี้ือหนทาอันราย ผู้หิร่าเล็เนื้อัวบอบบา เ้าอใบหน้าามที่ยอมามใเาทุอย่ารหน้าำลัทำให้เาสับสน และบอนเอว่า้อถอย เาใ้เวลาับหล่อนนานเินไปแล้ว ทั้ที่หล่อนไม่ผิอะไรเลย แ่เป็นเา่าหาที่รู้ว่าไม่วรปล่อยให้เป็นเ่นนี้่อไป ไม่วรปล่อยให้หัวใอยู่ในห้วเสน่หาอมะลิร้อย...
ไ้ฤษ์อัปแล้วนะะ อันนี้เป็น้นบับสิ ยัไม่ไ้มีารรีไร์ เียนไปอัปไป้า อนนี้เียนไ้ประมาหนึ่แล้ว เพิ่เริ่มลับมาเียน่อเมื่อวานนี้เอ อัปไม่ทุวันนะะ อาวันเว้นวันหรือนานว่านั้น่ะ
ความคิดเห็น