ตอนที่ 53 : ๑๑ หน้าที่
ฉันท์ทัตนัดออกรอบกับเพื่อนที่แทบไม่มีเวลาเจอกันในระยะหลังมานี้ ขณะที่กำลังคุยกันเพลินๆ นัยน์ตาของเขาก็เหลือบไปเห็นจิรสินที่เวลานี้มีสาวสวยตามมาด้วย นัยน์ตาสีเข้มเขม้นมองไปยังผู้หญิงข้างกายของอีกฝ่าย แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ใช่วีระดา...
“คุณสินใช่ไหม”
เพื่อนของเขาเอ่ยถามขณะมองไปยังฝ่ายนั้น ยังไม่ทันได้รับคำตอบจิรสินก็หันมาเห็นคนทั้งคู่พอดี เขาหันไปพูดอะไรกับผู้หญิงของตนครู่หนึ่งแล้วเดินตรงมาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเดิม
“บังเอิญจังเลยนะครับ เจอกันอีกแล้ว วันนี้ทำไมไม่พาคุณมิ่งมาด้วยกันล่ะครับ ผมจะได้ช่วยสอนเธอตีกอล์ฟเสียเลย” จิรสินเอ่ยถามยิ้มๆ ตั้งใจกวนน้ำให้ขุ่น
“นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนายเลยสักนิด” เขาตอกกลับทันทีอย่างไม่คิดไว้หน้าเหมือนๆ ที่ผ่านมา ทำให้เพื่อนที่อยู่ด้วยกันขยับตัวอย่างอึดอัด และเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนของตนหน้าตึงตั้งแต่ฝ่ายนั้นเดินมายังไม่ถึง สถานการณ์คงไม่ปกตินักระหว่างคนคู่นี้
“เอ่อ คุณสินมากับใครครับนั่น”
คนที่หน้าเริ่มตึงขึ้นหันมายิ้มให้เจ้าของคำถาม
“ผมมากับน้องที่รู้จักกันน่ะครับ”
ฉันท์ทัตเมินหน้าไปอีกทางนึกอยากเบ้ปากเสียด้วยซ้ำแต่เขาห้ามการกระทำอันไร้สาระนั้นลงได้ ก่อนจะก้าวห่างออกไปอย่างไม่มีแก่ใจจะเสวนา เพราะเพียงแค่ฝ่ายนั้นเอ่ยถึงมิ่งขวัญอารมณ์ของเขาก็คุขึ้นในทันที
คนทั้งสองมองตามร่างสูงของฉันท์ทัตไป ต่างคนต่างรู้สึกถึงความไม่พอใจของฝ่ายนั้น จิรสินต้องอดทนต่อความโกรธอย่างยิ่งยวด อีกครั้งแล้วสินะที่เขาถูกฉีกหน้าโดยญาติผู้พี่
หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงฉันท์ทัตออกจากสนามกอล์ฟ เขาหมดอารมณ์จะคุยต่อไป แต่เมื่อออกมาก็โทรศัพท์ติดต่อทนายโกสุมทันที เขาสอบถามเส้นทางกับฝ่ายนั้น อีกประมาณเกือบสี่สิบนาทีจึงมาชะลอรถยนต์ที่หน้าบ้านหลังเล็กกะทัดรัดเหมาะสมสำหรับแม่ลูกสามคน...
ชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถยนต์ เขาไม่คิดจะลงไปหรือแสดงตัวว่าเป็นใคร เพราะรู้ดีว่ากำลังทำตัวไม่เหมาะสมและงี่เง่ามากแค่ไหนที่มานั่งมองบ้านหล่อนเหมือนคนบ้า เป็นเรื่องที่ไม่เข้าท่าและคนแบบเขาไม่ควรทำเลยสักนิด ชายหนุ่มหงุดหงิดในหัวใจได้ไม่นานร่างเล็กของผู้หญิงแสนดื้อก็เดินออกมาพร้อมถุงขยะ หล่อนเปิดประตูรั้วแล้วตรงมาที่ถังขยะ จัดการทิ้งเรียบร้อยก็หมุนตัวเข้าบ้านโดยไม่รู้ว่าอีกฟากถนนมีใครบางคนกำลังมองตนอยู่ไม่คลาดสายตา
พอเริ่มสบายใจขึ้นมาหน่อยว่าหล่อนอยู่กับครอบครัวจริงๆ ชายหนุ่มก็กลับบ้านในเวลาเกือบห้าโมงเย็น เขาต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าพรนภากำลังนั่งคุยกับมารดาของตนทั้งที่วันนี้เป็นหยุดหล่อนควรอยู่กับลูกสิถึงจะถูก...
“อุ๊ย ทัตมาแล้วค่ะ” พรนภาเอ่ยทักชายหนุ่มเสียงหวาน “ภามาถึงสักพักแล้วค่ะ เจอคุณแม่เลยนั่งคุยกัน”
“หนูภาซื้อของมาฝากแน่ะ ไหนๆ ก็มาถึงแล้ว แม่ขอตัวก่อนก็แล้วกัน” ท่านหันไปทางมัลลิกา ฝ่ายนั้นก้าวเข้ามาแล้วดันรถเข็นของนายจ้างออกไปจากห้องรับแขก โดยไม่วายปรายตามองร่างสูงใหญ่ของฉันท์ทัตแวบหนึ่ง เมื่อชายหนุ่มละสายตาจากมารดามายัง พรนภา หญิงสาวก็ยิ้มหวานให้คนที่ก้าวเข้านั่ง
“คุณมาทำไม”
คำถามที่ออกจากปากคนหน้าขรึมทำให้พรนภาตวัดสายตาค้อนขวับ
“แหม ภาจะมาเยี่ยมแฟนเก่าบ้างไม่ได้เหรอคะ” ใบหน้างดงามยิ้มยั่ว พลางเลื่อนมือออกไปลูบหัวเข่าของอดีตคนเคยรักที่เคยหวานชื่นอย่างยั่วเย้า แต่ในเวลาเดียวกันคุณฉัตรฉายกับมัลลิกาก็ยังจับตามองอยู่
“แม่นี่ร่านไม่เลิก แต่เอาเถอะ ฉันจะปล่อยให้ได้ใจไปก่อน กำจัดแม่เลขาชั้นต่ำได้เมื่อไร แม่นี่ก็หมดความหมายเหมือนกัน!”
มัลลิกายืนนิ่ง หล่อนได้แต่หลุบตามองนายจ้างด้วยแววตาไม่ชอบใจ คนตรงหน้าไม่เคยรักหรือเห็นใจใครเลยหรือเช่นไรกัน นับวันมัลลิกาก็เริ่มเหน็ดเหนื่อยกับคนคนนี้มากขึ้นทุกที
ฉันท์ทัตหลุบตาลงมองมือที่ลูบหัวเข่าของตนเบาๆ ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลามีรอยยิ้มนิดๆ ก่อนจะวางมือลงทับหลังมือนุ่มของหล่อน ทำให้นัยน์ตาคู่งามวาววับด้วยความสมใจ ยิ่งเมื่อฉันท์ทัตกระตุกมือหล่อนเข้าไป ร่างระหงก็โผเข้าหาเขาโดยไม่อิดออดหรือเล่นตัวให้เสียเวลา
“ทัตขา...” หญิงสาวเบียดกายเข้าไปในอ้อมแขนของคนที่ยังรัก พลางเอนศีรษะซบไหล่กว้างของเขาอย่างแสนคิดถึง มืออีกข้างยกขึ้นลูบแผงอกกำยำเบาๆ อย่างต้องการปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบ ทำให้เลือดในกายของเขาเดือดพล่านเหมือนที่เคยทำได้เมื่อนานมาแล้ว
“ภาคิดถึงคุณเหลือเกิน อย่าเย็นชากับภานักเลยนะคะที่รัก ขอโอกาสภาอีกสักครั้ง ขอให้ภาได้ชดเชยคืนวันที่เราต้องห่างกัน ให้ภาได้ชดใช้ความผิดพลาดที่ภาทำให้คุณต้องเสียใจนะคะ”
พรนภาพูดเป็นตุเป็นตะ หลงตัวเองขนาดหนักว่าเขาจะโศกเศร้าเสียใจไปกับการที่ถูกหล่อนทอดทิ้งนักหนา ทว่าความจริงนั้นเปล่าเลย ทุกอย่างกลายเป็นอดีตที่ไม่น่าจดจำสำหรับเขาอีกต่อไป จริงอยู่แรกเริ่มเขาอาจจะเสียใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากพอจะทำให้คนอย่างเขาถึงกับฟูมฟายเสียน้ำตา เพราะเมื่อรู้ว่าหล่อนไม่มั่นคงเขาก็ไม่ให้ความสำคัญอีก และการที่เขามีมิ่งขวัญเข้ามาในชีวิตก็เพียงเพื่อทำให้หล่อนรู้ว่าเขาไม่สนใจหล่อนอีกต่อไป และหล่อนไม่สำคัญอะไรเลยสำหรับเขา...
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
