ตอนที่ 47 : ๑๐ มันเป็นเกม
ที่เอพริล ครีเอทีฟ ทีมงานกำลังคัดสรรนางแบบและนายแบบเพื่อขึ้นปกนิตยสารปกใหม่ พวกเขาดูรูปจากเอเจนซีที่ส่งมาให้เพิ่มเติม หนึ่งในนั้นคือวีระดานางแบบสาวที่คุ้นหน้ากันดี
“คนนี้น่าสนใจนะ เห็นรับโฆษณาหลายตัวอยู่เหมือนกัน เคยขึ้นปกประกบคุณพรนภามาแล้วด้วย” ทีมงานคนหนึ่งกล่าวออกมาขณะนั่งสุมหัวกันอยู่ที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ภาพนางแบบและนายแบบวางเรียง มีข้อมูลครบ
“อืม น่าสนใจนะ” หัวหน้าเอ่ยขึ้น ขณะอ่านข้อมูลคร่าวๆ ของวีระดา ผู้หญิงคนนี้สวยและบุคลิกดีไม่เบา และไม่น่ามองข้ามเลยสักนิด “ตกลงผมเลือกคุณวีระดาคนหนึ่งแล้วกัน”
ทีมงานพยักหน้ารับรู้ แล้วจึงหันไปเลือกรายอื่นๆ ต่อไป ก่อนจะนำเข้าที่ประชุมซึ่งจะมีหัวหน้าฝ่ายโฆษณาดูความเรียบร้อยอีกที
ช่วงบ่ายของวันวีระดายิ้มกว้าง รีบตอบตกลงทันทีที่ได้รับข่าวดีจากผู้จัดการที่ดูแลเรื่องงานให้ตน หญิงสาวหันไปมองคนที่กำลังทำงานอยู่กลางห้องแล้วเดินตรงไปหา
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
เสียงที่ดังข้างๆ ใบหูทำให้จิรสินเงยหน้าขึ้นยิ้ม ดวงตาของเขาวาววาบ เมื่อคิดว่าอีกไม่นานหรอกเขาจะกำจัดหนามที่มันคอยยอกอกออกไปจากชีวิตเสียที...
“ทำให้สำเร็จ ถ้าทำได้ ผมให้อีกก้อน”
วีระดายิ้มหวาน นั่งลงบนตักของเขาพร้อมโอบกอดรอบคอ
“แน่นอนค่ะ จะไม่ทำให้ผิดหวัง” หล่อนสบตาเขาอย่างท้าทาย ก่อนขยับปากรับจูบดูดดื่มของฝ่ายนั้นอย่างเร่าร้อน
ขณะเดียวกันพรนภาทำสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ หญิงสาวโทรศัพท์ไปหาคุณฉัตรฉาย ฝ่ายนั้นทำเสียงแปลกใจแต่แล้วก็เอ่ยชวนหล่อนไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน หญิงสาวตอบรับด้วยความยินดีและคิดว่าช่างเป็นช่วงเวลาที่ประจวบเหมาะเหลือเกิน จึงตัดสินใจพาลูกสาวของตนไปบ้านอภิลักษณ์ด้วยกัน...
“เราจะไปไหนกันคะคุณแม่” น้องแพรเอ่ยถามมารดา
“ไปบ้านคุณย่าฉัตรฉายจ้ะ เราจะไปกินข้าวเย็นกันที่นั่น”
“แล้วคุณยายล่ะคะ” หนูน้อยเอ่ยถามอย่างคิดถึง
“แม่บอกคุณยายแล้วจ้ะ หนูไม่ต้องห่วงนะลูก เราไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับ” พรนภาเอ่ยกับลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนหวาน ใบหน้าเรียวเล็กของแม่หนูทำให้นึกถึงสามีที่เสียไป แต่ในขณะเดียวกันใบหน้าของอดีตคนรักก็แจ่มชัดยิ่งขึ้น หญิงสาวผ่อนลมหายใจ ไม่ว่าอย่างไรหล่อนจะทำให้เขากลับมารักได้อีกครั้ง ต่อให้มีสักสิบมิ่งขวัญหล่อนก็ไม่ยอมแพ้
ฉันท์ทัตถอนหายใจแล้วปิดแฟ้มเอกสาร เขาเก็บปากกาแล้วหันไปมองเลขาสาวสวยส่วนตัวที่กำลังจัดแฟ้ม หญิงสาวรู้สึกคล้ายว่ามีคนมองจึงหันไปยังทิศทางนั้น หล่อนชะงักลงนิดหน่อยเมื่อสบตาคมกริบ ส่วนเขาเลิกคิ้วขึ้นพลางบอก
“วันนี้กลับเร็วหน่อย นัดนายเดชเอาไว้ที่บ้าน ไม่อยากออกไปผจญกับรถติดข้างนอก” เขาบอกหญิงสาวเพราะวันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์แห่งชาติ แล้วลุกจากเก้าอี้ บิดกายซ้ายขวาไล่ความเมื่อยขบก่อนจะคว้าสูทขึ้นมาถือเอาไว้ มิ่งขวัญไม่ขัดข้อง หญิงสาวรีบคว้ากระเป๋าถือของตนตรงไปหาร่างสูงใหญ่ แล้วหลบสายตาที่มองมาอย่างกรุ้มกริ่ม
ทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น แต่แวบเดียวที่ฉันท์ทัตเห็นรถยนต์เขาก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร
“ภา...”
มิ่งขวัญหันไปมองคนพูด ก่อนจะมองไปยังรถยนต์คันที่จอดไว้หน้าบ้าน ชายหนุ่มหลุบตามองหญิงสาว แล้วพยักหน้าให้อีกฝ่ายลงจากรถ ทั้งคู่เดินตามกันเข้าไปภายในบ้านและทันได้ยินเสียงโต้ตอบของคุณฉัตรฉายและเสียงเล็กๆ ที่เดาว่าเป็นเสียงของเด็กผู้หญิง
“วันนี้อยู่กินข้าวกับย่านะน้องแพร”
“ได้ค่ะ” น้องแพรรับคำ ทำให้คุณฉัตรฉายยิ้มอย่างพอใจแล้วเงยหน้าขึ้นเมื่อบุตรชายพร้อมกับมิ่งขวัญเดินเข้ามา ซึ่งท่านก็ได้ยินเสียงรถเมื่อครู่และรู้ว่าบุตรชายมาถึงแล้วเช่นกัน
“มาก็ดี หนูภาพาลูกมาเยี่ยมแม่ ว่าแต่หนูกรล่ะ ไปไหน ทำไมยังไม่มา”
ฉันท์ทัตตวัดสายตามาจากพรนภาและลูกสาว เขามองมารดาแล้วตอบคำถาม ขณะที่พรนภาทำสีหน้าแปลกใจกับบุคคลที่ชื่อ 'หนูกร' พอควร
“ก็เธอเป็นพนักงาน ก็ต้องกลับมาทีหลังสิครับ จะให้กลับพร้อมผมได้อย่างไร”
พอเขาพูดจบทั้งมารดาและพรนภาก็เหลือบตามองไปยังมิ่งขวัญที่ยืนเยื้องร่างสูงออกไปสองก้าวทันที
“แหม! แล้วทำไมคุณมิ่งขวัญถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะคะ”
พรนภาเป็นคนเอ่ยคำนี้ออกมา และทำให้มารดาของเขาพอใจยิ่งนัก
“นั่นสิ ทำไม...”
ทั้งคู่ปรายตามองผู้หญิงของชายหนุ่ม ทำให้มิ่งขวัญเม้มปากแน่น ในขณะที่ฉันท์ทัตหันไปรั้งร่างเล็กที่ยืนเยื้องออกไปข้างหลังอย่างให้เกียรติตน แล้วยกมือขึ้นโอบไหล่นุ่มไว้พร้อมออกแรงบีบไหล่ข้างนั้นเบาๆ ราวกับต้องการบอกให้หล่อนอย่าสนใจ ทำให้หญิงสาวอุ่นวาบในอก เงยหน้ามองเขาขณะที่ใบหน้าคมคายอมยิ้ม
“เลขาส่วนตัวครับ ฉะนั้นไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน มิ่งขวัญก็จะอยู่ที่นั่นเสมอ ทีนี้คงไม่แปลกใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้พร้อมผมได้”
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
![]() |
|
![]() |
|
![]() |
|
![]() |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

179 ความคิดเห็น
-
#169 Npff (จากตอนที่ 47)วันที่ 5 มกราคม 2563 / 21:21พรนภาเอ้ย ถอยซะไปหาเอาข้างหน้าดีกว่ามั้ย#1690