ตอนที่ 45 : ๑๐ มันเป็นเกม
๑๐
มันเป็นเกม
บนตึกสูงห้าสิบชั้นแห่งหนึ่ง ควันบุหรี่ลอยฟุ้งจากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงกว้าง ดวงตาสีเข้มมองไปยังผนังกระจกสีเข้ม ข้างกายมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งหลับสนิทในสภาพเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ชายหนุ่มหลุบตามองแล้วกระตุกยิ้มเหยียดเมื่อคิดถึงใครบางคนที่ตนเกลียดแสนเกลียด...
ร่างงามของผู้หญิงข้างๆ พลิกกายเล็กน้อย ครู่ต่อมาจึงลืมตาขึ้น หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มพลางขยับตัวเบียด
“ทำไมตื่นเร็วคะ”
“วันนี้ผมมีธุระ” เขาตอบยิ้มๆ พลางยกมืออีกข้างลูบท่อนแขนเปลือยของผู้หญิงที่ตนคบหาเงียบๆ หล่อนเป็นนางแบบระดับกลางๆ ของวงการ รับงานทั่วไป ส่วนใหญ่เป็นโฆษณาและขึ้นปกนิตยสาร ที่สำคัญสวยถูกใจเขาและเร่าร้อนเกินบรรยาย
“ผมมีงานให้คุณทำ ผลตอบแทนคุ้มค่า สนใจไหม”
จิรสินสบตาคู่สวยเฉี่ยวที่มองเขาอย่างชั่งใจ ก่อนจะยิ้มหวาน
“งานอะไรคะ...” ทั้งคู่สบตากันนิ่ง แล้วจิรสินจึงหันไปดับบุหรี่ก่อนหันกลับมายังคนข้างๆ ก้มลงไปหาพลางกระซิบบอก คนฟังนิ่งงันไปอึดใจ ทว่าแววตาวาววามขึ้นทันทีก่อนจะเผยอปากรับปลายลิ้นของคู่ขาพร้อมกับคำตอบที่ทำให้ฝ่ายนั้นพอใจเป็นอย่างยิ่ง...
เกมสตาร์ต
เวลาเดียวกันที่บ้านอภิลักษณ์ พอตื่นเช้ามามิ่งขวัญก็ปฏิบัติตัวเหมือนทุกวัน นั่นคือตื่นก่อนฉันท์ทัตแล้วจัดการธุระของตนเองให้เรียบร้อย เพื่อกลับมาเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้คนเรื่องมากอย่างฉันท์ทัต
หญิงสาวหันไปมองคนที่ยังหลับอุตุก็เดินเข้าไปใกล้ พลางโน้มตัวลงมอง พลันแววตาก็อ่อนโยนลงเมื่อได้แอบมองเขายามหลับสนิท เป็นเวลาที่เขาดูไร้พิษสง ทว่ายังเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์เร้าใจเช่นเคย หญิงสาวเผลอยิ้ม ก่อนจะหุบปากเมื่อนึกขึ้นได้สายว่าสายแล้ว หล่อนไม่ควรมาชื่นชมเขาเวลาแบบนี้
“คุณทัตคะ จะสายแล้วนะคะ ตื่นเถอะค่ะ”
เสียงหวานที่ดังแว่วอยู่ใกล้ๆ กับสัมผัสที่แตะลงมาบนใบหน้าทำให้ฉันท์ทัตลืมตาขึ้น ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวพลางยิ้มให้คนที่แตะมือลงบนแก้มข้างหนึ่งของเขา คนขี้เซาจึงตวัดแขนรวบกอดคนตัวเล็กลงไปกองกับอกกว้างของตนจนฝ่ายสาวเจ้าร้องอุทานด้วยความตกใจพร้อมโวยวายออกมา
“คุณทัตอย่าเล่นสิคะ! เสื้อยับหมดแล้วเห็นไหม”
คนที่นอนกอดสาวสวยตัวหอมยิ้มกริ่ม ไม่ได้สนใจว่าชุดราคาเหยียบหมื่นที่เขาปรนเปรอให้จะยับยู่ยี่อย่างที่หล่อนอ้างหรือไม่ นอกจากเอ่ยถามด้วยสายตาของคนเอาแต่ใจ เจ้าเล่ห์ หมายมาด...
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก แล้วดู...” เขาไล่สายตามองคนที่แต่งตัวเรียบร้อยในชุดทำงานด้วยสายตาชนิดหนึ่ง “ไม่ยอมรออาบน้ำพร้อมกันอีกแล้ว อยากเดือดร้อนอีกหรือไง”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่นัยน์ตาคาดโทษจนคนตัวเล็กแก้มแดงปลั่ง พลางดันอกเขาไว้
“ขืนรอคุณเดี๋ยวก็สายอีก ปล่อยเถอะค่ะ เสื้อผ้าฉันยับหมดแล้ว” หญิงสาวบ่นอุบ ใบหน้างามที่ตกแต่งบางเบางอเง้า คนที่มองด้วยแววตาพอใจแกมหมั่นไส้นั้นหัวเราะหึๆ ในลำคอ แล้วยอมปล่อยเจ้าหล่อนออกพร้อมกับลุกนั่ง หญิงสาวรีบถอยไปหยุดที่หน้าตู้ ปัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วคว้าเสื้อคลุมตรงไปส่งให้คนหน้าด้านที่ทำท่าจะสะบัดผ้าห่มออกพ้นตัวอย่างไม่สนใจใยดีอะไรเลยเหมือนทุกวัน
ชายหนุ่มปรายตามองคนที่ทำหน้าตึงทั้งที่แก้มแดงตรงหน้ายิ้มนิดๆ แล้วสะบัดผ้าห่มออกจากร่างโดยไม่สนใจว่าหล่อนจะอับอายแค่ไหนพร้อมกับลุกยืนเต็มความสูง อวดร่างเปลือยกำยำสมส่วนและน่ามองอย่างที่สุดต่อหน้าต่อตาคนที่แก้มแดงหนักขึ้นไปอีกเพราะความอับอายและพยายามมองเขาไม่ต่ำไปกว่าช่วงอกบึกบึน ขณะที่คนตัวโตก็ทำอ้อยอิ่ง กว่าจะขยับมาหา กว่าจะยื่นมือมารับ หญิงสาวก็ต้องนับหนึ่งถึงสิบและปรามหัวใจให้เต้นช้าๆ บอกว่าอย่าไปสนใจเขานัก ก่อนจะผ่อนลมหายใจพรืดเมื่ออีกฝ่ายรับเสื้อคลุมไป เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับแก้มนุ่มที่ถูกเขาโน้มหน้าลงมาหอมดังฟอดด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าชื่นใจ...
“รอเดี๋ยวนะ จะรีบให้ก็แล้วกัน” ว่าแล้วร่างสูงก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำพร้อมเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดี ทำให้คนที่ยืนเกร็งต้องพ่นลมหายใจพรืด แล้วตวัดสายตาค้อนๆ มองตามคนหน้าด้านที่รับเสื้อจากหล่อนไปก็จริงแต่ไม่ยอมสวมใส่ให้เรียบร้อย ตรงข้ามกลับพอใจจะอวดบั้นท้ายขาวตึงสั่นใจคนมองเล่นเสียอย่างนั้น
หญิงสาวเม้มปาก หน้าร้อนผ่าวๆ ทว่าครู่ต่อมาก็ต้องอมยิ้มด้วยความขัดเขินแกมเป็นสุข จะว่าไปในความหน้าหนาของฉันท์ทัตก็กลับกลายเป็นความน่ารักได้เหมือนกัน บางทีเขาดุดันและเอาแต่ใจ แต่บางทีเช่นเวลานี้เขาก็ขี้เล่น ไม่มีมาดเหมือนเวลาปกติ เขาเป็นคนที่ทำให้รู้สึกอยากอยู่ใกล้และหนีไกลห่างในเวลาเดียวกัน
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
