ตอนที่ 41 : ๙ ผู้ถูกเลือก
๙
ผู้ถูกเลือก
หลังจากได้รับการสัมภาษณ์งานจากผู้จัดการฝ่ายบุคคลโดยตรง กันยกรจึงถูกส่งไปทำงานฝ่ายการตลาดซึ่งเหมาะสมกับหล่อนมากที่สุดในเวลานี้ กระทั่งเลิกงานหญิงสาวจึงได้รับคำสั่งให้ไปพบฉันท์ทัต...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งและถูกดันเข้ามาพร้อมร่างระหง ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมองตรงไปยังหล่อนเป็นตาเดียว โดยเฉพาะดนุเดชที่มองนิ่งด้วยสายตาคมปลาบ...
ดนุเดชนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะกวาดตามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทว่ารวดเร็วเกินกว่าอีกฝ่ายจะทันรู้สึกตัวเพราะมัวแต่หลบตาผู้ชายสองคน ทำให้พระเอกหนุ่มเม้มปาก นี่เอง...คนที่ฉันท์ทัตเกริ่นให้ฟัง รูปร่างหน้าตาก็ดี แต่ไม่น่ามีนิสัยสอดรู้สอดเห็นไปได้เลยสักนิด เขาเบือนหน้ากลับมายังฉันท์ทัต ความอคติเกิดขึ้นทันทีเมื่อคิดว่ากันยกรคือคนที่จะก้าวเข้ามาสร้างความยุ่งยากให้กับพี่ชายของตน...
ดนุเดชไม่รู้ว่าทำไมจึงเกิดอคติต่อกันยกรทั้งที่ปกติเป็นคนมองโลกในแง่ดี ทว่ากับผู้หญิงที่ก้าวเข้ามาใหม่คนนี้ทำให้เขามีความคิดต่างออกไปจากเดิม
ฉันท์ทัตมองผู้มาใหม่ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตูจึงพยักหน้าพร้อมเอ่ยปากอนุญาต
“เข้ามาสิ จะได้แนะนำให้รู้จักกับนายเดช”
กันยกรมองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายรูปหล่อสะดุดตาที่ชื่อ ‘เดช’ แวบหนึ่ง รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่นึกไม่ออกว่าเคยพบเจอกันที่ไหน กระทั่งก้าวเข้ามาหยุดห่างโต๊ะของฉันท์ทัตและยืนเยื้องด้านหลังผู้ชายแปลกหน้าเล็กน้อย ฉันท์ทัตจึงเอ่ยแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน
“คุณกร คนนี้คือคุณดนุเดช ลูกพี่ลูกน้องของผมเอง เรียกว่าคุณเดชเฉยๆ ก็ได้” ดนุเดชหันไปมองสาวหน้าหวานแล้วรับไหว้อีกฝ่าย ริมฝีปากได้รูปของเขากดยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ทว่ากลับทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความเยาะหยันอย่างประหลาด จึงค่อยๆ ลดมือลงแนบลำตัวอย่างไม่เข้าใจนัก ฉันท์ทัตตวัดสายตามองน้องชายแวบหนึ่งพลางบอก
“ส่วนคนนี้คือคุณกันยกรนะเดช เรียกง่ายๆ ว่ากร เป็นลูกสาวเพื่อนคุณแม่ จะมาพักด้วยกันที่บ้านฉัน รู้จักกันไว้ซะนะ” เขาบอก ดนุเดช แล้วหันไปสบตากับกันยกรอีกครั้งพลางเอยถาม “พอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างไหม เขาเป็นดาราใหญ่ กำลังดัง!”
ฉันท์ทัตแนะนำยิ้มๆ ปนหยอกเย้า ทำให้กันยกรต้องมอง ดนุเดชซ้ำอย่างตกใจ ที่แท้เขาเป็นดาราดังนี่เอง ถึงได้คุ้นหน้านัก แต่แล้วรอยยิ้มตื่นเต้นที่กำลังมอบให้เขาต้องเจื่อนลงเมื่อชายหนุ่มเมินหน้าหนีราวกับเบื่อหน่าย ทำให้กันยกรรู้สึกใจวูบโหวง ยืนตัวลีบเหงื่อชื้นฝ่ามือ...
ฉันท์ทัตจับตามองคนทั้งสอง รับรู้ถึงปฏิกิริยาต่อต้านจาก ดนุเดชที่มีต่อกันยกร นึกแปลกใจเหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาก็ปัดความคิดนั้นทิ้งแล้วหันไปสั่งมิ่งขวัญที่กำลังปิดแฟ้มพอดี
“คุณมิ่ง เก็บของ เราจะไปกันแล้ว”
มิ่งขวัญเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร ไม่ลืมยิ้มทักทายกันยกร ฝ่ายนั้นก็ยิ้มตอบ รู้สึกใจชื้นที่อย่างน้อยก็ยังมีคนยิ้มให้ และมั่นใจว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่เสแสร้งไม่ได้แฝงความเกลียดชังเหมือนอย่างที่ได้รับมาจากใครบางคน
หญิงสาวใจหายเมื่อคิดเช่นนั้น ทำไมเขาไม่ชอบหน้าหล่อน คิดพลางลอบมองแผ่นหลังกว้างและต้นคอแข็งแรงสะอาดสะอ้านด้านหลังของดนุเดช หัวใจพลันห่อเหี่ยว จำได้ว่าหล่อนและเพื่อนต่างชื่นชอบผลงานของเขากันถ้วนหน้า หากเจอสักครั้งยังคิดเอาไว้ว่าจะต้องขอลายเซ็นให้ได้ แต่เมื่อได้พบเจอจังๆ ตัวเป็นๆ อย่างใกล้ชิดกลับมีบางอย่างไม่ยอมให้หล่อนทำเช่นนั้น แม้จะยอมรับว่าเขาหล่อเหลาคมคายเสียยิ่งกว่าในทีวีสักร้อยเท่าเมื่อพบกันตรงๆ ทว่ากลับต้องผิดหวังเพราะเขาไม่ได้น่ารักเช่นที่เคยคิดไว้ดนุเดชไว้ตัวและเย่อหยิ่งเกินกว่าจะเข้าใกล้...
ที่แท้ก็สร้างภาพ!
กันยกรแอบค่อนขอดในใจ รีบขบเม้มริมฝีปากอิ่มไม่ให้เผลอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา ก่อนจะขยับตัวเมื่อทุกคนลุกขึ้นและพร้อมออกเดินทาง
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
