ตอนที่ 33 : ๗ คู่แข่ง
หลังจากที่พอร์ชคันหรูของฉันท์ทัตขับเคลื่อนออกมาจากบริเวณโรงแรม หญิงสาวก็ได้แต่นิ่งเงียบ ก่อนจะรับสายจากทางบ้าน เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้างาม รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความสุขแท้จริง ชายหนุ่มเม้มปาก ขมวดคิ้วมุ่น ตาขุ่นอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวไม่ยอมยิ้มแบบนั้นกับเขาเลยสักครั้ง...
“ค่ะ ได้ค่ะแม่ ไว้มิ่งจะไปหานะคะ เป็นวันหยุดนี้นะคะ ค่ะ รักแม่นะคะ” หญิงสาววางสายพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงเคลือบอยู่บนใบหน้า ยิ่งทำให้คนข้างๆ หมั่นไส้เพิ่มขึ้น
“ทีกับคนอื่นคุณทำไมถึงยิ้มได้ยิ้มดี กับผมทำไมถึงไม่ยอมยิ้ม”
เสียงกระแนะกระแหนอย่างคนเอาแต่ใจจากคนขับกิตติมศักดิ์ทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานเลือนหาย พร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจเหนื่อยหน่ายตามมา พลางคิดว่าอยู่กับเขาอย่างกับว่าจะมีเรื่องให้ยิ้มได้อย่างนั้นแหละ...
“ก็ไม่รู้จะยิ้มอะไร”
“ไม่รู้จะยิ้มอะไรก็ต้องยิ้ม เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ผมสั่งให้คุณยิ้ม” เขาหันมาบอกคนข้างๆ ด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง หญิงสาวจึงหันกลับไปมอง แล้วทำตามคำสั่งนั้นด้วยการยิ้มแยกเขี้ยวให้อีกฝ่ายทีหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองข้างหน้า มุมปากได้รูปของคนสั่งกระตุก ใบหน้ายังคงบึ้ง แต่ในใจเขากำลังขบขัน แม่สาวน้อยข้างๆ เล่นตลกกับเขาก็ได้ เอาเถอะ เขาจะปล่อยหล่อนไปก่อน แต่เดี๋ยวพอถึงบ้านเขาจะคิดบัญชีกับหล่อนให้สาสมเลยทีเดียว!
เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็กลับไปตั้งใจขับรถ แต่คราวนี้ใบหน้าเข้มๆ ของฉันท์ทัตกลับมีรอยยิ้ม และดูท่าทางสบายอกสบายใจเสียจนคนที่นั่งข้างยังต้องนิ่วหน้าและค้นหาสาเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างนึกกังขา...
เป็นบ้าอะไรของเขานะ...
มิ่งขวัญขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเมินหนีใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่มและหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย...
ฉันท์ทัตส่ายหน้ายิ้มๆ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอารมณ์ดีจนอยากจะฮัมเพลงออกมาเสียเหลือเกิน หากไม่ติดว่ามีมิ่งขวัญอยู่ข้างๆ และทำให้หล่อนต้องลืมตาขึ้นมามองเขาราวกับพบเจอตัวประหลาดเขาคงทำไปแล้ว...
มิ่งขวัญเผลอหลับไปนานพอสมควร แต่เมื่อตื่นขึ้นหล่อนยังได้ยินเสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งดังซ่าๆ จึงรีบทรงตัวตรง คิดว่าถึงบ้านแล้วเสียด้วยซ้ำ แต่กลับยังไม่พ้นเขตท้องทะเล หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ จึงได้เห็นร่างสูงของฉันท์ทัตยืนมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า คล้ายกำลังใช้ความคิดบางอย่าง...
หญิงสาวจึงก้าวลงจากรถ สืบเท้าตรงไปยังคนที่ยืนทอดอารมณ์ กระทั่งไปหยุดยืนข้างๆ เขาก็ยังคงเงียบ มิ่งขวัญไม่กล้าพูดอะไรเพราะเวลาที่เขาทำตัวนิ่งๆ ขรึมๆ ใช้ความคิดแบบนี้ หล่อนก็ไม่กล้าแหย็มกับเขานัก
“คุณชอบทะเลไหม” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น หญิงสาวจึงมองออกไปเบื้องหน้า พลางสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด
“ชอบค่ะ ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่มักจะพาฉันกับน้องมาเที่ยวกันบ่อยๆ ทุกวันหยุด ท่านจะถามเราสองคนพี่น้อง ว่าอยากไปที่ไหนมากที่สุด” หญิงสาวกล่าวถึงอดีตพร้อมรอยยิ้มที่ระบายทั่วดวงหน้า ฉันท์ทัตหันมองคนตัวเล็กข้างๆ ดวงตาสีเข้มราวทะเลน้ำลึกจับจ้องใบหน้าด้านข้างของหญิงสาว “ฉันกับน้องก็จะแข่งกันร้องตะโกนบอกว่าเราจะไปทะเล ฉันกับน้องชอบเล่นน้ำมากกว่าไปดูสัตว์ตามสวนสัตว์เสียอีก”
หญิงสาวหันมายิ้มให้เขา และเป็นยิ้มที่เขาเคยเรียกร้องก่อนหน้านี้ ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ราวกับจะอ่านกันและกันให้ทะลุปรุโปร่ง แล้วเป็นมิ่งขวัญที่หันกลับไปยังท้องทะเลด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจ ฉันท์ทัตมองหญิงสาวนิ่งอยู่ครู่ ก่อนจะยิ้มนิดๆ ขณะมองตามหล่อน
“เวลาคุณพูดถึงคุณพ่อคุณแม่และน้อง ดูมีความสุขมากเลยนะ”
มิ่งขวัญใช้หางตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจอีกครั้ง
“อาจเป็นเพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยออกไปอยู่ที่อื่นหรือกับคนอื่นนอกจากครอบครัว”
ฉันท์ทัตยิ้มพลางหันมองคนตัวเตี้ยแต่สมส่วนข้างๆ พลางถาม
“คุณกำลังจะบอกว่าผมพรากคุณมาจากครอบครัวใช่ไหม”
หญิงสาวสบตาเขา พลางเม้มปากนิดๆ ก่อนตอบ
“เป็นเพราะฉันจำเป็นต่างหาก เลยต้องออกมาจากครอบครัว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสักนิด เพราะเราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ไปหากันเมื่อไรก็ได้ แค่ไม่ได้นอนกอดแม่เหมือนเดิมเท่านั้น” ประโยคสุดท้ายหญิงสาวกล่าวออกมาแทบเป็นเสียงกระซิบ พร้อมยกมือทั้งสองข้างกอดตัวเองไว้ราวกับหนาวเหน็บ
ชายหนุ่มมองอาการนั้นจึงขยับเข้าไปใกล้แล้วโอบแขนรอบไหล่นุ่ม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาขณะที่อีกฝ่ายกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น และก้มลงสบตาหล่อนนิ่งๆ ทำให้หญิงสาวต้องเมินหน้าไปอีกทาง ร้อนผ่าวไปทั้งหน้าเมื่อคิดว่าการกระทำของเขาคล้ายกับจะบอกกับหล่อนว่าแม้ไม่มีอ้อมกอดของแม่แต่ยังมีอ้อมกอดของเขา แม้ไม่อบอุ่นเหมือนของแม่ แต่ก็อบอุ่นในแบบของเขา และอาจจะอบอุ่นมากกว่าจนกลายเป็นร้อนรุ่มในบางครั้งเสียด้วยซ้ำไป...
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
