ตอนที่ 31 : ๗ คู่แข่ง
๗
คู่แข่ง
ชายหาดชื่อดังถูกเลือกเป็นสถานที่ถ่ายทำโฆษณาชิ้นใหญ่ ทั้งนางแบบและนายแบบเตรียมตัวอยู่อีกด้านหนึ่ง ฉันท์ทัตยืนกอดอกมองการทำงานอยู่ห่างๆ ข้างกายของเขาคือมิ่งขวัญ ทำให้นางแบบกิตติมศักดิ์อย่างพรนภาตวัดหางตามองแล้วมองอีก เจ็บใจเป็นที่สุดเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมทำตามที่หล่อนร้องขอ แต่ความเป็นมืออาชีพและชื่อเสียงที่สะสมไว้เนิ่นนานทำให้อีกฝ่ายไม่อาจโวยวายได้ดั่งใจนึก…
ฉันท์ทัตมองไปยังร่างสูงโปร่งของพรนภา รอบตัวมีช่างแต่งหน้าทำผมล้อมหน้าหลัง นายแบบที่รับบทเป็นตัวเอกยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก ไม่นานจากนั้นการถ่ายทำโฆษณาจึงเริ่มขึ้น…
มิ่งขวัญเพิ่งเคยเห็นการทำงานของเขาอย่างใกล้ชิดเป็นครั้งแรกจึงค่อนข้างสนใจเป็นพิเศษ จนกระทั่งแดดเริ่มแรงชายหนุ่มจึงรั้งต้นแขนหญิงสาวให้ตามเข้าไปนั่งในร่ม…
“มานั่งนี่เถอะ…” มือใหญ่รั้งหญิงสาวให้ตามไป เมื่อร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้เขาจึงถามขึ้น “เป็นยังไงมั่ง ชอบหรือไง เห็นมองตาแทบไม่กะพริบ”
“ก็น่าสนุกดี คุณภาดูเป็นมืออาชีพมากเลยนะคะ” หญิงสาวมอง พรนภาที่กำลังเข้าฉากกับพระเอกอย่างสนใจ ฉันท์ทัตไม่ได้มองตามแต่เขามองหล่อน มองแล้วก็ยิ้มก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า
“เขาเก่ง เป็นมืออาชีพมานานแล้ว ว่าแต่คุณเถอะ เมื่อไรจะเก่ง เมื่อไรจะเป็นมืออาชีพ”
คนถูกถามหันมองเขาด้วยสีหน้างงงัน คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตากลมโตคู่สวยสบตาคมกริบอย่างไม่เข้าใจนัก
“หมายถึงอะไรคะ”
เขาหัวเราะหึๆ พร้อมกับเอนหลังวาดลำแขนขึ้นพาดพนักเก้าอี้ของหล่อนทำให้หญิงสาวต้องกวาดตามองไปรอบๆ เพราะเกรงว่าจะถูกจับตามองจากคนอื่นๆ แต่เมื่อเห็นว่าต่างวุ่นวายอยู่กับการถ่ายทำ หญิงสาวจึงค่อยผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก
“ร้อนหรือเปล่า ถ้าร้อนเราเข้าข้างในก่อนก็ได้ ตรงนี้ปล่อยให้เขาจัดการกันไป” เขาถามพลางกวาดตามองพวงแก้มเนียนที่แดงเรื่อเพราะไอแดด...
“ไม่หรอกค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วมองไปยังนางแบบและนายแบบที่กำลังเล่นไปตามบท วูบหนึ่งมิ่งขวัญได้เห็นแววตาวาววับของพรนภาที่มองมา จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสายตานั้น พลางขยับตัวอย่างอึดอัด ทำให้ ฉันท์ทัตหรี่ตามองอย่างจับผิด ก่อนตวัดสายตาไปยังจุดที่มิ่งขวัญเพิ่งมองไปก่อนหน้านี้ แล้วริมฝีปากได้รูปก็กระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าพรนภากำลังมองมายังเขาและหญิงสาวด้วยนัยน์ตาเดือดร้อน ไม่พอใจ ดวงตาสีเข้มหลังแว่นตาดำวาววามขึ้นอย่างนึกสนุกที่ได้เห็นฝ่ายนั้นกระสับกระส่าย แต่ในเวลาเดียวกันกลับนึกอยากแกล้งหญิงสาวตัวบางข้างๆ นี้ขึ้นมาเช่นกัน
ดังนั้น... ท่อนแขนที่วาดทาบไปกับพนักเก้าอี้จึงตวัดโอบไหล่เล็กเอาไว้เร็วเท่าความคิด พร้อมกับลูบมือลงบนนวลเนื้อบริเวณนั้นอย่างพอใจ ทำให้มิ่งขวัญที่ระแวดระวังตัวอยู่แล้วหันขวับ รีบยกมือขึ้นหมายผลักมือใหญ่ที่ไม่อยู่สุขให้ผละจากไหล่ของตน แต่กลับกลายเป็นว่ามือเล็กนุ่มถูกมือใหญ่ที่เรียวได้รูปกระชับเอาไว้ ดวงตาสีเข้มที่พราวระริกหลังแว่นดำ คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างสนุกสนาน ผิดกับสีหน้าของมิ่งขวัญที่ไม่สู้ดีเลยสักนิด...
“คุณทัต! อย่าทำแบบนี้สิคะ เดี๋ยวคนอื่นเห็น” มิ่งขวัญพยายามใช้ไม้อ่อน ทว่าอีกฝ่ายกลับไหวไหล่พลางบอก
“เห็นแล้วเป็นไง เห็นก็เห็นสิ จะเดือดร้อนไปทำไม” เท่านั้นไม่พอ หนำซ้ำยังฉกใบหน้าลงหาแก้มนวลอย่างรวดเร็ว เป็นเหตุให้คนที่คอยมองอยู่ไกลๆ ถึงกับสะบัดมือออกจากนายแบบที่ตนกำลังเข้าฉากด้วยอย่างลืมตัว ทำให้ผู้กำกับโฆษณาชื่อดังถึงกับสั่งคัตด้วยความหัวเสีย..
“คัต!! นี่มันอะไรคุณภา! เกือบจะจบฉากนี้อยู่แล้วนะ”
เสียงโวยวายที่ดังมาจากกองทำให้ฉันท์ทัตที่กำลังวุ่นวายอยู่กับมิ่งขวัญ เบนสายตามองไปยังชายหาด เช่นเดียวกับหญิงสาวที่มองตามเขาไปยังจุดเกิดเหตุ
พรนภาเองรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้างามแดงก่ำ ทั้งร้อนและโกรธ โยนความผิดให้มิ่งขวัญเต็มๆ เพราะนังนั่นคนเดียว ที่ทำให้หล่อนต้องเสียหน้า!
“เอ่อ คือ ขอโทษนะคะ ฉันรู้สึกปวดหัวน่ะค่ะ ขอพักสักสิบห้านาทีได้ไหม” เมื่อรู้ตัวดีว่าไม่มีสมาธิจะทำงานต่อไป พรนภาจึงจำต้องเอ่ยปากขอเวลากับผู้กำกับ ฝ่ายนั้นถอนหายใจเฮือก ส่ายหน้าเครียดๆ ก่อนจะโบกมือโบกไม้บอกคนของตนให้พักตามที่นางแบบสาวร้องขอ และเมื่อทุกคนต่างเดินเข้าที่ พรนภาก็ก้าวฉับตรงไปยังหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ภายใต้ร่มไม้ทันที พฤติกรรมของนางแบบสาวจึงตกอยู่ในสายตาของทุกคน และเริ่มจับผิดอีกฝ่ายว่าสาเหตุที่ทำให้ไม่มีสมาธิในการทำงานอาจมาจากเจ้านายหนุ่มของตนกับเลขาส่วนตัวหน้าหวานเป็นแน่แท้...
“แหม... ภาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าเลขาสมัยนี้สบายขนาดที่มีเจ้านายคอยดูแลไม่ห่าง!!”
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
