ตอนที่ 27 : ๖ ร่างกายของคุณเป็นของผม
“คุณทัต…” เสียงสั่นพร่าร้องเรียกเขา
ชายหนุ่มส่งสายตาเร่าร้อนตอบกลับ พลางจูบดูดดื่มเรียวปากหวานปิดกลั้นเสียงครางของหล่อนชั่วครู่ยามเคลื่อนไหวกายเบาๆ บนตัวหล่อน หญิงสาวเอื้อมมือขึ้นโอบรัดรอบคอเขาไว้ และจิกเน้นลงไปกับผิวเนื้อจนฝ่ายนั้นรู้สึกยามที่เขาผลักดันสะโพกสู่พุ่มกุหลาบแรกแย้มที่เบ่งบานพรั่งพร้อม ยอมรับตัวตนของเขามากยิ่งขึ้น อาการแข็งเกร็งก่อนหน้าจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลงทีละนิด กระทั่งปลดปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามครรลอง...
ท่อนขาเรียวงามที่ทาบไปกับแผ่นหลังกว้างขยับลงอย่างผ่อนคลาย พลางเผยอเปลือกตามองคนที่คร่อมร่างของตนด้วยความรู้สึกร้อนผะผ่าว และเลื่อนมือลงมาจับท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองข้างของเขาเอาไว้เมื่อกายเล็กเคลื่อนไหวไปตามแรงโถมถั่งของชายหนุ่ม เกิดความเสียดเสียวยามที่เขาผลักดันตัวตนเข้าออก ร้อนวูบวาบไปทั้งช่องท้องขณะที่เขานั้นสบตาหล่อนนิ่ง ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงบางครั้งที่หล่อนเห็นเขาบดกรามแน่นยามเสือกกายเข้าหา ใบหน้าคมเข้มเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ยามที่เขาเร่งโหมพละกำลัง หล่อนเองก็ไม่ต่างไปจากเขาเลย หญิงสาวรู้สึกอับอายที่เผลอปลดปล่อยเสียงครวญครางออกมา ทั้งหมดเกิดจากความรู้สึกที่ถูกกระตุ้น ซึ่งไม่อาจห้ามเจ้าความรู้สึกนี้ได้เลย หากจะห้ามได้ก็คงต่อเมื่อเขาหยุดกระทำสิ่งเหล่านี้กับหล่อนแล้วนั่นเอง…
“มิ่งขวัญ…” ใบหน้าคมโน้มลงหา เขาซบซุกที่ซอกคออุ่นชื้นเหงื่อ เนื้อตัวเขาก็เช่นเดียวกันเพราะพราวระยับไปด้วยหยาดเหงื่อจนเป็นมันวับเมื่อต้องแสงไฟ แต่เขาก็ยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดหย่อน เขาทำให้หล่อนกำลังจะขาดใจตายลงทุกขณะ ทุกเส้นประสาทและมัดกล้ามในกายถูกขึงตึง ห้องนอนกลายเป็นสถานที่แห่งใหม่ที่ไม่เคยเห็น ทุกอย่างพร่าเบลอ บิดเบี้ยว มีเพียงแสงจ้าที่สาดกระทบ มองอะไรไม่ชัด เหมือนโลกใหม่ที่ไม่เคยพานพบ จนกระทั่งการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายสิ้นสุดหญิงสาวจึงถูกส่งกลับลงมายังโลกใบเดิมอีกครั้ง มาพร้อมกับใครบางคนที่ทาบซบแนบสนิท เสียงหอบหายใจของเขาดังชิดใบหูของหล่อน หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นพลันแก้มก็แดงก่ำเมื่อเจ้าของร่างใหญ่กำยำค่อยๆ พลิกกายลงเคียงข้าง ขณะที่หางตาหล่อนแลเห็นจุดเชื่อมกายที่ไหววับ...
หญิงสาวรีบพลิกตัวหันหลังให้ก่อนจะนิ่วหน้าน้อยๆ เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย ทุกอย่างไม่ใช่ฝัน หล่อนเสียความสาวให้กับเขาไปแล้วจริงๆ เพราะเขาทิ้งคราบคาวเสน่หาเอาไว้ที่หน้าท้อง และหล่อนก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าเขาเลือกปลดปล่อยภายนอกทั้งที่ควรเลือกใช้เครื่องป้องกันตั้งแต่ทีแรก ก็ยังดีที่ไม่มักง่ายจนเกินไปนัก เพราะหล่อนเองก็กลัวที่จะพลาดพลั้ง เพราะรู้อนาคตของตนเองดีว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาเบื่อหน่าย…
คนที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกแตะไหล่ด้วยมือใหญ่…
“ไปอาบน้ำกัน” เขาสบตาหล่อนยิ้มๆ พลางรั้งให้หล่อนลุกขึ้น แต่หญิงสาวขัดขืนด้วยการยกมือขึ้นดันเขาออก
“เดี๋ยวค่ะ ฉัน…”
“จะอาบให้ คราวนี้ผมอาบให้คุณเอง” เขาไม่สนอาการขัดขืนน้อยๆ กับมือคู่เล็กที่พยายามผลักไส เพราะเลือกทำตามความต้องการของตนเองโดยการช้อนร่างนุ่มนิ่มไว้ในวงแขนแล้วพาเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนั้น
ภายใต้สายน้ำชุ่มฉ่ำแต่มิ่งขวัญกลับร้อนรุ่มเมื่อมีเขาตามมาแนบชิด ชายหนุ่มไม่ยอมให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เขาสอนหล่อนอีกครั้งเกี่ยวกับการอยู่ร่วมกันของมนุษย์สองเพศ บทรักบทใหม่จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งแม้ยามผิวกายทั้งสองต้องกระแสน้ำที่ฉาบไล้ทั่วร่าง เขาสอนให้หล่อนรู้จักกับรักอีกรูปแบบที่เร่าร้อนและผาดโผน ทำให้หล่อนตื่นเต้นและละอายไปพร้อมกัน แต่ท้ายที่สุดจุดจบของมันกลับไม่ต่างจากครั้งที่เกิดขึ้นบนเตียงกว้าง ตรงกันข้ามยิ่งเพิ่มพูนความหฤหรรษ์มากขึ้นจนไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าบทรักครั้งนี้ทำให้ขาทั้งคู่ของหล่อนหยัดยืนไม่อยู่อีกต่อไป เขาสูบพลังที่เหลือเพียงน้อยนิดไปจากตัวหล่อนจนหมดสิ้น และเขาจึงต้องรับผิดชอบด้วยการพาหล่อนกลับขึ้นเตียงอีกครั้งด้วยตัวของเขาเอง…
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนหล่อนแทบตั้งตัวไม่ทัน และสิ้นสุดลงด้วยความประทับใจจนต้องคิดถึงอีกครั้งอย่างน่าละอาย แต่ก็อดคิดเสียไม่ได้ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการลงโทษหล่อนหรืออะไรกันแน่ เพราะสิ่งที่ได้รับหลังพายุอารมณ์สงบลง สิ่งที่ยังคงหลงเหลือคือกลิ่นอายแห่งความหวาม เนื้อตัวหล่อนไร้ริ้วรอยของความรุนแรง มีเพียงริ้วรอยแห่งความเสน่หาที่เขาตราเอาไว้ ประกาศให้รู้ว่านับแต่นี้ไป
ใครที่มีสิทธิ์…
หญิงสาวหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ริมฝีปากช้ำเพราะถูกจุมพิตซ้ำแล้วซ้ำเล่าขบเม้ม กระซิบบอกตนเองว่าเขาไง… เขาคือคนที่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับหล่อน พลางไล้มือลงยังเนินอกอวบที่ถูกประทับสัญลักษณ์นั้นแผ่วเบา ย้ำกับตนเองอีกครั้งว่าเป็นเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะทำกับหล่อนแบบนี้ได้...
“คุณโกรธที่ฉันคุยกับคุณเดช?” หญิงสาวช้อนตามองคนที่เท้าแขนนอนตะแคงมองหล่อนบนเตียงกว้าง ชายหนุ่มหลุบตามองคนถาม เขาเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบ
“ตอนนั้นโกรธและไม่ชอบ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว” เขาตอบพลางสบตาคู่สวยด้วยแววตาที่ทำให้รู้ว่าทำไมเขาจึงหายโกรธ หญิงสาวหลุบตามลงมามองแค่แผงอกกว้างที่ประปรายด้วยเส้นขนสีดำด้วยอาการขัดเขิน
“แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนี่คะ ก็แค่คุยกันเท่านั้น”
“อย่างที่บอก” ชายหนุ่มพลางเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตาอีกครั้ง “ผมไม่ชอบให้คุณทำแบบนั้นกับใคร ไม่เว้นแม่แต่ญาติสนิทของผม เพราะคุณ เป็นผู้หญิงของผม เนื้อตัวคุณเป็นของผม ทุกส่วน เวลานี้ยังเป็นของผม เพราะเช่นนั้นคุณไม่ควรใกล้ชิดใครยกเว้นผม ที่สำคัญ ทำหน้าที่ของคุณไป กันผู้หญิงที่ไม่มีความจำเป็นออกจากผม โดยเฉพาะ…พรนภา อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้ผมมากกว่าที่คุณเห็น”
เขาบอกพลางดันแผ่นหลังนุ่มเข้าหา ก้มลงแนบหน้าผากกว้างกับหน้าผากมน สบตาสั่งหล่อนไว้ กำชับด้วยสายตาคม และข่มขู่ด้วยจุมพิตหวามเป็นอย่างสุดท้ายก่อนฟ้าสาง…
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
