ตอนที่ 20 : ๕ คนที่ใช่ในวันที่ผิด
๕
คนที่ใช่ ในวันที่ผิด
ทั้งที่เป็นวันแรกที่มิ่งขวัญต้องออกไปทำงานกับฉันท์ทัต แต่เช้านี้หญิงสาวกลับรู้สึกไม่สดชื่นเท่าที่ควร อาจเป็นเพราะคืนที่ผ่านมาต้องคอยระแวงว่าเขาจะกลับเข้ามานอนและทวงสิทธิ์หลังจากที่รับโทรศัพท์แล้วออกไปจากบ้าน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่กลับมา สุดท้ายความอ่อนเพลียทำให้หล่อนผล็อยหลับไปในที่สุด แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างใหญ่โตที่นอนแนบข้าง มิหนำซ้ำยังรั้งหล่อนเข้าไปกอดเอาไว้เสียแน่น…
มิ่งขวัญนิ่งงัน ไม่กล้ากระดุกกระดิกตัวเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่น แต่เมื่อเขายังหลับสนิทหญิงสาวจึงลอบผ่อนลมหายใจแผ่วเบา พยายามยกมือที่สวมกอดเอวหล่อนเอาไว้ออก
“ฮื้อ…”
เสียงครางฮือที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวรีบละจากมือของเขาแทบทันที หัวใจเต้นโครมครามแทบทะลุออกจากทรวงอก…
“บ้าจริง… ทำไมต้องมากอดเขาด้วย” หญิงสาวบ่นอุบ หน้าตายุ่งเหยิง มองใบหน้าคมคายที่เบียดใกล้จนจมูกโด่งๆ แทบชนแก้มของหล่อนด้วยความรู้สึกหวาดเสียวและไม่ชินเลยสักนิดเดียว แต่กระนั้นก็ยังไม่ละความพยายาม รวบรวมกำลังใจอีกครั้งเพื่อขยับมือของเขาออกจากเอวของหล่อน กระทั่งเมื่อกำจัดฝ่ามือนั้นออกไปได้หญิงสาวก็รีบกลิ้งตัวลงจากเตียง ลงไปยืนกำมือมองคนหลับสนิทนั้นด้วยสายตาค้อนๆ “คนบ้า…”
หญิงสาวพึมพำก่อนจะหมุนตัวตรงไปยังห้องน้ำ พลางบอกกับตนเองว่าหล่อนต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนเขาตื่น แต่พอย่างฝ่าเท้าเข้าไปภายในห้องน้ำหญิงสาวก็ต้องชะงักเมื่อมองไปยังอ่างใบโต พลันพวงแก้มทั้งสองข้างก็ร้อนฉ่า ภาพวันก่อนแจ่มชัดเสียจนต้องรีบสะบัดหน้ารัวๆ ไล่ภาพและความรู้สึกวาบหวามนั้นออกไปให้พ้น
“ห้ามคิดถึงนะมิ่งขวัญ ห้ามเด็ดขาด เข้าใจไหม!”
หญิงสาวเข้าไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำแรงสุด รดราดตัวจนเปียกปอนหวังให้ความเย็นของสายน้ำช่วยบรรเทาความรู้สึกวาบหวามให้สงบลง…
ประตูห้องน้ำที่เปิดออกมาทำให้คนที่ยืนกอดอกอิงตู้ โดยมีผ้าขนหนูสีขาวพันกายท่อนล่างมองมายังร่างบางในชุดคลุมสีเดียวกันด้วยแววตาวาววาม มิ่งขวัญเห็นแววตาคู่นั้นแล้วใจสั่น แต่พยายามกำราบมันให้เย็นลง เต้นช้าลงเมื่อเดินตรงไปยังเขา
“ฉันผสมน้ำเอาไว้ให้แล้วค่ะ” บอกเมื่อมาหยุดยืนห่างจากชายหนุ่มประมาณห้าฟุต อีกฝ่ายขยับตัวตรงมองหญิงสาวด้วยสายตาคล้ายจะคาดโทษนิดๆ
“วันนี้ถือเสียว่าผมอนุโลมให้ แต่พรุ่งนี้คุณต้องปลุกผมด้วย เพราะหน้าที่อีกอย่างหนึ่งของคุณที่บกพร่องไม่ได้คือ ค่อยอยู่ข้างๆ เวลาผมอาบน้ำ”
หญิงสาวแก้มร้อนจนเป็นสีแดงจนคนที่มองอยู่แล้วเห็นชัดเจน ชายหนุ่มทำเสียงคล้ายจะหัวเราะในลำคอแล้วเดินผ่านหน้าหล่อนไปอย่างรวดเร็วไม่หันมามองอีก เมื่อประตูห้องน้ำปิดลงหญิงสาวจึงถอนหายใจเฮือก โล่งอกเหมือนยกเอาภูเขาออก…
“เฮ้อ!! เกือบไปแล้ว” คนตัวเล็กรีบตรงไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกชุดที่ดูสุภาพแต่ก็สวยและเหมาะสมกับการทำงานวันแรกของหล่อน
หญิงสาวนั่งหน้ากระจก พิศใบหน้าหวานของตนเอง แต่ยังแต่งหน้าไม่ทันเสร็จฉันท์ทัตก็ออกมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้แล้วมาหยุดอยู่ด้านหลัง มองสบตาเข้ามาในกระจกเงา หล่อนเห็นมุมปากของเขาหยักยกขึ้น จนต้องขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม
“อะไรคะ” ดวงตากลมโตเลิกขึ้นน้อยๆ เช่นเดียวกับคิ้วเรียวสวยที่เลิกตามไปด้วย
“เปล่า สวยดี…” เจ้าของคำชมกลับโน้มตัวลงหาแล้วฝังใบหน้าเปียกชื้นลงกับซอกคอหอมๆ คนที่นั่งบนเก้าอี้ทำตัวแข็งขนลุกซู่ จนเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้หล่อนและผละไปยังตู้เสื้อผ้าซึ่งหล่อนได้จัดเตรียมไว้ให้เขาเรียบร้อยหญิงสาวจึงลอบค้อนวงโต ก่อนจะหันมาแล้วย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อซอกคอตรงนั้นมีร่องรอยเปียกน้ำจึงทำการลงแป้งอีกครั้ง พอลงเสร็จก็ได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น
“มาแต่งตัวให้ผมสิ”
หญิงสาวขยับตัวหันมอง พอเห็นเขาใส่กางเกงแต่เสื้อยังไม่ติดกระดุมก็ถอนใจ
“หน้าที่คุณไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงลืมบ่อยนักนะ…” เขาบ่น แต่หญิงสาวทำไม่รู้ไม่ชี้ รีบขยับเข้าไปติดรังดุมให้อีกฝ่าย ขณะที่เขาเป็นคนเก็บชายเสื้อด้วยตนเอง ก่อนส่งเนกไทให้หญิงสาว มิ่งขวัญรับไปแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับโน้มคอเขาให้ก้มลงหา ในลักษณะนี้ทำให้หล่อนกำลังกอดเขาเอาไว้กลายๆ และเมื่อหญิงสาวผูกเนกไทให้เรียบร้อยเขาก็โอบแขนเกี่ยวเอวคอดของหล่อนทันทีจนหญิงสาวต้องดันฝ่ามือทั้งสองข้างยันไว้กับแผงอกของเขา
“สายแล้วนะคะ” บอกพลางเอนตัวหนี ไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด ฉันท์ทัตเองก็ดูจะสนุกกับการได้แกล้งหล่อน เมื่อรู้ว่ามิ่งขวัญกลัวเขาก็ยิ่งแกล้งโดยก้มลงหาและทำท่าว่าจะจูบ “อุ๊ย! อย่าค่ะ อย่า เดี๋ยวเลอะ ฉันขี้เกียจแต่งอีกแล้วนะคะ”
เขาชะงัก พลางจ้องตาคนทำหน้างอ
“ขี้เกียจได้ไง เป็นลูกจ้างขี้เกียจสักวันจะตกงาน” เขาบอกเสียงเรียบ แต่นัยน์ตากลับพราวระยับจนหญิงสาวนึกอยากกระทืบเท้าแรงๆ สักทีหนึ่ง
“คุณไม่ทำแบบนั้นหรอก” เสียงหวานๆ ดังอุบอิบ ดวงตาหลุบลงมองแค่หน้าอกของเขา มองมือที่วางทาบแล้วใจก็เต้นรัวขึ้นมาอีก จึงรีบหาทางออกโดยเร็ว “ตายจริง! นี่สายมากแล้วนะคะ เรารีบไปเถอะค่ะ วันนี้วันทำงานวันแรกของฉันด้วยสิ…”
หญิงสาวแสร้งทำเป็นตื่นเต้นต่อการทำงานวันแรกของตน ทว่าความเป็นจริงนั้นเปล่าเลยสักนิด แต่จะทำอย่างไรได้ ในขณะเดียวกัน ฉันท์ทัตดูเหมือนจะรู้ทันมุกตื้นๆ ของมิ่งขวัญ เขาหรี่ตามองแต่ไม่เอ่ยอะไร นอกจากจะยอมปล่อยให้หล่อนออกจากอ้อมแขนของเขา
มิ่งขวัญผละมาได้ก็รีบตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง คว้ากระเป๋าที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมาถือ เหลือบตามองเขาเป็นระยะพลางคิดอย่างไม่ชอบใจว่าเขาจะมองอะไรนักหนา ดูเถอะ! มองไม่วางตาเลย หรือว่ากำลังจับผิด!
ฉันท์ทัตปรายตามองพลางส่ายหน้าก่อนเดินนำตรงไปยังประตู วันนี้วันแรกในการทำงานของมิ่งขวัญ หล่อนจะได้พบอะไรอีกมากที่ไม่เคยพบ โดยเฉพาะการรับมือกับสาวๆ ของเขา รับรองว่าหล่อนจะต้องระโหยโรยแรงกลับมาแน่นอน
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
