ตอนที่ 18 : ๔ ลูกหมาจอมพยศ
“ไม่ใช่ อุ๊บ!!” คนเถียงหัวชนฝาถูกปิดปากด้วยปาก ได้แต่ร้องอึกอักในลำคอเมื่อถูกจูบอย่างเร่าร้อน เป็นนานกว่าฉันท์ทัตจะยอมผละจากริมฝีปากอิ่มหวาน เขาประคองร่างบางที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมแขนแล้วกล่าวเบาๆ ขณะที่เจ้าหล่อนยังพร่าเบลอ
“พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานกับผม เตรียมตัวไว้ด้วย เรื่องเสื้อผ้า ผมสั่งให้คนเอามาให้แล้ว ไม่ต้องห่วง”
คนที่งงงันกะพริบตาสองสามครั้ง พอได้สติก็ผลักเขาออกห่าง คราวนี้ฉันท์ทัตไม่ยื้อ เขาปล่อยหล่อนแล้วกอดอกหลวมๆ มองคนหน้าแดงด้วยความพอใจ
มิ่งขวัญรีบขยับตัวออกมาจากเขาเสียห่าง ใจคอไม่ดีนัก ทั้งสั่นและเต้นแรง อับอายในสิ่งที่เขาทำก่อนจะถามออกมาว่า
“เสื้อผ้าอะไรคะ”
“ชุดทำงาน ได้มาแล้วก็ลองเลือกๆ ดูแล้วกัน ชอบชุดไหนก็เอาไว้” พูดไม่ทันขาดคำเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ใคร มีอะไร?” เขาร้องถามออกไป เสียงคนด้านนอกจึงตอบกลับมา
“เสื้อที่คุณทัตสั่งเอาไว้ได้แล้วค่ะ”
ชายหนุ่มสบตากลมโตที่มองเขาอย่างงงๆ แล้วหมุนตัวตรงไปยังประตู เปิดกว้างให้สาวใช้เข้ามาภายในห้อง มองคนของร้านที่ลำเลียงถุงกระดาษและกล่องต่างๆ เข้ามา
“ดิฉันนำเสื้อและของใช้ต่างๆ มาส่งค่ะ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกได้ทันทีเลยนะคะ” พนักงานร้านเสื้อผ้าชื่อดังกล่าวกับชายหนุ่ม
“ขอบคุณมาก ถ้ามีอะไรขาดเหลือจะบอกไปก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้นดิฉันลานะคะ” พนักงานของร้านเดินชักแถวออกไปจากห้องของชายหนุ่ม เหลือเพียงสาวใช้ที่ยังอยู่รอคำสั่ง
“ให้หนูจัดของเข้าตู้เลยหรือเปล่าคะ” เอ่ยถามพลางมองทั้งสองสลับกันไปมา
“ยังไม่ต้อง ให้คุณมิ่งเธอเลือกดูก่อน เผื่อมีตัวไหนไม่ถูกใจจะได้ส่งกลับ เสร็จแล้วค่อยมาเอาเข้าตู้”
“ค่ะ” รับคำพร้อมกับถอยออกไปจากห้อง โดยไม่ลืมปิดประตูให้อย่างมิดชิด จนเมื่ออยู่กันตามลำพังหญิงสาวก็ยังนิ่งอึ้งกับกองของใช้ขนาดมหึมา จากห้องกว้างๆ ก็ดูเหมือนจะแคบลงในพริบตาเดียว…
“เลือกที่ชอบเอาไว้นะ หรือจะเอาไว้ทั้งหมดก็ได้ ตามใจคุณ”
หญิงสาวมองกองของใช้สลับกับหันไปมองคนตัวโตที่เดินไปนั่งบนโซฟาไขว่ห้างมองหล่อนนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปหยุดยังเสื้อผ้าหลายชุดหลายโอกาสถูกวางพาดเอาไว้บนพนักโซฟา นอกจากนี้ยังมีกล่องสีขาว สีชมพู สีครีมที่วางซ้อนเรียงรายหลายต่อหลายใบอย่างมึนๆ แล้วตัดสินใจเปิดกล่องแรกออก หญิงสาวนิ่งงันเมื่อพบกับรองเท้าคู่งามภายในนั้น ก่อนเงยหน้าสบตาชายหนุ่มด้วยแววตาแปลกใจ เขารู้ได้อย่างไรว่าหล่อนใส่เบอร์ไหน ไซซ์อะไร พลางหันไปเปิดอีกกล่องก็เหมือนเดิม เป็นรองเท้า แต่คนละสี คนละแบบ สวยๆ ทั้งนั้น จึงตัดสินใจรองสวมใส่ จึงพบว่ามันพอดิบพอดีกับเท้าของหล่อนราวกับวัด ก่อนจะถอดออกแล้วหันไปยังกล่องที่ใบโตกว่า ในนั้นบรรจุกระเป๋าแบรนด์เนมใบใหญ่ อีกกล่องใบย่อมลดหลั่นกันไป หลากสี หลายยี่ห้อ ก่อนจะไปหยุดที่กองเสื้อผ้า หญิงสาวก็สำรวจตรวจตราอย่างนึกไม่ถึง แต่ละชุดราวกับวัดไว้เช่นกัน มีทั้งสูทสำหรับผู้หญิง ทั้งชุดกลางวัน กลางคืน ลำลอง ทั้งเรียบร้อยและวาบหวิว หรือแม้แต่ถุงน่องเนื้อดีก็ไม่ขาดตกบกพร่อง…
มิ่งขวัญเงยหน้าขึ้นจากกองของใช้สตรีแล้วหน้าร้อนผ่าวเมื่อสบตาคมกริบที่กวาดสายตามายังหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า…
“ถ้าชอบหมดนั่นก็เอาไว้ทั้งหมด”
“แต่มันแพงทั้งนั้นนี่คะ” แม้จะไม่เชี่ยวชาญเป็นกูรูสินค้า แบรนด์เนม ทว่าหล่อนก็มีโอกาสจับต้องมาระยะหนึ่งเมื่อครั้งรับจ็อบพิเศษตอนที่ยังเป็นนักศึกษา จึงพอแยกแยะออกว่าอันไหนจริงหรืออันไหนปลอม…
“ไม่ต้องไปห่วงเรื่องนั้น แต่สิ่งสำคัญที่คุณควรรู้เมื่ออยู่กับผมก็คือ ต้องไม่ทำให้ผมรู้สึกขายหน้า คุณคงไม่คิดว่าผมจะยอมให้คุณแต่งตัวเป็นคุณครูอนุบาลไปทำงานกับผมหรอกนะคุณมิ่งขวัญ”
คำตอบของเขาทำเอาคนฟังหน้าร้อนเห่อ รู้สึกอับอายเป็นกำลัง
ฮึ! ไม่อยากรู้สึกขายหน้าใช่ไหม ก็ได้ มิ่งขวัญจัดให้!
“ถ้าอย่างนั้นฉันเหมาหมดนี่เลยค่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาส่งคืน”
หญิงสาวตอบพลางจ้องตาเขาไม่ลดละ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกเสียจากหันไปคว้าโทรศัพท์ตั้งโต๊ะแล้วกดหมายเลขลงไปยังด้านล่าง หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีสาวใช้สองคนเข้ามาในห้อง ลำเลียงทุกอย่างเข้าที่โดยมีหญิงสาวเข้าไปเมียงมอง ไม่ยอมอยู่ใกล้ฉันท์ทัตอีก เพราะอึดอัดทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้เขา
ฉันท์ทัตเองเมื่อได้อยู่ตามลำพังเขาก็เผลอนึกถึงใครบางคน งานทำให้ต้องพบเจอกันบ่อยในระยะหลัง สิ่งเหล่านั้นทำให้เขาฟุ้งซ่านจนต้องหาใครบางคนมาเป็นตัวช่วย ช่วยให้เขาเลิกคิดถึง เลิกสนใจ…
คุณทัตหนูมิ่งพร้อมโหลดแล้วนะคะ ฝากนิยายอีบุ๊กของนิราอรด้วยนะคะ ^^
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
