คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 6 เรื่องลับๆ ของสองเรา
สัมผัสที่แะลมาเบาๆ บนแ้มเนียนปลุนที่นอนหลับให้รู้สึัว หิสาวลืมาแล้วะัันเมื่อพบับรอยยิ้มาๆ อเ้าอห้อ
ร่าบาผุนั่พร้อมับยับเสื้อผ้าให้เ้าที่ ยมือึ้นลูบหน้าลูบาอย่าเ้อเิน
“ุมาถึนานหรือยัะ” หิสาววาามอนที่นั่ล้าๆ และเผลอสูลิ่นหอมสะอาสะอ้านาัวอเา น่านฟ้าแ่ัว้วยุอยู่บ้าน แสให้รู้ว่าเาลับมาไ้สัพัและอาบน้ำเรียบร้อย
“สัรึ่ั่วโมไ้” เาอบพร้อมับยับิ ยมือึ้นลูบศีรษะหล่อนเบาๆ แล้วรั้หล่อนเ้าไปหาพร้อมับริมฝีปาลบนนวลแ้มอิ่มนนถููบใสั่น รู้สึใอ่อนยวบับท่าทาเอาใใส่อเาอย่าบอไม่ถู ที่แน่ๆ เพียสัมผัสเบาบาเล็น้อยลับให้วามอบอุ่นและมีวามสุอย่าล้นเหลือ
“หิวหรือยั ผมสั่อาหารึ้นมาแล้ว”
หิสาวมอไปยัโ๊ะอาหาร เห็นว่าบนนั้นมีล่ออาหารสำเร็รูปวาเรียมไว้เรียบร้อย เหลือเพียแ่เทใส่าน็ินไ้
“ุล่ะ หิวไหม” ะถาม วหน้าหวานเือรอยยิ้มอ่อน ทว่าวาระ่าใส
น่านฟ้าสูลิ่นหอมื่นาร่าายนุ่มนิ่มละมุนมือ อันที่ริเาอยาินหล่อนมาว่า้าว แ่เมื่อสบาู่ามเา็รั้ร่าบาให้ลุึ้น
“ั้นิน้าวัน่อน”
หิสาวเลิิ้วึ้นเล็น้อย เือบหลุปาถามว่าแล้วหลัานั้นล่ะ ทว่าแววาที่มอมานั้นบ่บอัเนว่าะเิอะไรึ้น
แ้มเนียนเห่อร้อน วาหลุบมอแ่อาหารในล่อพลาสิหนา านั้นัารเทอาหารใส่านท่ามลาสายาหยอเย้าอใรบาน
เมื่อิน้าวอิ่ม ทั้สอ็มานั่ลอเลียันที่โฟาัวให่ มับ นวลแ้ม ริมฝีปาสีอ่อน ลำอระหถูเาูบหอม เรือนร่าหอมอ่อนๆ ถูอลึลูบไล้ านั้นเสื้อผ้า็ถูถอออาร่าาม หิสาวเปลือยเปล่าท่ามลาห้อนั่เล่น แสไฟสีเหลือนวลสาระทบร่าให้ผ่อแผ้วามยิ่ึ้น น่านฟ้าลูบไล้เรือนร่าอวบอิ่มอย่าเบามือ แ่หนัหน่วยามเล้นลึ ปลุสัาาร้อนแราร่าเล็ให้ลุฮือ
ิ้วเรียวามมวมุ่น แอ่นอยปลายยอให้เาูิน ปลายลิ้นให่ห่อรวบ แล้วูุนอย่าโลมเล้าเอาใ ่อนะผละออเล็น้อย แล้วถอเสื้อยืออทาศีรษะ โยนทิ้อย่าไม่ไยี าม้วยาเผ้าเนื้อนุ่มที่ปราศาาเในอย่าที่ิเอาไว้แ่แร
แ้มนวลแปลั่ เหลือบามอไป้าๆ เนื้อัวเปลือยเปล่าที่มีมัล้ามสวยามพอิบพอี ไม่มานน่าลัวเหมือนที่เห็นพวนัล้ามเป็นัน
น่านฟ้ายยิ้มเล็น้อยับท่าทาเสมอไปทาอื่นแ่แ้มแปลั่ เาวาสายามอเนื้อัวาวอมมพู ทรวอลมลึพอีมือ ปลายยอหเร็เล็ิ๋วสีหวาน ลมายัหน้าท้อแบนราบ สะือบุ๋ม และเนินนา
หิสาวสะุ้เมื่อหน้าท้อนวลผ่อถููบพลาบเม้ม มือเรียวำสลับลายเป็นระยะ ใบหน้าสีเรื่อส่ายไปมาสลับับารแหนหายพร้อมเสียราแผ่วออาลำอระห
“อือ…”
น่านฟ้าบเม้มเนื้อเนียนหอมรุ่น อมมและไล้เลียอย่าพอใ เาอยาลืนินหล่อนทั้ัวะยับเลื่อนึ้น มือยัไล้เลื่อนเล้นลึร่าาย สะิปลายยอุ่มไเล็ิ๋วอย่าหยอเย้า บีบบี้และสะินไ้ยินเสียราระเส่าัออมา
“ุน่าน”
ายหนุ่มเหลือบามอเ้าอเสียแผ่วหวานพร่า แล้วอ้าปาูเลียยอถัน ทำให้เ้าอร่าสะุ้แล้วบิหนี้วยวามรัวน มือที่ำเ้าหาันเปลี่ยนเป็นผลัันปั้นไหล่หนาสลับรั้เอาไว้ไม่ให้ถอยหนี สับสนนามอารม์ัวเอไม่ทันว่า้อารให้เาหยุหรือ้อารให้เาเร่รีบ
เมื่อายหนุ่มบเม้มูึยอทรวนพอใ ึเผยอร่าึ้นูบริมฝีปาสีหวานที่ห่อราอย่าูื่ม านั้นฝัุมพิทั่วทั้ใบหน้าาม ผ่านลำอระห ฝารอยแสีเรื่อทิ้ไว้ลอทา นมาถึหน้าท้ออ่อนนุ่ม
หิสาวแหนเยใบหน้าเริ วาที่ปรือเปินั้นปิลเมื่อ้นาอ่อน้านในถููบ ทันในั้นร่าทั้ร่าสะุ้เฮือ วามร้อนแผ่่านเป็นทวีู เมื่อรอยแยอลีบผาถูเลื่อนไล้้วยปลายนิ้วเรียวยาว เาเลื่อนึ้นลแล้ว่อยๆ สอุยับยาย เ้าๆ ออๆ ร้อนถึนใ้ร่าที่้อบิส่ายเรือนายมาว่าทุรั้
“อ๊ะ! อือ” สะโพผายามร่อนยึ้นอย่าลืมอายเมื่อวามสยิวถาโถม านั้นทิ้แผละแล้วร่อนลอยอีราเมื่อเปลี่ยนเป็นปลายลิ้นเี่ยวา
นานหลายนาทีนที่ทรมานร่าายอหล่อน็ยับัวเรียมสอประสาน ่อยๆ ายฝัฝาสอเสียบเ้ามาใน่อทาุ่ม่ำที่พรั่พร้อม่อารเสียสี
หิสาวผวาายอเาแน่นเมื่อวามเป็นายืบลานเ้ามานเือบหม ทว่าวามให่โอเายัหลเหลือพอให้รู้ว่าหล่อนไม่สามารถลืนินเาไ้นหมสิ้นในราวเียว อา้อใ้เวลายาวนานว่านี้ที่ะลืนินเานหมทั้ัว แ่ถึอย่านั้นเมื่อเายับายระแทระทั้นไม่ี่รั้ หล่อน็ลืนเาสิ้น วามหฤหรรษ์สาโรมนสมอาวโพลน รับรู้เพียรสสัมผัสที่เร่าร้อนรุนแรระนอ่อนโยนผ่านเ้ามา
น่านฟ้ายับายวาเ่าลบนโฟา เท้าอี้าหยัยันพื้น ท่อนแนรอรับท่อนาเรียวามที่แยว้า พลายับโหย่สอเสยเ้าไปในร่านุ่มอย่าหนัหน่ว ่อน้าลแล้วหมุนวนเสียสี ระแทายำยำเ้าออใน่อทาอบอุ่น ทุราวที่วามแ็แร่เสียแทเบียรูเ้าออ หิสาวะสะท้านไปทั้ร่า เสียราลายเป็นเสียสะอื้น เนื้อัวแเรื่อยิ่ว่าุ้ถูลว
“ุน่าน...” เสียหวานรารวสั่นพร่า
วามริบมัวหม่นยามราะโหมระพือหลุบมอ สะโพสอบยับโยระแทระทั้น รูายเสียสีนเิเสียระทบระทั่ที่สะท้อนีลับมาาผนัห้อรอบทิศทา
ใบหน้ามายที่แหนเยแ่ำ ริมฝีปาไ้รูปห่อราพร้อมเสียสูปา ั่วะหนึ่ปนัสยาปรือามอ ผ่านวาพร่าเบลอ สิ่ที่เห็นือร่าหนาแน่นำลัระแทายล ัหวะสอประสานเรียเลือลมให้พวยพุ่ อเหลวในายอุ่นนร้อน มือที่ำแน่นอยู่บนท่อนแนอเาึยับเลื่อนลูบแผอึ
น่านฟ้า้มลมอเ้าอมือเรียวที่ลูบออเา สบนัยน์าหวาน่ำแล้ว้มลูบริมฝีปาที่เผยอ้าอย่าหนัหน่ว านั้นท่วท่า่อยๆ แปรเปลี่ยน เาอบุมสะโพอวบแล้วระแทายา้านหลั สอท่อนลำที่่ำลื่นเ้าออในอไม้แสนามที่รัรึ ัหวะูลืนเาแ่ละรั้นั้นหนัหน่ว นลมหายใหอบถี่เมื่อไ้ยินเสียหวานแหลมหวีราแ่ลายเป็นเสียอู้อี้ เพราะใบหน้าามแนบฝัไปับเบาะโฟา ยับเยื้อนไปมา้วยแรระทบ ทว่าเสียวสะในแทบลั่
แสไฟที่สาสว่า ยัไม่เท่าแสาวที่ระายพร่าราวับพลุวันาิ ลำายอวบอัระแทหนัแน่น ไม่ี่นาทีให้หลัเสียหวาน็หวีร้อพร้อมร่าที่เร็สั่น น่านฟ้าส่หล่อนแะอบสวรร์ไป่อน แล้วึโถมายหนัหน่วอีไม่ี่รั้็ระุ เสียพร่าแหบโหยที่ัออมาพร้อมับร่าำยำที่สั่นสะท้านทิ้ายบทาบทับแผ่นหลันวลเนียนื้นเหื่อ ยามนั้นเาึรับรู้ถึวามสุแสนอิ่มเอม ราวับว่าวามรู้สึในใอเาถูเิมเ็มไป้วย...
E-book ลราาอยู่นะะ ^^
ความคิดเห็น