คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [3] ChoiMinHwan ผมคือมักเน่น้อยที่แสนน่ารักของพวกพี่ๆครับ
เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างเป็นใจสำหรับการออกไปเที่ยวข้างนอกของพวกผมอย่างมาก นี้อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่พวกเราสามคนโสดของแต่ละวงจะได้ออกไปเที่ยวด้วยกัน อันที่จริงผมไม่น่าจะคิดเรื่องมีคู่เร็วขนาดนี้ถ้าพวกพี่ๆในวงไม่แสดงตัวอย่างให้ดูล่ะนะ
จากที่เหล่าพรีมาดอนน่าที่น่ารักทุกคนรู้ พวกเราคือวงร๊อค และเป็นวงดนตรีอายุน้อยที่รวบรวมสมาชิก 5 คน 5 แบบ 5 สไตล์นั้นคือพี่ฮงกิที่เป็นนักร้องนำผู้น่ารักที่ชอบบอกว่าตัวเองไม่น่ารัก พี่จองฮุนมือกีต้าร์สุดหล่อและหัวหน้าวงที่แสนดี นักเรียนดีเด่นอย่างพี่แจจินผู้เล่นเบสได้อย่างยอดเยี่ยม หนุ่มนักกีฬานามว่าพี่วอนบินที่มากความสามารถ ทั้งเล่นกีต้าร์ ร้องคอรัสและร้องแร๊ป ส่วนคนสุดท้ายก็มือกลองที่น่ารักที่สุดในโลกอย่างผมเองแหละ พวกเราเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงมาจากรายการหนึ่งของเอ็มเน็ต ซึ่งตอนนี่พวกผมก็ข้ามผ่านช่วงเวลาแห่งการเป็นน้องใหม่โดยการออกทัวร์คอนเสิร์ตเป็นที่เรียบร้อย ที่จริงมันออกจากเร็วกว่าที่พวกเราคาดหวังไว้ แต่นั้นมันก็เป็นผลดี เพราะว่ามันทำให้พวกเราพัฒนาฝีมือการเล่นดนตรีไปได้อย่างรวดเร็วชนิดที่เรียกได้ว่าเป็นการเติบโตแบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว
“พวกพี่เลิกนอนกันได้แล้วนะฮะ!!! อากาศออกจะดี รีบๆตื่นเลยน้า~~!!!”ผมกระโดดหยองเหยงบนเตียงที่พวกพี่ๆนอนอยู่แล้วทั้งดึงผ้าห่มออกทั้งเอาหมอนตีเบาๆบ้างแรงๆบ้างเพื่อปลุกให้ตื่น เมื่อเห็นว่าพี่ๆทุกคนของผมยังคงทำเสียงอืออย่างรำคาญและปัดขาผมไปมาเชิงไล่ทำให้ผมกระโดดลงจากเตียงอย่างว่าง่ายก่อนจะยกลำโพงของกลองผมลากมาวางไว้ในห้อง หมุนระดับเสียงให้สูงที่สุดแล้วเดินเข้าห้องฝึกซ้อม ควงไม้กลองแล้วตีเปรี๊ยงลงอย่างแรง ถ้าผมตีเพลง Reo Reo จบแล้วพวกพี่ยังไม่ตื่น ผมจะเอาหม้อไปรองน้ำแล้วเอามาสาดใส่พวกพี่ๆซะเลย
“นายจะทำให้หูของพวกเราพิการนะมินฮวาน”
“ก็พวกพี่ไม่ยอมตื่นกันซักทีนิฮะ วันนี้อากาศออกจะดี แล้วพวกเราก็ว่างจนถึงพรุ่งนี้เช้า พวกพี่ๆไม่คิดจะออกไปเที่ยวไหนกันเลยเหรอ?”ผมถามแล้วจัดแจงวางอาหารเช้าอย่างง่ายๆเช่นซีเรียลหลายกล่องและนมจืดขวดใหญ่ลงบนโต๊ะพร้อมกับยกถ้วยสีสวยมาให้พี่ๆแต่ละคนที่ออกจะงัวเงียอยู่บ้าง พี่ฮงกิเทซีเรียลเป็นคนแรกก่อนจะส่งให้พี่แจจิน พี่จองฮุน ผม แล้วก็พี่วอนบินเป็นคนปิดท้ายเพราะพี่วอนบินจะเทนมก่อนซีเรียลแล้วมันก็จะวกกลับไปที่เดิม
“จะให้ไปไหนล่ะ? สวนสนุก ห้างสรรพสินค้าหรือว่าสวนสาธารณะ”
“ผมไม่รู้หรอกว่าพวกพี่จะไหน ผมมีนัดแล้ว”
“งั้นเราไปห้างกันไหมวอนบิน จะได้ไปซื้อของเข้าบ้าน”
“ได้ไงน่ะฮงกิ นายก็ไปกับแจจินสิ วอนบินเป็นแฟนฉันก็ต้องไปกับฉัน”
“งั้นแจจินไปกับฉันไหม?”
“กะว่าจะไปหอสมุดน่ะครับ พอดีต้องทำรายงานให้เรียบร้อย”
“ฉันไปกับนายก็ได้ฮงกิ นายถือของคนเดียวไม่ไหวหรอก”พี่วอนบินอาสาตัวก่อนจะไสหัวพี่ฮงกิที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันทำให้พี่จองฮุนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเพียงคนเดียวถึงกับหน้างอ ก็พี่วอนบินน่ะออกจะตามใจพี่ฮงกิซะขนาดนั้น ไม่ให้คนอย่างพี่จองฮุนหึงก็ยังไงอยู่ ส่วนพี่แจจินน่ะไม่เห็นทำตัวสมกับเป็นแฟนของพี่ฮงกิเลยซักนิด วันๆเอาแต่อ่านหนังสือแล้วก็ทำรายงาน อยากรู้เหมือนกันว่าในสมองของพี่นักเรียนดีเด่นมีวิธีการทำตัวเป็นแฟนที่ดีอยู่ด้วยหรือเปล่า
“ขอบใจนะวอนบิน นายใจดีกว่าคนบางคนซะอีก”
“นายก็น่ารักกว่าคนบางคนเหมือนกัน”
“งั้นทำไมพี่สองคนไม่คบกันเองให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยนะ ผมล่ะเซ็งยิ่งกว่าดูละครน้ำเน่าบางเรื่องซะอีก”ผมพูดแล้วก็เดินไปเก็บจานของตัวเองให้เรียบร้อยและหยิบหมวกกะออกไปข้างนอกเลยเพราะผมแต่งตัวเสร็จก่อนไก่ขันซะอีก พี่แจจินกับพี่จองฮุนจ้องผมยั่งกะจะกินเลือดกินเนื้อผมเลย แต่ผมไม่ขอรับรู้แล้วล่ะนะเพราะว่าผมชี้ทางสว่างให้ครอบครัวชาวเกาะมีแต่ความสงบสุขแล้วนะครับ ขืนพวกพี่สองคนยังเป็นแบบนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันไหนพี่ฮงกิคิดกลับใจจากเมะพี่แจจินไปเคะให้พี่วอนบิน แล้วเมื่อไหร่พี่วอนบินจะไปเมะให้พี่ฮงกิหลังจากเคะให้พี่จองฮุนหรอกนะครับ ผมว่าพี่วอนบินกับพี่ฮงกิเหมาะสมกันมากกว่าซะอีกแต่ว่าเรื่องของผู้ใหญ่ มักเน่น้อยอย่างผมก็ไม่เกี่ยวล่ะคร้าบ
ความคิดเห็น