คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [2] CimChangMin ผมคือลูกชายที่แสนน่ารักของครอบครัวครับ
“ชางมินนนนนนนนนนนนนน ตื่นได้แล้ววววววววววววววววว”เสียงเรียกลากยาวๆของพี่ชางหน้าหวานปลุกให้ผมลุกขึ้นจากเตียงนุ่มๆ ผมลากสังขารที่สูงโย่งและหัวกระเซิงๆออกมาจากห้องแล้วก็ได้พบเห็นภาพที่ชินตา คือพี่แจจุงกำลังเตรียมอาหารเช้าโดยมีพี่ยุนโฮเป็นลูกมือช่วยจัดโต๊ะ พี่จุนซูก็กำลังเล่นเกมฟุตบอลแล้วพี่ยูชอนก็กำลังนั่งแต่งเพลงอยู่ที่เปียโนตัวเก่ง หลังจากผมเดินไปล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เอ้อระเหยมานั่งรออยู่ที่โต๊ะทานข้าวพลางมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าผมยังมีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะออกไปตามนัดกับเพื่อนนอกวงของผมอีกสองคน
“อ่านหนังสือดึกเหรอเรา ท่าทางเหมือนคนนอนไม่พอ”
“ก็นิดหน่อยน่ะฮะ”
“วันนี้นายจะไปไหนเหรอ? เห็นเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ด้วยนิ”พี่จุนซูถามพลางเทน้ำดื่มใส่แก้ว ผมเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยก็เลยตอบไม่ได้ในทันที ระหว่างที่ผมเคี้ยวผมก็เห็นพี่แจจุงเช็ดปากของพี่ยุนโฮที่เลอะซอสมะเขือเทศแล้วหัวเราะเบาๆเล่นเอาพี่ยุนโฮถึงกับเขิน ส่วนพี่จุนซูกับพี่ยูชอนก็พยายามแย่งซอสกันอย่างเอาเป็นเอาตายชนิดที่ว่าถ้าไม่มีซอสมันจะกินไม่ได้เพราะอาหารยังไม่ได้รับการปรุงให้ถูกหลักอนามัยยังไงยั่งงั้นเลย ดูเหมือนว่ามีเพียงผมคนเดียวที่ทานอาหารเช้าสไตล์ฝรั่งแต่กินกับข้าวเพียงคนเดียวนะเนี่ย
“ผมมีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะครับ คิดว่าน่าจะกลับตอนเย็นๆ”
“งั้นเอาขนมนี้ไปทานกับเพื่อนด้วยแล้วกันนะ กำลังร้อนๆเลย”
“ไทยากิน่าทานจัง หวังว่าคงไม่ได้ผสมอะไรแปลกๆนะฮะ”
“ไส้ครีมกับถั่วแดงแล้วก็ช๊อคโกแลตธรรมดาๆเท่านั้นแหละน้า หรือนายจะเอาไส้แกงกะหรี่กับวาซาบิหรือไส้กิมจิดีล่ะ”พี่แจจุงถามทีเล่นทีจริงชนิดผมส่ายหัวดิ๊กเลยทีเดียว ผมรู้ว่าพี่แจจุงชอบลองของใหม่ๆ แต่ว่าบางอย่างผมก็ไม่เอาหรอกนะฮะ ผมกลัวว่าเด็กหนุ่มน่ารักแต่ยังโสดอย่างผม ถ้าเสียชีวิตขึ้นมา คนที่เสียใจที่สุดก็ต้องเป็นเหล่าแคสซิโอเปียแสนน่ารักทุกคนของผมน่ะสิครับ
“อิ่มแล้วคร้าบ ว่าแต่พวกพี่ๆมีนัดกันไปที่ไหนหรือเปล่าฮะ?”
“ก็มีอ่านะ ทำไมเหรอ?”
“ผมกำลังคิดว่าผมควรเอากุญแจห้องติดมือไปด้วยหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”ผมพูดหลังจากลงมือล้างจานเสร็จแล้วก็เดินทอดน่องไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวสีเทาลายกราฟฟิคสีขาวดำกับกางเกงยีนต์สีซีดที่ขาดๆเซอร์ๆ ฉีดสเปร์ยให้ผมชี้ๆพ้นจากหมวกไหมพรมสีดำนิดหน่อย(นึกไม่ออกดูโฆษณาเพียวริกุของกอล์ฟไมค์เอานะครับ) จากนั้นก็เอาแว่นสีชากับเสื้อฮู้ตสีดำลายโครงกระดูกมาสวม ตบท้ายด้วยเข็มขัดแนวฮิฟฮอฟและรองเท้าฟ้าใบสีเดียวกับกางเกง จะว่าไปผมก็ไม่เคยแต่งตัวแบบนี้หรอนะฮะ พี่ยุนโฮกับพี่ยูชอนเป็นคนช่วยเลือกประมาณ 80% ได้(จากการเปิดดูนิตยาสารเอา)โดยผมก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้เอาเสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหนทั้งๆที่แทบจะไม่ได้ไปเดินซื้อของเลยช่วงนี้ ก่อนผมจะออกจากบ้านพี่ยูชอนก็ยังไปหาสร้อยคอรูปตัวโน้ตสีเงินกับฟ้าพันคอสีดำมาให้ผมได้อีก ผมก็เลยรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองหนักอึ้งเป็นพิเศษ
“นายเท่มากเลยชางมิน แต่งแบบนี้แล้วดูดีนะ”
“ขอบคุณฮะพี่จุนซู งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“กลับเย็นๆหน่อยก็ได้นะ พี่ไม่เร่ง^ ^”คำพูดของพี่จุนซูเล่นเอาผมถึงกับสะอึกแล้วชะโงกหน้ามองดูสวัสดิภาพของสองพี่ชายที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเปียโนและแต่งเพลงกันอยู่สองคนอย่างพี่ยูชอนและพี่ยุนโฮ ผมรับถุงกระดาษรักษาโลกร้อนที่บรรจุขนมรูปปลาที่ชื่อว่าไทยากิซึ่งพี่แจจุงหยิบมาให้พร้อมกับกุญแจบ้าน ผมผงกหัวช้าๆแล้วเดินออกจากบ้าน แค่พ้นหน้าประตูไปไม่ถึงสามก้าวผมก็ได้ยินเสียงอันโหยหวนจากพี่ชายที่แคสทุกคนมองว่าหล่อ เท่ แมน แฮนซั่มดังลอดออกมา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะว่าคู่ที่ทุกคนเชียร์จนเป็นคู่เบสิก มันจะสลับฝั่งกันได้ พี่ยุนโฮสามารถเป็นฝ่ายรับให้พี่แจจุงได้โดยที่ยังรักษาภาพพจน์หัวหน้าวงผู้เข้มแข็งได้ ส่วนพี่ยูชอนก็สามารถเป็นหนุ่มโรแมนติกของสาวๆได้ทั้งที่พี่จุนซูจ้องจะกดสามเวลาหลังอาหาร เพราะฉะนั้นแล้ว...ลูกชายของบ้านดงบังชินกิขอตัวไปหาเพื่อนๆที่นัดไว้ก่อนล่ะครับ
“ชางมิน!!!!!!!!!!!! หลับมาช่วยพวกพี่ก่อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
กลับไปผมก็โดนพี่แจจุงกับพี่จุนซูคาดโทษสิครับ เวลาพี่สองคนนั้นโมโหมันน่ากลัวสุดๆเลยนะ ดังนั้นท่านพี่ทั้งสองก็รักษาสุขภาพและเอกราชของตัวเองให้อยู่รอดปลอดภัยแล้วตอนดึกๆผมจะเอาของฝากมาฝากให้กินแก้กลุ้มก็แล้วกันนะคร้าบ
ความคิดเห็น