คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : บทที่93: กินข้าวก่อนประลอง
บทที่93 กินข้าวก่อนประลอง
“หิวรึเปล่ายัยงูพิษ?” มาตาร์ถามเรย์น่า
หญิงสาวผมขาวจ้องกลับด้วยสายตาถมึงทึง ดูเหมือนเธอจะโกรธมาก
“ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนทรมานหรอกน่า ไม่มีใครทำอะไรเธอหรอก แล้วเดี๋ยวประลองเสร็จแล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะทำยังไงกับเธอดี จะปล่อยไปเฉยๆหรือฆ่าให้ตายอีกรอบ” มาตาร์พูดพร้อมส่งรอยยิ้มชั่วร้ายมาให้เรย์น่า
“แล้วถ้ามาตาร์แพ้ในการประลองล่ะคะ” คลาร่าถามขึ้นมา เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็จะไม่มีใครมาปล่อยเรย์น่า
“โหย คลาร่าแช่งให้พี่แพ้เลยเหรอเนี่ย” มาตาร์แซวแม่หมาป่าสาว
“ไม่ใช่นะคะ มาตาร์ไม่แพ้ใครหรอก” คลาร่าแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงยัยงูพิษก็แค่รอนานขึ้นอีกชั่วโมงเท่านั้นเอง” มาตาร์ไม่ได้กังวลมากหากเขาจะแพ้จริงๆ
“ไม่ได้นะมาตาร์ โมเรน่าอยากซ้อนท้ายมาตาร์นี่นา” แม่เสือสาวอยากให้มาตาร์ได้รางวัลโมโนไบค์
“ฮ่าๆๆ” มาตาร์หัวเราะพร้อมกับเอามือลูบหัวโมเรน่าอย่างเอ็นดู แล้วหันไปพูดกับเรย์น่าต่อ “แต่ไม่ว่ายังไง พ้นวันนี้ไปเธอก็จะไม่ได้เจอชั้นอีกแล้วยัยงูพิษ สบายใจได้เลย”
จากสายตาของเรย์น่าที่ถมึงทึงอยู่เปลี่ยนเป็นสายตาที่หวาดวิตกแทน เป็นสายตาที่ไม่ว่ามาตาร์จะทำร้ายเรย์น่าอย่างไรเธอก็ไม่เคยแสดงให้เห็น เหมือนว่าเธอกำลังกลัวอะไรสักอย่าง
“อ้าว? เป็นอะไรไปล่ะยัยงูพิษ” มาตาร์เห็นสีหน้าของเรย์น่าแล้วก็แปลกใจ
“...” บราวนี่ไม่พูดอะไรแต่กลับเข้ามาลูบหัวเรย์น่าเหมือนจะปลอบใจเธอ
มาตาร์มองดูด้วยความรู้สึกสนเท่ห์ ส่วนเรย์น่าพอโดนลูบหัวก็ทำตาโกรธขึ้งเหมือนเดิมแล้วพยายามดิ้นไปดิ้นมา
“อย่าดิ้นมากสิยัยงูพิษ เดี๋ยวก็กล่อมให้หลับอีกรอบหรอก คราวนี้เอาแบบเจ็บๆเลยดีมั้ย” มาตาร์พูดกับเรย์น่าแบบยิ้มๆเหมือนอยากจะเล่นกับเธอตามที่พูด เรย์น่าก็ยอมสงบลง แต่ยังไม่หยุดส่งสายตาอาฆาตมาให้มาตาร์
“อื้อ แบบนี้สิถึงจะน่ารัก ฮึฮึ” มาตาร์พูดจบก็นั่งสงบแล้วเริ่มฝึกโคจรลมปราณธาตุต่างๆแบบช้าๆ
มาตาร์ยังไม่สามารถแปลงปราณโดยฉับพลันได้ อย่างการสู้กับเรย์น่าครั้งหลังสุด เขาไม่สามารถสลับปราณสายฟ้าเป็นน้ำแข็งได้ดั่งใจคิด สุดท้ายเลยต้องพึ่งจอมเขมือบในการสู้แทน การฝึกแปลงปราณช้าๆนี้ทำให้มาตาร์เคยชินกับการแปลงธาตุ โดยการฝึกชนิดนี้แม้แต่แมนชั่นแห่งความตายก็ช่วยไม่ได้ เพราะมันต้องอาศัยความเคยชินหรือฝึกบ่อยๆเป็นประจำมากกว่า
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พวกโซล่าร์ซิสฯก็กลับเข้ามาในห้องพัก
“พี่มาตาร์ไปกินข้าวได้เลยครับ เดี๋ยวพวกเราจะเฝ้ายัยนี่เอาไว้ให้” คริมซั่นพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง
“อื้ม ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” มาตาร์ตอบพร้อมกับลุกขึ้น
“เรารู้ชื่อทีมคู่แข่งแล้วด้วยนะคะ” โรสพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“เหรอ ตารางแข่งขันออกมาแล้วเหรอ” มาตาร์ถาม
“ใช่ค่ะ ติดอยู่ระหว่างทางไปโรงอาหารแหละค่ะ” โรสบอก
“เอาไว้พี่มาตาร์กลับมาแล้วค่อยคุยกันสิ ให้พี่มาตาร์ไปกินข้าวให้เรียบร้อยก่อน” อาเชอร์สวนขึ้นมา
“อ๊ะ! หนูขอโทษ พี่มาตาร์รีบไปรีบกลับนะคะ” โรสกล่าวอย่างยิ้มแย้มให้มาตาร์
ชายหนุ่มยิ้มรับกับท่าทางอันสดใสของสาวน้อยสีชมพูของกลุ่ม แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางของมาเจนต้าที่แปลกไป
“อ้าว? มาเจนต้าเป็นอะไรไป ท่าทางดูเงียบๆไปนะ” มาตาร์ถามขึ้นมา
“ปละ ..เปล่านะฮ้า! เดี๊ยนก็เป็นปกติอย่างนี้แหละฮ่า” มาเจนต้าตอบรับอย่างหวาดๆ ซึ่งดูผิดปกติมาก
“ไม่รู้เหมือนกันพี่มาตาร์ เห็นเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไปกินข้าวแหละ” คริมซั่นก็สังเกตเห็นนานแล้วแต่ไม่ได้พูด
“เดี๊ยนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย พี่มาตาร์ไปกินข้าวก่อนเถอะฮ่า” มาเจนต้าปฏิเสธเสียงแข็ง
“อืม ...มีปัญหาอะไรก็ปรึกษากันนะมาเจนต้า เธอมีทีมที่ดีอยู่ข้างกายอยู่แล้ว” มาตาร์พูดให้มาเจนต้ารู้ตัว ถึงจริงๆแล้วมาตาร์จะไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเท่าไหร่ แต่เขาก็รู้ดีว่าพวกโซล่าร์ซิสฯเป็นทีมที่ดี
แล้วมาตาร์ก็เดินออกจากห้องพักพร้อมสามสาว
ชิงชนะเลิศ | |||||||
รองชนะเลิศ | รองชนะเลิศ | ||||||
รอบสี่ทีม | รอบสี่ทีม | รอบสี่ทีม | รอบสี่ทีม | ||||
โซล่าร์ซิสฯเรนเจอร์ | Divas & a Fighter | ลมทะเลทราย | Pixar | Final’s Heroes | Solid & Liquid | X - men | Wild Jungle |
ระหว่างทางเดินไปโรงอาหาร มาตาร์ก็ไปมองตารางการแข่งขันด้วยเหมือนกัน
“หืม เราประลองทีมแรกแฮะ” มาตาร์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นตาราง
“อื้ม สงสัยรอบชิงจะได้สู้กับคุณเซซิลนะคะ” คลาร่าพูดขึ้นเมื่อดูตารางอย่างละเอียด
“หืม เหรอ? ถ้าเราได้เข้าไปถึงรอบชิงก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง” มาตาร์พูด
“หึหึหึ ปากดีเหลือเกินนะแกน่ะ” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของมาตาร์ ห่างกันไม่ถึงคืบโดยที่มาตาร์ไม่รู้สึกตัวเลย
แก๊งง!! ฟืดด!
มาตาร์ชักทอนฟาที่อยู่ข้างเอวแล้วสะบัดด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติไปที่ต้นเสียงที่อยู่ข้างหลังพร้อมกับดีดตัวถอยห่างออกมา แต่กลับโดนป้องกันเอาไว้ได้ในขณะที่คู่ต่อสู้ก็สะบัดมีดสวนมา เฉี่ยวไปที่แขนมาตาร์จนเกิดรอยกรีดจางๆ
“ตื่นตูมไปได้ ถ้าไม่ใช่ชั้นป่านนี้ตายไปแล้วนะเนี่ย ฮึฮึ” ชายผมสีทองยาวประบ่าใส่เสื้อคลุมยาวพูดขึ้นพร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ
ลิควิดสเนค | ระดับ 100 |
“แกมีธุระอะไร!” มาตาร์สำรวจชายคนนั้นทันที
มาตาร์รู้ว่าลิควิดสเนคคนนี้ต้องเป็นคนที่มีฝีมือร้ายกาจแน่นอน เพราะมาตาร์ถูกเข้าถึงตัวได้ทั้งๆที่กางสัมผัสเอาไว้ตลอดเวลา ถ้าชายผมทองคนนั้นเสียบมีดออกมาแทนที่จะพูดออกมาป่านนี้เขาตายไปแล้ว
“เห็นแกพูดถึงทีมที่จะเข้ารอบชิงแล้วมันขัดหูน่ะ” ลิควิดพูดขึ้น
“มันไม่ใช่เรื่องของแกนี่นา” มาตาร์จ้องชายตรงหน้าอย่างระวัง
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง ทีมที่จะเข้ารอบชิงที่แกพูดถึงมันไม่มีชื่อทีมของชั้นนี่นา” ลิควิดพูดขึ้น
มาตาร์เริ่มเข้าใจแล้วว่าชายคนนี้ต้องอยู่ในทีมใดทีมหนึ่งที่เข้าประลองแบบทีมห้าคนแน่ๆ
“แล้วคุณอยู่ทีมอะไรล่ะ” มาตาร์สงบลงทันทีแล้วเขาถามชายผมทอง อย่างน้อยจะได้ระวังตัวเอาไว้หน่อยถ้าได้เจอชายคนนี้
แปะ!
“ขอโทษด้วยนะครับ ลูกทีมของผมมันอารมณ์ร้อนไปหน่อย” ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกับตบบ่าของมาตาร์เบาๆ
คราวนี้มาตาร์ตกใจมากที่โดนแตะตัวได้เต็มๆ แต่ก็ตอบโต้ไม่ออกเพราะจังหวะที่น้ำเสียงและการสัมผัสตัวนั้นห่างกันเล็กน้อย มาตาร์ได้ยินเสียงก่อนแล้วกำลังจะหันตัวกลับแต่มือนั้นก็ยื่นออกมาสัมผัสเขาก่อนที่จะเคลื่อนไหวไปมากกว่านั้น ทำให้เขาไม่กล้าจะขยับตัวสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะเนื้อหาของคำพูดนั้นก็ไม่ได้เป็นการคุกคามอะไร
บิ๊กบอส | ระดับ 100 |
มาตาร์สำรวจชื่อและระดับของชายคนนั้นทันที เขาเป็นชายผมเทา ไว้หนวดเคราและมีที่ปิดตาที่ดวงตาข้างขวา ตอนนี้ตัวของมาตาร์เย็นเฉียบไปหมดแล้วเพราะรู้สึกถึงพลังอำนาจบางอย่างจากชายคนนี้
“ชื่อทีมของพวกผมคือโซลิดแอนด์ลิควิดครับ” บิ๊กบอสกล่าวพร้อมกับเดินไปทางลิควิด
แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไปโดยทิ้งให้มาตาร์ยืนตัวเย็นอยู่คนเดียว
“ท่าทางจะไม่ได้ชนะเลิศกันง่ายๆจริงๆด้วยแฮะ” มาตาร์พูดออกมาเบาๆพร้อมกับควงทอนฟาเก็บที่ข้างเอว
“ทำไมเหรอคะมาตาร์” คลาร่าย่อมไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะจากสายตาคนนอกมันดูเหมือนกับว่ามีคนเดินมาทักทายจากด้านหลังเท่านั้นเอง
“เพราะการแข่งขันประจำสัปดาห์มีพวกเสือสิงห์กระทิงแรดเต็มไปหมดเลยน่ะสิคลาร่า” มาตาร์ผ่อนคลายขึ้นและกลับสู่สภาวะปกติอีกครั้ง ‘มันมีวิธีลบจิตกันด้วยเหรอเนี่ย จับสัมผัสไม่ได้เลยแฮะ’
เนื่องจากมาตาร์ใช้จิตสัมผัสจนเคยชินจึงได้ถูกเข้าประชิดตัวได้ง่ายๆแบบนี้ แต่ความจริงแล้วถ้าเขาใช้ลมรับรู้ก็จะสัมผัสได้ถึงแม้จะมีคนเข้ามาจากด้านหลัง เพราะลมรับรู้สามารถจับวัถตุรอบตัวได้แต่สัมผัสใช้กับจิตของคนอื่นนั่นเอง ถึงคู่ต่อสู้จะลบจิตได้แต่ไม่มีทางลบตัวตนได้แน่นอน จัดว่ามาตาร์นั้นประมาทไปเอง ได้ใหม่แล้วลืมเก่า พอใช้สัมผัสคล่องก็ลืมที่จะใช้ลมรับรู้
หลังจากนั้นมาตาร์ก็ไปกินข้าวกับสามสาว แล้วก็กลับมาที่ห้องพักด้วยสีหน้าที่ซึมลงไป
“เป็นไงบ้างคะพี่มาตาร์ อาหารอร่อยมั้ย” โรสทักขึ้นเมื่อเห็นมาตาร์และสามสาวกลับเข้าห้องมา
“ก็ดีจ้ะ” มาตาร์ตอบแบบแกนๆแล้วก็เดินเข้าไปหาเรย์น่าที่ถูกมัดอยู่ที่มุมห้อง
มาตาร์อุ้มตัวเรย์น่าขึ้นมาแล้วให้สามสาวพยุงเธอเอาไว้ เพราะเชือกของมาเจนต้ามัดจนเรย์น่ายืนหรือนั่งตามปกติไม่ได้ พวกโซล่าร์ซิสฯก็แปลกใจว่ามาตาร์จะเข้าไปทำอะไร จะทรมานเรย์น่าเล่นหรือเปล่า
ส่วนเรย์น่ามองมาตาร์ด้วยสายตาดุๆ เธอคิดในใจว่าเจ้าผู้ชายโรคจิตนี่ต้องมาทรมานเธอเล่นแน่นอน
มาตาร์ล้วงมือเข้าไปในปากเรย์น่าแล้วเอาลูกยางที่อุดปากเธอออกมา เรย์น่าที่ถูกอุดปากมานานอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็พูดไม่ออก เพราะลูกยางมันดันขากรรไกรของเธอเอาไว้หลายชั่วโมงจนเธอรู้สึกเมื่อยไปหมดแล้ว ตอนนี้เธออยากจะหุบปากมากกว่า
“กินข้าวยัยงูพิษ” มาตาร์พูดออกมาพร้อมกับยื่นพัฟชิ้นหนึ่งที่มีแป้งสีขาวห่อเนื้อและซอสอยู่ข้างในไปจ่อปากเรย์น่า
“ถุย!” เรย์น่าไม่ยอมญาติดีกับมาตาร์เด็ดขาด เธอพ่นน้ำลายใส่หน้าชายหนุ่ม
“อ้อ ไม่ชอบไม้นวม ชอบไม้แข็งใช่มั้ย” มาตาร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับใช้มือเช็ดน้ำลายออก
เวลาที่มาตาร์พูดแบบนี้มันมักจะเกิดเหตุการณ์น่ากลัวตามมาเสมอ พวกโซล่าร์ซิสฯแต่ละคนจ้องอย่างหวาดๆ จะเข้าไปห้ามก็ไม่มีสิทธิ์ เพราะเรย์น่าคนนี้ก็เป็นคนที่ตามมาราวีมาตาร์เองด้วยซ้ำ ที่จับตัวเอาไว้เฉยๆนี่ก็ถือว่าใจดีแล้ว ถ้าจะโดนทรมานอะไรก็สมควรแล้ว
“โมเรน่า เอาไอ้นั่นมาซิ” มาตาร์พูดกับแม่เสือสาวที่กำลังพยุงตัวเรย์น่าเอาไว้
“หา? ไอ้นั่นน่ะเหรอ” โมเรน่าถามกลับเพื่อความแน่ใจ
“ไอ้นั่นน่ะแหละ” มาตาร์ยืนยันความต้องการ
“แต่ว่ามันเป็นของโมเรน่านะ” แม่เสือสาวทำท่าทางหวงของ
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่หลายๆอันเลย” มาตาร์ต่อรอง
“จริงๆนะ” โมเรน่ายังไม่มั่นใจ
“จริงสิโมเรน่า จะเอากี่อันก็จะซื้อให้” มาตาร์ต้องยอมให้แม่เสือสาว
จุ๊บ!
“ฮี่ฮี่” โมเรน่าจูบเข้าไปที่แก้มของมาตาร์ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย พร้อมกับหยิบของสิ่งหนึ่งยื่นให้มาตาร์
มันคือไม้ล่อแมวนั่นเอง มาตาร์ซื้อให้โมเรน่าตอนผ่านร้านขายสัตว์เลี้ยง เพราะโมเรน่าอยากจะได้เอาไว้เล่นกับมาตาร์นั่นเอง ไม้ก้านยาวๆขนาดหนึ่งเมตร ตรงปลายติดขนปุกปุยเอาไว้
“คลาร่า ถอดรองเท้ายัยงูพิษออกให้หน่อย” มาตาร์หันไปสั่งแม่หมาป่าสาวก่อนจะถลึงตามองเรย์น่าอย่างเหี้ยมเกรียม
คลาร่าได้ยินคำของมาตาร์ก็ผละตัวออกไปที่รองเท้าของเรย์น่าแล้วพยายามถอดมันออกอย่างยากเย็น จนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ
“แก!! ไอ้โรคจิต! อย่านะ!” เรย์น่ารู้ดีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
“ขอดีๆไม่ชอบ ชอบให้ขอด้วยน้ำตา ชั้นก็จะไม่ปรานีล่ะ” มาตาร์พูดจบก็เอาไม้ล่อแมวแหย่ไปที่เท้าของเรย์น่าทันที
“ฮ่าๆๆๆ ฮิๆๆ ม่าย~~ย ฮ่าๆๆ หยุ~ดนะ ฮิๆๆ” เรย์น่าหัวเราะไม่หยุดเมื่อเธอโดนไม้ล่อแมวนิ่มๆแหย่เท้า หญิงสาวผมขาวหัวเราะจนน้ำตาซึมออกมาจริงๆ สมแล้วที่มาตาร์บอกเธอว่าต้องขอด้วยน้ำตา
โมเรน่ามองดูด้วยความอิจฉา เธออยากจะเอามือตะครุบไม้ล่อแมวซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ก็ต้องจำใจมาดูมาตาร์เล่นกับเรย์น่าแทน พวกโซล่าร์ซิสฯมองดูด้วยความรู้สึกแปลกๆ เพราะมาตาร์บางทีก็ดูโหด บางทีก็ดูขี้เล่น แต่เป็นแบบนี้ก็ยังดีกว่าทรมานให้เลือดสาดล่ะนะ
“จะกินข้าวดีๆมั้ยยัยงูพิษ” มาตาร์ถามอีกทีโดยที่มือก็ไม่หยุดแกว่งไม้ล่อแมวใส่เท้าของเรย์น่า
“ฮ่าๆๆ ยอ~มแล้ว~ว ฮิๆๆๆ” เรย์น่ายอมให้มาตาร์ในที่สุด เพราะมันน่าขายหน้ามากกว่าที่เธอต้องมาหัวเราะอย่างขาดสติแบบนี้ให้เจ้าผู้ชายโรคจิตคนนี้ดู
“ดีมาก” มาตาร์หยุดเอาไม้ล่อแมวแหย่เท้าเรย์น่า แล้วก็ยื่นพัฟเนื้อใส่ปากเรย์น่าทันที
ง่ำ!
เรย์น่ากัดเข้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก ดูเหมือนเธอจะพยายามกัดให้โดนมือมาตาร์ที่ถือพัฟอยู่ด้วย
“ อร่อยใช่มั้ยล่ะ เค้าเรียกว่าเคบับนะ ชั้นลองกินดูแล้ว เห็นว่ามันอร่อยดี เลยซื้อมาฝาก” มาตาร์พูดออกมาอย่างยิ้มแย้ม ในขณะที่เรย์น่าทำหน้าหงิก
อันที่จริงเรยน์น่าก็ว่ามันก็อร่อยดีนั่นแหละ แต่จะให้เธอยอมรับหน้าชื่นตาบานได้ยังไง ในเมื่อเธอกับมาตาร์ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แต่เป็นศัตรูกันต่างหาก และเธอจะไม่มีวันญาติดีกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด!
ไม่ทันรู้ตัวเรย์น่าก็กินเคบับหมดชิ้น รอบปากเธอเลอะซอสไปหมด แต่แล้วมาตาร์ก็ใช้ชายเสื้อของตัวเองมาเช็ดปากให้เธอโดยที่เธอไม่ทันระวังตัว
ฟืด!
“แก!! ทำอะไรน่ะ!” เรย์น่าแผดเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ แต่หน้าขาวๆของเธอแดงขึ้นมาเป็นลูกตำลึงสุกเลยทีเดียว
“ก็เห็นมันเลอะแล้วรำคาญลูกกะตานี่นา ชั้นไม่มีกระดาษหรือผ้าก็ใช้เสื้อเช็ดน่ะสิ” มาตาร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วก็หยิบเอากระติกน้ำที่มีหลอดยื่นออกมาจ่อปากเรย์น่าต่อทันที
“อุ๊ย! หนูโรส อยากโดนมัดแบบนั้นบ้างมั้ยฮ้า จะได้ให้พี่มาตาร์ป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วเช็ดปากให้บ้าง” มาเจนต้าเห็นปฏิกิริยาของโรสที่มองอยู่เหมือนกัน ดูท่าทางโรสจะอิจฉาเรย์น่าอยู่เหมือนกัน
“บ้าเหรอมาเจนต้า งื้อ~อ” โรสตอบกลับมาเจนต้าเหมือนจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ ท่าทางเธอจะอยากถูกมัดบ้างเหมือนกัน
หลังจากนั้นเมื่อเรย์น่าดื่มน้ำเสร็จแล้วมาตาร์ก็เอาลูกบอลยางยัดใส่ปากเรย์น่าเหมือนเดิม เรย์น่าต้องจำใจยอมทำตามเพราะไม่อยากโดนจั๊กจี้อีก
“การประลองประเภทบุคคลรอบแรกกำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้ครับ คู่แรก พบกับ..”
เสียงพิธีกรประจำการแข่งขันดังเข้ามาในห้องพัก
“เออแฮะ ยังมีการแข่งประเภทอื่นก่อนการแข่งขันของเรานี่นา” คริมซั่นพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประกาศ
“ยังพอมีเวลาอีกประมาณชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงเลยล่ะมั้ง” มาตาร์คำนวณเวลาที่น่าจะใช้ในการประลอง
“ว้า! ถ้าอย่างนั้นก็นั่งเบื่อกันอีกนานเลยล่ะสิคะเนี่ย” โรสทำท่าทางเบื่อ
“ออกไปเดินเล่นกันมั้ยล่ะ หรือจะไปดูเค้าประลองกันก็น่าสนุกนะ” คริมซั่นเสนอขึ้นมา
“อ้า เชิญตามสบายนะ พี่ขอนอนพักในห้องดีกว่า” มาตาร์ว่าจะฝึกโคจรลมปราณไปด้วยเพราะมีเวลาว่าง
“เดี๊ยนก็ไม่อยากออกไปไหนฮ่ะ” มาเจนต้ากลับมีท่าทางหดหู่อีกครั้ง ดูเหมือนเธอไม่อยากจะออกไปเจออะไรสักอย่างที่อยู่ข้างนอกนั่น
“งั้นเราไปดูเค้าประลองกันก่อนนะ อาเชอร์จะไปด้วยกันป่าว?” คริมซั่นหันมาถามชายหนุ่มผมฟ้า
“อืม ไปสิ อาจจะได้ไอเดียใหม่ๆเวลาดูคนอื่นเค้าประลองกันก็ได้” อาเชอร์ตอบพร้อมกับเดินตามคริมซั่นกับโรสออกจากห้องไป
ตอนนี้ในห้องพักเหลือเพียงมาตาร์กับสามสาว เรย์น่าที่ถูกมัด และมาเจนต้าเท่านั้น
มาตาร์นั่งหลับตาพิงกำแพงแล้วโคจรลมปราณไปเงียบๆ สามสาวก็เอาไม้ล่อแมวออกมาเล่นกัน บราวนี่ยืนอยู่บนม้านั่งโบกไม้ล่อแมวไปมาให้โมเรน่าไล่ตะครุบ คลาร่าก็ทำท่าเหมือนอยากจะเป็นคนโบกไม้บ้าง ส่วนมาเจนต้านั่งกอดเข่าหน้าตาซีดเซียวเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจ
“พี่มาเจนต้าเป็นอะไรคะ” คลาร่าที่ไม่ได้โบกไม้สักทีเห็นมาเจนต้าดูทุกข์ใจเลยเข้ามาคุยด้วย
“หนูคลาร่า เดี๊ยนไม่ได้เป็นอะไรหรอกฮ่ะ” มาเจนต้าตอบแม่หมาป่าสาว
“แต่พี่มาเจนต้าดูหน้าเศร้านี่นา” คลาร่าไม่ยอมแพ้
“เดี๊ยนก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละฮ่า” มาเจนต้าตอบ
“คิดเรื่องอะไรคะ บอกคลาร่าได้มั้ย” แม่หมาป่าสาวหวังดี
“เฮ้อ! ถึงบอกหนูคลาร่าไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกฮ่า” มาเจนต้าดูท่าทางเปิดใจขึ้นมาบ้าง
“ก็เพราะไม่มีประโยชน์ไงคะถึงใช้เป็นที่ระบายได้ คิดว่าเล่าให้กำแพงฟังก็ได้ค่ะ” คลาร่าพูดจาแตกต่างไปจากปกติเล็กน้อย ถึงจะดูสำเนียงเหมือนเดิมก็เถอะ แต่มาเจนต้าที่กำลังทุกข์ใจไม่ได้สังเกตเห็น
“เฮ้อ~อ หนูคลาร่านี่ใจดีจังนะฮ้า เดี๊ยนจะเล่าให้ฟังก็ได้ แต่อย่าไปบอกใครนะ ห้ามบอกพี่มาตาร์ด้วยนะฮ้า” มาเจนต้าเห็นว่าคงจะดีที่เธอได้ระบายออกมาบ้าง ถึงแม้จะไม่มีใครช่วยอะไรได้ก็ตาม
“ค่ะ คลาร่าจะไม่บอกใครค่ะ ไม่บอกมาตาร์ด้วย” แม่หมาป่าสาวตอบท่าทางยิ้มแย้ม
“ตอนกินข้าวกลางวัน เดี๊ยนไปเจอคนรู้จักมาฮ่า” มาเจนต้าเริ่มเล่าให้แม่หมาป่าสาวฟัง
“เหรอคะ ก็ดีนี่คะ เจอคนรู้จักในเกมด้วย” แม่หมาป่าสาวตอบซื่อๆ
“มันก็ไม่เชิงหรอกฮ่า เป็นเดี๊ยนเองที่รู้จักเค้าอยู่ฝ่ายเดียว” มาเจนต้ากล่าว
“แปลว่าเป็นคนดังที่พี่มาเจนต้าเคารพอย่างนั้นรึเปล่าคะ” คลาร่าจับประเด็นสำคัญจากคำพูดเพียงแค่นั้นของมาเจนต้าได้ทันที
“โอ้โฮ หนูคลาร่านี่ฉลาดนะเนี่ย ใช่แล้วล่ะฮ่ะ เป็นบุคคลที่น่าเคารพมากเลย เป็นไอดอลของเดี๊ยนเองแหละ” มาเจนต้ากล่าว
“ก็น่าจะดีใจนี่คะ ได้เจอไอดอลของตัวเองแบบนี้” คลาร่ากล่าว
“แต่เดี๊ยนเห็นแล้วว่า เค้าอยู่ในทีมห้าคนนี่ฮ้า และที่สำคัญอีกสี่คนนั่นก็น่าเคารพไม่แพ้กันเลย” มาเจนต้าเฉลยเรื่องที่เธอคาใจออกมาในที่สุด
“แปลว่าถ้าเราสู้แล้วชนะต่อไปเรื่อยๆ เราอาจจะได้สู้กับพวกที่พี่มาเจนต้าเคารพใช่มั้ยคะ” คลาร่าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดในที่สุด
“ใช่แล้วฮ่า มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครช่วยอะไรได้เลย เดี๊ยนถึงได้กลุ่มใจอย่างนี้ไงฮ้า” มาเจนต้าระบายความในใจออกมา
“ถ้าอย่างนั้นพี่มาเจนต้าน่าจะดีใจออกนี่คะ ในที่สุดก็จะได้มีโอกาสสู้กับคนที่เป็นที่เคารพของเรา แสดงให้เค้าเห็นไปเลยว่าเราแข็งแกร่งเพราะมีเค้าเป็นเป้าหมาย แล้วเมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ เราก็จะรู้สึกภูมิใจที่ครั้งหนึ่งเราเคยต่อสู้ในเวทีเดียวกันมาแล้ว” คลาร่าให้กำลังใจ
“...หนูคลาร่า” มาเจนต้าฟังคำของคลาร่าแล้วมองด้วยความซึ้งใจ
หมับ!
“หนูคลาร่าน่ารักที่สุดเลยย!” มาเจนต้าคิดได้แล้วก็เข้ามากอดคลาร่าอย่างแนบแน่น
“อ๊ายย!! พี่มาเจนต้า!!” คลาร่าร้องเสียงหลงเมื่อมาเจนต้ามากอดเธอ
“อย่างนี้นี่เอง” มาตาร์ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ได้ฟังทุกอย่างผ่านร่างของคลาร่าแล้ว
Rewrite tag: แก้คำผิด
ความคิดเห็น