คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : บทที่90: ไม่เป็นอัจฉริยะได้ไหม
บทที่90 ไม่เป็นอัจฉริยะได้ไหม
เวลาตีห้าร่างของมาตาร์ในชุดกางเกงในสีครีมและสามสาวในร่างสัตว์เลี้ยงปรากฏตัวขึ้นที่ลานกลางเมือง
‘อยากได้ของ’ มาตาร์ส่งข้อความไปหาซารีน่าทันทีที่กลับเข้าเมืองมา
“ดิชั้นอยู่ตรงนี้ค่ะคุณมาตาร์” เสียงซารีน่าดังออกมาจากความมืดตรงหน้ามาตาร์
“อ้าว? เธอไม่ไปพักผ่อนเหรอ นี่มันตีห้าแล้วนะ” มาตาร์สงสัยว่าทำไมซารีน่าถึงยังตื่นอยู่ทั้งๆที่มันเป็นเวลาที่ควรจะนอนอยู่ด้วยซ้ำ โดยไม่รู้สึกสงสัยเลยว่าร่างของเธออยู่ตรงไหนทั้งๆที่มองไม่เห็น
“คุณมาตาร์คิดว่าดิชั้นออกจากป่าฝูงนกนั่นต้องใช้เวลาเท่าไหร่คะ” ซารีน่าเอ่ยพร้อมกับปรากฏตัวขึ้นมาจากความมืด
ซารีน่าไม่ได้ตายแล้วเกิดที่พื้นที่พิเศษแบบมาตาร์ แต่ต้องเดินออกจากป่ากลับเข้าเมืองมา ขนาดเขาใช้เวลาเร็วที่สุดในการเดินทะลุป่ายังหนึ่งชั่วโมงเลย ถ้าคิดถึงเวลาที่ซารีน่าเดินทางก็ยังถือว่าเร็วเกินไปอยู่ดีในการกลับมาถึงเมือง
“เอ้อ หรือว่าเธอใช้พื้นที่พิเศษหน้าสนามต่อสู้มาถึงที่นี่พอดี” มาตาร์เดาดู
“ก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ” ซารีน่ายอมรับว่าเธอก็เพิ่งมาถึงพอดี แต่ความจริงแล้วซารีน่ามาเฝ้าอยู่ที่นี่เพื่อดักรอมาตาร์โดยเฉพาะ เพราะกลัวว่าเรย์น่าจะมาหาเรื่องชายหนุ่มอีก ซึ่งเธอก็ไม่ได้ต้องการให้เขารู้หรอก
“อือ งั้นขอน้ำตาเทพารักษ์หน่อยสิ” มาตาร์บอกสิ่งที่เขาต้องการกับหญิงสาวทันที
“แหมคุณมาตาร์นี่ล่ะก็ อยากได้อะไรก็ขอกันตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ หัดมีลีลาหน่อยสิคะ” ซารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าเหมือนเคย
“เอ้อ ...แล้วเธอจะให้ชั้นทำยังไงล่ะ” มาตาร์ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ ทำไมชอบทำอะไรให้ยุ่งยากนักนะ
ซึ่งซารีน่าทำอย่างนี้กับมาตาร์คนเดียวเท่านั้น เพราะขนาดตอนที่เธอให้ค้างคาวกับโมเรน่ายังง่ายดายมากเลย หญิงสาวรู้สึกสนุกที่เห็นมาตาร์ทำหน้าลำบากใจเวลาที่อยู่กับเธอ แถมเวลาเธอให้เขาทำอะไรถึงจะดูเหมือนไม่ชอบใจ แต่เขาก็ทำให้เธอทุกครั้ง
“พาดิชั้นไปเดินเล่นรอบเมืองซักรอบสิคะแล้วเดี๋ยวดิชั้นจะให้น้ำตาเทพารักษ์คุณมาตาร์” ซารีน่าหาเรื่องให้มาตาร์พาเธอเดินเล่น แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย
“หา? งั้นเธอเดินตามชั้นในเมืองซักรอบก็พอใช่มะ?” มาตาร์รู้สึกข้องใจอยู่เหมือนกัน แต่เขาต้องไปเอาของที่ร้านรับฝาก แล้วก็ต้องไปถนนทางเลือกเพื่อส่งภารกิจกับสามสาวอยู่แล้ว จึงยอมตามใจซารีน่า
หลังจากที่มาตาร์หยิบเอาผ้าคลุมยาจกมาใส่แล้ว เขาก็เดินไปร้านรับฝากก่อน เพื่อเอาเสื้อผ้าและงูเห่ากับค้างคาวที่สาวๆฝากเอาไว้ จากนั้นก็เดินไปที่ถนนทางเลือกต่อเลย
สถานที่แรกที่มาตาร์เข้าไปก็คือ อาคารภารกิจของเผ่ามังกร
“ผมอยากจะเปลี่ยนเป็นเผ่ามังกรครับ” คลาร่าพูดขึ้นพร้อมกับยื่นงูเห่าให้ชายผิวแดงประจำอาคารภารกิจ
“อุ๊ย! คลาร่าเป็นสาวเป็นนางพูดผมพูดครับแบบนั้นได้ยังไงคะ ดูไม่เข้ากันเลย” ซารีน่าทำเหมือนไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นมาตาร์ที่อยู่ในร่างคลาร่าต่างหากที่เป็นคนพูด
“อะไรยัยแม่มด ตอนนี้ชั้นพูดต่างหากไม่ใช่คลาร่าเป็นคนพูด” คลาร่าพูดขึ้นอีก
“ว้าย! คลาร่าเปลี่ยนไป ดิชั้นรับไม่ได้เลยค่ะ สาวน้อยน่ารักของดิชั้นหายไปไหนแล้วล่ะคะ” ซารีน่ายังไม่หยุดเล่น
“ทราบแล้ว รอซักครู่” เสียงชายผิวแดงพูดตัดขึ้นมากลางวงทำเอาทั้งคู่เลิกเล่นแล้วหันมาสนใจภารกิจแทน
ชายผิวแดงรับซากงูแล้วเดินเข้าไปหลังอาคาร แล้วสักครู่หนึ่งเขาก็ออกมาพร้อมกับขวดแก้วขนาดฝ่ามือที่ใส่ของเหลวสีแดงเข้ม
“ดื่มสิ่งนี้ แล้วเจ้าจะได้เกิดใหม่เป็นมังกร” ชายผิวแดงกล่าวพร้อมยื่นขวดนั้นมาให้คลาร่า
“ขอบคุณครับ” คลาร่ากล่าว
“คุณมาตาร์หัดพูดแบบสาวๆเวลาเข้าร่างพวกเธอสิคะ เวลาไปไหนมาไหนจะได้ไม่มีใครรู้” ซารีน่าแนะนำ
“เวลาไปไหนมาไหนก็ไปพร้อมๆกันสี่คนอยู่แล้ว แล้วพอชั้นเข้าร่างใครร่างจริงชั้นก็สลบไป ดูยังไงก็รู้ จะต้องพูดแบบสาวๆทำไม” มาตาร์ในร่างคลาร่าพูดขึ้นมา
“แหม คุณมาตาร์นี่ไม่สนุกเลย” ซารีน่าทำเสียงเง้างอน
“ไปต่อที่อื่นกันเถอะ” มาตาร์กลับเข้าร่างตัวเองแล้วพูดออกมา
จุ๊บ!!
“ขอบคุณมากค่ะมาตาร์” คลาร่าที่ควบคุมร่างได้อีกครั้งจูบแก้มชายหนุ่มด้วยความดีใจ
หลังจากนั้นมาตาร์ก็ประสานวิญญาณกับโมเรน่าแล้วเข้าไปรับของเปลี่ยนเผ่าที่อาคารภารกิจเผ่ามาร โดยของเปลี่ยนเผ่าของเผ่ามารนั้นเป็นของเหลวสีดำในขวดแก้ว และต่อมาก็ประสานวิญญาณกับบราวนี่ไปรับของเปลี่ยนเผ่าที่อาคารภารกิจเผ่าเทพ โดยได้รับขวดใส่ของเหลวสีชมพูใสๆมา
“เรียบร้อยแล้วนะคะคุณมาตาร์” ซารีน่าพูดขึ้นหลังจากที่เธอให้น้ำตาเทพารักษ์กับมาตาร์เรียบร้อยตามข้อแลกเปลี่ยนในการพาเธอเดินรอบเมือง
“อ้าว? จะไปไหนล่ะ” มาตาร์ทักขึ้นเมื่อเห็นซารีน่าแยกตัวออกไปเมื่อเดินออกจากอาคารภารกิจเผ่าเทพ
“ก็ดิชั้นเดินจนเหนื่อยแล้ว ก็จะไปหาที่พักผ่อนน่ะสิคะ” ซารีน่าตอบชายหนุ่ม
“อื้ม ขอบคุณนะที่เก็บน้ำตามาให้ ...แล้วก็ขอบคุณที่คอยคุ้มกันให้” มาตาร์รู้ดีว่าทำไมซารีน่าถึงยื่นเงื่อนไขขอให้เขาพาเดินเล่นรอบเมือง ไม่ใช่ว่าเธอเอาแต่ใจ แต่ว่าเธอมาคอยคุ้มกันให้เขาเผื่อเจอเรย์น่าระหว่างนี้ต่างหาก
“เรื่องอะไรเหรอคะ ดิชั้นไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ซารีน่าตอบกลับยิ้มๆ เธอไม่ยอมรับว่าเธอคอยคุ้มกันเขา
“ช่างเถอะยัยแม่มด จะไปไหนก็ไปไป๊” มาตาร์เริ่มเข้าใจแล้วว่ากับผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องแสดงมารยาทออกมาให้มากความจะเหมาะกว่า
“แหม คุณมาตาร์นี่ล่ะก็ ไล่ดิชั้นอย่างกับหมูกับหมา ระวังสาวๆจะไม่รักนะคะ” ซารีน่าพูดด้วยเสียงกระเซ้า แล้วก็เดินจากไป ดูจากทางด้านหลังแล้วจะเห็นว่าเธอดูร่าเริงยังไงก็ไม่รู้
“งั้นเดี๋ยวเราเอาของพวกนี้ไปฝากร้านรับฝากเอาไว้ก่อนนะ” มาตาร์หมายถึงของเหลวทั้งสามขวดที่เอาไว้เปลี่ยนเผ่า
มาตาร์วางแผนเอาไว้อยู่แล้วว่าจะยังไม่เปลี่ยนเผ่าให้สามสาวตอนนี้ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เวลาประลองแล้ว เขาไม่รู้ว่าของเหลวพวกนี้จะมีผลอย่างไรบ้างเวลาที่เขาดื่มมันเข้าไป บางทีอาจจะกลับร่างไม่ได้จนกว่าภารกิจจะเสร็จสมบูรณ์ก็ได้ ซึ่งก็คงจะกินเวลานานน่าดู แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะไปประลองไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องเก็บมันเอาไว้ก่อน แล้วค่อยใช้ในช่วงที่ว่างสักสองหรือสามวันติดๆกัน คงเป็นช่วงเวลาหลังการประลองจบแล้ว
มาตาร์และสามสาวจึงเดินกลับไปที่ร้านรับฝากอีกครั้ง แต่ทว่า...
แซดด! เปรี๊ยะ!
ลำแสงสายฟ้าพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม แต่เขาก็ชักทอนฟาที่อยู่ข้างเอวเขาออกมาแล้วใช้ปราณสายฟ้าเหนี่ยวนำลำแสงสายฟ้าไปทางอื่นทันที
การปัดสายฟ้าด้วยอาวุธเป็นสิ่งที่เขาฝึกฝนในช่วงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้ด้วย มาตาร์เคยใช้มือเปล่าปัดเจ้าลำแสงนี้มาแล้ว ตอนนั้นเขาชาไปทั้งแขนตอนปัดกระสุนเรลกันนี้ แต่ครั้งนี้ใช้ทอนฟาปัด ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
และสิ่งที่มาตาร์ยังฝึกฝนเพิ่มเติมนั่นก็คือสัมผัสนั่นเอง เพราะเขาต้องคอยรับมือเรย์น่าซึ่งไม่รู้ว่าจะโจมตีเขาตอนไหนตอนอยู่ในแมนชั่นเขาจึงกางสัมผัสเต็มกำลังตลอดเวลาเพื่อความเคยชิน พอมาอยู่ในเกมสัมผัสของเขาจึงไวขึ้นมาก ตอนที่ซารีน่าพรางตัวเขาก็ยังรู้สึกถึงตัวเธอได้เลย
“สาวๆ เอาของไปฝากที่ร้านให้เรียบร้อย!” มาตาร์สั่งสามสาวเสียงดัง
“ไปคนเดียวก็พอค่ะ เดี๋ยวคลาร่าจะอยู่ช่วยมาตาร์” แม่หมาป่าสาวไม่ยอมไป เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มต่อสู้คนเดียว
“ไม่ต้องห่วงคลาร่า ไปกันทั้งสามคนนั่นแหละ อยู่กันเยอะๆมีแต่จะเพิ่มเป้าโจมตีให้ยัยงูพิษเปล่าๆ พี่ก็ฝึกรับมือยัยนี่มาแล้ว” มาตาร์เร่งให้สามสาวรีบออกไปจากพื้นที่นี้ทันที
สามสาวเห็นท่าทางเคร่งเครียดของมาตาร์ ดังนั้นพวกเธอจึงตัดใจยอมให้มาตาร์อยู่สู้คนเดียว โดยหวังว่าจะรีบกลับมาช่วยสู้ด้วย
แซดด!! แซดด!! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
เรลกันถูกยิงออกมาอีกสองนัด แต่มาตาร์ก็ใช้ทอนฟาปัดมันไปได้หมด
“ลองฝึกเทคนิคใช้สมาธิในพริบตาดูสิครับ” พ่อบ้านเสนอเมนูการฝึกแรก
“คืออะไรเหรอโฆเซ่” มาตาร์สงสัย สมาธินี่เข้าใจ แต่พริบตาคืออะไร?
“ปกติคุณมาตาร์จะใช้สมาธิตอนสู้ระยะใกล้แล้วหน่วงมันเอาไว้จนจบการโจมตีใช่มั้ยครับ” พ่อบ้านทวนวิธีใช้สมาธิของชายหนุ่ม
“อื้อ ก็ประมาณนั้นแหละ” มาตาร์รู้ตัวดีว่าเขามักจะทำอย่างนั้นจริงๆ
“สมาธิในพริบตาก็คือ เราใช้สมาธิเพียงแวบเดียวช่วงสั้นๆ เพื่อจะได้สามารถประหยัดพลังสมาธิไว้ใช้ได้หลายครั้งไงครับ” พ่อบ้านเฉลย
“อ้าว แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าจังหวะไหนควรจะใช้อออกมาล่ะโฆเซ่ เกิดใช้ผิดจังหวะก็เสียเปล่าหมดสิ” มาตาร์ข้องใจถึงวิธีปฏิบัติให้ได้ผล
“ก็ต้องใช้ร่วมกับสัมผัสไงครับ ถ้าจับการจู่โจมได้ ก็ใช้สมาธิทันทีชั่วแวบหนึ่งแล้วกะจังหวะรับการโจมตีนั้นตามปกติ ทำแบบนี้นอกจากจะประหยัดพลังสมาธิแล้วการเคลื่อนไหวตามปกติก็จะดีขึ้นด้วยนะครับ” พ่อบ้านผู้รอบรู้บรรยายพร้อมกับสาธยายสรรพคุณของการใช้สมาธิร่วมกับสัมผัส
“อือ เอาสิ” มาตาร์ตอบรับง่ายๆ
“งั้นก่อนอื่นลองฝึกรับกระสุนปืนก่อนนะครับ” โฆเซ่พูดจบก็เรียกร่างก็อปปี้ของบราวนี่ออกมาทันที
“บราวนี่อยากยิงมาตาร์” แม่เหยี่ยวสาวหมายความว่าเธออยากฝึกกับชายหนุ่มเอง แทนที่จะให้ตัวก็อปปี้ฝึกด้วย
“บราวนี่ฝึกของตัวเองดีกว่านะ พี่อยากให้บราวนี่เก่งกว่านี้เยอะๆ เดี๋ยวคราวหลังเราค่อยมาฝึกด้วยกันนะ” มาตาร์ต้องกล่อมสาวๆเป็นประจำเวลาพวกเธออยากจะทำอะไรกับเขา ชายหนุ่มก็อยากจะมีเวลาให้พวกเธอมากกว่านี้เหมือนกัน แต่คงต้องรอให้ผ่านพ้นช่วงวิกฤตนี้ไปให้ได้ก่อน
“อือ” บราวนี่ขานรับเรียบๆแล้วก็กลับไปซ้อมกับตัวก็อปปี้ของตัวเองต่อ
“เริ่มเลยนะครับ” พ่อบ้านให้สัญญาณ
“ได้เลยโฆเซ่” มาตาร์ตั้งท่าเตรียมพร้อม
ปัง! ปุ๊! ปัง! ปุ๊! ปัง! ปุ๊! ปัง! ปุ๊! ปัง! ปุ๊!
กระสุนของตัวก็อปปี้ยิงเป็นจังหวะ กระสุนทุกนัดเจาะเขาลำตัวมาตาร์ตลอด ชายหนุ่มไม่สามารถใช้ทอนฟารับมือได้เลยสักนัด
“เอ๋อ! อุ๊บส์! ยาก อุ๊บส์! กว่าที่คิดแฮะ อุ๊บส์!” มาตาร์พูดไปพร้อมๆกับที่โดนกระสุนกระแทกใส่ลำตัวตลอด
“งั้นลองใช้สมาธิแบบเต็มๆก่อนสิครับ แล้วค่อยๆลดทีละน้อย” พ่อบ้านแนะนำ
ปัง! พิ้ง! ปัง! พิ้ง! ปัง! อุ๊บส์! ปัง! พิ้ง!
แล้วมาตาร์ก็ลองปฏิบัติทันที กระสุนนัดแรกๆถูกปัดออกมาอย่างง่ายดายเพราะชายหนุ่มใช้สมาธิเต็มขั้น นัดต่อๆไปเขาก็ลองลดเวลาการใช้สมาธิลง ก็มีทั้งโดนบ้างไม่โดนบ้าง จนในที่สุดเขาก็สามารถปัดลูกกระสุนได้หมดโดยใช้สมาธิในพริบตา
“เอาล่ะครับ การฝึกขั้นแรกผ่านไปแล้ว” พ่อบ้านกล่าวยินดีกับมาตาร์ที่เขาสามารถปัดลูกกระสุนได้เรียบร้อย
แซดด!! เปรี๊ยะ!
มาตาร์รับเรลกันของเรย์น่าพร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปหาหญิงสาว
ฟิ้ว!! วูบบ!
เมื่อเข้าสู่ระยะกลาง แส้ที่แฝงปราณความมืดของเรย์น่าก็ทำงานทันที แส้เส้นสีดำถูกเหวี่ยงใส่มาตาร์ แต่เขาก็สามารถหลบมันได้ เพราะถ้าเทียบกับเรลกันแล้วมันยังช้ากว่าเสียอีก ชายหนุ่มแทบไม่ต้องใช้พลังสมาธิในการหลบด้วยซ้ำ
ฟวับบ!!
“อึ๊”
แต่แล้วปลายแส้กลับยืดออกมาแล้วเลื้อยมาพันตัวเขาเอาไว้ มันเป็นการเคลื่อนไหวแบบมีชีวิต เหมือนมีงูตัวหนึ่งเลื้อยมาพันเลยทีเดียว และเมื่อร่างของมาตาร์สัมผัสกับแส้ปราณความมืดเส้นนี้แล้ว พลังพิเศษทั้งหมดก็ถูกระงับทันที
“ฮ่าๆๆๆ เสร็จล่ะแก!!” เรย์น่าหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่ามาตาร์ถูกแส้พันเอาไว้ได้แล้ว
ฉัวะ!!
แต่มาตาร์กลับชักมีดที่เอวออกมาฟันแส้จนขาดไปอย่างง่ายดาย
“แก!!” เรย์น่าแค่นเสียงออกมาด้วยความแค้น เธอไม่คิดว่ามาตาร์จะแก้ปัญหาได้ง่ายๆแบบนี้
“มาตาร์พกมีดเอาไว้ด้วยสิคะ เพราะแส้นั้นถูกตัดด้วยของมีคมได้ง่ายมากเลยนะ” คลาร่าแนะนำเมื่อตอนที่พวกเธอมาเอาของที่ฝากเอาไว้
“อือ ก็ดีเหมือนกัน” มาตาร์สู้กับเรย์น่ามาหลายครั้งแล้ว ดังนั้นเขาจึงหยิบมีดมาพกเอาไว้ ทั้งที่เอวและยังพกเอาไว้ที่ขาด้วยเผื่อจุดใดจุดหนึ่งโดนพันก็จะได้ชักมีดจากจุดอื่นมาใช้
“สู้กันมาตั้งกี่ครั้งแล้วยัยงูพิษ แค่พกมีดเอาไว้ตัดแส้ มันเป็นเรื่องปกติน่า” มาตาร์สวนเรย์น่ากลับไป
เพียะ! เปรี๊ยะ!!
เรย์น่าสะบัดแส้ลงพื้นหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นแส้สีดำก็เปลี่ยนเป็นแส้สายฟ้าทันที
ฟิ้ว! ฟิ้ว! เพียะ!
คราวนี้มาตาร์ต้องหลบเป็นพัลวัน แล้วยังต้องถอยเพื่อทิ้งระยะออกมาอีกด้วย เพราะแส้สายฟ้านี้สัมผัสไม่ได้เลย ถึงแม้จะใช้อาวุธรับไว้ได้ แต่สายฟ้าก็จะไหลมาโจมตีได้อยู่ดี
“ขั้นแรก?” มาตาร์สงสัยว่าพ่อบ้านของเขาหมายความว่าอย่างไร แค่ปัดกระสุนปืนได้แล้วยังไม่พอหรือ
“ครับ ต่อไปก็สู้ไปด้วย แล้วก็คอยปัดกระสุนที่ยิงมาแบบกะทันหันให้ได้” พ่อบ้านบอกขั้นตอนต่อไปทันที
“โห! ยากนะเนี่ย ...เอาเลยโฆเซ่” มาตาร์เหมือนจะโอดครวญ แต่ไม่เลย เขาไม่ยอมเสียเวลาแม้สักนิด เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าบ่นไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ส่วนพ่อบ้านเห็นแล้วก็ยิ้มรับ แล้วเรียกตัวก็อปปี้ของชายหนุ่มออกมาทันที โดยปรับระดับเอาไว้ที่ง่ายก่อน
แป๊ก! แป๊ก! แป๊ก! ปัง! ปุ๊!
“อุ๊!”
ตัวก็อปปี้ตรงเข้าต่อสู้กับมาตาร์ทันที เขารับทอนฟาได้สองสามครั้ง แล้วกระสุนก็ถูกยิงออกมาโดยไม่มีการเตือน ทำให้มาตาร์โดนเข้าไปเต็มๆ
ปัง! พิ้ง! ปั้ก! ปั้ก! ผัวะ!
“อิ๊! อุ๊!”
แต่แล้วกระสุนถูกยิงออกมาอีกนัด มาตาร์ก็ใช้ทอนฟาปัดเอาไว้ได้ทัน แต่กลับโดนตัวก็อปปี้ซัดใส่ไม่ยั้งแทน
“แหงะ! ยากสุดๆ” มาตาร์บ่นออกมาในที่สุด
“ยากครับ แต่แบบนี้แหละที่จะทำให้คุณมาตาร์ปัดกระสุนได้จริงๆ ไม่ใช่การรู้ล่วงหน้าว่ากระสุนจะมาแล้วปัดมัน” พ่อบ้านแสนสะดวกกล่าว
“อือ งั้นต่อเลยโฆเซ่” มาตาร์ทำใจอย่างรวดเร็วแล้วซ้อมต่อทันที
จนเวลาผ่านไปเกือบครบชั่วโมง การเคลื่อนไหวของมาตาร์ก็ดีขึ้น ชายหนุ่มใช้สัมผัสได้คล่องขึ้นมาก เพราะต้องเตรียมพร้อมรับกระสุนเอาไว้ตลอดเวลา กลายเป็นว่าเขาใช้สัมผัสเป็นนิสัยไปแล้ว แม้แต่ยืนเฉยๆยังปล่อยสัมผัสออกมาตลอดเวลา
ป๊อก! แป๊ก! ป๊อก! ปัง! พิ้ง! ป๊อก! แป๊ก! ปัง! พิ้ง!
มาตาร์ทั้งสู้กับตัวก็อปปี้ทั้งรับกระสุนได้อย่างสมบูรณ์ในที่สุด
“ผมว่าจริงๆแล้วคุณมาตาร์คงจะเป็นอัจฉริยะนะครับ” พ่อบ้านเอ่ยชมชายหนุ่มเมื่อเห็นเขาทำสิ่งที่ยากขนาดนี้สำเร็จได้ในเวลาแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นเอง
“ไม่เอาอ้ะโฆเซ่ ผมขอเป็นคนธรรมดาๆได้มั้ยอ้ะ นี่ผมฝึกแทบตายเลยนะ อยู่ๆมาบอกว่าเป็นอัจฉริยะฟังดูแล้วการฝึกมันไร้ค่าไปเลยนะ” มาตาร์กล่าว
จริงๆอัจฉริยะถือว่าเป็นคำชม แต่ชายหนุ่มไม่ชอบ เขาชอบที่จะเป็นคนธรรมดาแต่เด่นออกมา มากกว่าเป็นอัจฉริยะแล้วเด่น เพราะเขารู้สึกว่าเป็นคนธรรมดาแล้วเด่นมันเจ๋งกว่าเป็นอัจฉริยะแล้วเด่นนั่นเอง
“คุณมาตาร์พยายามได้ดีมากครับ” พ่อบ้านผู้รู้งานเปลี่ยนคำชม
คราวนี้มาตาร์ยิ้มรับอย่างเต็มใจ
“ต่อไปเป็นการฝึกขั้นสุดท้ายครับ” พ่อบ้านเสนอการฝึกขั้นต่อไปทันที
“หา? ยังมีอีกขั้นเหรอเนี่ย” มาตาร์ถึงกับตกใจ เขานึกว่าการฝึกเมื่อสักครู่ยากแล้ว ยังจะมียากกว่านี้อีกเหรอ
“ขั้นนี้ไม่แตกต่างจากเดิมมากครับ แต่ว่าคุณมาตาร์ใช้แค่ค่าสถานะอย่างเดียว การฝึกที่ผ่านมาทั้งหมดก็เพื่อให้การเคลื่อนไหวของคุณมาตาร์ดีขึ้นนี่แหละครับ” พ่อบ้านแสนสะดวกกล่าว
“ใช้แต่ค่าสถานะอย่างเดียว ...อย่าบอกนะว่าวิธีสู้กับยัยงูพิษคือ” มาตาร์รู้แล้วว่าพ่อบ้านของเขาจะให้ใช้วิธีอะไรไปสู้กับเรย์น่าในที่สุด
“ก็สู้กันตรงๆไม่มีลีลานั่นแหละครับ วิธีนี้ใครเคลื่อนไหวได้ดีกว่าคนนั้นชนะ คุณเรย์น่าไม่น่าจะสู้คุณมาตาร์ได้หรอกครับ แม้จะมีสถานะและระดับสูงกว่าก็ตาม หลังจากคุณมาตาร์ผ่านการฝึกนี้ไปแล้ว” พ่อบ้านผู้รอบรู้กล่าว
ดังนั้นช่วงเวลาที่เหลืออีกเล็กน้อย มาตาร์จึงฝึกต่อสู้กับตัวก็อปปี้โดยใช้แต่แค่สถานะอย่างเดียว โดยตัวก็อปปี้ถูกปรับไว้ที่ระดับกลางด้วย ซึ่งระดับนี้ สามสาวที่ฝึกแต่การเคลื่อนไหวเป็นชั่วโมงๆยังเอาชนะไม่ได้เลย
ป๊อก! ปั้ก! ปึ้ก! แป๊ก!
กระต่อสู้ด้วยทอนฟา ลูกเตะ สลับกับศอกและหมัด ลีลาการต่อสู้ของทั้งตัวก็อปปี้และมาตาร์เป็นไปอย่างรวดเร็ว ความชำนาญในการใช้สมาธิในพริบตาของมาตาร์ทำให้เขารับการโจมตีและสวนกลับได้อย่างสูสี การฝึกของโฆเซ่ที่เน้นการเคลื่อนไหวพื้นฐานและการใช้ค่าสถานะส่งผลของมันออกมาในที่สุด
เพียะ! เปรี๊ยะ!! แซดด!! เปรี๊ยะ!
มาตาร์กระโดดพ้นจากระยะแส้สายฟ้า แล้วเรลกันก็ถูกยิงไล่ออกมาทันที แต่มาตาร์กลับใช้ทอนฟาของเขารับได้อยู่ดี
“น่ารำคาญที่สุด!” เรย์น่าหงุดหงิดที่เธอไม่สามารถทำอะไรมาตาร์ได้เลย แต่เธอก็ยังไม่โดนโจมตีเหมือนกัน เพราะมาตาร์ก็เข้าใกล้เธอไม่ได้เหมือนกัน
ฟูววว!!
ทันใดนั้นลูกไฟก็ถูกปล่อยออกมาทันที
พรึบบ!
“โว้วว!!” มาตาร์อุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อลูกไฟโดนทอนฟาของเขาปัดไปแต่มันก็ยังทำให้เขาโดนไฟลวกอยู่ดี เมื่อไฟมันปัดไปให้พ้นเฉยๆเหมือนสายฟ้าไม่ได้
วิธีปัดสายฟ้าต้องใช้สายฟ้าในการปัด แต่วิธีปัดลูกไฟที่ปลอดภัยต้องใช้น้ำแข็ง แต่ลูกไฟสลับกับสายฟ้าแบบนี้ มาตาร์ไม่ได้ฝึกรับมือมาก่อน เขายังแปลงปราณไม่คล่องขนาดนั้น หมายความว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องบาดเจ็บแน่นอน
และนี่ก็เป็นไม้ตายที่ถูกซ่อนเอาไว้ของเรย์น่า
แขนขวาของเรย์น่าถือแส้ มือซ้ายเป็นผลึกไฟฟ้าติดเรลกัน ส่วนไฟนั้น เธอติดผลึกไฟเอาไว้ที่ขาทั้งสองข้างนั่นเอง เวลาที่เรย์น่าเตะ เธอก็ส่งพลังเวทไปที่ขา ทำให้มีลูกไฟปลิวออกมาด้วย
“เสร็จชั้นล่ะมาตาร์ ...ตายซะอีกรอบเถอะ!!” เรย์น่ารู้สึกว่าเธอได้เปรียบแล้วเธอจึงประกาศชัยชนะออกมาทันที
“จอมเขมือบ!!” มาตาร์ไม่ตอบคำ แต่ใช้ไม้ตายของเขาออกมาทันที
ฟิ้ว! ปั้ก! ปึ้ก! ผัวะ!
เรย์น่าแทบจะเคลื่อนไหวไม่ออกเมื่อจู่ๆมาตาร์ก็เรียกเอาจอมเขมือบออกมาแล้วเข้ามาประชิดเธอทันที ทั้งทอนฟา ลูกเตะ ถูกอัดเข้าใส่เรย์น่าอย่างเต็มที่
เพียะ! ฟืดด!
เรย์น่าฟาดแส้ออกมา แต่มาตาร์ก็เอาแขนรับเอาไว้แล้วยึดแส้เอาไว้ทันที อาวุธอย่างเดียวที่เรย์น่าเหลือใช้ไม่ได้
หมับ! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!
“อ๊า! อ๊า! อ๊ายย!!”
มาตาร์ควงทอนฟาข้างหนึ่งเหน็บเอาไว้ข้างเอวแล้วใช้มือเปล่าจับแขนเรย์น่าล็อคเอาไว้ ก่อนที่จะใช้ทอนฟาที่แขนอีกข้างอัดใส่ไม้ยั้งตามเคล็ดเพลงมวยของเขา
ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!
“อึ๊! อ๊อค! อ...”
แขนของเรย์น่าถูกล็อคเอาไว้ในขณะที่ทอนฟาก็กระแทกเข้าใส่หัวเธอไม่ยั้ง จนเลือดเธอเริ่มไหลออกมาตามหูและตา ถึงเรย์น่าจะหยุดส่งเสียงร้องไปแล้ว แต่มาตาร์ก็ยังไม่หยุด เพราะเป้าหมายของเขาคือการฆ่าเรย์น่าให้ตายโดยไม่ยอมเสียเวลาเด็ดขาด
การต่อสู้ทั้งหมดของมาตาร์ เป็นแผนล่อให้เรย์น่าใช้ความสามารถเวทของตัวเองออกมาเรื่อยๆจนเธอคุ้นชิน และเมื่อเธองัดเอาไม้ตายซึ่งเป็นผลึกเวทไฟออกมาในท้ายที่สุด มาตาร์กลับผนึกทุกอย่างที่เรย์น่าใช้ทั้งหมด ในขณะที่เขาเตรียมตัวสู้แบบใช้กำลังกายล้วนๆแต่แรกแล้ว
เมื่อเรย์น่าไม่ทันตั้งตัว มาตาร์จึงฉวยโอกาสนั้นโจมตีทันที
กรึก! กร๊อบ! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!
มาตาร์โถมทั้งตัว จากแขนของเรย์น่าข้างที่ชายหนุ่มจับเอาไว้อยู่แล้ว กระโดดแล้วเอาขาเกี่ยวที่ไหล่ของเธอแล้วดึงลงพื้นจนมันหัก ก่อนที่จะขึ้นคร่อมแล้วเอาส่วนที่ยื่นออกมาของทอนฟาอัดใส่หน้าหญิงสาวไม่ยั้ง
จนในที่สุดร่างของเรย์น่าก็แน่นิ่งแล้วสลายไป
“เธอนั่นแหละตายซะอีกรอบยัยงูพิษ ...หวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะ” มาตาร์ยังตอบคำพูดของคู่ต่อสู้หลังจากที่ฆ่าเสร็จเหมือนเดิม
ชนะแล้ว ...รึเปล่านะ
ความคิดเห็น