คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #173 : บทที่168: ผู้ติดตามของผู้ติดตาม
บทที่168 ผู้ติดตามของผู้ติดตาม
แชะ!
ชายหนุ่มหัวฟูลั่นไกของปืนช็อตกัน แต่กลับไม่มีกระสุนออกมา ในขณะที่เป้าหมายชองเขานอนจมกองเลือดไปเรียบร้อยแล้วทั้งสองตัว เพียงแต่เสือเขี้ยวดาบทั้งคู่หายใจรวยรินใกล้ตายเต็มที่
“อ้าว? กระสุนหมดเหรอเนี่ย” มาตาร์กล่าวขึ้นมาเรียบๆพร้อมกับกดปุ่มปลดล็อคตลับกระสุนออกมาจากด้านข้างของปืนช็อตกัน
แกร็ก แกร็ก
แล้วชายหนุ่มหัวฟูก็หยิบเอาตลับกระสุนอันใหม่ขึ้นมาบรรจุ แต่ท่าทางเขายังเก้ๆกังๆอยู่เยอะ
“มันเติมกระสุนกันยังไงเนี่ย” มาตาร์บ่นขึ้นมาพร้อมกับหมุนตลับกระสุนไปมาเพื่อให้มันลงล็อคไปกับตัวปืน โดยไม่สนใจรอบๆเท่าไหร่เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ทำเอาหญิงสาวผมม่วงที่มองอยู่ก็หงุดหงิดขึ้นมา
“นี่นายแอฟโร จะใส่กระสุนอีกนานมั้ยเนี่ย ไม่ห่วงเลดี้หรือไง ท่าทางจะสู้ลำบากอยู่นะ” วิโอล่าเตือนชายหนุ่มเรื่องที่เด็กหญิงผมแดงยังต่อสู้กับสัตว์อสูรที่มีระดับสูงมากอีกสองตัว
“ชั้นดูเลดี้อยู่ตลอดแหละน่า ตอนนี้ยังสู้ไหวอยู่ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็แค่เข้าไปช่วย” มาตาร์พูดขึ้นมาเรียบๆขณะที่ยังใส่กระสุนอยู่
“ดูอะไรกัน เลดี้ลำบากอยู่นะ ระดับต่ำกว่าสองตัวนั่นตั้งเยอะ อย่างน้อยถ้าอยากจะให้เธอฝึกก็น่าจะกำจัดไปก่อนตัวนึงนะ” หญิงสาวผมม่วงกล่าว
แกร็ก!
“อ้า! สำเร็จ” มาตาร์อุทานออกมาอย่างดีใจเมื่อเขาสามารถใส่ตลับกระสุนเข้าไปที่ตัวปืนได้สำเร็จ
“แอฟโร!” วิโอล่าตวาดขึ้นมาทันทีที่เห็นท่าทางไม่ยี่หระของชายหนุ่มหัวฟู
“ตอนชั้นอยู่บนเกาะเริ่มต้นยังเคยสู้กับตัวที่โหดกว่านี้พร้อมกันตั้งสองตัว แถมระดับกับค่าสถานะยังต่ำกว่าเลดี้ตอนนี้อีกนา” มาตาร์กล่าวขึ้นมาเรียบๆ เขานึกถึงตอนที่เคยสู้กับเทพารักษ์ระดับสามร้อยพร้อมกันถึงสองตัว ซึ่งดูยังไงเจ้าเทพารักษ์ก็โหดกว่าเสือเขี้ยวดาบพวกนี้
“...” วิโอล่าได้ยินก็เงียบไป แต่ก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่ ดูเหมือนเธอจะคิดว่ามาตาร์พูดโม้ด้วยซ้ำ “อยากทำอะไรก็ตามใจเถอะย่ะ แต่รีบๆหน่อยละกัน ชั้นไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันนะ ยังต้องไปทำธุระที่อื่นต่ออีก”
“เหรอ” มาตาร์ตอบกลับกวนๆพร้อมกับมองไปที่เด็กหญิงที่กำลังสู้กับเสือเขี้ยวดาบสองตัวอยู่ไม่ห่างมากนัก
โฮก! ฟวับ! ตูม! ฉัวะ!
เจ้าเสือเขี้ยวดาบตัวหนึ่งคำรามพร้อมกับใช้อุ้งเท้าของมันตะปบไปที่เด็กหญิง แต่ว่าเธอกลับเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่า จึงถอยหลบออกไปอย่างง่ายดายพร้อมกับสวนใบมีดกลับมา
เลดี้นั้นเกิดขึ้นมาพร้อมกับความสามารถที่ครบเครื่อง ทั้งปราณ พลังจิต และเวทมนตร์ ต่างกับสามสาวของมาตาร์ที่เกิดมาแบบตัวเปล่าๆ แถมสู้ครั้งแรกก็ได้เจอสัตว์อสูรระดับสูงเลย พัฒนาการของเลดี้นั้นถือว่ารวดเร็วมาก แต่มาตาร์กลับไม่ค่อยได้สอนอะไรให้เธอมากนัก
วิชาที่มาตาร์สอนเลดี้มีแค่วิชาเดียวคือเคล็ดไร้เงา นอกนั้นก็เป็นการใช้พลังสามอย่างพร้อมๆกัน ซึ่งมีแต่วิชาพื้นฐานทั้งนั้นเลย แต่เลดี้ก็ใช้พื้นฐานเพียงแค่นั้น พัฒนาต่อด้วยตัวเองจนกลายเป็นสไตล์การต่อสู้ที่แตกต่างกับมาตาร์ได้ แถมเธอยังมีเคล็ดวิชาที่เรียนรู้มาจากเดียมอนอีกด้วยและสามารถเข้ากับสไตล์ของเธอได้พอดี
แต่ปัญหาของเลดี้ตอนนี้คือ ไม่ว่าจะใช้วิชาอะไรก็ดูเหมือนจะทำร้ายเสือเขี้ยวดาบไม่ได้เลย เพราะระดับที่ต่างกันเยอะมาก ถึงแม้ว่าเด็กหญิงจะสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วในพริบตา ทำให้เธอยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่การโจมตีนั้นกลับอ่อนด้อยมาก
ระดับของเลดี้นั้นเท่ากับมาตาร์ และถ้าเทียบค่าสถานะพื้นฐานกันตอนนี้แล้ว ไม่ว่าค่าไหนๆเลดี้ก็เหนือกว่าชายหนุ่มหัวฟูทั้งหมด แต่เธอกลับทำร้ายเจ้าเสือเขี้ยวดาบไม่ได้เลย ส่วนหนึ่งเพราะอาวุธที่ใช้ด้วย อีกส่วนหนึ่งก็คงเป็นด้านประสบการณ์และฝีมือ มาตาร์นั้นผ่านการต่อสู้อันยากลำบากและฝึกฝนมามากกว่าเลดี้หลายเท่า
“เอ่ หรือว่าต้องทำให้ดูนิดหน่อยหว่า” มาตาร์พูดขึ้นพร้อมกับเก็บปืนเข้าไปในเข็มขัด ก่อนที่จะตะโกนเรียกเด็กหญิงที่อยู่ไกลๆนั่น “เลดี้! มานี่หน่อย!”
ฟุบ! วูบ!
“แฮก แฮก” เด็กหญิงหอบหายใจขึ้นมาทันทีที่ปรากฏตัวขึ้นมาข้างๆชายหนุ่ม
“ไหวมั้ยเลดี้” มาตาร์ถามอย่างอ่อนโยน
“เลดี้สู้ได้นะ แต่คงจะใช้เวลานาน” เด็กหญิงกล่าว ดูเหมือนเธอจะยังไม่ยอมแพ้
และในขณะนั้นเอง เจ้าเสือเขี้ยวดาบตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามา
“เลดี้ พี่ยืมมีดเล่มนึงนะ” มาตาร์กล่าวพร้อมกับจับมีดที่อยู่ในมือเด็กหญิงขึ้นมาถือไว้เองทันที โดยใช้วิธีถือแบบเดียวกับที่สอนเด็กหญิงไปนั่นคือเอาส่วนใบมีดไว้ที่นิ้วก้อย “แค่แสดงให้ดูนะเลดี้ อันนี้วิชาใหม่ คิดซะว่ามีดนี่มันตัดได้ทุกอย่าง พร้อมกับใช้ค่าสถานะจิตใจนะ แรกๆอาจจะใช้สมาธิประกอบไปด้วยก็ได้”
ตึก!
มาตาร์พูดจบก็กระโดดออกไปหาเจ้าเสือเขี้ยวดาบที่กำลังวิ่งเข้ามาทันที ซึ่งก็ดูแล้วไม่ได้เคลื่อนที่เร็วเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ได้ใช้แม้กระทั่งปราณในการเสริมการเคลื่อนไหว
โฮกก!! ฟวับบ!!
และในระยะจู่โจมนั่นเอง เจ้าเสือเขี้ยวดาบก็กระโดดพุ่งตัวออกมาพร้อมกับง้างเขี้ยวของมันออก หมายจะใช้ฟันอันแหลมคมของมันกัดเข้าไปที่ร่างของชายหนุ่มหัวฟูให้เต็มเขี้ยว
“ตาย!!” มาตาร์ตะโกนขึ้นมาครั้งหนึ่งพร้อมกับหมุนตัวสะบัดใบมีดเข้าไปที่ใบหน้าของเจ้าเสือเขี้ยวดาบทันที
และในจังหวะปะทะนั้นเอง ทั้งปราณ พลังจิต และพลังเวทไหลมารวมกันที่ใบมีดทั้งหมดตามเคล็ดไร้เงา ซึ่งมาตาร์เร่งพลังทั้งหมดที่เขามีในการโจมตีครั้งเดียว พร้อมๆกับการใช้ค่าจิตใจในการเปลี่ยนคุณสมบัติของปราณด้วย ซึ่งอันที่จริงแล้วพ่อบ้านไม่ได้บอกกับชายหนุ่มว่า ค่าจิตใจใช้ร่วมกับพลังทุกชนิดได้ แต่การโจมตีจะออกมาในรูปแบบของชนิดพลังนั้นๆเท่านั้นเอง
ฉับ!
เสียงตัดเรียบๆดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ฟังดูสงบมาก
ชายหนุ่มหัวฟูหมุนตัวไปตามแรงเหวี่ยงที่ยังเหลืออยู่แล้วหันหน้ากลับมาที่เด็กหญิง ปล่อยให้เจ้าเสือเขี้ยวดาบยืนนิ่งอยู่ซึ่งดูเหมือนมันจะชะงักจากการโจมตีเมื่อสัดครู่
แกร็ก! ตุบ! โฮกก! ฉูดด!
เขี้ยวยาวๆจากปากของเจ้าเสือเขี้ยวดาบร่วงหลุดลงมาพร้อมกับปากท่อนล่างของมันลงสู่พื้น ก่อนที่มันจะร้องคำรามออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลพุ่งออกมาจากแผล
ฟุบ ตุบ!
แล้วมาตาร์ก็กระโดดพุ่งตัวกลับมาหาเด็กหญิงผมแดง พร้อมกับยื่นมีดส่งคืนให้เธอ
“จริงๆเพราะว่าปราณของพี่มันเข้มข้นด้วยแหละนะ แต่เลดี้ก็สามารถทำได้อย่างพี่นะ เพราะเมื่อกี๊พี่ใช้แค่เคล็ดไร้เงารวมเข้ากับพลังสามอย่างและค่าสถานะจิตใจเท่านั้นเอง” มาตาร์เฉลยสิ่งที่เขาทำลงไปเมื่อสักครู่ให้เด็กหญิงที่กำลังตื่นเต้นฟัง
“เลดี้ก็ทำอย่างนี้ได้เหรอ” เด็กหญิงพูดออกมาพร้อมกับตาที่เบิกกว้างขึ้นมาอีกเล็กน้อย
“จุดที่แตกต่างจากเมื่อก่อนก็คือการใช้ค่าสถานะจิตใจนี่แหละเลดี้ ด้วยการเปลี่ยนคุณสมบัติของปราณโดยใช้จิตใจ ทำให้การโจมตีของเราเป็นไปตามที่เราคิด ในกรณีนี้คือคมขึ้นจนสามารถแทรกเข้าไปที่ร่างของศัตรูได้ ถึงแม้ว่าระดับของมันจะสูงกว่าเยอะก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าเราโจมตีแรงขึ้นหรอกนะ มันคงคล้ายๆกับกระดาษบางๆที่เฉือนผิวหนังจนเป็นแผลได้นั่นแหละ อ้อ ถ้าจะให้ง่ายขึ้นก็ลองตะโกนสิ่งที่จินตนาการออกมาขณะโจมตีนะ” มาตาร์สอนเคล็ดวิชาให้เด็กหญิงพร้อมกับยกตัวอย่างเปรียบเทียบ
“อื้อ” เลดี้ขานรับพร้อมกับตั้งท่าเตรียมพร้อม
“สู้ๆเลดี้ ระวังค่าความอึดจะหมดไว้ด้วยนะ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็หนีนะ” มาตาร์ให้กำลังใจพร้อมกับตบหลังแม่เต่าทองน้อยเบาๆ
ฟิ้วว!!
แล้วเลดี้ก็พุ่งเข้าไปต่อสู้กับเจ้าเสือเขี้ยวดาบอีกครั้งทันที
หลังจากเห็นตัวอย่างจากเจ้านายของเธอแล้ว เด็กหญิงก็มั่นใจมากขึ้นและเห็นหนทางชนะ แตกต่างจากที่สู้ตอนแรกเป็นอย่างมาก วิชาที่มาตาร์ใช้ออกมาทั้งหมด ไม่ได้เกินเลยจากสิ่งที่เธอทำได้เลย ดังนั้นถ้าเธอพยายามเธอก็น่าจะทำได้เหมือน
“ไฮยย่า!!” เลดี้ตะโกนขึ้นพร้อมกับออกแรงสะบัดมีดสุดตัวใส่ร่างของเจ้าเสือบาดเจ็บทันทีที่เข้าประชิดมันได้
ฉึก! โฮกกก!!!
มีดของเลดี้ก็ยังตัดร่างเจ้าเสือไม่ได้เหมือนมาตาร์ แต่ว่ารอยกรีดที่ทำได้กลับลึกขึ้น ในที่สุดเลดี้ก็สร้างแผลให้เจ้าเสือเขี้ยวดาบได้บ้างแล้ว
‘อึ้ม ใช้แรงเยอะไป อย่างนี้ก็สู้นานๆไม่ได้น่ะสิ’ เด็กหญิงคิดขึ้นหลังจากที่เห็นผลลัพธ์ที่เธอทำได้
ฮูมม!! ฟิ้ว!
เจ้าเสือเขี้ยวดาบอีกตัววิ่งเข้ามาหมายจะโจมตีเด็กหญิง แต่ว่าเลดี้กลับไม่ยอมเข้าใกล้มัน เธอกระโดดถอยห่างออกมาทันที
เนื่องจากเลดี้ไม่ได้ฝึกสัมผัสมาเหมือนมาตาร์ ดังนั้นสิ่งที่เธอทำได้คือพยายามสู้ในระยะที่มองเห็นเจ้าเสือทั้งสองตัวพร้อมๆกัน และจะไม่ยอมโดนรุมเป็นอันขาด ซึ่งถือว่าก็เหมาะสมดีแล้วสำหรับความสามารถที่เลดี้มี
“ฮูวว” เลดี้หายใจหนักๆออกมาทีหนึ่ง ก่อนจะตั้งท่าเตรียมโจมตีครั้งต่อไป สายตาของเด็กหญิงจับจ้องไปที่เป้าหมายทั้งคู่ ซึ่งพวกมันก็กำลังจ้องเธอกลับมาเหมือนกัน
โฮกก!!
เจ้าเสือบาดเจ็บคำรามขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็พุ่งเข้าใส่เด็กหญิงทันที ขณะที่อีกตัวก็พุ่งเข้ามาจากอีกข้างหนึ่ง
ดึ๋ง! ฟูวว!!
ทันใดนั้นร่างของเด็กหญิงก็ดีดขึ้นจากพื้นราวกับติดสปริง ร่างของเธอยังพุ่งขึ้นไปสูงจนติดกับเพดาน ซึ่งเลดี้กลับตัวแล้วเอาเท้าสัมผัสเพดานพร้อมกับมองลงมาที่เป้าหมายของเธอ และเตรียมที่จะกระโดดอีกครั้งแต่เป็นการพุ่งลงมาแทน
“เฮ่ย!” มาตาร์เห็นแล้วก็ต้องตกใจขึ้นมาเหมือนกัน เขาไม่เคยกระโดดได้สูงขนาดนั้นมาก่อนถ้าไม่ได้ใช้กงจักรลมเสริม แต่นี่เลดี้ไม่มีปราณธาตุกลับกระโดดได้สูงมาก
ผึง! ฟู่วว!!
เด็กหญิงผมแดงออกแรงถีบเพดานแล้วพุ่งลงมาที่เสือเขี้ยวดาบตัวที่บาดเจ็บที่กำลังสับสนเพราะเป้าหมายกระโดดขึ้นไปข้างบน ระยะเวลาจากที่เธอกระโดดครั้งแรกยังไม่ถึงหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำ
“มีดดาวตก!!” เลดี้ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับยกแขนสองข้างซ้อนทับกันป้องกันส่วนหัวเอาไว้ทำให้เห็นใบมีดยื่นยาวออกมาจากข้อศอกทั้งสองด้านคล้ายเป็นปีกพร้อมกับมีประกายไฟสีแดงแลบออกมาจากปลายมีดด้วย
ปึ้กก! ฉึกก!! โฮกก!!
ร่างของเด็กหญิงพุ่งเข้าชนเจ้าเสือเขี้ยวดาบอย่างแรง คมมีดและน้ำหนักที่ถาโถมกดให้เจ้าเสือทรุดลงไปพร้อมกับรอยกรีดสองรอยที่หลังของมันทันที
แต่เด็กหญิงก็ไม่รอช้า หลังจากที่เธอใช้ร่างของเจ้าเสือเป็นเบาะแล้ว เธอก็ม้วนหน้าต่อทันที แล้วหันกลับไปฟันซ้ำเจ้าเสือบาดเจ็บแบบไม่ยั้ง
“ไฮย! ยะ! ยะ! ยะ! ยะ!”
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
เลดี้ส่งเสียงออกมาแล้วใช้ส่วนปลายมีดระดมกรีดไปที่ร่างของเจ้าเสือบางๆ ซึ่งมันก็ได้ผล แต่ละมีดของเด็กหญิงสร้างแผลให้เจ้าเสือได้ตลอด
“อืม” มาตาร์เห็นแล้วว่าที่เลดี้กำลังทำนั้นคือเคล็ดไร้เงา แต่เป็นแบบถ่ายพลังไปที่ปลายมีดขณะโจมตีเท่านั้น ซึ่งเป็นปริมาณที่น้อยมาก แล้วก็เสริมด้วยค่าจิตใจอีกที คงจะใส่จินตนาการว่ามีดนี้คมมาก
โฮกก! ตูมม!! ฟุบ!
เจ้าเสืออีกตัวหนึ่งรีบเข้ามาตะปบใส่เลดี้ทันที แต่ก็เหมือนเดิม เด็กหญิงกระโดดถอยออกไปก่อนแล้ว
ดึ๋ง! ฟูวว!!
“ค้อนน!!”
แต่แล้วเด็กหญิงก็กระเด้งตัวกลับมาทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น ก่อนจะง้างแขนแล้วทิ่มด้ามมีดเข้ากระแทกหน้าเจ้าเสือตัวนั้นทันที
ปึ้งง!! ฮู้ม~ม
หมัดของเลดี้ได้ผล เจ้าเสือโดนกระแทกจนหัวสั่นแล้วร้องเสียงหลงคีย์แปลกๆออกมา พร้อมกับสายตาที่กลิ้งกลอกไปมาไม่หยุด
“โห ใช้ค้อนได้ซะด้วย” มาตาร์เห็นสิ่งที่เลดี้ทำแล้วก็นึกชื่นชม เพราะเขาเคยใช้การจินตนาการถึงค้อนไปครั้งเดียว แต่เลดี้ก็เลียนแบบได้แล้ว ถึงจะแรงไม่เท่ากันก็เถอะ เพราะตอนที่มาตาร์ทำถึงขั้นสัตว์อสูรกระเด็นไปเลย แต่จะเอามาเทียบกันก็ไม่ถูกนัก เพราะระดับของสัตว์อสูรมันสูงไม่เท่ากัน
แล้วการต่อสู้แบบตอดเล็กตอดน้อยของเลดี้ก็ไล่ต้อนเสือเขี้ยวดาบสองตัวที่ระดับสูงกว่าเธอเกินร้อยได้สำเร็จ เกิดแผลเล็กๆตามตัวของเจ้าเสือทั้งสองนับร้อยแผล ซึ่งยังไม่มีแผลไหนถึงตายก็จริง แต่ก็เริ่มทำให้เจ้าเสือทั้งสองเคลื่อนไหวได้ช้าลงแล้ว
“เลดี้!!” มาตาร์ตะโกนเรียกเด็กหญิงพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วแล้วทำท่าเหมือนจะทิ่มตาตัวเอง เด็กหญิงผมแดงเห็นแล้วก็เข้าใจทันทีว่ามันหมายความว่าอย่างไร
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
เลดี้กระโดดถอยห่างออกมาจากเสือบาดเจ็บทั้งคู่ทันทีแล้วก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม รวบรวมสมาธิ เธอกระชับมีดในมือขึ้นมาอีกครั้ง เตรียมตัวจะปล่อยท่าที่ชายหนุ่มหัวฟูเรียกร้อง
ส่วนเจ้าเสือเขี้ยวดาบทั้งคู่ก็ไม่ขยับไล่ตามเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะพวกมันบาดเจ็บกันมากพอสมควร พลังชีวิตของพวกมันน้อยลงทุกขณะพร้อมๆกับเลือดที่ไหลนองออกมาบนพื้น
ตึก! ตึก! ตึก!
“ฮย้า~า!!” เลดี้แผดเสียงขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเจ้าเสือเขี้ยวดาบทันที แขนทั้งสองข้างของเธอลู่ไปข้างหลัง และสามารถเห็นใบมีดส่ายไปตามแรงเคลื่อนไหวได้ชัดเจน เจ้าเสือทั้งสองตัวก็พร้อมรับการโจมตีเต็มที่เหมือนกัน
ดึ๋ง! ฟุบ!
แต่แล้วจู่ๆเลดี้กลับถ่ายปราณลงพื้นแล้วเคลื่อนที่ด้วยเคล็ดไร้เงาอย่างกะทันหันแล้วเข้าประชิดเจ้าเสือตัวหนึ่งจากทางด้านหน้าทันที ซึ่งความเร็วของมันยังมากกว่าปกติ ระยะเคลื่อนก็ไกลมากด้วย แถมยังมีเสียงแปลกๆที่เหมือนกับถูกดีดด้วยอะไรสักอย่าง
“กรรไกรรร!!!” เลดี้ตะโกนพร้อมกับวาดแขนทั้งสองข้างสวนกันไปที่คอของเจ้าเสือเขี้ยวดาบทันที คมมีดสองเล่มที่สวนกันมีสภาพเหมือนกรรไกรกำลังจะตัดคอเจ้าสัตว์อสูรร่างใหญ่ตัวนั้นให้หลุดกระเด็นออกมา
ฉับบ!! ตุบ! ฉูดด!
คมมีดของเด็กหญิงตัดคอของเจ้าเสือออกมาอย่างเรียบเนียน เสียงตัดดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวของเจ้าเสือตกกระทบพื้น ก่อนจะจบด้วยเสียงเลือดที่กระฉูดออกมาจากร่างของเจ้าเสือหัวกุดราวกับน้ำพุ
“เย่!” เลดี้ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ ก่อนจะฉากหลบไปอีกทางเพื่อป้องกันการโจมตีของเจ้าเสือเขี้ยวดาบอีกตัวหนึ่ง
“นายส่งสัญญาณให้เลดี้ตัดหัวมันหรอกเหรอ ชั้นนึกว่านายสั่งให้จิ้มตามันซะอีก เพราะโจมตีเข้าจุดตายอย่างเบ้าตามันง่ายกว่า ยิ่งเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าศัตรูอย่างนี้ด้วยแล้ว” วิโอล่าเอ่ยขึ้นมาหลังจากเห็นสิ่งที่แม่เต่าทองน้อยทำ
“อืม” มาตาร์ขานรับเรียบๆ สีหน้ายังคงเรียบเฉยอยู่ ‘จริงๆก็สั่งให้เลดี้จิ้มตานั่นแหละนะ แต่สงสัยเห็นชูสองนิ้วขึ้นมาเลยนึกว่าเป็นกรรไกรมั้ง’
และหลังจากที่เหลือเป้าหมายอีกแค่ตัวเดียว เลดี้ก็สู้ง่ายกว่าเดิมเยอะมาก เมื่อปกติเธอเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าเสือเขี้ยวดาบอยู่แล้ว ทำให้ไม่ต้องพะวงกับการโดนรุมเมื่อเธอสู้กับเจ้าเสือเขี้ยวดาบตัวสุดท้ายนี่
ตึก ตึก
เด็กหญิงผมแดงเดินส่ายอาดๆเข้าไปหาเจ้าเสืออย่างมั่นใจ เธอคิดจะสู้กับมันซึ่งๆหน้า ไม่คิดจะเล่นตอดเล็กตอดน้อยอีกแล้ว
ฮูมม! ฟวับ!
เจ้าเสือเขี้ยวดาบคำรามขึ้นมาแล้วหวดอุ้งเข้าของมันใส่เลดี้ด้วยความโกรธทันที เพราะการที่เด็กหญิงทำท่าทางแบบนี้มันเหมือนกับดูถูกกันชัดๆ ระดับก็น้อยกว่า ยังจะบังอาจสู้กันซึ่งๆหน้าอีก
เลดี้ไม่หลบ แต่พุ่งด้ามมีดเข้าปะทะกับอุ้งเท้านั้นด้วยเคล็ดไร้เงา เหมือนที่เธอเคยเล่นกับเดียมอนในแมนชั่นแห่งความตาย ผิดกันตรงที่ความรุนแรงของการโจมตีจากเจ้าเสือเขี้ยวดาบเหนือกว่าของเดียมอนเยอะเท่านั้นเอง
ตึง!
เสียงปะทะหนักๆดังขึ้น เลดี้ยังคงไม่เคลื่อนไปไหน จังหวะในการรับของเธอสมบูรณ์แบบเมื่อเธอฝึกรับการโจมตีอย่างนี้อยู่บ่อยๆ ปราณสองจุดที่ถ่ายไปยังเท้าและแขนในจังหวะปะทะนั้นทำให้เธอรับการโจมตีครั้งนี้ได้อย่างมั่นคง สิ่งที่กระเด็นออกมามีเพียงอุ้งเท้าของเจ้าเสือเขี้ยวดาบเท่านั้น
ตึง! ตึง! ตึง!
แล้วอุ้งเท้าของเจ้าเสือเขี้ยวดาบก็หวดใส่ร่างของเด็กหญิงผมแดงไม่ยั้ง ซึ่งเด็กหญิงก็รับการโจมตีอย่างใจเย็น
ฮูม~ม
จนในที่สุดเจ้าเสือเขี้ยวดาบก็ส่งเสียงคำรามออกมาเบาๆพร้อมกับคอที่ตกลงอย่างไร้กำลัง ดูเหมือนมันจะยอมแพ้ให้แก่เด็กหญิงผมแดงแล้ว ในเมื่อมันพยายามโจมตีเลดี้เท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ ทางสุดท้ายก็คือยอมตายแต่โดยดีเสียแล้ว
“อืม ยอมแพ้แล้วเหรอ” เด็กหญิงเอ่ยออกมาน้ำเสียงสดใส
ฮูม~ม
เจ้าเสือคำรามตอบเบาๆพร้อมกับหมอบลง
“จะฆ่าก็น่าสงสารแฮะ แต่ถ้าไม่ฆ่าก็ไม่รู้ว่าจะเปิดประตูให้แอฟโรยังไงอ่ะนะ ถ้านายมีกุญแจก็ส่งมาให้เลดี้ซะนะ เลดี้ก็ไม่ค่อยอยากจะฆ่าคนที่ยอมแพ้แล้วหรอก” เลดี้เอ่ยออกมาเมื่อเห็นท่าทางหงอยๆของเจ้าเสือเขี้ยวดาบ
แฮ่! กริ๊ง!
ทันใดนั้นเจ้าเสือเขี้ยวดาบก็อ้าปาก แล้วกุญแจก็ร่วงออกมาจากปากของมันลงสู่พื้นส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง
“เลดี้ปฏิบัติตามเงื่อนไข ได้รับผู้ติดตาม กรุณาตั้งชื่อด้วยค่ะ” เสียงจากระบบดังขึ้นมาให้ทั้งเลดี้และมาตาร์ได้ยิน
“เอ๋?/เอ๋?” ทั้งชายหนุ่มหัวฟูและเด็กหญิงผมแดงอุทานออกมาพร้อมๆกันอย่างสงสัย เพราะไม่คาดคิดว่าจู่ๆจะได้เสือเขี้ยวดาบที่สู้กันแทบตายมาเป็นผู้ติดตาม แถมชื่อคนที่ปฏิบัติตามเงื่อนไขคือชื่อของเลดี้ ไม่ใช่ชื่อของมาตาร์ด้วย
“ทำยังไงดีล่ะแอฟโร?” เด็กหญิงถามขึ้นมาอย่างสับสน เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะลงเอยแบบนี้
“เอ่อ ...มันเป็นตัวผู้หรือตัวเมียเนี่ย” มาตาร์ยังสนใจเรื่องอื่นมากกว่า ดูเหมือนว่าถ้ามันเป็นตัวผู้เขาอาจจะไม่รับเลี้ยงมันก็ได้
“เป็นตัวผู้อ่ะ” เลดี้ตอบ ดูเหมือนถ้าเป็นสัตว์อสูรด้วยกันจะดูกันออกว่าตัวไหนเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย
“...” มาตาร์เงียบไปทันที เพราะเขาคิดถึงร่างมนุษย์ของเจ้าเสือเขี้ยวดาบนี่ ยิ่งเป็นเสือเขี้ยวดาบที่โตแล้วอย่างนี้ถ้ามีร่างมนุษย์ก็คงจะเป็นสาวสวยทันทีแน่นอนถ้ามันเป็นตัวเมีย แต่ว่ามันดันเป็นตัวผู้นี่สิ ‘ชิ! ตัวผู้แฮะ’
“ถ้าแอฟโรไม่อยากรับก็ไม่เป็นไร แต่ว่าเลดี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปฏิเสธไม่รับเลี้ยงยังไงนี่นา” เด็กหญิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เหมือนกับว่าเธอทำอะไรผิดไป ท่าทางเหมือนเธอจะอยากเลี้ยงเจ้าเสือเขี้ยวดาบนี้อยู่เหมือนกัน
“อืม ...เลี้ยงก็ได้นะเลดี้ แต่ดูแลมันดีๆล่ะ อย่าให้มันมากัดพี่ก็พอ” มาตาร์เห็นท่าทางเศร้าๆของเด็กหญิงแล้วก็ต้องยอมให้เธอในที่สุด
“เหรอๆๆ งั้นมาตั้งชื่อให้เจ้าเสือนี่กัน” เลดี้ยิ้มขึ้นมาอย่างแจ่มใสทันทีที่ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงเสือเขี้ยวดาบ ‘ตัวผู้’ ได้
“เซเบอร์” มาตาร์พูดขึ้นมาเรียบๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องการตั้งชื่อตัวผู้มากนัก ...อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวไหนของเขามาตาร์ก็จะตั้งชื่อง่ายๆเสมอ ขนาดแม่เต่าทองน้อยยังได้ชื่อเลดี้นี้มาเพราะเป็นเต่าทองเลย
“งั้นต่อไปนี้นายชื่อ ‘เซเบอร์’ นะ” เลดี้หันไปบอกกับเจ้าเสือเขี้ยวดาบเสียงใส
การที่สัตว์เลี้ยงมีผู้ติดตามเป็นของตัวเองนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในเกมจ็อคออนไลน์ โดยผู้ติดตามของสัตว์เลี้ยงนี้จะมีค่าความภักดีขึ้นอยู่กับสัตว์เลี้ยงตัวที่มันยอมติดตามเท่านั้น และจะร่วมหารค่าประสบการณ์กันเองในกลุ่มย่อยอีกที ไม่ใช่ร่วมหารจากผู้เล่น อย่างเช่น ถ้ามาตาร์ได้รับค่าประสบการณ์มา 400 หน่วย ก็จะแบ่งให้ผู้ติดตามของเขาอีกสามคนเท่าๆกัน คือ โฆเซ่ เดียมอน และเลดี้ ซึ่งได้กันไปคนละ 100 หน่วย แต่เลดี้กับเซเบอร์จะร่วมหารกันเองจาก 100 นี้ เหลือคนละ 50 เท่านั้น
“แปลกดีแฮะเกมนี้ สัตว์เลี้ยงมีสัตว์เลี้ยงได้ด้วย” มาตาร์เอ่ยขึ้นมาเรียบๆ
จริงๆแล้วมาตาร์ก็เคยเจอสัตว์อสูรในเกมที่มีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเองแล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้เท่านั้น นั่นก็คือเนปจูนกับโมบี้ดิ๊กนั่นเอง
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย งั้นเราก็เข้าไปที่ท้องเรือกันเถอะ” วิโอล่าเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับคว้ากุญแจที่เจ้าเซเบอร์คายออกมา
อ้า ...ฮาเร็มกลายเป็นตัวผู้
ความคิดเห็น