คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่15: ทักษะที่แลกมาด้วยชีวิต
บทที่15 ทักษะที่แลกมาด้วยชีวิต
ทำไมอัตราเวลาที่ไหลในเกมถึงเป็นหกสิบเท่า
ทำไมเวลาที่ใช้รอในห้องพักฟื้นถึงเป็นหนึ่งชั่วโมงซึ่งเท่ากับหนึ่งนาทีเท่านั้นในโลกจริง
ทั้งหมดนั่น ...มันเป็นกับดัก
“คุณเป็นใครเนี่ย!?” มาตาร์เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่บริเวณเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม
ที่นี่เป็นห้องรอเวลาเกิด ไม่น่าจะมีใครมาอยู่ในนี้ได้ นอกจากตัวของเขา สัตว์เลี้ยงของเขา และกางเกงในสีขาวแนบเนื้อของเขา ...ให้ถือว่าเป็นของเขาด้วยก็แล้วกัน
“ผมเป็นพ่อบ้านของคุณมาตาร์ครับ” ชายที่เคาน์เตอร์พูด
ลักษณะของชายคนนั้นเป็นชายวัยกลางคนผิวขาวตัวสูง รูปร่างผอมบาง ใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี มีผมสีทองหวีเสยเรียบเนี้ยบ ดวงตาหรี่เล็กเหมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลาทำให้ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไรอยู่ มีหนวดสีทองเหนือปากที่ดูจัดแต่งเป็นอย่างดี ใส่ทักซิโด้สีดำผูกหูกระต่ายสีแดง สวมถุงมือสีขาว รองเท้าหนังเป็นมันปลาบ ดูราวกับพนักงานของโรงแรมชั้นเลิศที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี
“พ่อบ้าน?” มาตาร์สงสัย พ่อบ้านอะไร เขายังไม่มีบ้านสักหลัง หรือระบบเตรียมเอาไว้ให้เผื่อในอนาคตตั้งแต่ตอนนี้
“คุณมาตาร์บรรลุเงื่อนไข ก็เลยได้ผมมาคอยรับใช้ไงครับ” พ่อบ้านตอบมาตาร์
“หา? เงื่อนไขอะไร ผมทำอะไรลงไปเหรอ” มาตาร์ยังคงสงสัยอยู่ เขาจำไม่ได้ว่าทำอะไรพิเศษๆลงไป
“คุณมาตาร์เปิดสถานะของคุณขึ้นมาดูสิครับ น่าจะเห็นทักษะใหม่ขึ้นมาหนึ่งอัน” พ่อบ้านนอบน้อมพูดเสียงนุ่ม
มาตาร์เปิดสถานะขึ้นมาดูตัวเองก็เห็นทักษะใหม่ขึ้นมาจริงๆ
ทักษะติดตัว แมนชั่นแห่งความตาย | สามารถใช้งานทุกพื้นที่ของแมนชั่นแห่งความตายได้เหมือนเป็นบ้านของตัวเอง |
“อะไรเนี่ย ...แมนชั่นแห่งความตาย?” ถึงเปิดดูทักษะแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันหมายความว่าอย่างไร
“ครับ สถานที่ที่เราอยู่กันนี่เรียกว่าแมนชั่นแห่งความตาย ผู้เล่นทุกคนมีเป็นสมบัติของตนเองอยู่แล้ว” ใบหน้าพ่อบ้านยิ้มน้อยๆตอบด้วยเสียงเรียบๆ
“แล้วมันหมายความว่าไง ใช้งานได้ทุกพื้นที่? มีส่วนไหนที่ผมไม่ได้ใช้งานด้วยเหรอ” มาตาร์ว่าเขารู้จักที่นี่จนทะลุปรุโปร่งแล้วนะ
“หลังประตูนั่นคุณมาตาร์เคยเปิดดูแล้วเหรอครับ?” พ่อบ้านแสนสุภาพผายมือไปทางประตูด้านตรงข้ามกับประตูทางออก
มาตาร์มองไปก็เห็นว่ามันคือประตูที่เขาพยายามเปิด แต่มันก็เปิดไม่ออก
“อ้าว ประตูนั่นไม่ใช่ประตูออฟไลน์หรอกเหรอ” มาตาร์เคยคิดอย่างนั้น
“คุณมาตาร์เชิญตามผมมาได้เลยครับ ผมจะพาสำรวจสถานที่นี้ให้ทั่วๆ” พ่อบ้านแสนดีเดินนำมาตาไปยังประตู
มาตาร์ลุกขึ้นจากโซฟา เดินตามพ่อบ้านไปอย่างงงๆ ‘แปลกดีแฮะเกมนี้ ขนาดสถานที่รอฟื้นยังใส่ใจกันขนาดนี้’
พ่อบ้านเลื่อนประตูเปิดออก
“อ้าวมันเป็นประตูเลื่อนหรอกเหรอเนี่ย นึกว่าเป็นแบบบานพับ ถึงว่า เปิดไม่ออก” มาตาร์เคยทั้งดึงทั้งดันประตูนี้มาแล้วแต่ก็เปิดไม่ได้ แต่เขายังไม่เคยลองเลื่อนมันเลย นับว่าพลาดไปจริงๆ
“ถึงก่อนหน้านี้คุณมาตาร์จะลองเลื่อนดูก็เปิดไม่ออกหรอกครับ เพราะมันถูกล็อคเอาไว้ และมันก็เพิ่งถูกปลดล็อคหลังจากที่คุณมาตาร์กลับมาที่นี่ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก” พ่อบ้านอธิบาย พร้อมพากันเดินเข้าไปหลังประตู
มาตาร์เดินเข้ามาหลังประตู มันเป็นห้องสีขาวอีกห้องหนื่ง มีเตียงและที่นอนสีขาวดูนุ่มนิ่ม มีตู้เสื้อผ้าที่ฝังไปกับกำแพง และยังมีประตูอีกสองบาน
“โอ้โห! สมกับที่เป็นแมนชั่นเลยนะเนี่ยน่าอยู่จริงๆ” มาตาร์ลองนั่งลงบนเตียงก็พบว่ามันนุ่มกำลังดี
สัตว์เลี้ยงทั้งสามของมาตาร์ก็ตามมาด้วย ทำท่าทางมองไปมองมาด้วยความสนใจ ปกติพวกมันกับเจ้านายมาที่นี่บ่อยๆก็ไม่เคยเห็นเข้ามาในห้องนี้สักที จึงเกิดความสนใจกันมาก ในความคิดของทั้งสามตัวอาจจะคิดอยู่เสมอว่าที่นี่เป็นบ้านของมัน เป็นที่พักผ่อน และเป็นที่เล่นกับเจ้านาย
“แล้วตู้เสื้อผ้านั่น ผมสามารถใช้ของที่อยู่ข้างในได้ด้วยใช่มะ” ทุกครั้งที่ตาย มาตาร์ก็จะกลับมาพร้อมกางเกงในสีขาวแนบเนื้อเท่านั้น ถ้ามีตู้เสื้อผ้าอยู่ก็หมายความว่าต่อแต่นี้ไป เขาจะไม่ต้องโป๊กลับไปที่ลานกลางเมืองแล้วล่ะสิ
“ของทุกชิ้นเป็นของคุณมาตาร์ครับ สามารถใช้ได้ตามสบาย” พ่อบ้านยังคงตอบเสียงนุ่ม
มาตาร์จึงเปิดตู้เสื้อผ้าออกมา แล้วเขาก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเสื้อผ้าข้างในตู้นั้น
“หา!? มีแต่ชุดชั้นใน กางเกงใน ชุดว่ายน้ำ อะไรเนี่ย?” ในตู้เสื้อผ้ามีทั้งชุดเสื้อในกางเกงใน ทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย มีหลายไซส์ ตั้งแต่เด็กจนถึงผู้ใหญ่ ‘นึกว่าจะได้ใส่เสื้อผ้ากลับไปเกิดใหม่ กลายเป็นเปลี่ยนได้แค่ลายกับแบบของกางเกงในเนี่ยนะ’
“แล้วทำไมมันมีของผู้หญิงด้วยล่ะ ของเด็กก็มี” มาตาร์สงสัย ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของอยู่คนเดียว ก็ไม่น่าจะมีของผู้หญิงสิ ‘หรือว่าผู้สร้างเกมนี้คิดละเอียดไปจนถึงรสนิยมอันหลากหลายของผู้เล่น ที่บางคนชอบแต่งครอสเดรส! ร้ายกาจมากๆ ละเอียดทุกรูขุมขนจริงๆ ฮึฮึ’ มาตาร์คิดถึงเหตุผลที่มีชุดชั้นในหลายแบบให้เลือก
“มันมีไว้สำหรับผู้ติดตามร่างมนุษย์ไงครับ อย่างคุณหนูทั้งสามของคุณมาตาร์นี่ก็เป็นหญิงล้วนนะครับ” พ่อบ้านเฉลยทำเอามาตาร์สะอึกที่ตัวเองดันคิดมากเกินไป
“เอ๋? ตกลงเป็นผู้หญิงกันจริงๆเหรอครับเนี่ย คุณพ่อบ้านรู้ได้ไง” มาตาร์ยังไม่แน่ใจว่าที่พ่อบ้านพูดมาจะจริง
“ผมมองออกน่ะครับ เรื่องในเกมนี้ส่วนใหญ่ผมรู้ดีทั้งนั้น คุณมาตาร์สามารถถามผมได้ทุกเรื่องทุกครั้งที่มาที่นี่เลย อย่างคุณหนูทั้งสามนี่เกิดขึ้นมาจากความตั้งใจของคุณมาตาร์ตอนที่ทำพันธสัญญาน่ะครับ ตอนนั้นคุณมาตาร์อยากให้เกิดมาเป็นเพศอะไรก็จะออกมาตามความต้องการของคุณมาตาร์” พ่อบ้านแสนสะดวกตอบ
“อ๋อ ...อย่างนี้นี่เอง ...แล้วทำไมคุณพ่อบ้านถึงเป็นผู้ชายล่ะเนี่ย ผมอยากได้แม่บ้านสาวๆมากกว่าน่ะ เปลี่ยนได้มั้ยเนี่ย” มาตาร์ประกาศความต้องการทันที ในเมื่อสัตว์เลี้ยงเป็นไปตามความต้องการได้ พ่อบ้านก็น่าจะเปลี่ยนเป็นแม่บ้านได้สิ
“โฮ่ๆๆ คงไม่ได้หรอกครับ ผมมีหน้าที่ต่างกันกับพวกคุณหนูทั้งสาม หน้าที่ของผมคือดูแลคุณมาตาร์ในแมนชั่นนี้ และพยายามให้คุณมาตาร์มีความสามารถในการเอาตัวรอดในเกมให้ได้ จะได้ไม่ต้องกลับมาที่นี่บ่อยๆ” พ่อบ้านตอบกลับอย่างสุภาพ
“หมายความว่าไง คุณพ่อบ้านสามารถทำให้ผมเก่งขึ้นได้ด้วยเหรอ?” มาตาร์สงสัย เขาเองก็ไม่ได้อยากตายถี่ขนาดนี้ ‘นี่เราตายเยอะถึงขนาดต้องส่งคนมาดูแลเป็นการเฉพาะเลยเรอะ’
“ที่แมนชั่นแห่งนี้เป็นมิติพิเศษครับ คุณมาตาร์จะมีสถานะเต็มเปี่ยมเสมอ และไม่สามารถได้รับการบาดเจ็บใดใด จึงเหมาะที่จะเอาไว้ฝึกฝนความสามารถครับ” พ่อบ้านอธิบาย
“โอ้โห อย่างนี้ผมก็เร่งใช้สถานะให้มันขึ้นได้สุดๆเลยสิ” มาตาร์ตื่นเต้นที่ได้รู้ประโยชน์ของแมนชั่น
“ไม่ได้ครับ สถานะของคุณมาตาร์ไม่สามารถขึ้นได้ในแมนชั่นนี้ เพราะถ้ามันไม่ลดลงก่อน มันก็จะไม่เพิ่ม และเนื่องจากอยู่ในแมนชั่นสถานะไม่มีวันลด ดังนั้นจึงไม่มีวันเพิ่มขึ้นได้ด้วยเหมือนกัน” พ่อบ้านแก้ไขความเข้าใจผิดของมาตาร์
“อ้าว? ถ้าอย่างนั้นจะเอาไว้ฝึกอะไรล่ะ” มาตาร์เริ่มงง ตกลงฝึกนี่มันหมายความว่าอย่างไร
“ตามผมมาที่อีกห้องนึงสิครับ” พ่อบ้านเปิดประตูหนึ่งในสองบานที่อยู่ในห้องนอนนี้เข้าไปอีก
ห้องหลังประตูนี้ เป็นโรงฝึก ขนาดใหญ่ พื้นเป็นไม้ขัดเรียบๆ กำแพงรอบๆก็เป็นไม้ ดูโบราณ
“อืม เป็นโรงฝึกนี่เอง บรรยากาศโรงฝึกแบบนี้มันคลาสสิกจริงๆนะเนี่ย” มาตาร์มองดูสถานที่ด้วยความชื่นชม
“ห้องฝึกนี้สามารถเปลี่ยนสภาพพื้นหรือผนังก็ได้ครับ เพื่อเตรียมฝึกได้ทุกแบบ จะให้พื้นเป็นดินหรือเปลี่ยนเป็นหินก็ย่อมได้” พ่อบ้านหน้ายิ้มอธิบาย
“เอ้อ แล้วอีกประตูนึงล่ะ” มาตาร์สงสัยว่าประตูอีกบานในห้องนอนเป็นห้องอะไร
“ประตูอีกบานเป็นห้องอาบน้ำครับ” พ่อบ้านตอบ
“...”
‘ยังอุตส่าห์มีห้องอาบน้ำไว้เพื่อความสมจริงด้วยเหรอเนี่ย แต่ก็ดีนะ ถ้าฝึกฝนเหงื่อก็ต้องออก ถ้าไม่มีห้องอาบน้ำคงรู้สึกไม่สบายตัว’ มาตาร์คิดถึงความจำเป็นของอ๊อปชั่นเสริม ที่ตอนแรกเหมือนจะไม่มีก็ไม่เป็นไร
“แล้วผมจะฝึกอะไรที่นี่ได้ล่ะครับ ถ้าฝึกค่าสถานะไม่ได้” มาตาร์ถามถึงการฝึกฝนทันที
“งั้นผมจะชี้ให้เห็นถึงวิธีการต่อสู้ที่ผ่านมาของคุณมาตาร์ซะก่อนนะครับ” พ่อบ้านแสนสะดวกเริ่มบรรยาย
“คุณมาตาร์เวลาเจอศัตรู ถ้าคุณไม่เล่นงานโดยการลอบสังหาร ก็ใช้วิธีรุมสกรัม แต่หลังจากที่คุณมาตาร์ใช้ปราณได้แล้วก็สู้กับศัตรูที่มีสถานะหรือระดับต่ำกว่าได้ดี แต่พอเจอพวกเก่งๆ คุณมาตาร์ก็เสียท่าเอาง่ายๆ” พ่อบ้านพูดถึงการต่อสู้ทั้งหมดที่ผ่านมา ซึ่งมันก็เป็นจริง
“คุณพ่อบ้านรู้ได้ไงเนี่ย! มีตาทิพย์เหรอครับ!” มาตาร์ตกใจที่พ่อบ้านแสนสุภาพคนนี้ช่างรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาจริงๆ
“ผมสามารถรับรู้ได้เพราะจริงๆแล้วผมก็เปรียบเสมือนร่างแยกที่รับรู้ประสบการณ์ของคุณมาตาร์ แต่เพิ่มความรอบรู้ในเกมเข้าไปเท่านั้นเองครับ เพราะฉะนั้นผมจึงสามารถช่วยพัฒนาให้คุณมาตาร์เก่งขึ้นได้ตามความเหมาะสม” พ่อบ้านแสนสะดวกอธิบาย
“อืม อย่างนี้นี่เอง” มาตาร์ย่อมเข้าใจ เพราะนี่คือประสิทธิภาพของสมองเทียมในโลกปัจจุบันนี้
“แล้วผมควรจะเริ่มทำอะไรก่อนดีล่ะ” มาตาร์ถาม
“ลองท่าไม้ตายซักท่าก่อนดีมั้ยครับ” พ่อบ้านเสนอแนะ
“ท่าไม้ตายเหรอ!” มาตาร์ตื่นเต้นเพราะที่ผ่านมาเขาแค่เอาแต่ต่อยๆเตะๆมั่วๆเท่านั้น ไม่เคยมีท่าต่อสู้จริงๆจังๆเลย
“ท่าไม้ตายจะสามารถฝึกฝนได้ก็ต่อเมื่อมีความสามารถปราณ เวทมนตร์ หรือพลังจิตเท่านั้นแหละครับ ซึ่งตอนนี้คุณมาตาร์สามารถใช้ปราณได้แล้ว ก็เริ่มฝึกได้เลย” พ่อบ้านให้ข้อมูล
“ผมอยากได้ไม้ตายซักท่ามานานแล้ว สอนผมได้เลยครับ” มาตาร์ร้อนใจเพราะจะได้เหมือนเล่นเกมจริงๆจังๆสักที
“ผมไม่สามารถสอนท่าไม้ตายให้คุณมาตาร์ได้ครับ คุณมาตาร์ต้องฝึกเอาเอง ผมเป็นเพียงผู้ชี้แนะเท่านั้น” พ่อบ้านอธิบาย
“อ้าว งั้นผมต้องทำยังไงล่ะเนี่ย” มาตาร์เริ่มสับสน บอกให้ฝึกไม้ตายแต่ก็ดันไม่สอนให้
“งั้นลองโจมตีเป้านี่ไปเรื่อยๆละกันครับ” เมื่อพ่อบ้านพูดจบ ก้อนหินใหญ่ขนาดสูงเท่าตัวก้อนกลมๆก็ปรากฏขึ้นมา
“คิดถึงการโจมตีศัตรูนะครับ อยากจะทำอะไรกับหินก้อนนี้ถ้ามันเป็นศัตรู” พ่อบ้านกล่าว แล้วก็เดินถอยหลังออกไป
“อืม...” มาตาร์ยืนนิ่งอยู่หน้าก้อนหิน ‘ลองต่อยดูก่อนละกัน’
ปุ๊!
มาตาร์ลองต่อยดูเบาๆก่อนเพราะกลัวเจ็บมือ แต่กลับพบว่ามันไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่รู้สึกได้ถึงแรงสะท้อนเบาๆ
...ปึ้ก! ...ปึ้ก!
หลังจากนั้นเขาก็ลองต่อยแรงขึ้นเรื่อยๆ และก็รู้ว่ามันต่อยมันมือมาก
“เพราะว่าสถานะของคุณมาตาร์จะเต็มเปี่ยมอยู่เสมอครับ ดังนั้นคุณมาตาร์ไม่ต้องกลัวการบาดเจ็บ อยากลองท่าอะไรก็ใช้ได้เลยครับ” พ่อบ้านอธิบายเมื่อเห็นอาการมันมือของมาตาร์
มาตาร์รู้สึกมั่นใจขึ้น เริ่มต่อยสุดกำลังใส่ก้อนหิน
ตู้มม!!
‘แก!! ไอ้หมาป่าบ้า ยึ้ย!’
ตู้มม! ตู้มม!
มาตาร์ใช้ก้อนหินระบายอารมณ์ ต่อยอยู่นาน แต่กลับไม่ได้มีอะไรคืบหน้าเลย
“มันจะได้ผลจริงๆเหรอครับคุณพ่อบ้าน” มาตาร์เริ่มสงสัย
“ท่าไม้ตายจะเกิดขึ้นได้ ไม่ใช่จากการเคลื่อนไหวครับ แต่เกิดจากจินตนาการ” พ่อบ้านอธิบายถึงหลักการอีก
‘แต่เมื่อกี๊เราก็จินตนาการว่าต่อยหมาป่านี่หว่า หรือว่าไม่ใช่แบบนี้’ มาตาร์เริ่มรู้สึกตัวว่ามันไม่ใช่แค่การนึกหน้าศัตรูแล้วต่อยเฉยๆ
‘อืม งั้นลองคิดซิว่าอยากได้ท่าไม้ตายแบบไหน เอาแบบเจ๋งๆ’ มาตาร์เริ่มเปลี่ยนวิธีการคิด
ทันใดนั้น เขาก็ถอยหลัง แล้ววิ่งเข้าใส่ก้อนหิน ก่อนจะหมุนตัวเป็นลูกข่างเข้าโจมตีใส่ก้อนหินสุดแรงเกิด
ตู้มมม!!
ก้อนหินถึงขั้นแหลกเป็นชิ้น แต่มาตาร์ก็เสียหลักล้มลงเพราะแรงเหวี่ยงเหมือนกัน
“เป็นไงล่ะ สุดยอดมั้ยล่า” มาตาร์มองดูก้อนหินที่แตกด้วยความชื่นชม แต่พอบ้านยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย
“ผมว่ามันยากไปนะครับ ท่าไม้ตายที่ดีสมควรจะใช้ง่ายกว่านี้ เอาแบบที่ว่าไม่ว่าอยู่ในพื้นที่ไหนก็สามารถใช้ออกมาได้” พ่อบ้านพูดเสริม แล้วก็เรียกก้อนหินก้อนใหม่ขึ้นมา
มาตาร์ลุกขึ้น แล้วก็หันหน้าเข้าหาก้อนหิน เตรียมจะลองใหม่
‘อึม ไม่ง่ายเลยแฮะ ท่าไม้ตายเนี่ย’ มาตาร์คิดแล้วก็ไปยืนอยู่ในระยะแทบประชิดกับก้อนหิน
‘เราอยากได้ท่าที่สามารถจบได้ในหมัดเดียว รวดเร็ว รุนแรง’ มาตาร์เริ่มคิดแล้วตั้งท่าจรดหมัดขึ้น
ฟิ้ว! ตู้ม!
หมัดถูกต่อยออกตรงๆ ทำเอาหินสะเทือนเล็กน้อย
‘อืม ลองใช้แรงเหวี่ยงช่วยดีกว่า ให้คล้ายๆท่าลูกข่างเมื่อกี๊’
มาตาร์คิดแล้วก็ลองง้างหมัดขวาไปไว้ด้านหลัง มือซ้ายใช้วัดระยะห่างจรดมือไปข้างหน้าเกือบจะเหยียดแขน เมื่อขยับได้ระยะ เขาก็เหวี่ยงหมัดออกทันที
ฟู้ว! ตึง!
‘อ๊ะ! เมื่อกี๊รู้สึกเหมือนจับอะไรได้หน่อยๆแฮะ’ มาตาร์ต่อยหินครั้งนี้แล้วรู้สึกเหมือนจับเคล็ดอะไรได้
เขาจรดท่าเดิมอีกครั้ง มือซ้ายอยู่หน้า มือขวาง้างไปข้างหลัง
‘อยากให้มันเร็วกว่าเมื่อกี๊ทำอะไรได้บ้างหว่า ถึงจะใส่ปราณเพิ่มความเร็ว แต่รู้สึกเหมือนมันก็แค่เสริมปราณ ไม่ได้เกี่ยวกับกระบวนท่า’ มาตาร์เริ่มคิดถึงการเหวี่ยงหมัดให้เร็ว
‘ข้อมือ ข้อศอก หัวไหล่ คอ กระดูกสันหลัง สะโพก ขา หัวเข่า เท้า ข้อต่อนิ้วทุกนิ้ว มันเป็นจุดเหวี่ยงทั้งหมด ถ้าเราลองใส่พลังเร่งแรงหมุนของข้อต่อเหล่านี้ น่าจะทำให้หมัดเร็วขึ้นได้มากเลย’ มาตาร์จรดท่า ตั้งสมาธิ นึกถึงจุดหมุนทั้งหมดที่ใช้สำหรับการต่อยหมัดนี้ของเขา
แรงส่งจากข้อต่อทั้งร่างกายของเขาถูกส่งไปตั้งแต่เท้า ..เข่า ..สะโพก ..กระดูกสันหลัง ทุกจุดที่มีข้อต่อ ความเร็วเหมือนจะทวีคูณขึ้นทุกที ..คอ ..หัวไหล่ ..ข้อศอก แขนของมาตาร์เหมือนหายวับไปจากสายตา ..ข้อมือ สุดท้ายแล้วกำปั้นของมาตาร์ก็ปะทะเข้ากับก้อนหิน
ฟุ้บ!! ฉัวะ!!
หมัดของมาตาร์โดนก้อนหินไม่เต็ม แต่จุดที่หมัดของเขาลากผ่านก้อนหินกลับถูกคว้านออกไป
เปรี๊ยะ!!
อากาศรอบๆแขนที่ผ่านแตกตัวเป็นประกายเล็กๆ หมัดของมาตาร์ซึ่งเร็วเหนือเสียงทำให้เกิด ‘โซนิคบูม’
“ผู้เล่นมาตาร์ปฏิบัติตามเงื่อนไข ได้รับท่าปราณ กรุณาตั้งชื่อท่าด้วยค่ะ”
“สำเร็จแล้ว!!!” มาตาร์ร้องตะโกนอย่างดีใจหลังจากที่ตนเองสามารถสร้างท่าไม้ตายได้หนึ่งท่า
“กรุณากดปุ่มยืนยันด้วยค่ะ” เสียงจากระบบดังขึ้นมาอีก
หน้าต่างของเขากระเด้งขึ้นมาให้กดปุ่มยืนยัน ‘ท่าปราณ:สำเร็จแล้ว’
“เฮ้ยๆๆๆ!! ไม่เอาชื่อนี้” มาตาร์ร้องอุทานด้วยความตกใจ เขายังไม่อยากมีชื่อท่าไม้ตายแปลกๆแบบนี้
“เอาเป็น Accel(erate) Punch ละกัน ...หมัดความเร่ง” มาตาร์คิดขึ้นมาถึงหลักการการต่อยหมัดของเขา ซึ่งเร่งพลังและความเร็วขึ้นทุกจุดข้อต่อของร่างกาย ก่อให้เกิดหมัดที่มีความเร็วเหนือเสียงขึ้นมาได้
ยืนยัน ‘ท่าปราณ:หมัดความเร่ง’
หลังจากได้ท่าไม้ตายแล้ว มาตาร์ก็ลองฝึกให้ชำนาญ แต่ไม่ว่าจะลองอีกกี่ครั้ง กลับสร้างหมัดที่ความเร็วเหนือเสียงไม่ได้เลยสักครั้ง
“ลองเอาไปใช้จริงบ่อยๆสิครับ รับรองว่าซักวันหมัดทุกหมัดที่ปล่อยออกมาจะกลายเป็นหมัดความเร็วเหนือเสียงได้แน่” พ่อบ้านหน้ายิ้มแนะนำ
“อืม ขอบคุณคุณพ่อบ้านมากเลย นี่ได้เวลากลับเข้าเกมแล้ว ไว้คราวหน้าผมจะมาขอคำแนะนำใหม่ละกันนะ” มาตาร์กล่าวลา หลังจากที่ฝึกจนครบเวลาหนึ่งชั่วโมง
“ผมหวังว่าเราคงไม่เจอกันอีกจะดีกว่านะครับ” พ่อบ้านพูดทำเอามาตาร์หน้าเสีย
“อย่าเข้าใจผิดนะครับ เพราะถ้าเราเจอกันอีกครั้งก็หมายความว่าคุณมาตาร์ตายกลับมาอีกหนน่ะสิครับ ผมซึ่งเป็นพ่อบ้านของคุณมาตาร์ย่อมไม่อยากให้คุณมาตาร์ตายครับ” พ่อบ้านขยายความ
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” มาตาร์คลายสงสัยพร้อมส่งรอยยิ้มให้
หลังจากนั้นทุกคนก็พากันกลับออกไปจากห้องฝึก มาตาร์อยากลองของใหม่ เขาเลยอาบน้ำแล้วเปลี่ยนลายกางเกงในดู เป็นกางเกงในลายเสือดาว แสบสันสุดๆ
ก่อนจะออกจากห้องสีข้าวเข้าเกม มาตาร์เหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“เอ้อ แล้วคุณพ่อบ้านมีชื่อมั้ยเนี่ย” มาตาร์ถามเพราะยังไม่รู้จักชื่อของอีกฝ่ายหนึ่งเลย เอาแต่เรียกพ่อบ้าน
“พ่อบ้านอย่างผมไม่มีชื่อหรอกครับ” พ่อบ้านแสนสุภาพตอบออกมา น้ำเสียงดูหม่นหมองเล็กน้อย
“งั้นผมตั้งชื่อให้ละกันนะ ผมเรียกคุณว่า‘โฆเซ่’โอเคนะครับ” มาตาร์เห็นว่าพ่อบ้านไม่มีชื่อจึงตั้งชื่อให้เสร็จสรรพ
“ผู้เล่นมาตาร์ปฏิบัติตามเงื่อนไข ได้รับวิญญาณผู้ติดตามค่ะ” เสียงจากระบบดังขึ้น
“หา!? อะไรเนี่ย” เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ผู้ติดตามเพิ่มขึ้นมา แถมครั้งนี้กลับเป็นชายวัยกลางคนไปซะงั้น ผิดกับความตั้งใจของตัวเองที่ต้องการจะเปิดฮาเร็ม
“เอ่อ คุณโฆเซ่กลายเป็นผู้ติดตามของผมแล้วอ่ะครับ” มาตาร์พูดออกมาแบบงงๆ แล้วลองเปิดดูสถานะของคุณพ่อบ้านจากหน้าต่างผู้ติดตาม แล้วเขาก็ต้องตกใจ
โฆเซ่
ระดับ 1 | ประสบการณ์ 0/1000 | ||||
พลังชีวิต 100/100 | พลังวิญญาณ 100/100 | ||||
โจมตี 0 | ป้องกัน 0 | สะท้อน 0 | |||
พลังกาย | -/- | สมาธิ | -/- | ||
ความคล่องตัว | -/- | จิตใจ | -/- | ||
ความอึด | -/- | โชค | -/- | ||
“หา? ทำไมไม่มีค่าสถานะอะไรเลยล่ะครับ แบบนี้เป็นภาระมากกว่าพวกตัวเล็กนี่อีก” มาตาร์อุทานอย่างแตกตื่น
“คุณมาตาร์ไม่ต้องตกใจไปครับ ถึงผมจะมีสถานะผู้ติดตาม แต่ผมก็ไม่สามารถออกจากแมนชั่นนี้ได้อยู่ดีครับ” พ่อบ้านหน้ายิ้มตอบ
“อ้าว อย่างนี้มีก็เหมือนไม่มีน่ะสิครับ” มาตาร์งง ถึงจะมีชื่อผู้ติดตามเพิ่มขึ้น แต่กลับไม่ได้ติดตามจริงๆ
“อ้าครับ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ค่าประสบการณ์ของคุณจะไม่ถูกหารลงไปอีก เพราะผมอยู่ในมิติพิเศษนี่ คิดซะว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปก็ได้ครับ” โฆเซ่บอกถึงสิ่งที่มาตาร์อาจจะกังวล
“อืม งั้นผมไปล่ะนะครับ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก” มาตาร์กล่าวหน้าตายิ้มแย้ม
“ครับ หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก” พ่อบ้านยิ้มกลับเข้าใจความหมายของคำพูด
แล้วมาตาร์ก็ออกจากห้องสีขาวไป ปล่อยให้พ่อบ้าน อยู่คนเดียวในมิติอันเป็นเอกเทศนี้
“ขอโทษนะครับคุณมาตาร์ หน้าที่ของผมคือการขัดขวางคุณให้ถึงที่สุด” พ่อบ้านหน้ายิ้มพูดออกมาท่ามกลางความเงียบสงบของสถานที่ด้วยใบหน้าอันเศร้าหมอง
ทักษะแมนชั่นแห่งความตายนี้เป็นทักษะลับสุดยอด ที่จะได้มาก็ต่อเมื่อผู้เล่นตายครบสิบครั้งโดยไม่เคยออฟไลน์ออกจากเกมเลย การตั้งเวลาหกสิบเท่าและกำหนดเวลาเกิดหนึ่งชั่วโมง เป็นตัวบีบคั้นให้ผู้เล่นออฟไลน์ และยังมีคำพูดของระบบที่เตือนเสมอทุกครั้งว่าสถานที่นี้คือเขตพิเศษสามารถออฟไลน์ได้ พนักงานที่อาคารเริ่มต้นทุกคนถูกสั่งให้เชิญชวนผู้เล่นออฟไลน์เมื่อตาย เพื่อป้องกันการเกิดขึ้นของทักษะลับสุดยอดนี้เอง
แต่ว่า นี่เป็นเพียงขั้นเริ่มต้นเท่านั้นเอง ยังห่างไกลกับทักษะไร้เทียมทานที่ได้รับการปกป้องมากมายนัก
Rewrite tag: แก้คำผิด
ความคิดเห็น