คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #135 : บทที่131: ทาเคโซ
บทที่131 ทาเคโซ
หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งเดินเข้ามาในอาคารนักล่าของเมืองพอร์ตทาวน์แห่งทวีปเอเชีย เธอใส่ชุดสายเดี่ยวสีดำยาวเน้นทรวดทรง ที่กระโปรงแหวกข้างให้เห็นเรื่อนขาอันสวยงามซึ่งหุ้มด้วยบู๊ทสีดำสูงจนถึงเข่า ผมสีน้ำตาลรวบไว้เป็นช่อ และแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมที่ทำให้เธอดูเป็นคนเจ้าระเบียบ แม้ว่าหลังแว่นตานั้นจะเป็นดวงตาที่อ่อนหวานสีน้ำตาลก็เถอะ
“จะมาใช้บริการอะไรคะวันนี้” พนักงานสาวประจำประตูทักทายหญิงสาวชุดดำ
“เปล่าค่ะ มารอเพื่อนเฉยๆ” หญิงสาวตอบกลับอย่างสุภาพ
แล้วหญิงสาวก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกับบอร์ดประกาศรายชื่อค่าหัว ซึ่งมีชายสองคนกำลังดูบอร์ดอย่างสนใจ
“พี่ครับ ผมสงสัยมานานแล้ว ระบบค่าหัวของเกมนี้มันส่งเสริมให้แกล้งผู้เล่นระดับต่ำรึเปล่าเนี่ย” ชายคนที่ตัวเล็กกว่าถามขึ้นมา
“ทำไมน้องถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” ชายคนที่ตัวใหญ่กว่าถามกลับ
“อ้าว ก็ฆ่าคนระดับต่ำกว่าค่าหัวขึ้นนิดเดียว ในขณะที่ฆ่าคนระดับสูงค่าหัวขึ้นเยอะแยะ มันจะวางระบบแบบนี้ไปทำไมครับ แถมจะล้างค่าหัวก็แค่จ่ายเงินไปสิบเท่า อย่างนี้ผมหมั่นไส้ผู้เล่นกระจอกๆคนนึงก็ไปดักฆ่ามัน พอสมใจแล้วก็ไปล้างค่าหัวก็จบสิ เพราะใช้เงินนิดเดียว” ชายตัวเล็กให้เหตุผลพร้อมยกตัวอย่าง
“น้องว่าควรจะกลับกัน ให้ค่าหัวขึ้นมากกว่าเวลาที่ฆ่าพวกระดับต่ำ แล้วให้ค่าหัวขึ้นน้อยเวลาฆ่าคนระดับสูงใช่มั้ย?” ชายตัวใหญ่ถามกลับถึงความต้องการของชายตัวเล็ก
“ใช่ครับ มันน่าจะเป็นอย่างนั้นนี่นา” ชายตัวเล็กตอบ
“ตอนที่เปิดเกมแรกๆเค้าก็ใช้ระบบแบบที่น้องว่านั่นแหละ” ชายตัวใหญ่เริ่มให้ข้อมูล
“อ้าว แล้วทำไมเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ล่ะครับ ระบบแบบที่ผมว่านั่นมันดีกว่าเห็นๆ” ชายตัวเล็กสงสัย
“ก็เพราะระบบแบบที่น้องว่า มันทำให้ผู้เล่นระดับต่ำถูกฆ่าตายเป็นเบือน่ะสิ” ชายตัวใหญ่ตอบ
“หา? มันเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ” ชายตัวเล็กถึงกับงงไปทันที เพราะเขาคิดว่าการคิดค่าหัวแบบที่เขาเสนอมันจะช่วยปกป้องคนที่มีระดับต่ำได้มากกว่า
“น้องดูนี่” ชายตัวใหญ่ชี้ให้ดูตารางค่าหัวสูงสุดร้อยอันดับแรก
“ครับ” ชายตัวเล็กสนใจสิ่งที่ชายตัวใหญ่จะนำเสนอเพราะเขาอยากจะได้คำตอบเต็มที
“น้องคิดว่าเจ้าพวกร้อยคนนี่มันมีฝีมือเป็นยังไง” ชายตัวใหญ่ถาม
“พวกนี้มันก็ต้องมีฝีมือร้ายกาจแน่นอนสิครับพี่ ยิ่งค่าหัวสูงๆแล้วยังมีชีวิตอยู่ก็แปลว่าหนีรอดจากนักล่าค่าหัวมาได้ตลอด” ชายตัวเล็กตอบคำถามที่ไม่น่าจะถามของชายตัวใหญ่
“แล้วถ้าน้องมีค่าหัวระดับนี้ น้องคิดว่าน้องอยากจะล้างค่าหัวมั้ย” ชายตัวใหญ่ถามคำถามชี้นำอีก
“จะบ้าเหรอพี่ ร้อยอันดับแรกค่าหัวเป็นตัวเลขกว่ายี่สิบหลักแบบนี้ จะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย แล้วถ้าจะให้แลกกับการโดนทรมานเนี่ยนะ คงยิ่งกว่าตกนรกอีกมั้งพี่ ไม่มีใครคิดจะล้างค่าหัวหรอก เอาแค่พันอันดับแรกก็ล้างไม่ไหวแล้ว” ชายตัวเล็กตอบ
“งั้น ถ้าบังเอิญน้องเกิดมีรายชื่อติดเข้าไปในรายชื่อค่าหัวระดับสูงพวกนี้ น้องจะทำยังไง” ชายตัวใหญ่ถามขึ้นอีก
“เอ่อ ...จะทำยังไงเหรอพี่? ผมไม่เข้าใจคำถามอ่ะครับ” ชายตัวเล็กตอบ
“น้องคิดว่าถ้าติดอันดับหนึ่งร้อย จากผู้เล่นเป็นหมื่นล้านนี่มันเด่นมั้ยล่ะน้อง” ชายตัวใหญ่ถามอีก
“สุดยอดอ่ะพี่ ถึงมันอาจจะเป็นคนเลวหรืออะไรก็เถอะ แต่การมีรายชื่อขึ้นมาบนบอร์ดค่าหัวหนึ่งในร้อยซักครั้งก็ถือว่ายิ่งใหญ่มากเลย” ชายตัวเล็กตอบตามความสัตย์จริง
“น้องจำชื่อคนที่มีค่าหัวอันดับที่สามสิบเจ็ดได้มั้ย” ชายตัวใหญ่ถามอีก
“เอ๋? ทำไมพี่ยกอันดับแปลกๆมาล่ะพี่ ผมจำไม่ได้หรอกนะ” ชายตัวเล็กตอบ
“แล้วอันดับหนึ่งล่ะ” ชายตัวใหญ่ถามอีก
“จำได้แน่อยู่แล้วพี่ ชื่อนั้นน่ะทุกคนในเกมรู้จักกันหมดเลยมั้ง” ชายตัวเล็กตอบ
“งั้นถ้าน้องมีรายชื่ออยู่ในอันดับที่สามสิบเจ็ด แล้วเกิดอยากจะไต่ไปให้ถึงอันดับหนึ่งเพื่อที่จะได้มีคนจำได้ น้องจะทำยังไง” ชายตัวใหญ่ถามอีก
“โห ยากนะพี่ ถึงจะอีกไม่กี่อันดับ แต่ไอ้เจ้าอันดับหนึ่งนี่มันค้างเติ่งอยู่อย่างนี้มาเป็นร้อยปีในเกมแล้วนะ ค่าหัวทิ้งห่างอันดับสองมากกว่าสิบเท่าตัวซะอีก” ชายตัวเล็กตอบ
“แล้วน้องจะทำยังไงถ้าระบบให้ค่าหัวสูงขึ้นเยอะถ้าไปฆ่าผู้เล่นระดับต่ำล่ะ” ชายตัวใหญ่เข้าประเด็นหลักในที่สุด
“อ๊ะ!! อย่างนี้นี่เองเหรอครับพี่ ถ้าระบบให้ค่าหัวมากเวลาฆ่าคนระดับต่ำกว่า ไอ้พวกร้อยคนที่อยากจะไต่อันดับนี่ได้ไปฆ่าล้างบางเมืองเริ่มต้นกันแน่ๆเลยเพราะมันง่าย” ชายตัวเล็กเข้าใจในที่สุด
“ใช่ และไม่ใช่แค่ร้อยคนหรอก คนที่ติดอันดับพันก็สนใจจะเพิ่มค่าหัวให้ตัวเองแล้ว เข้าใจรึยังล่ะ ว่าตอนที่ระบบประกาศให้ใช้ค่าหัวแบบนั้นผู้เล่นระดับต่ำจะตายไปเท่าไหร่ แล้วจะตายไปคนละกี่รอบ ตอนนั้นเกมแทบจะปิดไปเลยล่ะน้องเอ๊ย ไม่มีผู้เล่นใหม่ๆอยากจะเล่น เพราะเกิดมาก็โดนฆ่าเลยทันที” ชายตัวใหญ่เฉลยในที่สุด
“อ๋อ มันอยู่กลางโลกเองเหรอเนี่ย ที่นี่น่ะ” มาตาร์รับทราบข้อมูลจากปากของชายหนุ่มผมดำในที่สุด
“แล้วพี่มาตาร์อยากจะไปไหนเหรอครับ” ชายหนุ่มผมดำถาม
“อืม ...พี่ยังไม่มีจุดหมายเลย” มาตาร์ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาสามสาวยังไงด้วยซ้ำ
“แล้วแขนพี่นั่นไม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลก่อนเหรอครับ กลับเกาะเริ่มต้นซักเกาะก่อนสิ” ชายหนุ่มผมดำแนะ
“อ่า พอดีว่ามันด้วนไปจริงๆแล้วน่ะ ก็ว่าจะเข้าเมืองไปหาแขนเทียม คิดว่าร้านอาวุธคงจะมีมั้ง” มาตาร์กล่าว
“โอ้ พวกแขนด้วนแบบนี้ผมก็เคยเจอนะ บางคนไปทำแขนมาซะดีเลย ยิงปืนได้ด้วยนะครับ แต่สุดท้ายก็โดนผมฟาดตายหมด ส่วนใหญ่เค้าไปให้ช่างตีเหล็กทำให้ทั้งนั้นแหละครับ” ชายหนุ่มผมดำกล่าวถึงพวกนักลอบสังหารที่เคยมาหาเขา ดูท่าชายหนุ่มผมดำคนนี้จะเป็นคนที่วุ่นวายพอสมคสรทีเดียว ไม่รู้ไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้
“ช่างตีเหล็กเหรอ?” มาตาร์ยังไม่เคยขึ้นทวีปใหญ่ ก็เลยไม่รู้ว่าช่างตีเหล็กคืออะไร
ดังนั้นชายหนุ่มผมดำจึงอธิบายให้มาตาร์ฟัง ว่าช่างตีเหล็กคืออะไร และจะหาได้ที่ไหน
“อ๋อ ในเมืองทั่วไปก็มีสินะ แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ไปสั่งแขนเจ๋งๆในเมืองดีกว่า” มาตาร์เข้าใจในที่สุดว่าการตีเหล็กเป็นอย่างไร
“แต่ถ้าให้ผมแนะนำนะ แขนกลที่ดีที่สุดจะอยู่ในอวกาศครับ เพราะพวกนั้นมันจะสู้กันด้วยอุปกรณ์ไฮเทค ช่างตีเหล็กก็เน้นไปทางนั้น หุ่นยนต์ก็เยอะแยะ รับรองว่าไปอวกาศครั้งเดียวพี่มาตาร์ได้แขนสุดเจ๋งกลับมาแน่นอน” ชายหนุ่มผมดำกล่าว
“เหรอ ...แล้วอวกาศมันไปกันยังไงล่ะ” มาตาร์รู้สึกสนใจขึ้นมาเหมือนกัน
“ทุกทวีปจะมีท่าอวกาศครับ พี่มาตาร์สามารถเลือกวิธีเดินทางได้เลย มีทั้งการนั่งจรวดแบบโลกจริง หรือจะใช้เครื่องย้ายมวลสารก็ได้ ซึ่งราคาก็ต่างกันเยอะแหละครับ” ชายหนุ่มผมดำให้ข้อมูล
“อืม” มาตาร์มองแผนที่ที่ชายหนุ่มผมดำกางออกมาให้เขาดูแล้วทำท่าครุ่นคิด เขากำลังตัดสินใจว่าจะไปอวกาศจากทวีปไหนดี
“เฮ้ย! ไอ้หนุ่ม มาทำภารกิจของข้าได้แล้ว มัวแต่คุยเรื่องอะไรไร้สาระอยู่ได้” ชายชราพูดแทรกขึ้นมา
“อ๊ะ! ครับ ภารกิจนี้ต้องทำอะไรมั่งครับ” ชายหนุ่มผมดำหันไปทางชายชราทันที ดูท่าทางเขาจะไม่กลัวฟ้ากลัวดินใดใดทั้งสิ้น เพราะดูเขาไม่กังวลกับสิ่งที่ต้องเผชิญทั้งๆที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย
“เอาโมโนไบค์ของเจ้ามาสิ ข้าจะทำให้มันกลายเป็นเข็มขัดไรเดอร์” ชายชรากล่าว
“อ๋อ ง่ายๆแบบนี้นี่เอง” ชายหนุ่มผมดำกล่าวพร้อมกับยื่นแผ่นโลหะรูปดาวห้าแฉกไปให้ชายชรา
แกร็ก
ชายชราง่วนอยู่กับการประกอบเข็มขัดสักครู่ ก็ได้เข็มขัดไรเดอร์ที่มีหัวเข็มขัดเป็นดาวห้าแฉกขึ้นมาหนึ่งเส้น
“อึ้ม ของดีเหมือนกันนะเนี่ย เจ้าได้ระดับห้านะ” ชายชรากล่าวพร้อมกับยื่นเข็มขัดคืนชายผมดำไป
“เสร็จแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มยื่นมือทำท่าจะรับเข็มขัดกลับไป
“อ๊ะ! เกือบลืม ทุกทีเลยสิน่า” ชายชรานึกอะไรขึ้นได้
“อะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มผมดำถาม
“แต่งตัวแล้วก็ตั้งชื่อไรเดอร์ก่อนสิ เรื่องสำคัญเลยนะเนี่ย” ชายชรากล่าว
“โอ้!! หมายความว่าเวลาคาดเข็มขัดนี้แล้วหน้าตากับชื่อของผมจะไม่เหมือนเดิมเหรอครับ สุดยอดไปเลย!” ชายหนุ่มผมดำร้องขึ้นมาอย่างดีใจ
มาตาร์สงสัยว่าอะไรจะตื่นเต้นดีใจขนาดนั้น เพราะร่างที่ทุกคนใช้เล่นเกมมานี่มันก็คือร่างที่ตัวเองชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ขนาดบรันโด้ยังแทบจะไม่ปรับอะไรเลย
ชายชราใช้มือลูบๆคลำๆที่ด้านหลังของหัวเข็มขัด แล้วก็มีจอภาพสามมิติปรากฏขึ้นมา
“อืมม ผมคิดอะไรดีๆได้แล้ว ผมรู้สึกประทับใจพี่มาตาร์มากเลย เพราะหลายปีมานี่มีพี่มาตาร์นี่แหละปฏิบัติต่อผมอย่างให้เกียรติ ดังนั้นผมจะขอระลึกถึงพี่มาตาร์ตลอดไปครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับปรับร่างไรเดอร์ของเขาให้มีตาสีเงินและผมทรงเดรดล็อคแบบเดียวกับมาตาร์เดี๊ยะ แต่ไม่เปลี่ยนหน้าตา ซึ่งมาตาร์ก็ไม่ได้เห็นสิ่งที่ชายหนุ่มผมดำคนนี้ทำหรอก แต่ก็รู้สึกงงนิดๆเหมือนกันว่าขอระลึกถึงตลอดไปนี่มันทำยังไง
“เสร็จแล้วก็กดปุ่มยืนยันนะ” ชายชรากล่าวอีก
“เรียบร้อยครับ” ชายหนุ่มผมดำตอบพร้อมกับกดปุ่มยืนยันร่างไรเดอร์ของเขา
“ต่อไปตั้งชื่อไรเดอร์ด้วยนะ” ชายชรากล่าวอีก
“มาตาร์ครับ” ชายหนุ่มผมดำตอบกลับทันที เท่านั้นเองมาตาร์ก็รู้สึกตกใจขึ้นมาทันที
“เฮ่ย! น้องทำอะไรน่ะ ทำไมตั้งชื่อไรเดอร์เป็นชื่อพี่ล่ะ” มาตาร์ถามขึ้นมาอย่างตระหนก
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะขอระลึกถึงพี่มาตาร์ตลอดไป” ชายหนุ่มตอบกลับหน้างงๆ
“เยี่ยมมาก สร้างสรรค์สุดๆ” ชายชราเอ่ยชม เพราะชื่อไรเดอร์มันไม่ซ้ำกับคนอื่นนี่แหละ
มาตาร์นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่คิดว่าคนที่เพิ่งเจอกันจะทำถึงขั้นนี้เลยจริงๆ
“ต่อไปก็ชื่อโมโนไบค์” ชายชราถามต่อ
“สีขาวก็ต้อง เพกาซัสสิครับ” ชายหนุ่มผมดำตอบกลับอย่างแจ่มใส
“ชื่อนี้ ...ใช้ได้” ชายชราทำท่าคุ่นคิดขึ้นมาก่อนจะตอบกลับ
จริงๆแล้วชื่อเพกาซัสมีคนตั้งไปแล้ว แต่ว่าหลายวันมานี้ชายชรากับบราวนี่เอาโมโนไบค์ออกมาแต่งเล่นแล้วพังไปหลายคัน โมโนไบค์ที่ชื่อเพกาซัสก็พังไปด้วย ดังนั้นจึงสามารถตั้งชื่อนี้ได้ ทั้งๆที่น่าจะซ้ำ
หลังจากนั้นชายชราก็ส่งเข็มขัดคืนให้ชายหนุ่มผมดำ
“เอ้า! ลองคาดดู ...และขอบอกเอาไว้ก่อนนะ ว่าทักษะป้องกันการสำรวจของเจ้าจะหายไป เพราะทักษะที่มีอยู่กับเข็มขัดไรเดอร์มันสูงกว่านั้น” ชายชรากล่าว
“หา? หายไปเลยเหรอครับ อย่างนี้ผมก็เดินในเมืองไม่ได้อีกเลยสิเนี่ย แต่ที่ว่าทักษะเหนือกว่านี่คืออะไรครับ” ชายหนุ่มผมดำยังลังเลที่จะคาดเข็มขัดเพราะมันจะทำให้ทักษะพรางการสำรวจหายไป
‘ไอ้การพรางตัวนี่มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย’ มาตาร์คิดขึ้นมา
“ก็เจ้าเปลี่ยนไปทั้งตัว แล้วจะพรางทำซากอะไรเล่า” ชายชราตอบ
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เมื่อชายหนุ่มผมดำทราบคำตอบแล้ว เขาจึงคาดเข็มขัดไรเดอร์ทันที
แกร็ก!
“เฮ่ยย!!!” มาตาร์อุทานออกมาเมื่อเห็นว่าร่างไรเดอร์ของชายหนุ่มผมดำไว้ผมทรงเดรดล็อคสีแดงและมีดวงตาสีเงินแบบเดียวกับเขาเลย
“โอ้! แบบนี้ผมไม่มีทางลืมพี่มาตาร์แน่ๆเลยล่ะ” ชายหนุ่มที่เพิ่งได้รับเข็มขัดไรเดอร์กล่าวออกมาอย่างยินดี
มาตาร์ | ระดับ 700 |
“เฮ่ยย!!” มาตาร์อุทานออกมาอีกเมื่อเห็นระดับตัวละครของชายหนุ่มที่กลายเป็นไรเดอร์คนนี้
“อะไรเหรอครับ?” ไรเดอร์มือใหม่ถามออกมาเมื่อเห็นมาตาร์อุทานออกมาติดๆกันหลายครั้ง
“ระดับน้องนี่มันตั้งเจ็ดร้อยเลยเหรอเนี่ย” มาตาร์ถามออกมาตรงๆ เขาเก็บความตกใจเอาไว้ไม่ไหวจริงๆ เพราะนี่เป็นผู้เล่นระดับสูงสุดเท่าที่เขาเคยเจอ ต่อให้เทียบกับสัตว์อสูรทั้งเกมเลยด้วย ระดับก็ไม่สูงขนาดนี้
“อ๋อ ใช่ครับ ...อืม แม้แต่ระดับก็โดนสำรวจเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มบ่นขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะไม่ชินกับการโดนสำรวจ
“เอ้า! ต่อไป ไปจับแมลงมาตัวนึง” ชายชราบอกภารกิจขั้นต่อไปทันที
“หืม? มันแปลกๆนะเนี่ย” ไรเดอร์มือใหม่พูดขึ้นมาพร้อมกับขยับตัวไปมา
“อะไรเหรอ?” มาตาร์ถามขึ้นมาว่ามันมีอะไรแปลกไปตอนคาดเข็มขัด
“คือ ...มันรู้สึกเหมือนอ่อนแอลงน่ะครับ” ไรเดอร์มือใหม่กล่าว
“ก็แน่ล่ะสิ เข็มขัดของเจ้าเป็นระดับห้า ค่าสถานะทั้งหมดก็เหลือหนึ่งในห้าน่ะสิ” ชายชรากล่าว
“อ๋า?” ชายหนุ่มไรเดอร์อุทานออกมาด้วยความแปลกใจ
มาตาร์คิดว่ามันคงเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่แน่นอน เพราะจู่ๆค่าสถานะลดลงไปฮวบฮาบแบบนี้ เป็นเขาถ้าไม่รู้ข้อมูลมาก่อนคงรู้สึกโกรธน่าดู
“ไม่เป็นไรน้อง เดี๋ยวพี่ไปช่วยจับแมลงด้วย ไปคนเดียวแบบคาดเข็มขัดคงยากเกินไป” มาตาร์รู้ดีว่าถ้ามีคนธรรมดาแบบเขาช่วยมันจะง่ายขึ้นมากเลยในการจับแมลง
“อ๊ะ! ก็ดีครับ ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าไปแบบนี้จะรอดตายรึเปล่า ยังไม่รู้เลยว่าระดับของแมลงที่ต้องจับมันจะขนาดไหน” ชายหนุ่มไรเดอร์พูดออกมาอย่างดีใจ ดูเหมือนการถูกลดค่าสถานะจะไม่ค่อยรบกวนจิตใจเขาเท่าไหร่ด้วย
แล้วชายหนุ่มผมแดงทั้งคู่ ก็เดินไปที่หลังกระท่อม ตรงเข้าสู่ป่าแมลง
“อยากได้แมลงแบบไหนเป็นพิเศษรึเปล่า” มาตาร์ถามขึ้นมา
“จริงๆแล้วแมลงนี่มันมีไว้ทำอะไรเหรอครับ ผมมาแบบไม่รู้อะไรเลยนะเนี่ย” ชายหนุ่มไรเดอร์แทบจะไม่ถามรายละเอียดอะไรจริงๆ ชายชราบอกให้ทำอะไรเขาก็ทำเพราะถือว่าเป็นภารกิจ
“เห็นว่าไรเดอร์ใช้ความสามารถของแมลงที่จับมาได้แน่ะ” มาตาร์ตอบ
“อ๋อ แค่นั้นเองเหรอครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบกลับเรียบๆ
“ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ ถ้าแมลงใช้ปราณสายที่เราไม่มีหรือเวทสายแปลกๆขึ้นมา น้องก็ใช้ได้ด้วยนะ” มาตาร์ยกข้อดีของแมลงขึ้นมา
“อ๋อ ปกติผมก็ไม่ใช้ความสามารถอื่นๆอยู่แล้วครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบ
“หมายความว่าไง?” มาตาร์สงสัย ไอ้คำว่า ‘ความสามารถอื่นๆ’ นี่มันกว้างเกินไป
“ผมเป็นเผ่ามังกรครับ แต่ก็ใช้แค่ปราณมังกรล้วนๆอย่างเดียว ไม่เคยเล่นแปลงธาตุเลย เวทหรือพลังจิตก็ใช้ไม่ได้อยู่แล้วเพราะมันไม่มี” ชายหนุ่มไรเดอร์เฉลย
“อ้อ” มาตาร์ขานรับ เขานึกถึงฉากต่อสู้ของชายหนุ่มคนนี้ไปด้วย มันมีแต่กำลังจริงๆด้วย ไม่ได้มีพลังอะไรพลิกแพลงเลยแต่แค่นั้นก็สุดยอดแล้ว
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินสำรวจป่าไปเรื่อยๆ มาตาร์ยังคงฆ่าแมลงบ้างประปราย ส่วนชายหนุ่มไรเดอร์ก็สู้อย่างสบายๆเหมือนกัน ดูไม่ออกเลยว่าถูกลดค่าสถานะลงมาแล้ว
ผัวะ! ผัวะ!
ชายหนุ่มไรเดอร์ใช้ฝักดาบซัดใส่แมลงที่บินเข้ามาโจมตีเขาอย่างง่ายดาย
“เอ้อ แล้วไอ้ดาบของน้องนี่มันยังไงน่ะ ทำไมฟันอะไรไม่ขาดเลยล่ะ” มาตาร์อดที่จะถามเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน เพราะเห็นตอนที่ชายหนุ่มไรเดอร์คนนี้สู้กับพวกคนที่มาลอบสังหารแล้วรู้สึกแปลกใจมากที่ชายหนุ่มคนนี้ฟันอะไรไม่ขาดเลยทั้งๆที่ฝีมือสูงขนาดนี้
“อ๋อ ดาบสลับคมน่ะครับ แต่จริงๆแล้วถ้าเอาจริงขึ้นมาก็ฟันขาดเหมือนกันนะ แต่ผมยั้งมือเอาไว้น่ะ เพราะไม่อยากให้พวกนั้นตายง่ายๆ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบกลับ
“ดาบสลับคม? ดาบที่มีด้านคมกลับด้านกับดาบปกติน่ะเหรอ” มาตาร์เดาลักษณะดาบจากชื่อของมัน แม้จะไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ตาม
“ใช่ครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบ
“แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ศัตรูตายง่ายๆล่ะ” มาตาร์ก็สงสัยเรื่องนี้ นอกจากไม่ยอมให้ตายง่ายๆแล้วยังทรมานคู่ต่อสู้ก่อนตายด้วย
“ก็จะได้เข็ดหลาบไงครับ จะได้รู้ว่าถ้ามาลอบสังหารผมแล้วจะเป็นยังไง จะได้ลดๆลงบ้าง” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบกลับเรียบๆ
“เหรอ” มาตาร์ไม่ถามต่อว่าทำไมถึงได้มีคนหวังจะสังหารชายหนุ่มคนนี้เยอะขนาดนี้ เพราะบางทีอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้
ฟิ้วว! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
มาตาร์สะบัดกรงเล็บแบบเดียวกับโมเรน่า แต่ยังปล่อยคมมีดสายลมออกมาด้วย เกิดเป็นคมมีดสี่เส้นพุ่งไปตัดหมู่แมลงที่บินมาใกล้ๆทันที
“โอ้! ปราณลมสินะครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์เอ่ยออกมา
ฟิ้ว! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
ชายหนุ่มไรเดอร์ลองชักดาบแล้วปล่อยคมมีดให้พุ่งออกมาบ้าง ตัดเหล่าแมลงอีกฝูงให้ขาดออกจากกัน แต่มันดูแตกต่างกับของมาตาร์ เพราะมาตาร์จับลักษณะปราณลมไม่ได้เลย
“เอ๋? ไม่ออกแฮะ ก็ว่าจะลองแปลงปราณเป็นลมดูนะเนี่ย สงสัยไม่เคยใช้มาก่อน ก็เลยทำไม่ได้มั้ง” ชายหนุ่มไรเดอร์กล่าว
“อ้าว? แล้วที่น้องปล่อยออกมานั่นอะไรล่ะ มันก็ออกมาเป็นคมมีดเหมือนกันนี่นา” มาตาร์สงสัยขึ้นมา
“ปราณมังกรธรรมดาครับ รวมเข้ากับความเร็วของการชักดาบ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบเรียบๆ ทำเอามาตาร์รู้สึกทึ่ง
‘แค่ปราณมังกรแบบธรรมดารวมกับฝีมือดาบ ขนาดเหลือค่าสถานะแค่หนึ่งในห้ายังเก่งกว่าตูอีกนะเนี่ย’ มาตาร์คิดขึ้นมาอย่างตระหนก เพราะจริงๆแล้วไอ้คมดาบแฝงปราณของชายหนุ่มคนนี้มันรุนแรงกว่าคมมีดสายลมของเขามากนัก
และแล้วทั้งคู่ก็เจอแมลงสองฝูง มันกำลังทำสงครามกัน
“อะไรหว่า? เหตุการณ์พิเศษเหรอเนี่ย” มาตาร์แปลกใจเพราะเข้ามาครั้งที่แล้วมันไม่มีแบบนี้
แมลงทั้งสองฝูงนั้นคือด้วงแบบที่มีเขา ฝูงหนึ่งมีเขาเดี่ยวยาวเฟื้อย อีกฝูงเป็นแบบสองเขา หนีบได้เหมือนคีม พวกมันใช้เขาทิ่มแทงและหนีบกันจนตายไปเรื่อยๆ จากพันตัว เหลือร้อยตัว จากร้อยตัว เหลือสิบตัว
ชายหนุ่มทั้งสองมองดูแมลงสองฝูงสู้กันจนเพลิน มาตาร์เข้าไปเก็บซากด้วงมาแล้วลองเผามันดูด้วยปราณธาตุไฟของเขา
“พี่มาตาร์จะทำอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์ถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามาตาร์กับลังย่างด้วงอยู่
“อยากรู้ว่ากินเข้าไปแล้วจะอร่อยรึเปล่าน่ะ จริงๆอยากจะลองทอดดูหรอกนะ แต่ไม่มีอุปกรณ์” มาตาร์ตอบพร้อมกับพลิกร่างของเจ้าด้วงนั้นไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เขาทำอาหารเป็นก็เริ่มสนใจวัตถุดิบแปลกๆขึ้นมาบ้างแล้ว
จนในที่สุดมาตาร์ก็คิดว่ามันสุกได้ที่แล้ว
กร้วมม! ถุดด!!
มาตาร์กัดเข้าไปคำหนึ่งแล้วก็ต้องถุยทิ้งทันที
“แหวะ ไม่อร่อยเลยอ้ะ” มาตาร์พูดพร้อมกับโยนเจ้าซากด้วงไหม้เกรียมนั่นทิ้งไปแล้วไม่ได้ใส่ใจมันอีก
แล้วทั้งสองหนุ่มก็จ้องเจ้าด้วงที่เหลืออีกไม่กี่ตัวนั่น
“เดี๋ยวผมว่าจะจับเอาตัวที่เหลืออยู่ตัวสุดท้ายดีกว่า ตัวที่เหลือรอดต้องเจ๋งแน่ๆเลย” ชายหนุ่มไรเดอร์เริ่มเล็งแมลงที่เขาอยากได้แล้ว
ฉึก! กี๊!
และสุดท้ายก็เหลือเจ้าด้วงเขาเดียวเป็นตัวสุดท้าย
“เย่! เอาตัวนี้แหละ” ชายหนุ่มไรเดอร์พูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเจ้าด้วงนั่นอย่างระวัง
ฉัวะ!!
แต่ทันใดนั้นเงาร่างของแมลงตัวหนึ่งก็พุ่งเขามาแล้วตัดร่างของเจ้าด้วงเขาเดียวตัวสุดท้ายนั้นออกเป็นสองส่วนทันที
“เฮ่ย!” ชายหนุ่มไรเดอร์อุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะด้วงที่เขาเล็งเอาไว้ดันถูกฆ่าตาย
เจ้าแมลงที่เป็นตัวทำร้ายด้วงเขาเดียวนั้นคือด้วงสองเขาตัวหนึ่ง ที่มีเขาเหมือนกรรไกรโค้งงออันใหญ่
ฟิ้วว! ผัวะ!
เจ้าแมลงไม่รอช้า พุ่งเข้าโจมตีชายหนุ่มไรเดอร์ทันที แต่เขาก็ใช้ด้ามดาบฟาดเข้าใส่เจ้าแมลงนั้นอย่างรวดเร็วจนมันกระเด็นไปปักพื้นและเขาหักทันที
“อ๊ะ! ลืมไป จริงๆเอาตัวนี้ก็ได้นี่นา เผลอใส่แรงเยอะไปหน่อย” ชายหนุ่มไรเดอร์บ่นออกมาอย่างเสียดาย เพราะเขาดันทำเจ้าแมลงนั่นใกล้ตายไปอีกตัวแล้ว
กึ้ด! กึ้ด!
แต่เจ้าแมลงนั้นกลับเดินไปกินซากแมลงตัวอื่น แล้วเขาของมันก็ค่อยๆงอกขึ้นมาเหมือนเดิม
“โอ้ว! ซ่อมแซมตัวเองได้ด้วย เจ๋งไปเลยนี่นา เอาตัวนี้ก็ดีนะครับพี่มาตาร์” ชายหนุ่มไรเดอร์ชื่นชมเจ้าด้วงนั่นอย่างตื่นเต้น
ส่วนมาตาร์ลองมองไปรอบๆก็เห็นว่าซากด้วงที่ตายมันน้อยผิดปกติอย่างไรก็ไม่รู้ แถมเจ้าซากด้วยเผาไฟของเขาก็หายไปด้วย
ฟู่วว!!
ทันใดนั้นเจ้าด้วสองเขาก็ปล่อยไฟออกมาทันที
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ทั้งสองหนุ่มกระโดดหลบได้อย่างทันท่วงที ส่วนไฟที่ถูกปล่อยออกมานั้นเผาป่าด้านหลังของทั้งคู่ไปเล็กน้อย มีต้นไม้เริ่มติดไฟบ้างบางต้น
กึ้ด! กึ้ด!
เจ้าด้วงก็เริ่มกินเศษซากของด้วงตัวอื่นๆต่อไป
“หรือว่า เจ้าด้วงตัวนี้ มันจะดูดความสามารถของด้วงตัวที่มันกินเข้าไปได้เนี่ย” มาตาร์สันนิษฐานจากพฤติกรรมของเจ้าด้วง เพราะนอกจากจะซ่อมแซมตัวเองแล้ว หลังจากกินมันยังปล่อยไฟออกมาได้ด้วย ทำไมถึงไม่ปล่อยออกมาก่อนหน้านั้นถ้าไม่ใช่เพิ่งมีความสามารถ
“เหรอครับ ถ้างั้นก็ให้มันกินเยอะๆ แล้วเดี๋ยวค่อยจับมันทีเดียวก็ได้ครับ” ชายหนุ่มไรเดอร์กล่าว
“อืม ถ้างั้นให้มันกินแบบหลายๆแบบมั้ย” มาตาร์เสนอ
“ก็ดีนะครับ จะได้เก่งๆ” ชายหนุ่มไรเดอร์ตอบ
“งั้นน้องรออยู่ตรงนี้นะ พี่จะไปขนซากแมลงมาให้เยอะๆ” มาตาร์กล่าวแล้วก็วิ่งเข้าป่าไปทันที
ฟิ้วว!!
ปราณลมของมาตาร์สร้างพายุขึ้นมาลูกหนึ่งแล้วหอบเอาแมลงนับแสนตัวมาไว้ในพายุ
“ฮึบบ!!”
มาตาร์บังคับปราณสร้างพายุอีกลูกหนึ่งให้หมุนกลับด้านกับของเดิมขึ้นมาชั้นใน
ฟิ้วว! แกร็บ! แกร็บ!
พายุสองชั้นอันรุนแรงปั่นพวกแมลงออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ตรงจุดสัมผัสของพายุสองลูกทำหน้าที่เหมือนเครื่องบดดีๆนี่เอง
และแล้วหลังจากนั้น ซากแมลงซึ่งกองสูงกว่าห้าเมตรก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้กับเจ้าด้วงสองเขานั่นตัวเดียว ซึ่งมาตาร์ก็สร้างความแค้นเอาไว้กับพวกแมลงอีกแล้ว
ในเวลาสองชั่วโมง เจ้าด้วงสองเขานั่นก็กินซากแมลงจำนวนมหาศาลนั้นลงไปทั้งหมด จากด้วงตัวสีขาวก็เปลี่ยนเป็นสีเหลือบแวววาวสะท้อนแสงแล้วออกมาเป็นสีรุ้งด้วย
“โห เก่งแฮะ แต่ทำไมกินแล้วตัวมันไม่ใหญ่ขึ้นเลยเนี่ย แล้วซากพวกนั้นถูกเก็บเอาไว้ที่ไหนหว่า” ชายหนุ่มไรเดอร์สงสัยขึ้นมา
“นี่มันเกมน้อง อย่าคิดมาก ขนาดพวกเรากินข้าวยังไม่เคยต้องถ่ายเลยไม่ใช่เหรอ” มาตาร์ตอบพร้อมยกตัวอย่างที่ฟังดูสมจริงสุดๆ
“เออจริงด้วยแฮะ” ชายหนุ่มไรเดอร์เห็นด้วย
แล้วการต่อสู้ของเจ้าด้วงสองเขากับชายหนุ่มไรเดอร์ก็เริ่มขึ้น
ผัวะ! ฟูวว! เปรี๊ยะ! ตูม! ตูม! ตูม!
เจ้าด้วงตัวนั้นปล่อยพลังธาตุธรรมชาติออกมาได้ทั้งห้าธาตุ ราวกับว่าตัวมันเป็นเผ่ามังกร แต่ชายหนุ่มไรเดอร์กลับเหนือกว่า เขาหลบพลังทั้งหลายของเจ้าด้วงสองเขานั่น แล้วก็ใช้ด้ามดาบพุ่งทะลวงใส่ร่างของเจ้าด้วงทันที
ปึ้กก!!
เจ้าด้วงกระเด็นออกไป แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ มันพุ่งเข้ามาโจมตีอีกครั้ง
ปึ้กก!!
แล้วเหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้นซ้ำซากอีกเมื่อมันโดนด้ามดาบตรงส่วนปลายพุ่งกระแทกจนมันกระเด็นออกไป ซึ่งมันก็ยังไม่ยอมแพ้ แต่พุ่งเข้ามาโจมตีใหม่
ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆจนน่าแปลกใจ ซึ่งมาตาร์ก็สังเกตได้ว่ามันมีอะไรผิดปกติอยู่
“เฮ่! เจ้านั่นมันเอาแต่พุ่งเข้าหาน้องทั้งๆที่มันปล่อยพลังธาตุได้ ไม่คิดว่ามันแปลกบ้างเหรอ” มาตาร์ทักขึ้นมา
“จริงด้วยแฮะ แถมไม่เข็ดด้วยไม่ว่าจะโดนกระแทกออกไปกี่ครั้ง ...สงสัยต้องกำราบด้วยกำลังล่ะมั้ง” ชายหนุ่มไรเดอร์พูดแล้วก็เก็บดาบของเขาไปทันที
เจ้าด้วงสองเขาพุ่งเข้ามาพร้อมกับเสยเขาทั้งคู่ของมันมาด้วย
กึ้ดด!!
ชายหนุ่มไรเดอร์ใช้มือของเขาจับเขาของเจ้าด้วงเอาไว้ แล้วออกแรงงัดกับมันทันที
กึ้ดด!!
เจ้าด้วงพยายามบีบเขาของมันเข้าหากัน ส่วนชายหนุ่มก็พยายามง้ามเขาของมันออกจากกัน
“โอ้โห! ตัวแค่นี้เอาแรงมาจากไหนเนี่ย” ชายหนุ่มไรเดอร์บ่นขึ้นมาเมื่อเขาต้องใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดออกแรงง้างเขาของเจ้าด้วงที่มีขนาดเท่าฝ่ามือนั่น
กึ้ดดด!!!
และแล้วหลังจากผ่านไปสิบนาที การดวลพลังก็จบลงด้วยการที่ชายหนุ่มไรเดอร์เป็นฝ่ายชนะ เจ้าด้วงหมดแรงนอนพังพาบไปกับพื้นพร้อมกับเขาที่ถูกง้างออกมา
ส่วนชายหนุ่มก็นั่งลงหอบทันที
“โฮ่ นายร้ายมาก” ชายหนุ่มชื่นชมเจ้าด้วงนั่น
และแล้วเสียงจากระบบก็ดังให้ชายหนุ่มได้ยินคนเดียว
“โอ๊ะ! โอ๊ะ! ได้แล้วพี่มาตาร์ ผมจับด้วงได้แล้ว” ชายหนุ่มไรเดอร์พูดออกมาอย่างดีใจ
แล้วทั้งคู่ก็กลับออกมาจากป่าแมลงสู่ถ้ำไรเดอร์อีกครั้ง
“ยินดีด้วย ภารกิจไรเดอร์ของเจ้าสำเร็จแล้ว” ชายชราเอ่ยออกมาอย่างยินดี
แล้วชายชราก็อธิบายความสามารถในการคืนร่างของไรเดอร์ร่างสมบูรณ์ให้ชายหนุ่มไรเดอร์มือใหม่ฟัง
“อ๋อ มีการคืนร่างได้ด้วยนี่เอง ถึงตอนเป็นไรเดอร์จะอ่อนแอ แต่ก็มีไว้ฝึกทักษะ เวลาเจอศัตรูโหดๆก็คืนร่างไปสู้กับมันสินะ” ชายหนุ่มไรเดอร์ทบทวนคอนเซ็ปต์ของเจ้าเข็มขัดไรเดอร์นี้
“ลองคืนร่างดูสิ แค่พูดว่าคืนร่างเท่านั้นเอง” ชายชราแนะนำ
“คืนร่าง!” ชายหนุ่มไรเดอร์ตะโกนออกมา
แล้วร่างของเขาก็กลับกลายเป็นชายหนุ่มผมดำกระเซอะกระเซิงเหมือนเดิม
“ไงเจน รอนานมั้ย” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องทักหญิงสาวชุดดำทันทีที่เธอเดินเข้ามาใกล้
“ไม่นานเท่าไหร่หรอกวี ชั้นกำลังฟังสองคนนั่นคุยกันเพลินเลย” เจนนิเฟอร์ตอบกลับเพื่อนสาว
“แกเรียกชั้นว่าซารีน่าสิยะ นี่มันในเกมนะ หน้าตาก็ไม่เหมือนเดิมไม่เห็นเหรอ” ซารีน่าบอกเพื่อนสาว
“อะไรของแกเนี่ย เดี๋ยววีนัส เดี๋ยวเซเรน่า ตอนนี้ก็ดันกลายเป็นซารีน่า ไม่สับสนบ้างเหรอไง” เจนนิเฟอร์ถามเพื่อนสาว
“ช่างชั้นเถอะย่ะ ไปกันเถอะ” ซารีน่ากล่าวกับเจนนิเฟอร์
“ไปไหนเหรอ?” เจนนิเฟอร์ถามกลับเพื่อนสาวของตน
“ยุโรป เจ้าโลกอสมันอยู่ยุโรป” หญิงสาวผมหยักศกกล่าวแล้วเดินนำออกจากอาคารนักล่าทันที
“นี่วี ...ซารีน่า ชั้นฟังเรื่องค่าหัวที่สองคนนั่นคุยกัน แกรู้จักคนที่มีค่าหัวอันดับหนึ่งของเกมรึเปล่า” เจนนิเฟอร์ถามเพื่อนสาว
“ถามอะไรของแกน่ะ เล่นเกมนี้อย่างน้อยก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ชื่อของเจ้าคนที่มีค่าหัวสูงสุดในเกมน่ะ” ซารีน่าตอบ
“เหรอ ชื่ออะไรล่ะ ชั้นจะได้จำเอาไว้บ้าง” เจนนิเฟอร์ถาม
“ทาเคโซไงล่ะ บุรุษผู้มีค่าหัวสูงสุดในเกมจ็อคออนไลน์” ซารีน่าตอบ
ทาเคโซ | ระดับ 700 |
“เฮ่ยย!!”
มาตาร์สำรวจชายหนุ่มที่คืนร่างแล้วก็ต้องตระหนก ทุกอย่างเชื่อมต่อกันทันที ทำไมชายคนนี้ถึงต้องการทักษะพรางตัวนัก ทำไมถึงมีคนมาลอบสังหารเยอะขนาดนี้ ทำไมระดับตัวละครถึงได้สูงขนาดนี้ ทำไมฝีมือถึงได้สูงแบบนี้ ทำไมต้องทรมานพวกนักลอบสังหารให้มันหลาบจำ แล้วทำไมถึงได้คุ้นๆหน้าเหมือนเคยเห็น ...เพราะทุกครั้งเวลาเปิดตารางค่าหัว หน้าของหมอนี่มันโผล่ขึ้นมาคนแรกตลอดเลยนี่หว่า!!
รู้รึยังว่าทำไมมาตาร์ต้องเป็นไรเดอร์ ไม่เกี่ยวกับการตามหาสามสาวเลย
ความคิดเห็น