คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #106 : บทที่102: โลกอันกว้างใหญ่
บทที่102 โลกอันกว้างใหญ่
โลกของเกมจ็อคออนไลน์ จำลองบรรยากาศของโลกในอดีตเอาไว้ ดาวเคราะห์ดวงที่สามแห่งระบบสุริยจักรวาล ดาวเคราะห์สีฟ้าที่เต็มไปด้วยชีวิต ทะเลอันกว้างใหญ่ เกาะแก่งมากมาย แผ่นดินก็กว้างขวาง แรงดึงดูด 1 G บรรยากาศที่เต็มไปด้วยไนโตรเจนและออกซิเจน
เพียงแต่ขนาดเท่านั้นที่ไม่เท่ากับโลกจริง ๆ แต่เท่ากับดาวพฤหัสบดี ที่มีรัศมียาวเป็น 10.517 เท่าของโลก และมีพื้นที่ผิวเท่ากับ 121.9 เท่าของพื้นที่ผิวโลก เพื่อรองรับผู้เล่นที่มีปริมาณมหาศาลกว่าหมื่นล้านคน
และด้วยขนาดที่กว้างใหญ่นี้เอง ทำให้ผู้คนตามเมืองต่าง ๆ ไม่แออัดมากนักถ้าเทียบกับโลกในปัจจุบัน
พื้นที่การผจญภัยยังมีตั้งแต่ใต้ทะเลลึก ใต้ดิน พื้นน้ำ พื้นดิน เกาะลอยฟ้า ยันอวกาศรอบโลก การจะหาคนสักคนหนึ่งในจำนวนหมื่นล้าน จากพื้นที่มหาศาลนี้ ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก
“เราออกจากเกาะเริ่มต้นกันมากี่วันแล้วเนี่ย” ชายในชุดแดงบ่นขึ้นมาเมื่อดูเหมือนว่าพวกเขาแทบจะไม่มีเบาะแสในการตามหาชายคนหนึ่งเลย
“เป็นอะไรไปคริมซั่น ท้อซะแล้วเหรอ” หญิงสาวชุดชมพูทักขึ้นมา
“เราออกจากเกาะกันมาได้สิบวันแล้วล่ะ” ชายชุดฟ้าตอบคำถามของคริมซั่น
“พี่มาตาร์ยังอยู่ในเกมรึเปล่าก็ไม่รู้นะฮ้า” กะเทยชุดบานเย็นกล่าวถึงความเป็นไปได้ที่ชายคนที่พวกเขาตามหาอาจจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้ด้วยซ้ำ
ที่นี่คือเมืองพอร์ตทาวน์ เมืองท่าในทวีปเอเชีย หนึ่งในห้าทวีปที่เรือจากเกาะเริ่มต้นจะเทียบท่า และเป็นทวีปที่อยู่ใกล้เกาะเริ่มต้นที่สี่มากที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับอีกสี่ทวีปที่เหลือ การโดยสารด้วยเรือของระบบต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวัน กว่าจะมาถึงทวีปเอเชียนี้ได้ และเรือจะวนไปจอดที่ทวีปทั้งห้า ซึ่งใช้เวลาเดินทางทวีปละเจ็ดวัน แล้วเรือจึงวนกลับไปที่เกาะเริ่มต้นเหมือนเดิม ดังนั้นการเดินเรือรอบหนึ่งต้องใช้เวลาถึงประมาณห้าสิบวัน เมื่อเทียบเป็นเวลาในโลกจริงก็คือประมาณยี่สิบชั่วโมง
ดังนั้นผู้เล่นส่วนใหญ่จึงมักจะขึ้นฝั่งที่ทวีปแรกที่เดินทางไปถึงมากกว่า แล้วถ้าอยากจะไปทวีปอื่นค่อยวางแผนไปเองทีหลัง จะได้ไม่เสียเวลาในการผจญภัยมากเกินไป ซึ่งทวีปแรกที่เรือจอดจะไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับว่ามาจากเกาะเริ่มต้นเกาะไหน โดยเมืองเริ่มต้นที่สามและสี่เท่านั้นที่เรือจะมาจอดที่เอเชียก่อน
ส่วนทวีปที่เหลืออีกสี่ทวีป ประกอบด้วยอเมริกา ออสเตรเลีย แอฟริกา และยุโรป เรียงกันตามเข็มนาฬิกาล้อมรอบเกาะเริ่มต้นทั้งสิบเอาไว้อีกที ชื่อทวีปทั้งห้าถูกตั้งตามชื่อทวีปของโลกในอดีต แต่ละทวีปมีพื้นที่กว้างใหญ่กว่าดาวโลกทั้งสิ้น ซึ่งทวีปทั้งห้ากินพื้นที่แค่ครึ่งหนึ่งของโลกจ็อคออนไลน์เท่านั้น
ยังมีอีกห้าทวีปที่อยู่รอบนอกห่างจากห้าทวีปนี้ไปอีก คือ นอร์ติก้าทวีปแห่งขั้วโลกเหนือ ซูริก้าทวีปแห่งขั้วโลกใต้ จูปิเตอร์และมาร์ส สองทวีปที่พาดตั้งแต่เหนือจรดใต้ แบ่งโลกออกเป็นสองส่วน และสุดท้ายคือโอเชเนีย ทวีปที่ใหญ่ที่สุด กินพื้นที่อีกครึ่งโลกที่เหลือ โดยทวีปโอเชเนียจะเป็นเกาะแก่งเล็ก ๆ มากมายกระจายอยู่ทั่วไป
และในอวกาศรอบโลกจ็อคออนไลน์ยังมีดาวบริวารอีกสิบสองดวง แต่ละดวงมีขนาดใหญ่เท่าดาวเคราะห์โลก ซึ่งสามารถใช้เป็นพื้นที่ผจญภัยได้เหมือนกัน ประกอบด้วย ซุส โพไซดอน เฮเดส ฮีร่า เฮสเทีย เอเรส อพอลโล่ อาร์เทมิส เฮอร์เมส อาธีน่า อโฟรไดติ และเฮเฟตัส ซึ่งชื่อทั้งหมดเอามาจากเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสิบสองแห่งโอลิมปัสในตำนานของกรีก-โรมันโบราณ โดยใช้ชื่อแบบกรีกในการเรียก
เวลามืดและสว่างก็จะไม่พร้อมกันในแต่ละพื้นที่เพราะใช้ระบบโลกหมุนรอบตัวเองเหมือนดาวเคราะห์ทั่วไป มีการแบ่งโซนเวลาตามพื้นที่อีกด้วย แต่ปฏิทินเวลาจะใช้อ้างอิงเวลาแบบมาตรฐานโลก คือหนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง หนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวัน หนึ่งปีมีสิบสองเดือน และทุก ๆ สี่ปีจะมีวันที่ยี่สิบเก้ากุมภาพันธ์เพิ่มขึ้นมา โดยระยะห่างจากดวงอาทิตย์และอัตราการหมุนรอบตัวเองจะสอดคล้องกับปฏิทินนี้ทุกอย่าง ซึ่งทำให้มีฤดูกาลในเกมจ็อคออนไลน์ด้วย
ที่พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้เพราะเกมจ็อคออนไลน์มีผู้เล่นจำนวนมหาศาลที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ซึ่งออกแบบมาให้รองรับผู้เล่นได้มากกว่าห้าแสนล้านคน เกมจ็อคออนไลน์เพิ่งเปิดให้บริการมาเพียงสามปีเท่านั้น เทียบกับอายุเกมแล้วถือว่าเป็นเกมใหม่ที่อยู่ในช่วงติดตลาด และยังเป็นการนำระบบโลกฝันและสมองเทียมมาใช้อย่างเต็มประสิทธิภาพครั้งแรกหลังจากที่สมองเทียมเปิดตัวสู่โลกได้ห้าปีเท่านั้น จึงมีแนวโน้มที่ผู้เล่นจะมีเพิ่มมากกว่านี้อีกหลายเท่าตัว เพราะโดยเฉลี่ยเกมออนไลน์เกมหนึ่งจะมีอายุอยู่ได้ประมาณยี่สิบปีนั่นเอง และจ็อคออนไลน์ก็ไม่คล้ายจะเป็นเพียงแค่เกม แต่เป็นอีกโลกหนึ่งเสียมากกว่า
“ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเกมนี้มันจะใหญ่โตถึงขนาดนี้” หญิงสาวตาคมเอ่ยขึ้นมาเมื่อเธอไปขอข้อมูลจากอาคารของระบบ เพื่อที่จะได้รู้ว่ามีเมืองอยู่ที่ไหนบ้างในเกมนี้ แล้วเธอก็พบว่ามีเมืองใหญ่มากกว่าหนึ่งหมื่นแห่ง และมีเมืองเล็ก ๆ ยิบย่อยลงไปอีกเป็นแสน ซึ่งเมืองพอร์ตทาวน์ที่ใหญ่โตในความรู้สึกนี้ถือว่าเป็นเมืองเล็กเสียด้วย
“แต่ถึงพื้นที่จะใหญ่โตขนาดนี้ ผู้เล่นก็ยังทำสงครามกันนะคะ” หญิงสาวผมหยักศกพูดขึ้นบ้าง ดูเหมือนมนุษย์จะชอบทำสงครามกัน แม้จะไม่มีทรัพยากรอะไรให้แก่งแย่งกันก็ตาม
“พี่ซารีน่าว่าพี่มาตาร์จะอยู่ที่ไหนคะ” หญิงสาวนัยน์ตาสีมรกตเอ่ยถามหญิงสาวผมหยักศก
“ดิชั้นไม่ทราบเลยค่ะ เพราะคุณมาตาร์ไม่ได้เดินทางด้วยเรือของระบบ ทางเลือกของเค้ามีเยอะมาก” ซารีน่าก็ไม่รู้ เพราะเธอรู้ดีว่าเกมนี้มันใหญ่ขนาดไหน มันแทบจะหมดหวังเลยทีเดียวในการหาคนหนึ่งคนในเกมนี้
“เกมนี้ไม่มีระบบค้นหาคนบ้างเหรอไงเนี่ย” หญิงสาวนัยน์ตาคมบ่นขึ้นมา
“แหม ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็หาที่อยู่คนมีค่าหัวได้ง่าย ๆ เลยน่ะสิคะคุณราตรี” ซารีน่าตอบกลับสาวตาคม
จริง ๆ แล้วระบบเกมสามารถบอกได้ว่าผู้เล่นที่ระบุอยู่ที่ไหน แต่เกมก็ไม่มีหน้าที่บอกข้อมูลผู้เล่นให้คนอื่นรู้ เพื่อความเป็นส่วนตัวของผู้เล่นทั้งหลายนั่นเอง
ส่วนการติดต่อซื้อขายข้อมูลข่าวสารหรือแลกเปลี่ยนของสามารถทำได้โดยผ่านเครื่องมือสื่อสารเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น ใครต้องการจะแลกเปลี่ยนของ ก็ไปโพสบนกระดานข่าวสาร ผู้ที่ต้องการจะแลกเปลี่ยนก็จะโพสข้อความลงในกระดานนั้น แล้วจะติดต่อกันได้ต้องใช้เครื่องมือสื่อสารเชื่อม โดยหาซื้อเอาหรือเช่าเพื่อใช้งานก็ได้ โดยผู้ที่จะติดต่อกันต้องนัดเวลาให้แน่นอนด้วยตัวเองและต้องมีเครื่องมือสื่อสารทั้งคู่ โดยเครื่องมือสื่อสารจะเชื่อมคู่สนทนาผ่านเมนูให้เองอัตโนมัติ ดังนั้นการตามหาคนในเกมนี้จึงเป็นไปได้ ถ้าคนผู้นั้นไม่ได้มีเจตนาจะหลบหนีแบบมาตาร์ล่ะก็
“ฮัลโหล ๆ ทางนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ” คริมซั่นพูดใส่นาฬิกาที่อยู่ที่ข้อมือของเขา
“ทางนี้ก็เรียบร้อยดี ทางอาเชอร์เป็นยังไงบ้าง” โรสพูดขึ้นใส่นาฬิกาของเธอเหมือนกัน
“ตรงนี้ก็ปกติ” อาเชอร์ตอบกลับใส่นาฬิกาของเขา
“ด้านเดี๊ยนก็ไม่มีปัญหาอะไรฮ่า” มาเจนต้าก็พูดใส่นาฬิกาของเธอ
พวกโซล่าร์ซิสฯทั้งสี่เข้าร้านขายอุปกรณ์สื่อสารแล้วซื้อเครื่องมือสื่อสารที่รูปร่างเหมือนนาฬิกามานั่นเอง ซึ่งสามารถแสดงภาพคู่สนทนาผ่านกล้องที่ติดกับนาฬิกาได้ พวกเขาสามารถใช้นาฬิกานี้ติดต่อหาใครก็ได้ในเกมจ็อคออนไลน์ แค่เพียงรู้ชื่อและหน้าตาอย่างชัดเจน ถ้าคู่สนทนาตอบรับการเรียกก็สามารถติดต่อกันได้เลย พวกเขาหวังว่าวันหนึ่งถ้ามาตาร์มีเครื่องมือสื่อสารล่ะก็ พวกเขาก็จะหามาตาร์เจอได้ทันที และที่พวกโซล่าร์ซิสฯใช้เครื่องมือสื่อสารรูปร่างเหมือนนาฬิกา ...ก็เพราะภาพลักษณ์ของมันน่ะสิ ‘ขบวนการห้าสีไหน ๆ ก็มีนาฬิกาข้อมือสื่อสารกันได้ทั้งนั้นแหละ’
“เรื่องอุปกรณ์สื่อสาร มีกันทุกคนแล้วนะคะ” ซารีน่าถามขึ้นมา
“เรียบร้อยค่ะพี่ซารีน่า” เมโลดี้ตอบกลับ
เครื่องมือสื่อสารของเมโลดี้กับราตรีใช้แบบเป็นกำไลข้อมือสีดำที่แบนแนบสนิทไปกับแขน จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ค่อยแตกต่างกับของพวกโซล่าร์ซิสฯมากนักหรอก เพียงแต่หน้าตามันไม่หวือหวาเท่านั้นเอง ซึ่งทั้งคู่ก็เลือกอยู่นานเหมือนกัน เพราะอยากได้เครื่องมือสื่อสารที่พกพาสะดวกและไม่เกะกะ แบบนาฬิกาเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ แต่พอเห็นพวกโซล่าร์ซิสฯเลือกแบบที่เป็นนาฬิกาเรือนโตแบบเปิดปิดหน้าปัดได้แล้วก็ต้องคิดหนัก เพราะภาพลักษณ์มันคล้ายกันเหลือเกิน
“คำสั่งสำรวจผู้เล่น คุณเมโลดี้ก็มีเรียบร้อยแล้วนะคะ” ซารีน่าทบทวนอีกครั้ง
“ค่ะ” เมโลดี้ตอบกลับ
ก่อนจะออกจากเกาะเริ่มต้นซารีน่าช่วยชี้เป้าให้เมโลดี้ล่าค่าหัวแล้วอัพเกรดคำสั่งสำรวจ เนื่องจากเมโลดี้เคยฆ่าคนชื่อแดงไปหลายคนแล้วตอนที่เจอกับมาตาร์ครั้งแรก เพียงล่าคนมีค่าหัวเพิ่มอีกสองสามคนก็อัพเกรดได้แล้ว ซารีน่าเห็นว่าคำสั่งสำรวจนี้สะดวกดีจึงให้เมโลดี้ไปอัพเกรดเอาไว้ก่อน
“มีอะไรเหรอคะคุณซารีน่า เป็นห่วงอะไรเหรอ” ราตรีสงสัยขึ้นมา เพราะซารีน่าถามเหมือนต้องการเตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง
“ดิชั้นต้องออฟไลน์วันพรุ่งนี้แล้วน่ะค่ะ และคาดว่าคงไม่ได้ออนไลน์ทั้งวัน ถ้าเทียบเวลาในเกมแล้วก็เป็นเดือนล่ะนะคะ ดังนั้นดิชั้นจึงคิดว่า พวกเราคงต้องแยกกันแล้ว” ซารีน่าเอ่ยขึ้นมา
“เอ๋? พี่ซารีน่าตื่นเช้าจังนะคะ วันเสาร์แท้ ๆ” โรสหมายถึงเวลาในโลกจริงซึ่งยังไม่ถึงหกโมงเช้าเลย
“ดิชั้นมีเรื่องที่ต้องจัดการน่ะค่ะ ถึงจะไม่มีงานแต่ก็ยังมีภาระอย่างอื่นให้จัดการ” ซารีน่าตอบกลับ
“อ๊ะ! หนูขอโทษค่ะ หนูสงสัยมากไปหน่อย” โรสนึกขึ้นมาได้ว่าเธอถามละลาบละล้วงเกินไปแล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะน้องโรส ...หลังจากนี้ดิชั้นคิดว่า พวกเราควรจะแยกกันผจญภัยน่าจะดีกว่านะคะ ถ้าเรามัวแต่กระจุกกันเป็นกลุ่มแบบนี้ จะยิ่งหาตัวคุณมาตาร์ยาก” ซารีน่าพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูหมองลง
“พี่ซารีน่าไม่ต้องเศร้าหรอกค่ะ เราต้องหาพี่มาตาร์เจอแน่นอนเลย ถึงตอนนั้นหนูจะซัดพี่มาตาร์ซักตุ้บนึง โทษฐานที่ทิ้งพวกเราไป” โรสให้กำลังใจซารีน่า
ส่วนอีกสองสาวคิดตามโรสว่าถ้าเจอมาตาร์แล้วจะซัดแค่ตุ้บเดียวหรือจะฆ่าให้ตายสักรอบดี สองสาวนั้นคือซารีน่ากับราตรีนั่นเอง ส่วนเมโลดี้คิดได้ใกล้เคียงโรสมากกว่า แต่อาจจะไม่ซัดก็ได้ แค่เจอหน้าก็อาจจะหายโกรธแล้ว
“งั้นเดี๋ยววันนี้เราไปทำภารกิจให้เรียบร้อยกันก่อนนะคะ” ซารีน่าเปลี่ยนเรื่อง
“ก็ดีครับ ไม่นึกเลยนะว่าพวกเราก็ถือว่าเจ๋งพอตัวเหมือนกันที่ขึ้นระดับร้อยได้เนี่ย” คริมซั่นพูดขึ้นมาอย่างกระหยิ่ม
ภารกิจที่ซารีน่าพูดถึงคือภารกิจปลดจำกัดระดับหนึ่งร้อย ซึ่งสามารถรับภารกิจของระบบได้ที่อาคารประจำเมือง โดยสามารถรับภารกิจที่เกี่ยวข้องกับระบบทั้งหมดได้ในอาคารหลังเดียว ซึ่งมีทั้งภารกิจเผ่า ธาตุประจำตัว เสริมปราณ จิต เวท พูดง่าย ๆ ว่ารวมถนนทางเลือกทั้งหมดเอาไว้ในอาคารเดียว ซึ่งผู้เล่นเพียงไปติดต่อที่อาคารประจำเมืองเท่านั้น ก็จะได้รับภารกิจหรือสอบถามข้อมูลของเกมได้ตามสะดวก ผู้เล่นที่รีบออกจากเกาะเริ่มต้นมาก็ไม่ต้องกลัวว่าจะพลาดอะไรไป
ดังนั้นปกติคนที่ฝ่าป่าฝูงนกมาได้แล้วจึงไม่เสียเวลาอยู่ที่เกาะเริ่มต้นอีก เพราะนอกเกาะก็มีภารกิจพวกนั้นให้ทำทั้งหมด ทำให้ระดับเฉลี่ยของคนที่ออกจากเกาะเริ่มต้นอยู่ที่ห้าสิบเท่านั้น พวกที่มีระดับร้อยเมื่อออกจากเกาะเริ่มต้นเป็นเพียงคนกลุ่มน้อย แต่พวกโซล่าร์ซิสฯกับสามสาว ทุกคนต่างมีระดับถึงร้อยกันหมดแล้ว จึงสามารถรับภารกิจปลดจำกัดได้
“ของคริมซั่นเหลืออีกกี่คนคะ” ซารีน่าถามชายหนุ่มชุดแดง
“อีกแค่คนเดียวก็เรียบร้อยครับ” คริมซั่นตอบ
ภารกิจปลดจำกัดระดับร้อย ทำได้ง่าย ๆ โดยการสังหารคนหรือสัตว์อสูรที่มีระดับตั้งแต่หนึ่งร้อยขึ้นไปให้ถึงสิบรายเท่านั้น ก็ทำการปลดระดับได้แล้ว โดยระบบจะนับแต่เฉพาะคนที่สังหารหลังจากรับภารกิจแล้วเท่านั้น แต่เนื่องจากสัตว์อสูรรอบ ๆ เมืองพอร์ตทาวน์มีระดับเฉลี่ยแค่สี่สิบเท่านั้น เป้าหมายของการล่าจึงเป็นคนที่มีค่าหัวแทน และถือโอกาสทำภารกิจอัพเกรดคำสั่งสำรวจไปด้วย ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องเป็นคนมีค่าหัวก็ได้ แต่พวกเขาทั้งเจ็ดยังไม่อยากจะมีค่าหัวเท่านั้นเอง
ซึ่งถ้าทำภารกิจปลดจำกัดระดับร้อยสำเร็จแล้วถึงจะตายจนระดับลดลงต่ำกว่าร้อยไปก็ไม่ต้องทำภารกิจปลดจำกัดระดับร้อยใหม่ แต่ถ้าตายไประหว่างทำภารกิจจนระดับลดลงต่ำกว่าร้อยก็ต้องไปรับภารกิจใหม่หลังจากที่ระดับขึ้นถึงร้อยเหมือนเดิมแล้วอีกครั้ง
ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยในการทำภารกิจ ทั้งหมดจึงเลือกวิธีรุมสังหารเป้าหมาย
เมื่อเดินอยู่ในเมืองแล้วบังเอิญเจอคนที่มีชื่อแดง ทั้งเจ็ดคนจะแอบสะกดรอยตามไปโดยแยกกันทำงาน แล้วคอยส่งข่าวให้กัน เมื่อสบโอกาสหรืออยู่ในบริเวณลับสายตาผู้คน พวกเขาก็จะทำการลอบสังหารเหยื่อทันที ซึ่งขั้นตอนสุดท้ายนี้กะเกณฑ์กันไม่ได้ว่าใครจะเป็นผู้ลงมือ เพราะต้องดูที่ดูทาง แต่การลงมือจะไม่ลงมือคนเดียว เผื่อเป้าหมายมีการขัดขืนด้วย
ที่ต้องทำให้ยุ่งยากแบบนี้เพราะพวกเขาไม่อยากให้มีคนรู้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังล่าคนมีค่าหัวกันอยู่ ถ้าเกิดลงมือกันกลางเมืองจะเอิกเกริกเกินไป แล้วจะทำให้คนมีค่าหัวคนอื่น ๆ ไหวตัวได้ แถมอาจจะถูกแก้แค้นทีหลังหรือดักฆ่าได้ ถ้าคนมีค่าหัวรวมกลุ่มกันขึ้นมาจะยิ่งล่ายากมากขึ้นไปอีก
ที่ผ่านมาสามวันหลังจากมาถึงพอร์ตทาวน์แล้ว ทั้งเจ็ดคนเอาแต่ล่าพวกชื่อแดงทุกวันจนเป็นกิจวัตร ถ้าต้องการให้ทุกคนปลดจำกัดได้ ต้องมีพวกชื่อแดงอย่างน้อยเก้าสิบคน โดยมีราตรีกับเมโลดี้เท่านั้นที่ต้องล่าให้ได้ยี่สิบคนเพราะผู้ติดตามเพิ่มเข้ามาอย่างละหนึ่งทำให้ต้องเพิ่มเป้าหมายมากกว่าปกติอีกเท่าตัว นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้เล่นทั่วไปไม่นิยมมีผู้ติดตามกันมากนัก เพราะภารกิจปลดจำกัดหรือภารกิจอื่นใดก็ตามที่มีลักษณะเดียวกันจะยากขึ้นตามจำนวนผู้ติดตาม ส่วนเป้าหมายหลักในการล่าของพวกเขาทั้งเจ็ดก็คือคนลงจากเรือที่เพิ่งออกมาจากเกาะเริ่มต้น ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ บางคนยังไม่ทันบันทึกจุดเกิดเลยด้วยซ้ำ กลับโดนพวกซารีน่าส่งกลับเมืองเริ่มต้นซะอย่างนั้น
ซึ่งเรือจากเกาะเริ่มต้นทั้งสิบ จะมาถึงห่างกันรอบละประมาณหนึ่งชั่วโมงวันละสองเที่ยวต่อเกาะเริ่มต้นหนึ่งเกาะ คนลงที่ทวีปเอเชียตกลำละพันคน จะมีพวกชื่อแดงระดับร้อยหลุดมาบ้างลำละประมาณคนหรือสองคนเท่านั้น บางลำก็ไม่มีพวกระดับร้อยเลย มีแต่ชื่อแดงที่ระดับไม่ถึงร้อย แต่พวกซารีน่าก็ล่าค่าหัวฆ่าเวลาไปได้เรื่อย ๆ เพื่อใช้ทำภารกิจอัพเกรดคำสั่งสำรวจ
ฉึก!
“อ๊าคค!!”
“ผู้เล่นคริมซั่นสังหารผู้เล่น ‘เกิดมาตาย’ ระดับ100 ได้รับค่าประสบการณ์ 100 ผู้เล่น ‘เกิดมาตาย’ มีค่าหัวสามารถรับได้ที่อาคารนักล่าค่ะ” เสียงจากระบบดังขึ้นหลังจากที่คริมซั่นฆ่าผู้เล่นมีค่าหัวระดับร้อยได้อีกคน
“สำเร็จแล้ว! ทีนี้ก็มีระดับเกินร้อยแล้วได้แล้ว แถมอัพเกรดคำสั่งสำรวจได้ด้วย” คริมซั่นดีใจจนปิดไม่มิด
“ยินดีด้วยค่ะคริมซั่น ทีนี้ก็จะได้ช่วยกันหาเป้าหมายได้ง่ายขึ้นนะคะ” ซารีน่าแสดงความยินดี
และเนื่องจากผู้เล่นชื่อแดงแต่ละคนมาจากเรือคนละลำ จึงไม่รู้จักกัน การล่าค่าหัวในเมืองพอร์ตทาวน์จึงไม่เป็นข่าว เพราะถ้าเทียบกับประชากรที่มีมาเพิ่มวันละสองหมื่นคนจากเรือยี่สิบเที่ยวแล้ว แค่คนมีค่าหัวตายไปสิบหรือยี่สิบคนต่อวันถือว่าน้อยมาก และบางครั้งก็มักจะมีพวกล่าค่าหัวแบบนี้ปรากฏขึ้นประปรายเพราะต้องการทำภารกิจแบบที่พวกซารีน่ากำลังทำอยู่นี่เหมือนกัน
“สวัสดีค่ะคุณคริมซั่น เชิญนั่งค่ะ” พนักงานสาวเชิญคริมซั่นนั่งเมื่อเขาเข้ามาส่งภารกิจในอาคารประจำเมือง
“สวัสดีครับ ผมมาส่งภารกิจปลดจำกัดครับ” คริมซั่นกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เชิญวางมือบนแท่นค่ะ” พนักงานสาวผายมือให้คริมซั่นวางมือบนแท่นโลหะซึ่งวางอยู่บนโต๊ะอยู่แล้ว
แปะ!
คริมซั่นวางมือลงไป และยังไม่ทันถึงสามวินาที
“เรียบร้อยค่ะ คุณคริมซั่นผ่านภารกิจปลดจำกัดระดับหนึ่งร้อยแล้ว และนี่เป็นของรางวัลจากระบบค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยพร้อมกับยื่นกล่องกระดาษสีขาวใบเล็ก ๆ ให้คริมซั่น
“เอ๋? อะไรน่ะครับ มีรางวัลของระบบด้วยเหรอ” คริมซั่นแปลกใจ เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าทำภารกิจไหนก็ไม่เคยได้ของรางวัลเลย
“ค่ะ ภารกิจบางภารกิจก็จะมีของรางวัลให้ บางภารกิจก็จะไม่มีเพราะถือว่าการสำเร็จภารกิจเป็นรางวัลชนิดหนึ่งอยู่แล้ว ส่วนภารกิจปลดจำกัดระดับร้อยนี้มีรางวัลเป็นกล่องสุ่มอุปกรณ์ค่ะ โดยกล่องสีขาวนี่จะสุ่มแค่น้ำยาฟื้นพลังให้เท่านั้นแหละค่ะ ไม่ต้องตื่นเต้นไป” พนักงานสาวเฉลยของที่อยู่ในกล่อง ทำเอาคริมซั่นหมดอารมณ์ลุ้นไปทันที
“อ้อ ...เหรอครับ ขอบคุณมากนะครับ” คริมซั่นเอ่ยเซ็ง ๆ พร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ถ้ามีข้อมูลอะไรอยากจะสอบถามเพิ่มเติม เชิญที่อาคารประจำเมืองได้ตลอดเวลานะคะ” พนักงานสาวกล่าวพร้อมกับยิ้มส่งคริมซั่น
“เรียบร้อยมั้ยคริมซั่น” อาเชอร์ถามเมื่อเห็นคริมซั่นเดินหน้าเซ็ง ๆ ออกมาจากอาคารประจำเมือง
“อือ ก็เรียบร้อยแหละ” คริมซั่นตอบแกน ๆ
“แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะฮ้า” มาเจนต้าถามชายหนุ่มชุดแดงที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
“เปล่าหรอก พอดีได้กล่องสุ่มของมา แต่ดันรู้ซะก่อนว่าข้างในจะเป็นอะไรน่ะ เลยเซ็ง” คริมซั่นตอบ
“ฮ่า ๆ ๆ เหมือนโดนสปอยด์เนื้อเรื่องหนังที่อยากจะดูสินะ พอรู้แล้วก็เลยหมดอารมณ์” โรสหัวเราะชอบใจ
“ฮึ ๆ ๆ จะบอกให้ก็ได้ เวลาเข้าไปส่งภารกิจ จะได้ของรางวัลเป็นกล่องใบนึง แล้วของข้างใน..” คริมซั่นแก้เผ็ดด้วยการเล่าว่าเขาไปเจออะไรมาบ้าง เพราะพวกโซล่าร์ซิสฯอีกสามคนที่เหลือยังไม่มีใครผ่านภารกิจเลย
“ไม่นะ!! อย่าบอกนะ!!” โรสเอามืออุดหูแล้ววิ่งหนีไปทันทีเพราะกลัวรู้ล่วงหน้า เดี๋ยวจะไม่ตื่นเต้น
แล้วคริมซั่นก็วิ่งไล่โรสพร้อมทั้งพยายามง้างมือโรสออกจากหูให้ได้เป็นที่สนุกสนานแก่ผู้มองดูเป็นอย่างมาก
“นายมาตาร์ต้องเป็นโรคจิตแน่ ๆ เลย ทิ้งแม้พระทั่งพวกน้อง ๆ ที่เฮฮาขนาดนี้ไปด้วยเนี่ย” ราตรีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพวกโซล่าร์ซิสฯที่เล่นกันสนุกสนาน
“อาจจะเพราะพี่มาตาร์รู้ว่าพวกเรารู้จักกันหมดก็ได้มั้ง ถ้ายังติดต่อกับน้องพวกนี้อยู่ พวกเราก็จะไปถามเอาอยู่ดีแหละ” เมโลดี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ บอกเล่าถึงข้อเท็จจริงที่ว่า คนที่มาตาร์ทิ้งไปจริง ๆ ไม่ใช่พวกโซล่าร์ซิสฯ แต่เป็นพวกเธอมากกว่า
“ก็ถือว่าเป็นภารกิจส่วนตัวในการเล่นเกมละกันค่ะ กว่าจะเจอกันอีกครั้ง อาจจะผ่านไปถึงหกสิบปีในเกมแล้วก็ได้นะคะ” ซารีน่าพูดออกมาหน้าตาย แต่เนื้อหาที่เธอพูดมันรันทดใจผู้ฟังมาก ‘ใช้เวลาหกสิบปีในการตามหาคน’ เนี่ย
“คุณซารีน่านี่ชอบพูดเรื่องหดหู่เหมือนกันนี่” ราตรีทักขึ้นมา
“ดิชั้นพูดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ค่ะ บางทีพวกเราอาจจะต้องทำใจเอาไว้ก่อนว่าคงหาคุณมาตาร์ไม่เจอ ถ้าไม่บังเอิญคุณมาตาร์เกิดไปทำชื่อเสียงอะไรขึ้นมา ซึ่งดู ๆ ไปแล้วคุณมาตาร์ก็ไม่น่าจะชอบอะไรแบบนั้น” ซารีน่าเผื่อใจเอาไว้ เพราะมันถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ได้เลยถ้าหามาตาร์เจอ และปาฏิหาริย์มันไม่ได้เกิดกันง่าย ๆ เสียด้วย
“เอ้อ ผมขอตัวไปอาคารนักล่าก่อนนะครับ เดี๋ยวมา” คริมซั่นแทรกขึ้นมา
“เชิญค่ะ” ซารีน่าตอบกลับ
ซึ่งอาคารนักล่าก็อยู่ข้าง ๆ อาคารประจำเมืองนั่นแหละ ยังมีธนาคารอยู่ติด ๆ กันอีกด้วย เรียกง่าย ๆ ว่ามาที่เดียวทำได้ทุกอย่างก็ว่าได้
และแล้วหลังจากที่คริมซั่นอัพเกรดคำสั่งสำรวจแล้ว การล่าก็ดำเนินต่อไปจนหมดวัน โดยไม่มีอุปสรรคใดใดเกิดขึ้นเลย
เปิดภาคใหม่ด้วยข้อมูลมหาศาล 100 ตอนที่ผ่านมา ...แค่เกาะเล็ก ๆ บนแผนที่เองเหรอเนี่ย
Rewrite tag: แก้ไขคำบรรยาย
ความคิดเห็น