จดหมายแทนใจแม่

ลำดับตอนที่ #2 : โคมแห่งชีวิต

 

ลูกรัก......

     แม่เห็นรูปวันลอยกระทงที่ผ่านมาปีที่แล้ว  ที่เราไปปล่อยโคมลอยกันทั้งครอบครัว  เมื่อแม่มานั่งคิดดู ก็เห็นว่า โคมนั้นเปรียบดั่งชีวิตคนเราแหละลูก 

โคมลอยนั้น  ก่อนปล่อย เราก็ต้องประกอบเชื้อเพลิงเข้ากับตัวโคม  แล้วจุดไฟ  อัดความร้อนให้เพียงพอ แล้วจึงจะปล่อยให้ลอยขึ้นไปได้

.....เหมือนลูกแม่ไง  เมื่อลูกเกิดมาแล้ว  แม่ก็ต้องเลี้ยงดู ประคบประหงม สั่งสอน ส่งเรียน ให้มีวิชาความรู้ เพื่อให้ลูกเติบใหญ่  เป็นคนที่แข็งแรง สมบูรณ์ พร้อมที่จะยืนหยัดต่อสู้ชีวิตด้วยตนเอง  แล้วพ่อกับแม่ก็พร้อมจะปล่อยมือ ดั่งปล่อยโคม  ให้ลูกมีชีวิตเป็นของตนเองดังใจปรารถนา

.....ถ้าเราปล่อยมือจากโคม ในขณะที่ยังอัดความร้อนเข้าในโคมไม่เพียงพอ  โคมก็ไม่สามารถลอยไปสูงได้  รังแต่จะลอยไปเรี่ยพื้น  และตกลงมาเร็วกว่าควร

.....ถ้าพ่อกับแม่จับโคมไว้นานเกินไป จนพร้อมแล้วก็ยังไม่ปล่อย  ก็รังแต่จะร้อนมือ  หนักหน่วง  และมิมีประโยชน์อันใดเลย  ในที่สุดก็ต้องปล่อยอยู่ดี

.....ดังนั้น  ช่วงเก็บเกี่ยววิชาความรู้  ช่วงที่พ่อกับแม่ยังเลี้ยงดูลูกอยู่  ลูกยังร่ำเรียนอยู่  พ่อกับแม่ได้แต่สนับสนุนเต็มที่ ให้ลูกได้เรียนรู้่ทั้งวิชาความรู้จากห้องเรียน  และเก็บเกี่ยววิชาชีวิตนอกห้องเรียนในทางที่ถูกที่ควร  จนกว่าลูกพร้อมที่จะโบยบิน  โดยพ่อกับแม่พร้อมที่จะสนับสนุน ประคับประคอง ให้กำลังใจเสมอ

.....ลูกจ๋า  ชีวิตคนต่างจากโคมลอยตรงที่ว่า  โคมลอยไปตามกระแสลม  เราไม่สามารถไปควบคุมได้อีก  แต่ลูกเป็นคน  ยังมีพ่อแม่ ญาติพี่น้องที่ยังรักลูก  พร้อมที่จะช่วยแนะนำ ประคับประคอง ช่วยเหลือได้ตามกำลัง  ขอเพียงว่า ลูกอย่าได้ดื้อรั้่น เอาแต่ใจ ไม่เชื่อฟัง จนหลงไปในทางที่ไม่ชอบ  เพราะถึงเวลานั้น  ใครก็ช่วยลูกไม่ได้  ผลมันเกิดกับตัวลูกเองอย่างที่เราได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้นนะลูก

สุดท้ายนี้ แม่ก็ขอบอกเหมือนเดิมจ๊ะว่า แม่รักลูกเสมอ

                                         จากใจแม่