King of the King ศึกรักโค่นบังลังแค้น (ฟิต TXVQ,SJ)

ลำดับตอนที่ #2 : Princess 100%

     

      

เมื่อราวๆ 2,000 ปีก่อนก่อนคนเล่าจะเกิด (แล้วมันเล่าได้ไง)

     ณ ดินแดนลี้ลับได้มีราชวงศ์หนึ่งปกครองประเทศเล็กๆที่ถูกรายล้อมด้วยป่าด้วยความงสงบลมเย็นมาตลอดนับร้อยปี

     จนกระทั้งถึงรุ่นที่ 9 ราชวงศ์ได้สูญเสียรัชทายาทเพียงคนเดียวไป ทำให้พระราชาเศร้าโศกเป็นยิ่งนักส่วนพระมเหสีเองก็เศร้าโศกจนสิ้นใจตาย ทำให้พระองค์หมดกำลังที่จะใช้ชีวิตต่อแต่ก็มีภาระอันหนักอึ่งที่ไม่อาจจะทิ้งได้ นั่นคือประชาชนที่รักพระองค์ทำให้พระองค์ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน เอาแต่ทำงานบดบังความเศร้าหมองที่ตนมี

     จนเวลาล่วงเลยไป 20 กว่าปีพระองค์มีอายุย่าง 50 ได้ออกไปยิ่งสัตว์กับเหล่าทหารเป็นการผ่อนคลายแต่ด้วยความเพลิดเพลินที่ไม่ได้มีมานานนับ 20 ปีทำให้พระองค์หลงกับกองทหารเข้าไปในป่าทึบ  แต่น่าแปลก? พระองศ์กลับไม่ได้มีความหวั่นวิตกต่อความตายแต่อย่างใดพระองค์เอาแต่เดินเข้าไปในป่าลึกอย่างไม่หยุดพักราวกับถูกแรงอะไรบางอย่างดึงดูดจนกระทั้งเข้าไปถึงใจกลางป่า พระองค์ก็พบเพรชเม็ดเบ้อเร้อผุดออกมาจากพื้นดินรัศสีที่เปล่งมาจากตัวเพรชช่างงดงามจนยากจะละวางสายตาประกายที่เจิดจรัสนั้นเปล่งเป็นสีรุ่งอ่อนๆออกรอบๆชั้นบรรยากาศอย่าอ่อนโยนและคืบคลายหายเข้าไปในป่าอย่างช้าๆ ราวกับสิ่งสวยงามตรงหน้านี้เป็นแหล่งพลังงานของป่าแห่งนี้ก็ว่าได้

     “งดงาม งดงามยิ่งนัก...” พระองค์รำพึนรำพันออกมาราวกับคนไร้สติดวงตาสีม่วงที่พร้ามั่วจ้องมองเพรชตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยจนกระทั้งพระองค์ก็เห็นสิ่งๆหนึ่งข้างๆเพชรได้มีเศษเสี้ยวที่ดูเหมือนจะแตกออกมาหล่นอยู่ข้างๆเป็นเสี้ยวเล็กๆพระองค์ไม่รอช้ารีบกระโจนเข้าไปหามันด้วยความโลภ พระองค์ถือมันไว้แนบอกด้วยความปิติก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเสี้ยวเพชรตรงหน้าเปล่งแสงสว่างจร้าออร่าของแสงสว่างสีขาวนั้นแทงเข้าลูกตาของพระองค์อย่างจังทำเอาระองค์ออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่นานแสงนั้นก็ดับลง

     “ไอ้เพะ...!!!” พระองค์เตรียมด่าว่าเพชรในมือแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อพระองค์จำได้ว่ารอบข้างไม่ใช่สถานที่แห่งเดิมอีกแล้วพื้นที่เคบเป็นดินขรุขระถูกปกปิดด้วยหญ้าเขียวบัดนี้กับปูด้วยพรมที่คุ้นตารอบข้างที่เคยเป็นป่าก็กลายเป็นกำแพงและหน้าต่างหร้อมม่านกำมยีสีแดงอตีดตรงหน้าที่เป็นเพชรก็กลายเป็นเตียงสีขาวสอาดขนาดใหญ่ที่คุ้นเคย

     “ฝ่าบาท ฝ่าบาทเกิดไรขึ้นขอรับ!!! แล้วท่านกลับมาตอนไหน!!!” ราชเรขาคนสนิทวิ่งเข้ามาสีหน้าตื่นเมื่อจู่ๆเข้าก็ได้ยินเสียงร้องของกษัตริย์ดังลั่นทั่งราชวัง

     “ตะ...ตา...ขะ...ของ...พระองค์???...” ราชเรขาอ้ำอึ้งทันทีเมื่อพระราชาหันหน้ามาสบตาด้วยดวงตาสีเคยสีม่วงดูอ่อนโยนบัดนี้กลายเป็นสีดำสนิทถึงแม้จะมีความอ่อนโยนเช่นเคยอยู่บ้างแต่ก็สร้างความหวั่นวิตกไม่น้อยให้กับราชเรขาผู้นี่

     “อะ ลีมุสข้ามองเห็นเจ้าชัดแจ๋วเลย ข้ารู้สึกแข็งแรง ข้า...ข้า อะ ฮ่าๆๆๆ” พระราชาพูดไม่ประติดประออกมาด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนจะเปล่าเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น “พระเจ้า! พระเจ้าเข้าข้างข้าแล้วลีมุส สวรรค์ สิ่งต่อไปนี้ข้าขอเพียงครั้งสุดท้ายข้าขอบุตร! บุตรที่จะมารับราชสมบัติต่อจากข้า ขอให้เขาเกิดมาดีพร้อม ได้โปรดข้าปรารถนาสิ่งนี้เพียงอย่างเดียวในชีวิต ได้โปรด...” พระราชาอ้อนวอนเสี้ยงเพชรในมืออย่างน้อบน้อมทำเอาราชเรขาจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิม

     “พระองค์...บ้าไปแล้ว...”

 

     “บ้า! ไอ้ลีมุสกล้าว่าราชาตั๊วเองด้ายงายอะพ่อฮะ!” เด็กน้อยที่นั่งฟังนิทานของบิดาเอ่ยแทรกขึ้นมากลางคันทำเอาบิดาหัวเราะออกมาอย่างขบขันที่ลูกชายตนดูจะอินกับนิทานเหลือเกิน

     “แจจุงหนูไม่ควรแทรงนิทานที่พ่อยังเล่าไม่จบแบบนี่น้ะ” บิดากล่าวอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวเจ้าตัวเล็กบนเตียง

     “โทษอ้า~ คราวหน้า...ผมจา...ม้ายทามอีก~” เด็กน้อยกล่าวขอโทษเสียงอ่อยก่อนจะแก้มป่องออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ “พ่อฮะ ผมถามไรหน่อยสิฮะ”

     “ว่ามาสิ” บิดาเอ่ยอนุญาตอย่างอ่อนโยน

     “บุตรของพระราชาองค์นั้นเกิดจากเสี่ยวเพดน้านช่ายม้า แถมเป็นสาตรีด๊วย~  และเธอก็ได้ตายลงอย่างปริศนาเหลือทิ้งไว้เพียงคำเล่าลือของคำสาปช่ายหมายฮะ“

     “หื่ม? เจ้ารู้?...ใครเล่าให้เจ้าฟังงั้นหรอ” บิดาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างตกใจเมื่อเด็กวัยแต่ สามขวบครึ่งตรงหน้าสามารถเด่าถึงเหตุการณ์ข้างหน้าของนิทานได้อย่างถูดต้องและแน่นอนว่าเจ้าตัวเล็กนี่ยังไม่สามารถแอบอ่านเรื่องนี้มาก่อนแน่ (เพราะยังอ่านไม่ออกนั่นเอง 555+)

     “เปล่าฮะ ผมฝัน...เมื่อซามวานก่อนผมฝันว่า” เด็กน้อยทำท่าครุ่นคิด “มีสาตรีที่สวยมากๆคนหนึ่ง มายืนอยู่ที่หน้าผ่าตามตัวเธอมีแต่เลือดเลยฮะ แทบที่ผมจามแม่นนะก็ตรงนี้ของเธอ...มีเหมือนผมเด้ะ!” เด็กน้อยกล่าวพลางยันตัวขึ้นก่อนจะเปิดแข่นเสื้อโชว์รอยสักสีดำที่หัวใหล่ให้พ่อดู

     “ฮึฮึฮึเจ้าแค่จิตนาการไปเพียงเท่านั้นแจจุง มันเป็นเพียงจิตนาการของเจ้า...เอาละ นอนสะเจ้าจะได้โตไวๆ” บิดากล่าวพร้อมรอยยิ้มเขาเอามือวางทาบบนหน้าผากใสของเจ้าตัวน้อยเพียงครู่เดียวก็รู้เลยว่าเจ้าตัวเล็กตรงหน้าหลับสนิทแล้ว

     “แต่...จิตนาการของเจ้าก็ตรงกับความจริงไปหน่อยเฮะดูถ้าพ่อคงต้องหยุดเล่าเรื่องก่อนที่ภายในเจ้าสิ่งนั้นจะตื่นไปมากกว่านี่เสียแล้ว” ผู้เป็นบิดาเอ่ยเสียงแผ่วดวงตาสีนิลสวยจ้องมองไปยังเด็กน้อยบนเตียงที่บัดนี้หลับสนิทแล้ว “โตขึ้น...ก็ขอให่เจ้าอย่าใด้มารับชะตากรรมเช่นบรรพบุรุษเจ้าอีกเลยแจจุง”

...ไม่สิ Princess grieved*...

------------------------------------------------------------------------------------
* แปลว่า อารมณ์ที่สด เศร้า เสียใจ นะค่ะ ถ้ารวมๆกับ พรีนเซ็ด ก็ เจ้าหญิงที่โศกเศร้านะคะ

อ่านๆกันแล้วก็อย่าลืมเม้นแนะนำนะค้ะ