คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชีวิจของกาอาระ2./อุบัติเหตุยามเช้า
หลังจากที่กาอาระอาบน้ำเสร็จ (เอาเป็นว่าไม่อยากอธิบายฉากกาก้าอาบน้ำ)
ร่างสูงนั่งลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ เขากำผ้าปูที่นอนสีเข้มด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้
กาอาระนึกไปถึงผู้เป็นพ่อที่ไปทำงานที่อเมริกาเป็นเวลา 5 ปี เขาไม่ได้กลับมาบ้านซักครั้ง
แม่ของเทมาริและคันคุโร่ก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ เธอไปทำงานกับพ่อที่อเมริกาเช่นกัน
ดังนั้นที่นี่จึงไม่มีใครอาศัยอยู่ยกเว้น เขา เทมาริ คันคุโร่ ยาชามารุ และพวกแม่บ้านอีก 5-6 คน
กาอาระเกิดมาในครอบครัวที่มาฐานะร่ำรวยมาก แต่ความร่ำรวยก็ใช่ว่าจะมีความอบอุ่น พ่อของเขา
เป็นนักธุรกิจใหญ่จึงไม่แปลกที่จะเป็นคนบ้างานและไม่สนใจลูกๆ ทำให้คนที่ไม่มีแม่อย่างกาอาระมีความรู้สึกเหมือนกับไม่มีพ่อเช่นกัน เขารู้สึกโดดเดี่ยวตลอดมา
สำหรับกาอาระแล้วพ่อเป็นคนที่ไม่น่าให้อภัย กาอาระรู้สึกเกลียดพ่อของตัวเอง แต่ในทางกลับกัน
เขาก็อยากให้พ่อรักและสนใจเขาบ้าง ความรู้สึกพวกนั้นทำให้ใจของเขาปั่นป่วนอย่างแปลกๆ
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงถอนหายใจแล้วล้มลงนอนบนเตียงใหญ่ เขาคิดถึงวันพรุ่งนี้ที่จะไปโรงเรียน โรงเรียนเป็นสถานที่แห่งเดียวที่จะทำให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว
เวลาที่เขาอยู่ที่โรงเรียนก็จะมีเพื่อนๆมาคุยด้วยมากกว่า และสำหรับเทมาริและคันคุโร่ แม้จะอยู่ที่บ้านแต่เขาก็ไม่ค่อยคุยกับพวกนั้นซักเท่าไหร่แต่แปลกตรงเขาจะคุยตอนที่อยู่โรงเรียน
เยอะซะกว่า (เยอะของกาอาระคือสองสามประโยคนั่นแหละ)
กาอาระ เทมาริ และคันคุโร่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากโรงเรียนอื่น พวกเขามาจาก ‘ซึนะ อคาเดมี่’
ตอนที่อยู่ที่ซึนะ เขาไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่นัก พวกเขาถูกตามใจและเกรงใจมาตลอดในฐานะ
‘ลูกของนักธุรกิจใหญ่’ ซึ่งเรื่องนั้นทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจ
ความคิดถูกกระชากวูบเนื่องจากมีผู้มาเยือนห้องในยามรัตติกาล
“ก๊อกๆ กาอาระพี่เข้าไปได้ไหม?” เสียงเทมารินั่นเอง เธอมีอะไรนะถึงได้มาหาเอาตอนนี้
“เข้ามาเถอะ”
เทมาริเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้รับการอนุญาติจากเจ้าของห้อง
ผมสีทองของเธอที่ปกติมักจะถูกรวบไว้ด้วยทรงแปลกๆ ตอนนี้เปียกน้ำลู่ลงมาประบ่า
ดูไม่อยากว่าเธอก็เพิ่งจะอาบน้ำเหมือนเขา
“กาอาระ ทำไมวันนี้กลับเย็นจังละ” ผู้เป็นพี่สาวถาม
“พอดีลืมของ”
“งั้นหรอ แล้วเธอจะไปทะเลด้วยรึเปล่า”
“ไป” สิ้นคำพูด หน้าของเทมาริแสดงอาการตกใจเล็กน้อย ก็เธอไม่คิดว่าน้องชายคนนี้จะอยาก
ไปเที่ยวกับเขาด้วย
“ทำไม” เจ้าของห้องถามเทมาริด้วยน้ำสียงเรียบเฉยดังเคย คนถูกถามจึงตอบกลับไปอย่างขอไปที
“เปล่า พี่กับคันคุโร่ก็ไป”
“งั้นหรอ”
“พี่คาดว่าน่าจะไปทั้งห้องนะ พรุ่งนี้ก็คงโหวตว่าจะไปที่ไหนกันละมั้ง แล้วกาอาระอยากไป
ไหนละ” เทมาริถามด้วยสายตาอยากรู้สุดๆ
“ที่ไหนก็ได้”
แต่คำตอบที่ได้ยินกลับทำเธอหน้าเจื่อนสนิท เธอก็ไม่น่าจไปคาดหวังคำตอบดีๆอะไรมาก อย่างนี้ก็สมกับเป็นกาอาระอยู่แล้ว
“ไปทั้งห้องหรอ” คราวนี้เทมาริถึงกับสะดุ้ง กาอาระกำลังถามเธอ…พูดกับเธอก่อนงั้นหรอ?
ช่างเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ
“…ชะ ใช่จ้ะ รู้สึกว่าจะไปกันหมดนะ”
“อืม”
“แล้ว.. ถามทำไมงั้นหรอ”
“เปล่า” คำตอบที่เทมาริเดาไว้ถูกเป๊ะ กาอาระต้องพูดแบบนี้แน่นอนแต่ก็ใช่ว่าคำตอบที่เขาพูดมา
จะเป็นเรื่องจริง น้องชายเธออาจจะถามถึงใครในห้องอยู่ก็ได้ แต่เอาเถอะ เพราะเธอรู้ว่าจะ
ถามให้ตายก็ไม่มีวันรู้คำตอบจากคนอย่างกาอาระ เธอจึงเอ่ยลาแล้วเดินออกไปจากห้องน้องชาย
หลังจากที่คนเป็นพี่สาวเดินออกไปแล้ว กาอาระก็หันไปมองนาฬิกา ก่อนจะรีบเข้านอนเพราะนี่มันสามทุ่มเกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว และเพราะอีกเหตุผลหนึ่ง
‘เขาอยากจะให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆไงละ’ ไฟในห้องถูกปิดลงด้วยฝีมือเจ้าของห้อง
ร่างสูงลงเอนตัวลงบนเตียงนุ่ม เปลือกตาบางปิดลงอย่างอ่อนล้า ก่อนที่สติจะค่อยๆเลือนหาย แล้วจมดิ่งสู่ห้วงนิทราล้ำลึก
แพขนตาสีดำกระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง เสียงนกร้องบ่งบอกถึงคำว่ารุ่งอรุณ
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นจากเตียง ซาสึเกะหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง เขาก็รู้ว่าต้องไปอาบน้ำแล้ว
เจ้าตัวก็รีบเดินไปทำธุระที่ว่าทันที
ผ่านไปซักครู่ เด็กหนุ่มก็ออกมาแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนโคโนฮะ เขาผูกเน็คไทอย่างคล่องแคล่ว
มืดใหญ่คว้าสูทตัวนอกสีกรมท่าขึ้นมาใส่ วันนี้เขาก็ดูเรียบร้อยอีกวัน
เด็กหนุ่มรีบเดินลงบันไดไปกินอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ แต่ระหว่างทางกลับไปเจอกับพี่ชายเข้า
อิทาจิมองหน้าซาสึเกะแบบผ่านๆ ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันซักคำ เมื่ออิทาจิเดินลงไปแล้ว เขาก็รีบตามลงไปทันที
แม่ของเขากำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว กลิ่นหอมของแพนเค้กและกาแฟโชยมาต้องจมูก
เขาไม่สามารถพูดได้เลยว่า ‘อาหารของแม่ไม่อร่อย’และเมื่ออาหารเสร็จเรียบร้อย แม่ก็ยกมันมาให้เขาและพี่ ส่วนพ่อนั้นนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงชานระเบียงหน้าบ้านเหมือนเคย
“ซาสึเกะจ๊ะ เรื่องที่ลูกจะไปทะเลน่ะ ไปวันไหนหรอ” ผู้เป็นแม่ถามเขาด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“ยังไม่แน่นอนครับ น่าจะหลังปิดเทอมไปแล้วซักหน่อย”
“ไปที่ไหน” คราวนี้อิทาจิถาม และนั่นทำให้ซาสึเกะแปลกใจมาก แต่คิดว่าถ้าไม่ตอบคงไม่ได้
ถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจแต่คงต้องตอบกลับไป
“ยังไม่รู้”
หลังบทสนทนาอันแสนสั้นของพี่น้อง(?) ทั้งสองคนก็จัดการอาหารตรงหน้า
และไม่นานนักมันก็หมดลง ซาสึเกะรู้สึกอิ่มนิดหน่อย
“ผมไปนะครับแม่/ไปนะครับ” คำพูดของซาสึเกะและอิทาจิดันมาพร้อมกัน เขารู้สึกอารมณ์บูดสนิท มันเหมือนกันใจตรงกัน และนั่นเขาก็ไม่ชอบใจเอามากๆ
คนเป็นน้องรีบลุกออกไปแบบไม่หันมามอง เขาเดินไปลาพ่อก่อนที่จะออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ
ซาสึเกะเดินมาได้ประมาณ 5 นาที ตอนนี้เขากำลังผ่านบ้านอุสึมากิ และถ้าเลี้ยวซ้ายเข้าซอย
ไปอีกหน่อยก็จะเจอบ้านฮารุโนะ
“โอ๊ตส์ ไปละนะคร๊าบบบ !” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาแต่ไกล และไม่นานนักเจ้าของเสียงหน้าตาซื่อบื้อก็วิ่งผลุนผลันออกมาชนเขา
“เฮ๊ย มองทางบ้างเด๊ !” นารุโตะลงไปนั่งคลำหัวป้อยๆ ทั้งๆที่เขาเป็นคนโดนชนแท้ๆ
มันกลับมาด่าเขาซะงั้น
“หึ” ซาสึเกะไม่สนใจเดินต่อไปซะงั้น
พอนารุโตะที่ลูบหัวตัวเองอยู่ที่พื้นถนนจำเสียง ‘หึ’ นั่นได้ เขาก็รีบเด้งตัวเหมือนมีสปริง
อยู่ที่ตูดขึ้นมาทันที
“ฮะ เฮ้ ซาสึเกะ นายไม่คิดจะขอโทษชั้นบ้างรึไง”
เสียงเจี้ยวจ้าวขอคำขอโทษจากคนที่ชนคนอื่นดังมาแต่ไกล นี่มันไม่รู้ตัวมั่งเลยหรือไงนะ
ว่าใครกันแน่ที่ควรขอโทษ
------------------------------------------------------------------------------------------------------*
อย่าลืม เม้น !! โหวต (เตือนมันทุกตอนเลยตู) แหะๆๆ
ความคิดเห็น