คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : โคโนฮะช๊อปปิ้ง!/กลับบ้าน
หลังจากวันแข่งว่ายน้ำที่น่าอัปยศก็ผ่านมาร่วมอาทิตย์นึงแล้ว และแน่นอนว่าความอายของนารุโตะมีอยู่แค่ในสองวันแรก = = (โห ไอ้หน้าด้าน !)
ตอนนี้โรงเรียนโคโนฮะก็ได้ก้าวเข้าสู่ปิดเทอมหน้าร้อนอย่างเต็มตัว และแน่นอนโปรเจ็คทะเลของพวกเขาก็กำลัง
จะมาถึงในไม่ช้า
“นี่อิโนะ เร็วๆหน่อยสิ เราต้องไปหาฮินาตะจังอีกนะ!”
เสียงบ่นของสาวน้อยเจ้าของเรือนผมสีชมพูยาวเกือบระบ่าดังแว้ดๆ เร่งเพื่อนของเธอ
อิโนะผู้ถูกด่าบ่นอุบอิบอยู่ในห้องนอน โดยมีซากุระยืนด่าอยู่หน้าห้องด้วยระบบเซอร์ราวนด์รอบ
ทิศทาง ไม่รู้ว่ายัยนั่นไปกินรังแตนมาจากไหนสิน่า...
ตอนนี้พวกเธอกำลังจะไปหาคนอื่นๆที่นัดไว้ ก็ช่วงปิดเทอมหน้าร้อนจะมีอะไรนอกจาก ช๊อปปิ้ง!!!
ซากุระและอิโนะกะจะไปเลือกเสื้อผ้าสวยๆมาใส่ไปทะเลกันและรวมไปถึงชุดว่ายน้ำและเครื่องใช้จำเป็นต่างๆด้วย
ไม่นานนักอิโนะก็เดินออกมาจากห้องนอน คนยืนด่าอยู่เลยรีบลากเจ้าหล่อนงุดๆไปด้วยความเร่งรีบ
ก็นี่มันเลยเวลานัดมาตั้ง 15 นาทีแล้วนี่นา !!
“เท็นเท็น ฮินาตะจัง เทมาริ โทษทีที่มาสายจ้ะ” คนมาสายรีบขอโทษขอโพยเพื่อนๆ และส่งสายตาอำมหิตไปให้เจ้าคนต้นเรื่อง
“จ้ะ ไม่เป็นไรหรอก เราไปกันเถอะ” ฮินาตะพูด
แล้วพวกเธอก็เดินทางมาถึงย่านการค้าของโคโนฮะ ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินพลุกพล่าน แม้แต่พวกแรกรุ่นประมาณเธอก็มีให้เห็นได้ทั่วไป...ปิดเทอมนี่นะ
“นี่ๆ ไปดูชุดลำลองสวยๆกันก่อนเหอะ” เท็นเท็นชวนด้วยรอยยิ้ม ทุกคนตกลงและรีบเริ่มปติบัติการ ‘ช๊อปแหลก’ กันทันที !!
ร้านแรก ...
เทมาริเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ เธอสวมชุดพีชสีม่วงอ่อนตัวสวยผูกคอ ยาวเกือบเลยเข่า ประดับด้วยลายเพ๊นต์สีสันสดใสตรงเอว
ซากุระ พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับอิโนะ หน้าตาทั้งสองดูพึงพอใจกับความน่ารักของเพื่อนทีเดียว
ต่อมาก็ฮินาตะ.....
คนถูกเรียกเดินออกมาแล้วเช่นกัน ฮินาตะสวมเสื้อแขนสั้นสีขาวสว่างและกระโปรงคลุมเข่าสีเนื้อ ประดับด้วยลูกไม้เล็กๆดูอ่อนหวานน่ารัก เข้ากับเจ้าตัวไม่น้อยเลย
คราวนี้ซากุระและอิโนะยิ้มแฉ่ง..... ฮินาตะน่ารักจริงๆ
คนสุดท้าย เท็นเท็น สาวห้าวผู้รับมือยากที่สุด
.......................แต่ผิดคาดแล้วคราวนี้
เพราะเธอออกมาพร้อมเสื้อทรงแขนกุดน่ารักสีน้ำตาลช็อกโกแล็ต มีลายสีขาวคาดยาวเป็นทาง
ที่เอวผูดด้วยริบบิ้นสีขาวเพิ่มความหวานเข้าไปหน่อย และสวมกางเกงขาสั้นกุดสีขาว มีระบายลูกไม้ตรงปลาย
นั่นทำให้อิโนะและซากุระปรบมืออย่างดีใจสุดๆในที่สุดเพื่อนคนนี้ของเธอก็เป็นผู้หญิงแสนน่ารัก
กับเขาได้เสียที
เนื่องจากเพื่อนทั้งสามลองกันครบหมดแล้ว ก็ถึงตาพวกเธอที่จะต้องไปหาชุดเหมาะๆบ้าง
ซากุระกับอิโนะไปเดินเลือกชุดซักพักและพลุบเข้าห้องแต่งตัวไป โดยมีเพื่อนทั้งสามคอยเป็นผู้ชมอยู่ด้านนอก
ไม่นานนักอิโนะก็ออกมาพร้อมกับสายเดี่ยวสีน้ำเข้มเพ้นลายเกลียวม้วนสีดำและกางเกงยีนส์สั้นงุด มีเข็มขัดหนัง
เส้นใหญ่ ประดับด้วยลูกปัดน่ารักหลากสี
อิโนะดูสวยและมีเสน่ห์จริงๆ และแน่นอนคอมเมนต์เตเตอร์ทั้งสามยิ้มกว้างด้วยความพอใจ
“อิโนะ น่ารักจังเลยนะ” เทมาริชมด้วยสายตายินดี
“เธอดูเซ็กซี่เป็นบ้าเลย” เท็นเท็นชมบ้าง และยกนิ้วโป้งให้เป็นสัญญาณ ‘สุดยอดว่ะ’
“อิโนะจังสวยมากเลยละจ๊ะ”
อิโนะยิ้มรับพลางหัวเราะโหะๆกับคำชมมากมายก่ายกองของเธอ (ไอ้นี่ก็บ้ายอ)
หน้าร้าน....
ชายหนุ่มผมแดงกำลังยืนอยู่ เขาจ้องมองบางสิ่งที่อยู่ในร้านด้วยรอยยิ้มประหลาด ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมหรี่ลง
ด้วยความคิด..... หากแต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ หน้าตาเฉยชาไร้ความรู้สึก
เรือนผมสีดำพลิ้วไหวไปตามแรงลม ไม่นานนักเขาทั้งสองก็เดินจากไป ....อากาซึนะโนะ ซาโซริ และอุจิฮะ อิทาจิ พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ..!!?
ในร้าน......
ซากุระสวมชุดพีชสีเลือดหมูแขนกุดเรียบๆธรรมดา ตรงชายกระโปรงของเธอมีลายดอกไม้สีขาวน่ารัก
ประดับอยู่ ผิวขาวผ่องตัดกับสีชุดเพิ่มความสว่างให้เธอไม่น้อย ถึงแม้จะเป็นชุดที่เรียบๆไม่มีอะไรมาก
แต่ซากุระก็ดูสวยอย่างประหลาด
เพื่อนๆของเธอเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ซากุระดูน่ารักบริสุทธิ์จริงๆ คำชมมากมายหลั่งไหลเข้ามาให้เธอ แต่คนถูกชมกลับทำเหมือนไม่ได้ยินแม้แต่น้อย
ดวงตาสีมรกตลึกล้ำกำลังมองคนที่อยู่หน้าร้านไม่กระพริบ ชายหนุ่มผมแดงและอีกคนผมดำ...........ไม่รู้เพราะอะไร คนผมดำยาวหน้าตานิ่งเฉยถึงได้คุ้นแสนคุ้นในความรู้สึกของเธอนัก...คุ้นจริงๆ....ไม่สิเหมือนมากกว่า.......
เหมือนกันเหลือเกิน...............
“ซากุระ มีอะไรหรอ” เสียงของเทมาริที่ยืนมองอยู่ฉุดความคิดของเธอ คนถูกเรียกสะดุ้งนิดหน่อย
“ปละ.. เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“งั้นหรอ” เพื่อนสาวตอบไปอย่างนั้น ความจริงเธอเห็นซากุระเหม่ออยู่นานจึงหันไปมองที่ปลายสายตา....ทำไมเธอจะไม่รู้ ชายหนุ่มผมสีแดงเข้มและอีกคนผมที่ยาวสีดำ..พวกเขามองซากุระทำไมนะ?
เวลาล่วงเลยไปเกือบสี่โมงเย็น ข้าวของที่ซื้อกันมาก็เยอะจนพะรุงพะรังไม่รู้จะกลับบ้านได้ยังไงเลยละ พวกเธอจึง
ยืนจ๋องกันอยู่ที่ป้ายรถเมลล์ พลางปรึกษากันว่าจะเอายังไงดี
“นี่ เราจะกลับบ้านยังไงเนี่ย” เท็นเท็นพูดพลางยกสองแขนที่ในมือเต็มไปด้วยข้าวของขึ้นมา
และบุ้ยปากไปยังกองถุงเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นอีก เธอถือทั้งหมดนี่กลับบ้านไม่ได้หรอก !
ซากุระ อิโนะ เทมาริเองก็ลำบากใจเช่นกัน เว้นแต่ฮินาตะที่ไม่ได้ซื้อเยอะขนาดพวกเธอ
“นั่นสิ จะถือกลับกันไหวไหมเนี่ยย” ซากุระพูดพลางถอนหายใจและอิโนะก็ด้วย
“รู้แล้ว !!” เทมาริที่เงียบฟังมาดูท่าจะนึกอะไรออก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
แล้วกดเบอร์ใครซักคนอย่างเร็วจี๋.....................ไม่นานนักก็มีคนรับ
“ฮัลโหล” เสียงปลายสายแสนนิ่ง และไม่ใช่คนที่เธอต้องการตอนนี้นี่นา !
“กาอาระจ๊ะ คันคุโร่อยู่ไหม”
พอได้ยินคำว่ากาอาระ ซากุระก็สะดุ้งเฮือก ขออย่าให้เป็นหมอนั่นเลย สาธุ๊ ><
“ไม่อยู่”
“หา !? แล้วจะทำยังไงดีละเนี่ย” เทมาริหันมาพูดกับเพื่อนของเธอด้วยสายตาสุดผิดหวัง
เธอจะกลับบ้านยังไงละ ?.....แต่มีวิธีนึง อาจจะไม่ได้...แต่ว่าต้องลอง !
“อะเอ่อ กาอาระจ๊ะ มารับพี่หน่อยได้ไหม?” เทมาริถามไปด้วยความกล้าๆกลัวๆ ก็น้องชายเธอก็ไม่ใช่คนที่เธอจะ
ข่มเหงได้ง่ายอยู่แล้ว .................ปลายสายเงียบไปซักพัก
“ที่ไหน” สุรเสียงดังก้องอยู่ในหูคนเป็นพี่ ครั้งนี้รอดแล้ว !!
“ป้ายรถเมลย่านการค้าโคโนฮะชอปปิ้งมอลล์จ๊ะ” เทมาริตอบกลับไปด้วยอาการดีใจ
ผิดกับซากุระที่คอตก เกือบจะกลิ้งลงท่อน้ำข้างๆอยู่แล้ว
“อะ...เอ่อ แล้วกาอาระขับรถมาได้ไหม?”
“คันคุโร่ไม่ได้เอาไป”
“จ๊ะ งั้นมารับพี่หน่อยนะ ขอบใจมากจ๊ะ” หลังจากนั้นเสียงนิ่งๆของกาอาระก็หายไป ท่าทางจะวางไปแล้ว
“เดี๋ยวกาอาระจะมารับนะ ไม่ต้องขึ้นรถเมลกลับแล้วละ” เทมาริหันมาพูดกับเพื่อนของเธอ
“กรี๊ดดด ได้นั่งรถกาอาระคุงด้วยละ” อิโนะกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ แต่ซากุระกลับแทบจะเอาหัวมุดท่อน้ำข้างๆ
ไปซะแล้ว
แต่แล้วการกระทำที่จะเอาหัวมุดของซากุระก็หยุดชะงักลง
“ทำอะไรน่ะ?” เสียงใครบางคนดังขึ้นอย่างไม่บอกกล่าว เสียงนี้...เอ๊ะ? คุ้นแฮะ.. เธอคิด
“........” ซากุระไม่ตอบ เธอเงยหน้าขึ้นมาจากการกระทำประสาทแดก แล้วดวงตาสีเขียวก็เบิกโพลง
“ซาสึเกะคุง !!?” คนถูกเรียกชื่อมุ่นหัวคิ้วนิดหน่อยเป็นเชิงว่า ‘ยังไงต่อ’
“เธอ....มาได้ไงเนี่ย?”
เสียงของซากุระดังไปนิด ทำให้พวกเพื่อนๆที่ยืนอยู่ห่างไปนิดหน่อยหันมามองเธอ
“ว๊าย!ซาสึเกะคุง” อิโนะร้องวี๊ดว๊ายอีกครั้งเมื่อเจอซาสึเกะเข้า วันนี้เขาใส่ชุดไปรเวทดูดีมากๆเลย
“พวกเธอ?”
“ว๊าย มานี่ได้ยังไงจ๊ะ?” อิโนะถาม
“ชั้นมาซื้อของ”
“ใจตรงกันเลย พวกเราก็มาซื้อของเหมือนกันละ” เจ้าหล่อนพูดพลางทำท่าปลื้มสุดๆ
“อืม..” เสียงของซาสึเกะหายไป เขาหันไปมองทางซากุระที่ทำท่าจะเอาหัวมุดท่ออีกรอบ
“แล้วนั่นเป็นอะไร”
“อะ เอ๊ะ?” คนถูกถามเอาหัวขึ้นมาจากท่ออีกครั้ง เธอหันไปมองหน้าซาสึเกะซักพัก....
ปิ๊ง !! ..และแล้วซากุระก็คิดอะไรออก มีหนทางที่เธอจะไม่ต้องเจอกาอาระแล้ว !!
“นะนี่...ซาสึเกะคุง เธอมาที่นี่ยังไงหรอ” ซากุระถามด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม อย่างน้อยก็อาศัยรถซาสึเกะกลับบ้าน หรือไม่ก็กลับรถเมลล์พร้อมเขาก็ยังดีละ !
“เอารถมา” เสียงของซาสึเกะฟัง งงๆ แล้วยัยซากุระจะถามทำไม?
“ถ้างั้นชั้นขอติดกลับด้วยคนได้ไหม?” คนพูดหน้าชื่นตาบานสุดๆ
เพื่อนๆของเธอทำหน้า งง กาอาระจะมารับแล้วทำไมไม่กลับพร้อมกันละ?
“นี่ ซากุระ เธอไม่กลับพร้อมพวกเราหรอ” เท็นเท็นถามแทนเพื่อนทั้งหมด
“อะ..เอ้ออก็บ้านของเท็นเท็นกับฮินาตะจังแล้วก็เทมาริอยู่ใกล้กันน่ะ ชั้นเลยไม่อยากให้อ้อมไป
ส่งไกล กลับพร้อมซาสึเกะคุงง่ายกว่า....ส่วนอิโนะ เธอเองก็อยากนั่งรถกาอาระไม่ใช่หรอ”
คนถูกโบ้ยทำสีหน้าไม่ถูก มันเลือกยากนะระหว่างคนหล่อเท่อย่างซาสึเกะคุงกับหล่อเข้มอย่าง
กาอาระน่ะ..... แต่ด้วยสายตาอำมหิตสุดๆของซากุระ เธอเองก็จำใจต้องเลือกข้อสองแล้ว!
‘ไม่เป็นไร ซาสึเกะไม่ได้ ชั้นงาบกาอาระแทนก็ได้ย่ะ!’
“ชั้นนั่งรถกาอาระคุงดีกว่า” อิโนะตอบด้วยหน้าเสียๆ ‘ครั้งหน้าละของชั้นนะยะซากุระ!!!’
คำตอบของอิโนะเป็นที่ถูกอกถูกใจซากุระสุดๆ “ซาสึเกะคุงจ๊ะ รบกวนหน่อยนะ?” เธอพูด
“แล้วแต่” ซาสึเกะตอบ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร บ้านซากุระกับเขามันก็ใกล้กันจริงอยู่แล้ว
“เป็นอันตกลง งั้นเรากลับกันเถอะจ๊ะ ^O^”
พร้อมกับที่ซากุระและซาสึเกะเดินไปแล้ว รถยนต์คันสีดำเป็นเงาสวยก็มาจอดอยู่ที่ป้ายรถเมลพอดิบพอดี
“.....” กาอาระมองกระจกหลังพร้อมกับที่พวกเทมาริกำลังขึ้นมา .....แต่ว่าไม่มี.....ซากุระ
ความคิดเห็น