คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : . ๑
ตอนที่ ๑
ฉันคิมฮีชอล ฉันมันก็แค่คนที่อ่อนแอคนหนึ่ง แต่เพราะเขา ผู้ชายคนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันรักคุณมาก คุณทำให้ฉันต้องเปลี่ยนไป จากคนที่อ่อนแอที่สุดต้องมาเป็นคนที่เข้มแข็ง แกร่ง ที่สุด ฉันเปลี่ยนไปแล้วที่รัก.. เธอจะต้องกลับมาเป็นของฉัน
______________________________________________
ห้าเดือนที่แล้ว
หลังจากเลิกเรียนคิมฮีชอลมักจะไปรอที่หน้าห้องของแฟนหนุ่มของเขาเสมอ บางทีร่างสูงอาจจะต้องคุยกับอาจารย์เป็นชั่วโมง เขาคนนี้ก็พร้อมที่จะยืนรอเสมอเพื่อสุดที่รักของเขา วันนี้ก็เช่นกันฮีชอลไปรอร่างสูงเป็นปกติ
"ฮันเกิง เธอหิวรึยัง วันนี้ไปหอของฉันมั้ย ฉันจะได้ทำอะไรอร่อยๆให้นายกิน" เสียงเล็กๆพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า แววตาที่ดูจริงใจกับการชักชวนชายหนุ่มคมเข้มคนนี้ แสดงถึงความรักที่มีต่อร่างหนา
"ฮีชอลเรามาคุยกันหน่อยสิ"ร่างหนาพูดหลังออกมาจากห้องเรียน
"มีอะไรหรอ?" ฮีชอลแปลกใจนิดหน่อยแต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เขามั่นใจ
"เราเลิกกันเถอะ" เมื่อประโยคๆนี้ออกมาจากร่างหนาร่างบางถึงกลับนิ่งใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกจุกไปหมดหายใจไม่สะดวก กลัวเขากลัวเหลือเกินถ้าผู้ชายคนที่เขารักมากคนนี้จากไปเดินออกไปจากชีวิตของเขาไป
"เธอพูดอะไรออกมาน่ะ ฮันเกิง ฉันไม่เข้าใจ"ทั้งที่เข้าใจอยู่เต็มอก แต่ก็เลือกที่จะแสดงออกว่าไม่เข้าใจสิ่งที่ร่างสูงนั้นพูดออกมา
"เธอมันน่าเบื่อ อีกอย่างเธอไม่สามารถเติมเต็มฉันได้ ที่สำคัญเราแตกต่างกันเกินไป"ร่างสูงพูดออกมาอย่างไม่แคร์และก็คงไม่คิดจะแคร์
"ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมทำไม"น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ใจของเขาสั่นเหลือเกิน เป็นรักครั้งแรกของฮีชอล เขาต้องการที่จะรักษามันให้นานที่สุด เขารักฮันเกิงสุดใจแล้วจริงๆ
"ดูผมสิ แล้วดูพี่ เราไม่มีอะไรเหมือนกันเลย"ร่างสูงไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้แต่หาข้ออ้างง่ายๆออกมาพูด
"แล้วไหนเธอบอกว่ารักฉันไง อย่าทิ้งฉันฮันเกิง!" ฮีชอลพยายามจะยื้อร่างสูงให้อยู่
"หรอ ผมเคยพูดคำนั้นด้วยหรอ ฮ่าๆ" ร่างหนาบอกออกมา ฮีชอลจำคำว่ารักของฮันเกิงได้ดีเลย
"แล้วเรื่องคืนนั้นล่ะ ฉันให้เธอไปหมดแล้ว ฉันรักเธอหมดหัวใจฮันเกิง เธอจะมาทิ้งฉันไม่ได้เข้าใจมั้ย ฉันขอโทษๆฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นหรอ อย่างทิ้งฉันเลยนะที่รัก อย่า...ฉันขอร้อง" ใจของร่างบางนั้นสลายที่ต้องรู้ว่าร่างหนาต้องไป น้ำตาไหลไม่หยุดโลกทั้งโลกมันหยุดหมุน
"ลาก่อนครับ" ร่างสูงบอกส่งๆพร้อมเดินออกไป ทิ้งให้ร่างบางยืนนิ่งไร้วิญญาญอยู่อย่างนั้น
______________________________________________
"เป็นไงว่ะไอ้ฮัน ฮ่าๆ ครั้งแรกก็งี้แหละ" ยุนโฮเพื่อนในกลุ่มของฮันเกิงพูดขึ้นเหมือนเห็นสีหน้าของชายหนุ่มที่ดูสลดไปจากเก่า
"รู้สึกผิดว่ะ ตอนนี้ฮีชอลเขาเป็นอย่างไงบ้างแล้วก็ไม่รู้" ฮันเกิงพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่แท้จริงว่าตอนนี้เขารู้สึกผิดแค่ไหน
"อะไรว่ะ ไหนบอกว่าสนุกๆไง" เนื่องจากกลุ่มที่ฮันเกิงได้เข้าร่วมอยู่นั้นมีสโลแกนที่ว่าฟันแล้วทิ้ง กลุ่มนี้ถือว่าเป็นกลุ่มฮอทของมหาลัยเลยก็ว่าได้
"แกไม่เข้าใจหรอกว่ะ ฉันใช้เวลากับฮีชอลเขามานานแล้ว ฮีชอลเขาก็ดีกับฉันนะโว้ย" ฮันเกิงอธิบายความผูกพันเล็กๆที่มีให้กับคนๆนี้ มันก็คงเป็นแค่ความผูกพันแต่คงจะไม่ใช่ความรัก(?)
"แกจะไปคบกับเขารึไง ฮ่าๆ" ยุนโฮพูดขึ้นเล่นๆ เดียวสีหน้าทะเล้น
"หุบปากไปเลย" ฮันเกิงตะคอกกลับ พูดไปใครก็คงไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาได้หรอก แม้แต่ฮันเกิงยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงรู้ผิดต่อฮีชอล
"ไอ้ฮัน ฮันโว้ยย อะไรของมันว่ะ" ฮันเกิงเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ ทิ้งให้เพื่อนในกลุ่มอย่างยุนโฮมึนงงกับทางทีแปลกๆของเขา
______________________________________________
สั้นไปนิด
เม้นด้วยนะค่ะ ติชมได้
ความคิดเห็น