+ + + The Last Year + + +[Draco&Hermione] by Sandy Weasel

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 8 +++Slipped Words+++

บางสิ่งบางอย่างเหมือนสายใยบางๆเริ่มเกาะเกี่ยวคนทั้งสองเอาไว้โดยไม่รู้ตัว 
นับจากวันเวลาที่ต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์ที่จำเป็นต้องอยู่ร่วมกัน
สิ่งนี้ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มต้นจากที่ไหนและมาได้อย่างไร
หากแต่ทั้งคู่รู้เพียงว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นใจได้อย่างประหลาด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ ตอนที่มัลฟอยใช้ตัวเองเป็นเครื่องกำบังความหนาวเย็นให้กับเธอ

เวลาผ่านไปเกือบสองทุ่มเมื่อฝนเริ่มบางตาลง ลมหายใจเบาๆของมัลฟอยพัดระใบหูเย็นๆของเธออย่างสม่ำเสมอ
ทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังหลับอยู่โดยที่เธอไม่ต้องหันไปมอง
แต่เธอกลับหลับไม่ลงเลยตลอดเวลาที่เขานั่งกอดเธออยู่
" มัลฟอยตื่นเถอะ ฝนซาลงแล้ว " เธอเรียกเขาเบาๆโดยไม่หันไปมอง
" หือ...ชั้นหลับไปนานรึเปล่าเกรนเจอร์ "?เขาลืมตาพูดอย่างงัวเงีย
แล้วเริ่มขยับตัวยกคางที่พาดอยู่บนไหล่ของเธอออก
" ประมาณชั่วโมงนึง...ไปกันเถอะ "?ทั้งสองขยับตัวลุกขึ้นยืนและวิ่งฝ่าฝนที่ตกปรอยๆ
กลับขึ้นไปด้านบน

ทันทีที่ทั้งสองกลับเข้ามาในวิลล่า เอลฟ์ของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น
มันเดินเข้ามาร่ายคาถาให้เสื้อผ้าของทั้งสองแห้งในพริบตา
และมันก็กำลังชี้นิ้วไปที่ต้นแขนของมัลฟอยตรงส่วนที่ถูกพันด้วยผ้าขาวที่มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย
" ไม่ต้อง..อันนี้ชั้นจัดการเอง อาหารตั้งโต๊ะรึยัง " เขาถาม
"ตั้งเรียบร้อยแล้วขอรับนายน้อยเดรโก " เอลฟ์ตอบอย่างนอบน้อม
" ดี....ไปได้ "
ทั้งสองเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว 
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับความใหญ่โตของโต๊ะตัวยาวซึ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเป็นทางการและเป็น
พิธีรีตอง แม้ว่าทั้งสองอยู่ในเสื้อผ้าที่ห่างไกลจากคำสองคำนั้นมากก็ตาม
เธอหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ข้างหัวโต๊ะอย่างเก้ๆกังๆ ส่วนมัลฟอยนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะ จานชามวางเป็นระเบียบ
ช้อน ส้อมและมีดถูกวางเรียงกันเป็นตับจนไม่รู้จะใช้อันไหนก่อน แต่ทุกสิ่งดูไม่เป็นปัญหาเลยสำหรับมัลฟอย 
เขาดูสบายๆเหมือนทุกอย่างเป็นกิจวัตรประจำวัน และในชีวิตของเขาก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ 
อาหารค่อยๆผุดขึ้นมาจากด้านล่างเรียงออกมาตามลำดับตั่งแต่ซุปครีมปูทะเล
ไปเรื่อยจนถึงเมนคอร์สที่เป็นปลาเรดสแนปเปอร์ทอดราดซอสเนย โดยมีไวน์ขาวเป็นเครื่องดื่ม
"แก๊กๆ .. แก๊กๆ ..."
เสียงเคาะกระจกจากประตูกระจกด้านนอกของนกเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มดังขึ้นเบาๆระหว่างการรับประทานอาหารค่ำ
มัลฟอยเดินออกไปเปิดประตูกระจกที่นำไปสู่ลานสระน้ำ เขาก้มลงแกะจดหมายออกจากขา
และใช้ข้อนิ้วลูบแผงคอของมันก่อนที่มันจะออกบิน เขาคลี่จดหมายออกอ่านแล้วพับวางไว้บนโต๊ะอาหาร
"จดหมายจากฮอกวอตส์ มักกอนนากัลบอกว่ากระทรวงเปิดประตูเดินทางให้ในวันสองวันนี้ไม่ได้
ก็เลยจะให้เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเอากุญแจนำทางมาส่งให้ที่นี่พรุ่งนี้
แล้วเค้าจะติดต่อเรื่องเวลานัดหมายอีกทีทางเครือข่ายผงฟลู"
"ก็ดีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินกลับไปอีก" เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมถอนหายใจโล่งอก

เมื่อการรับประทานอาหารค่ำเสร็จสิ้นลง มัลฟอยก็เดินนำเฮอร์ไมโอนี่ไปที่ห้องรับแขกพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ
ทั้งสองหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาบุนวมตัวนุ่มหน้าเตาผิงเพื่อรอการติดต่อจากพนักงานเจ้าหน้าที่ของกระทรวง
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มจิบไวน์ขาวต่ออย่างช้าๆ 
เนื่องจากเธอได้รับบทเรียนมาอย่างเพียงพอแล้วจากการดื่มแอลกอฮอล์อย่างไม่บันยะบันยัง
ส่วนมัลฟอยนั้นเธอไม่รู้เลยว่าเขาดื่มไปมากแค่ไหนเนื่องจากเมื่อไวน์ของเขาเกือบหมดจากแก้วแล้ว
มันจะทำหน้าที่เติมไวน์ให้ตัวเองเรื่อยๆ 
แต่เธอก็สังเกตุเห็นว่าแก้วของเขาเติมเองใหม่ไม่ต่ำกว่าเจ็ดหนแล้วโดยที่สีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนแปลงเล
ย ผิดกับเธอที่แม้จะจิบไปไม่ถึงครึ่งแก้วก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งหน้าแล้ว
ผ่านไปซักพักโดยที่ทั้งสองไม่มีอะไรจะสนทนากัน
เปลวไฟสีเขียวก็ลุกขึ้นในเตาผิงขนาดใหญ่พร้อมกับหัวของชายหนุ่มหน้าคมเข้มวัยกลางคน
" Bounanotte signor Malfoy " ( สวัสดียามค่ำครับคุณมัลฟอย )
" Bounanotte signor Pucci , come sta ? " ( สวัสดียามค่ำครับคุณปุชชี่
สบายดีรึเปล่าครับ )
เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วอย่างงงๆที่มัลฟอยรู้จักเขามาก่อนและยังพูดภาษาเดียวกับเค้าได้อีกด้วย
" Bene grazie , e tu ? " ( สบายดีครับขอบคุณ แล้วคุณล่ะ )
" Non c\'e male , grazie. Come e la tua casa nuovo di Blackpool ? " (?
ก็ไม่แย่เท่าไหร่หรอกครับ แล้วบ้านใหม่ของคุณที่แบลคพูลเป็นอย่างไรบ้าง )
" Bellissimo. " ( สวยมากเลยครับ )
" Oh...Scusi , lei e la mia amica da scuola , lei e Grenger , Hermione Grenger ' ( โอ๊ะ 
ขอโทษที นี่เพื่อนที่โรงเรียนผม เธอชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ครับ )
เมื่อเธอได้ยินชื่อของตัวเองก็ยิ่งงงหนัก เมื่อทั้งสองหันมาทางเธอ
" Piacere....signorina Grenger. Mi chiamo Pucci , Paolo Pucci . " (?
ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเกรนเจอร์ ผมชื่อเปาโล ปุชชี่ ) เธอก้มหัวทักทายให้เขา และถ้าเธอเดาไม่ผิด
มัลฟอยกำลังแนะนำเธออยู่ ส่วนอีกคนก็หันมาทักทายและแนะนำตัวกับเธอ
" Io porto il vostro porto chiave alle sette e mezzo domani mattina . Arrivedeci signor e
signorina " (? พรุ่งนี้เช้าผมจะเอากุญแจนำทางของพวกคุณมาให้ตอน 7 โมงครึ่งนะครับ ลาก่อนครับ )
" Arrivedeci signor Pucci " ( ลาก่อนครับคุณปุชชี่ )
และเปลวไฟสีเขียวพร้อมหัวของคุณปุชชี่ก็สลายไป

" นี่นายพูดภาษาอิตาเลี่ยนได้ด้วยหรอ " เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างทึ่งๆ
ในความสามารถของเขาที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน
" ถ้าเธอสังเกตุดีๆนะเกรนเจอร์ เธอจะเห็นว่าใบคะแนนที่ปิดประกาศมีชื่อชั้นอยู่ต่อจากชื่อของเธอ
" เขาตอบเธออย่างเซ็งๆที่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยเชื่อในความสามารถของเขาเท่าไหร่ 
ทั้งที่ทุกอย่างที่เขาได้มันมา โดยเฉพาะตำแหน่งประธานนักเรียนนั้นไม่ได้มาจากเงินใต้โต๊ะ
" ว้าว....เจ๋งไปเลย เธอเรียนจากไหนน่ะ "
เธอไม่ได้สนใจกับคำตอบที่ค่อนข้างจะประชดประชันของเขาแม้แต่น้อย 
แต่ข้อมูลใหม่เกี่ยวกับมัลฟอยที่เธอเพิ่งรู้ทำให้เธอยอมรับในตัวเขามากขึ้นกว่าเดิม
" ชั้นไม่ได้เรียนที่ไหนหรอก แต่ชั้นจำเป็นต้องพูดได้สำหรับใช้ในการทำธุรกิจจัดหาของ
ทั้งที่อยู่ เครื่องใช้ต่างๆ หรือพวกยานพาหนะที่เหมาะสม ให้กับพวกเจ้าหน้าที่กระทรวงระดับสูง
ทั้งพวกที่อยู่ในนี้แล้วก็พวกที่ย้ายมาจากต่างประเทศน่ะ อย่างคุณปุชชี่เมื่อกี๊ 
ชั้นก็เพิ่งหาบ้านที่เมืองแบลคพูลให้เค้า " เขาอธิบายธุรกิจที่เขาทำให้เธอฟัง
" ชั้นนึกว่าเธอค้าของพวกศาสตร์มืดซะอีก...อุ๊บส์ " เธอเผลอหลุดปากพูดอย่างที่คิดออกมา
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
" ว่าอะไรนะเกรนเจอร์ พูดใหม่อีกทีซิ " เขาหรี่ตามองเธออย่างไม่พอใจ
" เปล่า " เธอรีบตอบด้วยท่าทีหวั่นๆ
" ชั้นได้ยินนะเกรนเจอร์ " เขาเริ่มตะคอกใส่เธอ
" หรือไม่จริงล่ะ ที่พ่อแม่นายขายของของคนที่คุณรู้ว่าใครน่ะ "
เธอเริ่มไม่ยอมแพ้เมื่อเขาตะคอกใส่เธอ
" แล้วมันหนักส่วนไหนของโคลนจากมักเกิ้ลสกปรกที่ใหลเวียนอยู่ในตัวเธอด้วยล่ะ "
มัลฟอยเริ่มกลับมาทำหน้าเหยียดหยามใส่เธอเหมือนเดิม
" หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ พวกนายมันก็สกปรกไม่ต่างอะไรไปจากชั้นเท่าไหร่ พ่อก็เป็นผู้เสพความตาย
ต่อไปแม่กับลูกก็คงไม่ต่างไปจากสัตว์เลี้ยงของโวลเดอร์มอ เสร็จแล้วก็คงลงเอยด้วยความตายเหมือนกัน
" เธอโพล่งออกไปอย่างไม่คิดเนื่องจากความโกรธ
" หุบปากเดี๋ยวนี้นะเกรนเจอร์ " เขาแทบจะกระโจนเข้าใส่เธอในทันทีที่เธอพูดจบ
มัลฟอยกระชากเธอออกมาจาโซฟา แล้วกระแทกร่างของเธอลงกับพื้นหินอ่อนเย็นๆข้างเตาผิง
หลังและศีรษะของเธอกระทบพื้นอย่างแรงจนน้ำตาร่วง
เขาตามลงมาตรึงข้อมือเล็กๆไว้เหนือหัวของเธอด้วยมือที่เกาะกุมเธอไว้เหมือนคีมเหล็กเพียงข้างเดียว
ตัวของเขาคร่อมทั้งร่างของเธอเอาไว้จนไม่มีทางกระดิกตัวไปไหนได้ เขาก้มหน้าลงมาชิดใบหน้าเธอ
แต่เธอรีบหลับตาแล้วหันหน้าหนีซ่อนน้ำตาจากความเจ็บปวดเอาไว้
" หันหน้าหนีไปไหนล่ะเกรนเจอร์ เมื่อกี๊ยังปากเก่งอยู่เลยไม่ใช่หรอ "
เขาตะคอกใส่หน้าเธอ แต่เธอไม่ตอบ
" อยากพูดนักไม่ใช่หรอเกรนเจอร์ พูดอีกสิ พูดสิ " เสียงตะคอกดังขึ้น ดังขึ้น
ตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านด้วยแรงโทสะของเขา เธอยังปิดปากเงียบสนิท 
มือข้างที่กำรอบข้อมือทั้งสองของเธอบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเธอคิดว่ามันจะแตกเป็นผงในเวลาอันใกล้
" ไม่พูดใช่ไม๊เกรนเจอร์ งั้นชั้นจะเปิดปากเธอเอง "
มัลฟอยใช้มือข้างที่เหลืออยู่บีบปลายคางของเธอให้หันมาหาเขา แล้วก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง
เขาบังคับให้เธอเผยอปากด้วยวิธีเดียวกับครั้งที่ทะเลาะกันบนรถไฟ เธอดิ้นรนขัดขืนและกรีดร้อง 
แต่เสียงที่ออกมานั้นเหมือนโดนริมฝีปากเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ของเขาดูดเข้าไปหมดจนเหลือเพียงเสียงงึมงำเบาๆ 
และครั้งนี้ก็ไม่เหมือนครั้งแรก นอกจากลิ้นอุ่นๆที่ล่วงลำ้เข้ามาในปากของเธอแล้ว
มือของเขายังสัมผัสตัวเธออย่างถือสิทธิ์เป็นเจ้าของอีกด้วย 
เธอดิ้นสุดแรงเพื่อหนีออกจากสัมผัสของเขาแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ 
และจนถึงตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ก็หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านพละกำลังอันมหาศาลของมัลฟอย เธอได้แต่นอนนิ่ง 
น้ำตารินไหลลงมาเป็นสายระสองข้างแก้ม เธอเฝ้าภาวนาว่าเมื่อไหร่เขาถึงจะหยุดซักที....เมื่อไหร่.....