+ + + The Last Year + + +[Draco&Hermione] by Sandy Weasel

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 6 +++Temporary Alliance+++

 ทั้งสองออกเดินมุ่งหน้าไปยังวิลล่าริมทะเลของมัลฟอย โดยที่เขาเดินนำหน้าและเธอเดินตาม

โดยรักษาระยะห่างเอาไว้พอสมควร ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียวระหว่างการเดินทาง
เฮอร์ไมโอนี่มองตามร่างชายหนุ่มที่นำอยู่ด้านหน้า
' จริงอย่างที่ผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนพูดกัน 
มัลฟอยเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ทำให้สาวๆทุกคนตกหลุมรักได้ตั้งแต่แรกเห็น 
ทั้งผมสีบลอนด์ที่ปลิวสะบัดรับลมร้อน
ร่างกายกำยำที่มาพร้อมกับการฝึกซ้อมควิดดิชอย่างหนักหน่วงทุกอาทิตย์ 
ท่อนแขนแข็งแรงที่สามารถโอบกอดให้ความอบอุ่นกับทุกคนที่มีโอกาสได้เข้ามาอยู่ในนั้น 
หากเธอไม่ได้เป็นศัตรูกับเขามาตั้งแต่ตอนปี1 เธอจะรักเขาไม๊.....โอ๊ย...ให้ตายสิ 
เราคิดอะไรกันอยู่เนี่ย ชมมัลฟอยเนี่ยนะ เค้าแกล้งเรามาตลอด เค้าเกลียดพวกเลือดสีโคลนอย่างเรา จำไว้ 
จำไว้ โอย...ถ้าชั้นสามารถล้างสมองตัวเองได้จะทำเดี๋ยวนี้เลย '
ความคิดของเธอตีกันไปมายุ่งเหยิงสับสนไปหมด 
และเช่นเดียวกับทางฝั่งของมัลฟอยเขาก็ยังคิดไม่ตก ' ทำไมเขาต้องทำดีกับเธอ 
เขาสมควรจะปล่อยเธอให้นอนอยู่กลางพื้นทรายเย็นๆทั้งคืน แต่นี่เขากลับอุ้มเธอมาอยู่ในโรงแรมห้องเดียวกัน
พร้อมกับเป็นห่วงกลัวเธอไม่สบาย เลยถอดบิกินนี่เปียกๆ มาตากไว้ให้ เธอสวยมาก 
รูปร่างหาที่ติไม่ได้ทั้งในเวลาอยู่ในชุดนักเรียน บิกินนี่ 
หรือจะไม่มีอะไรปกปิดเลยก็ตามเหมือนเมื่อคืนนี้ เขานั่งจ้องร่างเปล่าที่นอนไร้สตินี้อยู่นาน 
เขานั่งมองเธออย่างหลงใหล อย่างผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องมองผู้หญิงอีกคนหนึ่ง 
ไม่ใช่สลิธีรินกับกริฟฟินดอร์ ไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์กับเลือดสีโคลน
และไม่ใช่มัลฟอยกับเกรนเจอร์...หยุดก่อน...หยุดคิดแบบนั้นเดี๋ยวนี้ เราเป็นมัลฟอย 
เราต้องไม่หลงใหลพวกเลือดสีโคลน นี่มันเป็นแค่ความชื่นชอบในผู้หญิงสวยๆเท่านั้น 
ไม่มีทางจะเป็นอย่างอื่นไปได้ และนี่ก็เป็นสถานการณ์จำเป็น ' เขาคิดทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว 
เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอ หรือหยุดคิดเรื่องเธอได้เลยตั้งแต่งานเลี้ยงเต้นรำตอนปีสี่ 
เขาเริ่มหมุนแหวนตราประจำตระกูลไปมาบนนิ้วเพื่อเตือนถึงความเป็นจริงว่าเขาเป็นใคร

ทั้งสองหมกมุ่นอยู่แต่กับความคิดของตัวเองจนกระทั่งมาถึงที่วิลล่า
"ว้าว" เฮอร์ไม่โอนี่ร้องออกมาเบาๆกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น
ประตูรั้วเหล็กดัดแบบอังกฤษแท้ขนาดมหึมา มีตราประจำตระกูลมัลฟอยอยู่กึ่งกลาง หลังรั้วเป็นบ้าน 
ไม่ใช่สิ คฤหาสสีขาวหลังใหญ่แบบบ้านพักตากอากาศตั้งตระหง่านอยู่ 
ป๊อบ เอลฟ์ตัวหนึ่งปรากฎหลังรั้วใช้นิ้วจิ้มหลังตราประจำตระกูล และประตุก็เริ่มเปิดออก
" อรุณสวัสครับนายน้อยเดรโก " มันโค้งให้เขา และหันมาโค้งให้เธอ " อรุณสวัสครับ
" และเธอก็โค้งตอบน้อยๆ
" จัดห้องให้เราสองห้อง และขออาหารเช้าที่ข้างสระน้ำ พาคุณผู้หญิงคนนี้ไปริมสระน้ำก่อน 
ชั้นขอไปส่งจดหมาย " เมื่อมัลฟอยสั่งงานจบ 
เขาก็เดินแยกไปอีกทางปล่อยให้เธออยู่กับเอลฟ์ตามลำพัง
"เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง" เธอเดินตามเอลฟ์ตัวนั้นเข้าไป 
รอบตัวเธอนั้นมีแต่ความหรูหราโอ่อ่า เธอยังนึกไม่ออกว่าถ้านี่เป็นแค่บ้านพักตากอากาศ 
แล้วบ้านจริงๆของเขานั้นจะใหญ่แค่ไหน 
เธอเดินผ่านห้องโถงที่ตกแต่งด้วยแชนเดอร์เลียคริสตอลขนาดมโหฬารและบันไดหินอ่อนแกะสลักที่พาดวนขึ้นไปบน

ชั้นสอง เธอผ่านห้องอาหารใหญ่ยักษ์ประกอบต้วยโต๊๊ะกินข้าวแบบยาว
และอีกมุมเป็นชุดโซฟาบุนวมอยู่ติดเคาวเตอร์เครื่องดื่มกับแกรนด์เปียโนสีขาวหนึ่งตัวที่สามารถจัดงาน

เลี้ยงปาร์ตี้สำหรับเด็กทุกคนในโรงเรียนได้
จนกระทั่งเธอถูกพามาสู่สระว่ายน้ำหลังบ้านที่เป็นลานโล่งริมหน้าผาที่เมื่อมองออกไปก็เห็นเป็นทะเลสีฟ้าสด
ใส สระว่ายน้ำถูกเจาะลงไปเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวเป็นครื่งหนึ่งของสนามแข่งควิดดิช
ด้านล่างปูด้วยกระเบื้องโมเสกชิ้นเล็กๆนับแสนชิ้น
ถัดออกไปเป็นซุ้มผ้าลินินสีขาวที่ผูกปลายทั้งสี่ข้างไว้กับเสาเพื่อเปิดรับลมทะเลที่พัดผ่านเข้ามา
ด้านในมีโต๊ะไม้เตี้ยๆ และเก้าอี้ผ้าใบชายหาดสีขาวสามสี่ตัวที่หันหน้าออกสู่ทะเล 
และเมื่อถึงสุดหน้าผาก็สามารถเดินลงบันไดหินเล็กๆไปยังชายหาดด้านล่างได้อีกด้วย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยเห็นอะไรสวยแบบนี้มาก่อน
" เชิญนั่งครับคุณผู้หญิง จะรับน้ำอะไรก่อนดีครับ "
เอลฟ์ตัวนั้นผูดพลางผายมือให้นั่งลงที่เก้าอี้ผ้าใบริมผา เฮอร์ไมโอนี่นั่งลง
" เอ่อ...น้ำฟักทองก็ได้จ๊ะ " เธอตอบยิ้มๆแล้วนั่งหันหน้าออกไปทอดสายตาไปยังเส้นขอบฟ้า
และอีกไม่ถึงนาทีน้ำฟักทองเย็นเฉียบก็มาตั้งอยู่ข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่ยกมันขึ้นดื่ม 
มันเป็นน้ำฟักทองที่คั้นแบบสดๆผสมกับน้ำผึ้งเล็กน้อย ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น
หายเหนื่อยจากการเดินทางไปปลิดทิ้ง
เธอทิ้งตัวลงนอนเอนๆกับเก้าอี้ผ้าใบแล้วหลับตาสัมผัสกลิ่นอายทะเลอย่างมีความสุข
เธอรู้สึกเหมือนกับได้พักผ่อนจริงๆ
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีโดยทีเธอเกือบลืมว่าที่นี่ที่ไหนและเธอต้องมาอยู่เพราะเหตุใด
เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกว่าผ้าจากไหนก็ไม่รู้ถูกโยนมาปะทะหน้าเธอเบาๆ
" เอ้า...นี่ เอาไปใส่ซะ เกรนเจอร์....ทั้งบ้านเหลืออยู่แค่ตัวนี้ตัวเดียว
ตัวอื่นถูกซักแล้วส่งกลับที่วิลต์เชียร์หมดไม่เหลือเลย "
เฮอร์ไมโอนี่รับเอาเสื้อเชิตตัวโคร่งผ้าลินินสีขาว ที่ท่าทางราคาแพงมาก มาอย่างเก้ๆกังๆ
" เสื้อชั้น..เพิ่งซัก จะใส่หรือไม่ใส่ ไม่งั้นชั้นจะใส่แล้วนะ "?
มัลฟอยพูดพร้อมกับเลิกคิ้วถามอย่างเหยียดๆเพราะคิดว่าเธอรังเกียจที่จะใส่เสื้อของเขา
" ใส่สิ..ใส่ " เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบก่อนที่มัลฟอยจะเปลี่ยนใจ
แล้วรีบสอดแขนและกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงที่ใหญ่เกินตัวทั้งแขนเสื้อและชายเสื้อที่ยาวลงมาถึงกลางต้น
ขา แต่ยังไงก็ยังดีกว่าที่เป็นอยู่เดิมมาก
มัลฟอยมองเธอใส่เสื้อโดยที่เธอไม่รู้ตัว เวลาเธออยู่ในบิกินนี่เธอดูเป็นสาวสวยหุ่นดีที่เซ็กซี่เอามากๆ 
แต่เวลาเธอแต่งแบบนี้เธอกลับเซ็กซี่กว่าเดิมอีกแม้ว่าจะมีเสื้อผ้าปกปิดอยู่มากกว่า
ดูเซ็กซี่แบบไม่จงใจและไร้เดียงสา มัลฟอยรีบสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านี้ออกก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมาเห็น
เขาเดินไปนั่งอีกฝั่งขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการพับแขนเสื้อขึ้น
อาหารเช้าปรากฎบนโต๊ะไม้เตี้ยๆระหว่างเก้าอี้ของเขาและเธอ
ทั้งสองก้มหน้าก้มตากินอย่างหิวโหยเนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่บ่ายของเมื่อวาน
" ชั้นส่งจดหมายไปแล้ว คาดว่าจะตอบกลับมาในตอนเย็นวันนี้ "
หลังจากดื่มน้ำฟักทองคั้นสดๆเป็นอย่างสุดท้าย มัลฟอยก็เป็นฝ่ายเริ่มสนทนากับเธอ
" ก็ดี...ชั้นกลัวว่าเราจะขาดเรียนวันจันทร์จัง "
เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับจัดการมะเขือเทศชิ้นสุดท้าย
" ยัยฟูนี่ห่วงแต่เรียนจริงๆ" เขาพึมพำเบาๆ ตีสีหน้าเหนื่อยหน่าย
ทำให้เธอหยุดกินและหันขวับมาทำหน้าบูดใส่
" แล้วหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ "
" เปล๊า..... นึกว่าเธอจะคิดถึงเจ้าพอตตี้กับวีเซิ่ลแฟนของเธอซะอีก "
เขายิ้มเหยียดๆตามแบบฉบับของมัลฟอย
" พวกเค้าไม่ใช่แฟนชั้น แล้วนายล่ะไม่คิดถึงแม่หมาจูแพนซี่รึไง "
เธอเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างท้าทาย
" หยุดพูดเลยนะเกรนเจอร์ " เขาเริ่มตะโกนใส่เธอ
" อ้อ...รักมากถึงขนาดไม่ว่าใครก็แตะต้องแม่สาวหน้าม้าหมากรุกคนนี้ไม่ได้เลยรึไง "
เธอเชิดหน้ายิ้มอย่างเป็นต่อ
" ยัยนั่นไม่ได้เป็นแฟนชั้น " เขาตะคอกตอบเธอแล้วนั่งนิ่ง
จึงถือว่าเป็นการปิดฉากการพูดเรื่องแฟนของทั้งสอง

ผ่านไปสิบห้านาที ทั้งสองนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ
สายตาจ้องมองออกไปคนละทิศละทางโดยไม่มีเสียงใครเล็ดลอดออกมาจากปาก
" เราสงบศึกกันซักวันเถอะ " และอยู่ดีๆมัลฟอยก็พูดขึ้นมา
"หือ..."
เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมาทันทีโดยที่ไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะลอยออกมาจากปากเจ้าชายแห่งสลิธีรีนคนนี้
" อย่าเพิ่งดีใจไปเกรนเจอร์...ชั้นไม่ได้ต้องการเป็นเพื่อนกับพวกเลือดสกปรกอย่างเธอ
ชั้นแค่ขี้เกียจทะเลาะกับเธอ มันทำลายการพักผ่อนของชั้นและบรรยากาศดีๆแถวนี้หมด
ชั้นต้องการแค่ทำเป็นปกติธรรมดาอย่างคนเจริญแล้วทำกันก็เท่านั้น " 
" อย่างกับเธอทำเป็น แค่เป็นคนปกติยังเป็นไม่ได้
แล้วที่ว่าจะเป็นคนที่เจริญแล้วน่ะอย่าได้หวังเลยมัลฟอย "
เธอหันมาส่งสายตาเหยียดหยามใส่เขาเช่นเดียวกัน
" หยุด...หยุด... จะทำหรือไม่ทำ ตอบมา " มัลฟอยยื่นคำขาด
" ทำ...ถ้านายจะทำเช่นเดียวกันและเลิกดูถุกชั้นซักที "
"ตกลง"