คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 +++Coconut Paradise+++
เธอรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เต้นไปมาอย่างรุนแรงภายในช่องท้องของเธอ
ความรู้สึกแปลกๆที่มีระหว่างเธอและมัลฟอย แต่เธอยังไม่อาจแน่ใจได้ว่ามันคืออะไร
"เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้....มัลฟอยชอบแกล้งเรา เขาสนุกที่ได้แกล้งเรา ก็เท่านั้น"
เธอคิดไปตลอดทางที่เธอเดินตรวจบนระเบียงห้องเรียนชั้น 3
"ช่าย...เขาแค่ชอบแกล้งเรา" เธอพูดย้ำกับตัวเองอย่างหนักแน่น
เพื่อให้ตัวเธอเชื่อว่าไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เธอได้รับจากการที่เธอเผลอไปเหยียบกับดักของตัวเองแล้วเขาก้าวเข้ามามารับตัวเธอ
ไว้แล้วล้มลงตระกองกอดกันอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นๆนั้น มันคอยออกมาขัดแย้งกับความคิดของเธออยู่เสมอ
ผ่านไปอีกหลายวัน โดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องพบหน้ากับมัลฟอยโดยตรง
นอกจากการปะทะกันระหว่างชั่วโมงบางครั้งโดยมีแฮร์รี่และรอนอยู่ด้วย มัลฟอยก็ยังเป็นเหมือนเดิม ก็คือ
ดูหมิ่น และเหยียดหยามพวกเขาอย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าเธอจะไม่ยอมสบตาเขาเลยก็ตาม
และสิ่งที่เธอเคยคิดไว้ มันก็ค่อยๆจางหายออกไปเรื่อยๆ เหมือนกับที่เธอพร่ำบอกตัวเองอยู่เสมอว่า
ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากการแกล้งกันปกติ
และวันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเด็กปี 3-7 ก็ใกล้เข้ามา ความกังวลใจของเนวิลล์ กลายเป็นความจริง
เมื่อฮอกมี้ดยังปิดอยู่ เนื่องจากถนนที่ทอดยาวตลอดสายในหมู่บ้านยังซ่อมไม่เสร็จ
แต่สิ่งที่เข้ามาทดแทนการไปเที่ยวฮอกมี้ดของพวกเขาก็คือ
ข้อความที่อยู่บนป้ายประกาศในห้องนั่งเล่นรวมของทุกบ้าน
" เนื่องด้วยหมู่บ้านฮอกมี้ดยังปิดอยู่ จากการซ่อมแซมถนน ทางโรงเรียนจึงขอเรียนให้ทราบว่า
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ จะอนุญาติให้นักเรียนตั้งแต่ปี 3-ปี 7 ไปเที่ยวที่ เซนต์ไอวฟ์
หมู่บ้านพ่อมดแม่มดริมทะเลแทน และเนื่องจากหมู่้านนี้ยังมีมักเกิ้ลผ่านไปมาเป็นบางครั้ง
ทางโรงเรียนจึงขอสั่งให้นักเรียนที่ประสงค์จะไป "ห้ามนำไม้กายสิทธิ์ติดตัวไป"
.....ศ.มินอร์วา มักกอนนากัล " เสียงเนวิลล์อ่านออกเสียงให้เพื่อนๆฟังอย่างยินดี
"ว้า...ทำไมไม่บอกกันก่อนนะ จะได้ไปซื้อชุดว่ายน้ำใหม่"
ปาราวตีหันหน้าไปพูดกับลาเวนเดอร์
"ช่าย... ครีมกันแดดเอย แว่นกันแดดเอย...."ลาเวนเดอร์พูดไปนึกไป
"พวกเธอนี่ไม่รู้อะไร..... เซนต์ไอวฟ์ไม่ได้มีแค่ทะเลโล่งๆนะ" เชมัสพูดลอยๆ
พร้อมสีหน้าเหนื่อยหน่าย
"แล้วที่โน่นมีอะไรล่ะ พ่อคนรู้ดี " ปาราวตีหันไปถามตามเสียงพูดของเขา
"ชั้นเคยไปมาเมื่อฤดูร้อนที่แล้ว มันวิเศษมาก มีร้านขายของคล้ายๆกับที่ฮอกมี้ด
รวมถึงร้านขายชุดว่ายน้ำของพวกเธอ และที่สำคัญ ชายทะเลมีค็อกเทล โคโคนัทพาราไดซ์
ที่จะทำให้พวกเธอรู้สึกเหมือนเดินโซเซอยู่บนคลื่นยักษ์ด้วย" เชมัสพูดอย่างรู้ดี
"ว้าววววว" ทั้งปาราวตีและลาเวนเดอร์ร้องออกมาพร้อมกัน
และตลอดทั้งวัน เด็กๆทุกคนเอาแต่พูดคุยกันว่าพวกเขาจะทำอะไรเมื่อไปถึงเซนต์ไอวฟ์
จะลองเล่นกระดานโต้คลื่น หรือจะแข่งบอลชายหาด หรือจะอาบแดดกันดี และแล้ววันที่เด็กๆรอคอยก็มาถึง....
นักเรียนปี3-7เดินเข้ามาพร้อมเพรียงในห้องโถงโดยมีเด็กปี1 และปี2 มองตามด้วยสายตาผิดหวัง
ทั้งหมดมารวมกันอยู่ในห้องโถง ด้านหน้ามีศ.มักกอนนากัลยืนอยู่
"เอาล่ะ...ทุกคน...ห้ามเอาไม้กายสิทธฺิ์ไป และที่สำคัญ...ห้ามก่อเรื่องเป็นอันขาด
ชั้นกำชับไว้กับประธานนักเรียนทั้งสองคนแล้ว และคะแนนของพวกเธอก็สามารถตัดได้จากที่โน่น"
มีเสียงโอดครวญมาจากทุกหนทุกแห่ง เอาล่ะ "ทีนี้ ในเมื่อเราไม่สามารถหายานพาหนะให้พวกเธอได้ทัน
เราจึงขออนุญาติเป็นพิเศษจากกระทรวงให้ช่วยทำประตูสำหรับเดินทางให้เช่นเดียวกับที่ชานชลาที่ 9เศษ3ส่วน4
พวกเธอจะเดินทะลุกำแพงนี้และจะต้องกลับมาภายในเวลา6โมงเย็น ห้ามมาช้าเป็นอันขาด เข้าใจนะ
เอ้า....ขอให้สนุก " สิ้นเสียงศ.มักกอนนากัล ก็ตามด้วยเสียงเฮลั่นห้องโถง และเด็กๆ
ก็เดินหน้าผ่านกำแพงที่อยู่หลังโต๊ะอาหารของพวกอาจารย์เข้าไป...
พวกเขาเดินผ่านเข้ามา
สิ่งแรกที่พวกเขารู้สึกคือลมร้อนที่ปลิวเข้ามาปะทะใบหน้าและกลิ่นนำ้ทะเลเค็มๆซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกว่า
เด็กลงไปอีกสองสามปี พวกเขาผ่านออกมาจากต้นปาล์มสูงใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยต้นมะพร้าวสูงๆ
ที่สามารถบังสายตาคนทั่วไปจากการมองเห็นเด็กวัยรุ่นหลายสิบคนเดินออกมาจากต้นไม้
"เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่....มาทางนี้หน่อย"
เสียงเรียกจากปาราวตีและลาเวนเดอร์ที่อยู่รวมกับกลุ่มเด็กผู้หญิงบ้านเรเวนคลออีกส่วนหนึ่งส่งเสียงมา
และกวักมือเรียก
"มีอะไรหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
"เอาเหอะน่า มาด้วยกันหน่อย.....แฮร์รี่ รอน ขอยืมเฮอร์ไมโอนี่แป๊บนึงนะ
เดี๋ยวเอากลับมาคืน" แล้วลาเวนเดอร์ก็ลากเธอออกมาจากทั้งสองหนุ่ม
และส่วนพวกเขานั้นก็ถูกจัสตินลากไปเล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดกับพวกเด็กผู้ชาย
เด็กผู้ชายแทบทุกคนสวมกางเกงว่ายน้ำที่เป็นแบบกางเกงผ้าร่มขาสามส่วน
ส่วนเสื้อยืดนั้นถอดกองทิ้งไว้อยู่โคนต้นมะพร้าวริมเก้าอี้ชายหาด และออกเล่นกระดานโต้คลื่นบ้าง
วอลเล่ย์บอลชายหาดบ้าง ส่วนพวกรอนและแฮร์รี่รวมกลุ่มเล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดกับเด็กผู้ชายปีเดียวกัน
โดยที่มีแฟนคลับของเขานั่งเชียร์อยู่ริมหาด ทั้งเขาและรอนทำให้บรรดาสาวๆในแฟนคลับแทบละลาย
จากกล้ามเนื้อแข็งแรงแบบนักกีฬาของทั้งคู่ที่เห็นได้ชัดเจนโดยไม่ต้องมองทะลุผ่านเสื้อผ้าเหมือนเช่นที่โร
งเรียน และใกล้ๆกันนั้นเองก็เป็นกลุ่มแฟนคลับของมัลฟอยทีกำลังยืนจ้องมองออกไปในทะเล
เพื่อมองเขาเล่นโ้ต้คลื่นอยู่อย่างชำนาญ
และส่งเสียงกรี้ดเป็นระยะเมื่อเขาลอดผ่านอุโมงคลื่นยักษ์ออกมาได้
เวลาผ่านไปชักพัก กลุ่มเด็กผู้หญิงปี7 ที่มีปาราวตีและลาเวนเดอร์ก็กลับมา
พวกเธอตรงมาหาพวกแฮร์รี่โดยมีเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานมาถึงก่อนตัว ทำให้พวกเขาหยุดเล่นและหันมามอง
พวกเด็กผู้หญิงยิ้มอายๆไปให้พวกเค้าเนื่องจากพวกเธอทั้งหมดเปลี่ยนไปใส่ชุดว่ายน้ำทุกคน
พวกเด็กผู้ชายจึงหันมองกันแล้วถึงกับอ้าปากค้าง
" เอาล่ะ....หนุ่มๆ เรามีอะไรมาเซอร์ไพรส์พวกเธอ " ปัทมาพูดอย่างเป็นการเป็นงาน
"พวกเรา...เหล่านักเรียนหญิงปี7 ขอเสนอ......ท่านประธานในรูปโฉมใหม่"
กลุ่มเด็กผู้หญิงแหวกทางออก แล้วผลักเฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากผ้าขนหนูที่ห่อตัวเธอมา
เสียงวี้ดว้ายก็ดังลั่นจากกลุ่มเด็กๆรุ่นน้อง ทำให้สายตาทุกคู่บนชายหาดหัดมามองเธอเป็นตาเดียว
และหลังจากที่พวกผู้ชายอ้าปากค้างมาแล้วครั้งนึง พวกเขาก็ต้องอ้าปากค้างเป็นครั้งที่สอง
และครั้งนี้ถึงกับทำให้ทุกๆใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด โดยเฉพาะแฮร์รี่และรอนที่อาการน่าเป็นห่วงที่สุด
ตรงหน้าพวกเขาเป็นหญิงสาวขายาวเรียว สะโพกผาย และหน้าอกที่แสดงถึงสัดส่วนแบบผู้หญิงที่โตเป็นสาวเต็มตัว
บนร่างกายเธอมีบิกินนี่สีเหลืองสดแบบสายสปาเก็ตตี้ที่ผูกเป็นปมห้อยมาจากต้นคอ กลางหลัง และสะโพก
ซึ่งเปิดเผยทุกสัดส่วนของเธอที่ปกติแล้วมักจะปิดอย่างมิดชิดอยู่เสมอแม้ในเวลาใส่ชุดไปรเวท
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความอายที่ถูกผู้ชายทั้งกลุ่มจ้องเอา
และที่หางตาของเธอก็พบกับมัลฟอยที่เพิ่งจะขิ้นจากทะเลมา เขาอ้าปากค้างเช่นเดียวกัน
" นี่...พวกเธอเป็นอะไรกัน...ไปเล่นวอลเล่ย์บอลกันต่อสิ จ้องอยู่ทำไม "
เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงดุๆ กลบเกลื่อนอาการกระดากอายของเธอ
" เห็นไม๊เฮอร์ไมโอนี่.....ชั้นบอกเธอแล้วว่าพวกเนี๊ยะจะต้องมองเธอตาค้าง"
ปาราวตีพูดล้อเธอแล้วอมยิ้ม
"บ้าน่า...ไปเล่นกันดีกว่า" เธอตอบ พร้อมเดินนำไปกอดคอแฮร์รี่และรอนไปเล่นวอลเล่ย์บอล
แฮร์รี่และรอนเดินตามเธอไปแบบตัวแข็งทื่อ จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหันหน้ามามองทั้งที่ยังกอดคอพวกเขาอยู่
"เป็นอะไรหน่ะแฮร์รี่ รอน"เธอถาม ด้วยสีหน้างงๆ และก็ต้องตกใจ
"รอน..เธอเป็นอะไร ทำไมเลือดกำเดาไหล"
ทันใดนั้น...ราวกับว่าแฮร์รี่และรอนเพิ่งตื่นจากพะวัง รอนเอามือปาดเลือดออก
"เฮอร์ไมโอนี่...อย่ากอดคอพวกเราด้วยชุดนี้สิ...เราอายนะ" แฮร์รี่พูดแทนรอนด้วย
ทำให้เธอปล่อยมือออกทันทีพร้อมหน้าตาแดงก่ำ
เพราะเธอเพิ่งนึกได้ว่าแทบจะมีแต่เนื้อล้วนๆเท่านั้นที่สัมผัสกัน
หลังจากที่พวกเขาเล่นวอลเล่ย์บอล ต่อด้วยว่ายน้ำ และทดลองเล่นกระดานโต้คลื่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
พวกเขาก็กลับขึ้นมานั่งรวมกลุ่มบนเก้าอี้ริมชายหาดด้วยความเหนื่อยอ่อน
"มาลองไอ้นี่กันพวก" เชมัสถือถาดบรรจุแก้วสิบกว่าใบใส่ค็อกเทลสีฟ้าน้ำทะเล
"....โคโคนัทพาราไดซ์...." เชมัสพูดด้วยความภาคภูมิใจราวกับว่าเขาคิดค้นมันขึ้นมาเอง
สาวๆส่งเสียงวี้ดว้ายกับสีสันที่สวยงามของมัน
ส่วนหนุ่มๆก็ทำตาโตที่จะได้ลองลิ้มชิมน้ำหวานผสมแอลกอฮอล์
"เดี๋ยวก่อนพวกเธอ" เฮอร์ไมโอนี่พูดขัดขึ้นมา
"อะไรอีกล่ะ เฮอร์ไมโอนี่" รอนพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
"นี่มันมีแอลกอฮอล์ผสมนะ...พวกเธอก็รู้
และพวกเธอก็กินไม่ได้มันผิดกฎ"เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ถ้าจะตัดคะแนนพวกเรานะ
เฮอร์ไมโอนี่....เธอก็ต้องเดินไปตัดกับกลุ่มของท่านประธานนักเรียนชายด้วย"
เชมัสพูดพลางหันไปมองกลุ่มเด็กสลิธิรินปี 7 ที่มีมัลฟอยนั่งรวมอยู่ด้วย ทำให้ทุกคนหันไปมองตาม
เฮอร์ไมโอนี่เห็นเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ เขาสวมแต่กางเกงผ้าร่มขาสามส่วนสีเขียว
ตามเนื้อตัวยังเปียกชื้นอยู่จากการเล่นกระดานโต้คลื่น โดยมีแครบและกอยล์นั่งขนาบสองข้าง
ในมือถือแก้วทรงสูงบรรจุค็อกเทลสีแดงสด เช่นเดียวกับเพื่อนในกลุ่มเด็กสลิธิริน เขาหน้าแดงเล็กน้อย
ดวงตาสีฟ้าซีดๆดูเป็นประกายมากกว่าปกติ
"โอ...มัลฟอย เขาดูดีจัง พวกเธอว่าไม๊\"ปาราวตีหันกลับมาพูดกับเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน
"ช่าย...เค้าดูฮอทมากเลยตอนเนี๊ยะ" ลาเวนเดอร์เสริมด้วยสายตาชวนฝัน
"นี่พวกเธอเป็นอะไร...เมาแล้วหรอ เห็นไอ้ซีดมัลฟอยมันหล่อหน่ะ"รอนทำหน้าประหลาดใจ
"พวกเราไม่ได้เมานะ....เค้าฮอทจริงๆ ดูเท่มากด้วย
ถ้าตัดนิสัยส่วนตัวแย่ๆออกไป\"ปาราวตีหันมายืนยัน
"ชั้นไม่เข้าใจพวกผู้หญิงเลย ชอบเค้า
ในขณะที่เกลียดเค้า..หวังว่าเธอคงไม่เป็นไปกับพวกนี้ดัวยนะเฮอร์ไมโอนี่" รอนหันมาถามเธอ
"นี่...ถ้าพวกเธอไม่เลิกพูดเกี่ยวกับไอ้มัลฟอยตอนนี้นะ
ชั้นจะพ่นอาหารเช้าออกมาใส่หน้าพวกเธอทุกคน" แฮร์รี่กล่าวปิดหัวข้อสนทนาที่เขาไม่ต้องการจะได้ยิน
ดีน เชมัส จัสติน และพวกผู้ชายคนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากทุกคนในกลุ่มผ่าน โคโคนัทพาราไดซ์ แก้วที่ึ7 กันมา
ทั้งกลุ่มก็โงนเงนไปมาเหมือนนั่งอยู่บนเรือที่ลอยอยู่กลางพายุ ทุกคนพูดคุยส่งเสียงดังมากกว่าเก่า
ยิ้มกว้างและหัวเราะมากกว่าเก่า
แฮร์รี่มึนถึงขนาดที่ว่ากวักมือเรียกพวกแฟนคลับของเขาเพื่อเลี้ยงบัตเตอร์เบียร์คนละขวด ซึ่งโดยปกติแล้ว
แฮร์รี่จะทำเป็นเหมือนไม่มีพวกนี้อยู่ในโลก ส่วนรอนเองก็เอนเอาหัวพิงไหล่ลาเวนเดอร์
โดยที่เธอไม่ผลักเขาตกเก้าอี้ จนกระทั่งอีก15นาที่จะหกโมงเย็น...
"ตายแล้วพวกเรา...ต้องกลับกันแล้ว"
เฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่งละสายตามึนๆของเธอจากนาฬิกาข้อมือ หันมาพูดอย่างตกใจ เธอฉุดทุกคนให้ยืนขึ้น
และไล่พวกเขากลับ
"แล้วเธอล่าา....ไม่กลับพร้อมกานหรอออออ" รอนถามเธอด้วยสายตาลอยๆ
"ชั้นต้องคอยต้อนทุกคนกลับก่อน เป็นหน้าที่หน่ะ"
เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะเธอข่มความมึนของเธอไว้อย่างยากลำบาก เธอมองพรรคพวกของเธอหายเข้าไปในต้นปาล์มจนหมด
และเธอจึงเดินไปต้อนเด็กๆปีอื่นที่เหลืออยู่
มัลฟอยเดินมาสมทบกับเธอที่ยืนเอนไปมาเล็กน้อยใกล้ต้นปาล์ม หลังจากต้อนพวกเด็กๆที่เล่นน้ำอยู่ให้รีบกลับ
เขาเดินกลับมาพร้อมผมสีบลอนต์ที่เปียกชื้น ตามลำตัวและแขนขาของเขาก็เต็มไปด้วยหยดน้ำทะเล
เขาโยนเสื้อที่กองอยู่ตรงโคนต้นมะพร้าวให้กอยล์ เพื่อให้ลูกสมุนของเขาถือกลับไปให้ก่อน
"เข้าไปกันหมดรึยังเกรนเจอร์..." เขาพูดถามเธอเป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์
"ยัง..เหลือแค่เดนนิส ครีฟวีย์ เด็กคนนั้นลืมกล้องถ่ายรูป อีกเดี๋ยวคงมา"
เฮอร์ไมโอนี่ตอบโดยไม่มองหน้าเขา แต่มองออกไปตามทางที่คาดว่าเดนนิสจะวิ่งกลับมา
"เธอเดินเข้าไปก่อนเลยก็ได้ ชั้นรอเค้าเอง" เธอยังไม่ยอมสบตาเขา
"ไม่ล่ะ...ยังไม่อยากถูกศ.มักกอนนากัลตัดคะแนนในฐานะที่ไม่อยู่ดูแลให้กลับหมดทุกคน"
ถ้าเฮอร์ไมโอนี่หันมาเห็นมัลฟอยพูดในขณะนี้คงต้องตัวแดงมากกว่าเก่าแน่
เพราะเขาพูดโดยที่ตาจับจ้องอยู่บนเรือนร่างที่มีน้ำทะเลเกาะอยู่ประปรายซึ่งปกปิดด้วยชุดว่ายน้ำบิกินี่
ชื้นๆแนบตัวโดยไม่ยอมละสายตา
"นั่น...มาแล้ว ครีฟวีย์เร็วเข้าจะถึงเวลาแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่ส่งเสียงเร่ง
ด้านเดนนิสก็รีบซอยเท้าเล็กๆของเขาผ่านทั้งสองไปโดยไม่ลืมกล่าวคำขอโทษที่ทำให้ทั้งสองต้องรอ
เดนนิสก้าวผ่านต้นปาล์มไปแล้ว และไม่กี่วินาทีถัดมาทั้งสองก็ก้าวเข้าไปในต้นปาล์ม
พลั่ก.."โอ๊ยยยยย....อูยยย"... และเสียงเหมือนของหล่นดังตุ๊บ
เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยยังคงนั่งกองอยู่บนพื้นทรายละเอียดสีขาวกุมศีรษะที่เพิ่งจะโขกกับต้นปาล์ม
...ในฝั่งเดิม...
ความคิดเห็น