คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 +++Pay Back+++
ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็เอาแต่เขี่ยอาหารในจานของตัวเองไปมา
" อย่างนี้ต้องเอาคืน " จู่ๆเธอก็พูดออกมา
" เอาคืนอะไร เฮอร์ไมโอนี่ "? แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
" เธอเป็นอะไรรึปล่าว เห็นเอาแต่เขี่ยปลาคิปเปอร์ ไม่กินซักที "
"อ้อ..เอ้อ... เปล่าแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบเหมือนเพิ่งได้ยินเสียงแฮร์รี่
แล้วเธอก็เริ่มลงมือทาเนยลงบนขนมปัง
แล้วฝูงนกฮูกก็บินเข้ามาในห้องโถง
" นี่ๆ พวก นายรู้ข่าวเรื่องฮอกมี้ดไม๊ " เนวิลล์ที่นั่งถัดจากรอนชะโงกหน้ามาถาม
ในมือถือเดลี่พลอเฟตที่เปิดค้างๆเอาไว้
"มีอะไรหรอ เนวิลล์" แฮร์รี่ถาม
"ก็มีข่าวว่าฮอกมี้ดปิดหน่ะสิ"
"ทำไมล่ะ "
"ก็ซ่อมถนนอะไรทำนองนั้นแหล่ะ
แต่ที่แน่ๆชั้นอยากรู้จังว่าเราจะทำยังไงถ้ามันปิดจะถึงสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี่น่ะสิ"
เนวิลล์ทำหน้าเป็นกังวล
"โถ่ เนวิลล์ ชั้นว่าเธอน่าจะกังวลมากกว่านะที่จะต้องเรียนกับสเนปเป็นชั่วโมงแรก"
เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา ทำให้ใบหน้าที่หมกมุ่นอยู่แล้ว กลับเพิ่มความซีดเข้ามาด้วย
ตลอดทั้งวันเฮอร์ไมโอนี่เอาแต่คิดเรื่องแก้แค้นมัลฟอย
ที่เขาทำไว้กับเธอบนรถไฟจนทำให้เธอไม่ได้ยกมือตอบคำถามในห้องเรียนตามปกติ
จนแฮร์รี่และรอนสังเกตุถึงสิ่งผิดปกติดังกล่าว หากแต่คำตอบที่ได้รับจากเฮอร์ไมโอนี่ก็เหมือนเดิมคือ
" ปล่าว " จนแฮร์รี่และรอนจนใจที่จะซักถามเธออีก
" นึกออกแล้ว!!!" จู่ๆเธอก็ร้องออกมากลางชั่วโมงของศ.เวคเตอร์
ทำให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอหัวเราะกันใหญ่
"ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์" เธอส่งยิ้มแหยๆอย่างรู้สึกผิดไปให้
หลังจากจบวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ของศ.เวคเตอร์ที่เธอแทบไม่ได้ฟังเขาสอนเลยนั้น
เธอก็วิ่งไปห้องโถงเพื่อไปสมทบกับแฮร์รี่และรอนสำหรับเวลาอาหารเย็น
เธอรีบวิ่งเข้าไปนั่งกับพวกเขาทั้งสองอย่างรวดเร็วจนเหมือนกับจะกระโจนขึ้นไปขี่บนคอของรอน
" ใจเย็นๆน่าเฮอร์ไมโอนี่ พวกเอลฟ์ไม่รีบเก็บอาหารของเธอไปตอนนี่หรอก "
รอนรีบกระเถิบหนีเธอ ก่อนที่เธอจะขึ้นมานั่งอยู่บนคอของเขาจริงๆ
" ขอโทษรอน ชั้นแค่มีอะไรต้องทำนิดหน่อยต่อจากนี้หน่ะ " เธอหันไปยิ้มกับรอน
" อย่าให้ชั้นทายนะ..."รอนหันไปหลิ่วตากับแฮร์รี่
" ห้องสมุด" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วทำสีหน้าแบบ...ไม่ต้องบอกก็รู้...
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ทำหน้าหงุดหงิดเหมือนอย่างเคย เวลาที่แฮร์รี่และรอนล้อเธอ
แต่คราวนี้เธอยังยิ้มได้อยู่ และนั่งก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
ทำให้แฮร์รี่และรอนแปลกใจเป็นอย่างมาก
แต่พวกเขาก็ขี้เกียจแล้วที่ต้องถามคำถามที่ได้คำตอบแบบเดิมเป็นครั้งที่ 20
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่รับประทานอาหารของเธอเสร็จ เธอก็รีบขอตัวเพื่อไปดำเนินการตามแผน
เธอวิ่งกลับไปที่หอนอนเพื่อเก็บกระเป๋า
แล้วหยิบชุดคลุมอาบน้ำออกมาใส่พร้อมหยิบชุดนอนมาถือไว้และวิ่งออกไปพร้อมไม้กายสิทธิ์ในมืออีกข้างนึง
อย่างรวดเร็วเนื่องจากกลัวว่าใครบางคนจะเข้าไปใช้ห้องนั้นก่อน
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องน้ำสำหรับประธานนักเรียน
เธอเดินผ่านช่องประตูที่มีรูปพ่อมดท่าทางเลื่อนลอยคล้ายๆลูน่า เพื่อนรุ่นน้องของเธอที่อยู่บ้านเรเวนคลอ
และภาพที่เธอเห็นต่อมาก็คือลานหินอ่อนที่ไล่ระดับกันลดหลั่นลงมาเป็นบันไดลงสู่อ่างอาบนำ้
ไม่ใช่สิ...นี่คือสระน้ำต่างหาก
เพราะว่ามันกว้างมากจนเธอคิดว่าสามารถยกห้องเรียนวิชาแปลงร่างมาใส่ได้ทั้งห้อง
เธอเคยคิดว่าสิ่งที่วิเศษที่สุดในการเป็นพรีเฟคเมื่ออยู่ปี 5 คือการได้ใช้ห้องน้ำของพรีเฟค
แต่ห้องนั้นเทียบไม่ติดเลยเมื่อเธอได้มาใช้ห้องน้ำประธานนักเรียน
เธออาบน้ำอย่างสนุกสนานเสียจนเธอเกือบลืมเรื่องแก้แค้นมัลฟอย เธอจึงรีบขึ้นจากสระ เช็ดตัวแล้วใส่ชุดนอน
และก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องน้ำ
เธอก็หยิบไม้กายสิทธิ์มาเสกฟองสบู่แบบเข้มข้นให้กระจายออกทั่วห้องจนมันมองเหมือนพรมที่ทำจากก้อนเมฆทั่ว
พื้นหินอ่อน
" เอาล่ะ แค่นี้คงพอทำให้นายล้มก้นกระแทกจนต้องนอนตะแคงเลยหล่ะ"
เธอพูดพร้อมยิ้มให้กับตัวเอง
แต่จู่ๆโดยเธอ ไม่รู้สึกตัว รูปภาพก็เปิดออก มัลฟอยก้าวมาข้างหลังแล้วก่อนเธอจะหันกลับออกไป
"นั่นเธอทำอะไรหน่ะ เกรนเจอร์" เขาถาม และเนื่องจากการมาเงียบๆของมัลฟอย
ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวและเผลอไปเหยียบฟองสบุ่แบบเข้มข้นที่เธอเสกเอง
ผลก็คือ เธอหงายหลังและล้มลง
พลั่ก.... แต่มันไม่ใช่เสียงก้นของเธอกระแทกพื้น แต่เป็นร่างของมัลฟอยที่ก้าวมารับตัวเธอ
โดยเขาเป็นฝ่ายเอาตัวเข้ามาแทนที่ระหว่างเธอกับพื้นหินอ่อนเย็นๆที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ เขากอดเธอไว้แน่น
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ให้ตายเหอะเกรนเจอร์.....ถ้าคิดจะแกล้งชั้นล่ะก็
เธอต้องรอบคอบกว่านี้นะ" เขาหัวเราะเมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังทำอะไร
" ชั้น...ชั้น...ปล่าว" เธอมองหน้าเขางงๆ
เมื่อเห็นเขาเปลี่ยนจากสีหน้าเหยียดหยามในตอนแรกมาเป็นหัวเราะแทน
" อย่าโกหกเลยเกรนเจอร์ ชั้นเห็นเธอนั่งคิดแผนนี่มาตั้งแต่เช้า"
เขาพูดพร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่า
เธอและมัลฟอยกำลังนอนตระกองกอดกันแน่นอยู่บนพื้นห้องน้ำด้วยชุดนอนบางๆด้วยกันทั้งคู่
เธอจึงเริ่มหน้าแดง แล้วพยายามผลักเขาออก
"ปล่อยนะมัลฟอย" เธอดิ้น แต่ก็ยังหนีไม่พ้นท่อนแขนที่เหมือนคีมเหล็กรัดรอบตัว
"ตอบสิเกรนเจอร์ เธอวางแผนแกล้งชั้นใช่ไม๊"
" ปล่าวนะ...ปล่อย" เธอตะคอก พร้อมมองหน้าเขาที่อยู่ใกล้กันไม่เกินคืบ
เธอเห็นสีหน้าของเขากลับไปเหมือนตอนที่อยู่บนรถไฟ จนทำให้เธอรู้สึกกลัวว่าเขาจะทำอย่างนั้นอีก
แต่เขายังนอนกอดเธอนิ่งๆ ไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอตามที่เธอบอก
"อย่าโกหกสิเกรนเจอร์ เธอหลอกชั้นไม่ได้หรอก"
ว่าแล้วเขาก็แกล้งก้มหน้ามาใกล้จนเธอมองเห็นขนตาทุกเส้นบนใบหน้าของเขา เธอจึงออกแรงดิ้นสุดกำลัง
แต่ด้วยฟองสบู่แบบเข้มข้นพิเศษที่เธอเสกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองลื่นไถลไปตามขั้นบันไดแล้วหล่นตูมลงในสระ
"ให้ตายสิ ชั้นเพิ่งอาบน้ำนะเกรนเจอร์"มัลฟอยบ่นเมื่อเขาโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ
"ก็นายไม่ปล่อยชั้นเอง ช่วยไม่ได้" เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาโกรธเกรี้ยวไปให้เขา
แล้วทั้งสองก็ว่ายกลับไปยืนบนพื้นหินอ่อนอีกครั้ง โดยที่มัลฟอยเสกนำ้ไล่ฟองสบู่ของเธอออกไปจนหมด
แล้วเขาก็เสกเสื้อผ้าของตัวเองและเฮอร์ไมโอนี่ให้แห้งสนิทด้วย และเริ่มหันมาพูดกับเธออีกครั้ง
" ไง....จะพูดความจริงกับชั้นรึยัง" มัลฟอยถามอีก และเดินเข้าประชิดตัวเธอ
" ไม่.....ไม่มีทาง.. สำหรับคนอย่างนาย" เธอตอบพร้อมเชิดหน้าใส่เขา
"งั้นหรือ" เขารวบตัวเธอเข้ามากอดโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
"ถ้าอย่างงั้น ชั้นจะทำโทษเธอยังไงดีล่ะ สำหรับการเป็นเด็กโกหก "
เขาจ้องเธอด้วยสายตาที่ทำให้ท้องของเธอบิดเป็นเกรียว นี่ถ้าเป็นพวกเหล่าแฟนคลับของเขา
คงจะละลายได้ด้วยสายตาเช่นนี้ แต่สำหรับเธอ สิ่งที่ต้องการทำที่สุดตอนนี้คือออกจากวงแขนนี้โดยเร็ว
"โอ๊ย" เธอกระทืบเท้าเขาอย่างแรง แล้วใช้ช่วงเวลานั้นผลักเขาออกจากตัว
แล้วคว้าข้าวของวิ่งหนีออกไป
"ฝากไว้ก่อนนะเกรนเจอร์ แล้วคราวหน้าชั้นจะลงโทษเธอด้วยตัวเองทีหลัง ...อ้อ
คราวหน้าอย่าลืมล็อคห้องน้ำด้วยนะ" เขาตะโกนไล่หลังเธอ แล้วหันไปที่โคนเสาหินอ่อนใกล้ๆตัว
แหวนตราเงินประดับมรกตพร้อมตราประจำตระกูลอันสูงส่งกลิ้งอยู่บนมือของเขาหลังจากที่เขาถอดทิ้งไว้ระหว่างก
ารอาบน้ำ
เขาได้มันมาหลังจากพ่อของเขาตายไปเมื่อปลายปีที่แล้วจากน้ำมือของเจ้านายของเขาเอง
มัลฟอยไม่รู้สาเหตุของความผิดพลาดที่พ่อของเขาต้องรับโทษอันร้ายแรงนี้
เขาเพียงแต่รู้จากแม่เมื่อแม่ยื่นแหวนตราประจำตระกูลให้เขา เขาก็รู้ทันทีว่าพ่อของเขาตายแล้ว
โดยที่เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจมากมายอย่างที่เขาสมควรจะต้องรู็สึก
เขาก้มลงมองพร้อมหมุนมันเล่นไปมาโดยที่ยังไม่ได้ใส่มัน
เขารู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดเหมือนมีผีเสื้อบินว่อนอยู่ในท้องของเขา
พร้อมกัันนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนมีผึ้งกำลังต่อยอยู่ในท้องนับสิบๆตัว มันผสมปนเปมั่วกันไปหมดจนเขาสับสน
"ทำไมเขารู็สึกแบบนี้" เขาคิด
และความรู็สึกนี้ก็เริ่มมีมาเมื่อเขาปะทะกับเกรนเจอร์บนรถไฟ
"ไม่มีทาง..." เขาคิด
"ไม่มีวัน..."เขาทำสีหน้าเป็นคนเดิม สีหน้าเหยียดหยามอย่างที่เขาทำประจำเมื่อเจอเธอ
"พวกเลือดสีโคลน" เขาสบถออกมา และยัดแหวนตราใส่นิ้วเหมือนเดิม
เขาเดินออกไปจากห้องน้ำ....พร้อมกันนั้นรูปหญิงสาวที่กำลังเล่นน้ำที่ประดับอยู่ตรงทางเข้าห้องน้ำก็หันม
าพูดกับเขา ราวกับว่าเธอสามารถได้ยินสิ่งที่เขาคิด
" ถ้าเป็นชั้นนะ ..... ชั้นจะไม่คิดอย่างนั้นแน่ๆ" มัลฟอยหันหน้ามามองเธอ
และสะบัดหน้าหนีทันที
ความคิดเห็น