คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 +++Dragon Breath+++
เฮอร์ไมโอนี่ยังหันหน้าหนี หลับตาปี๋ และนิ่งเงียบไม่ตอบเขา
"ว่าไงเกรนเจอร์ ทำไมไม่หันหน้ามาตอบชั้นล่ะ " มัลฟอยยังคงกระซิบอยู่ริมหู
" ถ.....ถอยออกไปนะมัลฟอย ม ไม่งั้นชั้นจะเรียก ศ.มักกอนนากัล"
เธอตะโกนด้วยเสียงเบาราวกระซิบ
"ทำไม...กลัวชั้นหรอ เกรนเจอร์"
ถึงตอนนี้ เฮอร์ไมโอนี่พยายามอย่างที่สุดที่จะทำตัวลีบ
เผื่อว่าเธอจะกลายร่างเป็นเนื้อเดียวกับประตูบานเลื่อน
ถึงกระนั้นก็ยังหนีไม่พ้นริมฝีปากของมัลฟอยที่สัมผัสใบหูของเธออย่างแผ่วเบาทุกครั้งที่เขาขยับริมฝีปากกระซิบ
"ชั้นเห็นนะ....ว่าเธอจ้องมองชั้นเกรนเจอร์" คราวนี้ริมฝีปากของเขาไม่แค่แตะๆอยู่ริมหู
แต่เขาลากมันจากใบหูลงมาจนสุดที่ปลายติ่งหู เฮอร์ไมโอนี่ขนลุกเกรียวทั่งทั้งตัว
และใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดผลักอกมัลฟอยให้ถอยออกห่าง
มัลฟอยถอยออกมาสองสามก้าวโดยไม่ได้รู้สึกถึงแรงผลักสุดกำลังของเธอเลยแม้แต่น้อย
พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นมองเธอด้วยท่าทีสนุกสนานเหมือนเพิ่งแกล้งใครมาสำเร็จ
"แก..ไอ้มัลฟอย...ไอ้คนน่ารังเกียจ...ไอ้คนหลงตัวเอง"
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้การโต้เถียงยุติลง
"พวกเธออยู่ในนั้นรึปล่าว มิสเกรนเจอร์ มิสเตอร์มัลฟอย"
เสียงของศ.มักกอนนากัลตะโกนถามมาจากด้านนอก
"อยู่ครับ" มัลฟอยซึ่งได้สติก่อนพูดขึ้นพร้อมสะบัดไม้กายสิทธิ์ปลดล็อคประตู
ศ.มักกอนนากัล ก้าวเข้ามาในห้อง และสักเกตุเห็นถึงสิ่งผิดปกติ เฮอร์ไมโอนี่ตัวแดงก่ำไปทั้งตัว
"เธอเป็นอะไร ไม่สบายรึปล่าวมิสเกรนเจอร์"
"หนูไม่เป็นไรค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบ เนื่องจากกลัวว่าศ.มักกอนนากัลจะเดาเรื่องราวออก
แต่ศ.มักกอนนากัลก็รู้สึกได้ แต่กลับเป็นอีกอย่างหนึ่ง
"พวกเธอ...นี่อยู่ปีสุดท้างแล้วนะ โตๆกันแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกทะเลาะเป็นเด็กๆกันซักที
เป็นถึงประธานนักเรียนทั้งคู่ ชั้นหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก
ชั้นต้องการให้เธอเป็นมิตรที่ดีต่อกัน เพราะพวกเธอต้องร่วมงานตลอดทั้งปี"
ศ.มักกอนนากัลพูดด้วยเสียงเฉียบขาด
จากนั้น พวกเขาทั้งสองก็รับฟังหน้าที่หลักของพวกเขาและพรีเฟคของแต่ละบ้านเพื่อนำเอาไปบอกต่อ
หน้าที่หลักของทั้งสองคือการเดินตรวจตึกเรียนระหว่างเวลา 3-4 ทุ่ม
และสำหรับพรีเฟคคือการเดินตรวจหอนอนของแต่ละบ้านในเวลาเดียวกัน
และทั้งสองคนก็ได้รับรหัสผ่านสำหรับห้องน้ำประธานนักเรียน ส่วนของพรีเฟคศ.มักกอนนากัลจะไปบอกเองทีหลัง
เมื่อศ.มักกอนนากัลพูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้อง โดยไม่ลืมที่จะหันกลับมาเตือนทั้ง 2
" อย่าลืมเรื่องแรกที่ชั้นพูด
อ้อ..แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกไปตรวจตามระเบียงทางเดินด้วย..ทั้งสองคนเลย"
เมื่อศ.มักกอนนากัลเดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องการที่จะหนีออกจากห้องนั้นโดยทันที
"ให้ตายเหอะ...ต้องอาบน้ำห้องเดียวกับพวกเลือดสีโคลน ยิ่งอาบ...ยิ่งสกปรก"
มัลฟอยพูดขึ้นลอยๆตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ไป ทำให้เธอหันกลับมาทั้่งตัว
"ยังกับชั้นอยากอาบน้ำห้องเดียวกับนาย แค่มองหน้า
ความเน่าเหม็นของต้นตระกูลอันแสนบริสุทธิ์ของนายก็แทบจะติดชั้นแน่นจนล้างไม่ออกอยู่แล้ว
ถ้าถึงโรงเรียนเมื่อไหร่คงต้องรีบเอายาฆ่าเชื้อมาอาบทั้งตัว"
ยังไม่ทันจบประโยคดี มัลฟอยก็เดินเข้ามากระชากเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาปะทะหน้าอกเขาอย่างแรง
"รังเกียจนักใช่ไม๊ เกรนเจอร์..."
ว่าแล้วมัลฟอยก็ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากเธอ เขาบังคับให้เธอเผยอปากออกต้วยลิ้นอุ่นๆ
ลมหายใจของเขาอบอวลอยู่ภายในช่องปากของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยถูกจู่โจมด้วยวิธีแบบนี้มาก่อน
จึงทำให้ตัวเธอแข็งทื่อราวกับถูกสะกดนิ่ง แล้วมัลฟอยก็ผลักเธอออก ขาของเธออ่อนแทบพับลงมากองกับพื้นห้อง
แต่เธอก็ยังใช้มือยันพนักเก้าอี้ไว้ได้อย่างยากลำบาก
"ไง...คราวนี้รังเกียจตัวเองรึยัง เกรนเจอร์" มัลฟอยยืนยิ้มอย่างเป็นต่อ
แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังนิ่งเงียบ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ
"กลับไปบอกพอตเตอร์กับวีสลีย์ให้สอนให้ใหม่ด้วยนะ ยังใช้ไม่ได้เลยเกรนเจอร์
คราวหน้าซ้อมแล้วค่อยมาทดสอบกับชั้นใหม่"
เพี๊ยะ....เสียงฝ่ามือกระทบลงบนแก้มฉาดใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองมัลฟอยด้วยดวงตาที่หล่อรื้นไปด้วยน้ำตา
มัลฟอยจ้องตอบด้วยสายตาเย็นชาแล้วกระชากเสื้อคลุมที่วางอย่าบนเก้าอี้ ก่อนออกเดินจากตู้ไป
"ทำไมมาช้านักล่ะ เฮอร์ไมโอนี่"
รอนถามเมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่เธอพยายามให้มันเป็นปกติที่สุด
"เอ่อ...ศ.มักกอนนากัลสั่งงานหลายอย่างหน่ะ " เะอตอบโดยไม่หันไปสบตาใคร
"นั่นปากเธอไปโดนอะไรมา เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
เนื่องจากริมฝีปากของเธอดูเห่อๆและแดงกว่าปกติ
"เอ่อ...เผอิญมีคนเปิดประตูมาชนหน้าชั้นหน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย "
เธอตอบพลางนั่งลงพูดคุยอย่างเป็นปกติ
เย็นวันนั้นผ่านไปรวดเร็วโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
เนื่องจากความทรงจำที่น่าตกใจรวมถึงลมหายใจของชายหนุ่มผมบลอนต์ยังคอยวนเวียนอยู่ในความนึกคิดของเธอ
ตลอดเวลา จนกระทั่งเธอล้มตัวลงนอนพร้อมชุดนักเรียน
ความคิดเห็น