คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 10 +++The Teenage Witch+++
เกี่ยวกับข่าวของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตุเห็นว่าดวงตาทุกคู่ที่จ้องมองมายังตัวเธอแตกต่างออกไป
และค่ำวันนั้น ในห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์
" เฮอร์ไมโอนี่...เฮอร์ไมโอนี่ มานี่หน่อย เร็วเข้า "
เสียงตะโกนของปาราวตีดังมาจากกลุ่มสาวๆกริฟฟินดอร์ที่รวมกันอยู่หน้าเตาผิงร้องเรียกเมื่อเฮอร์ไมโอนี่
ย่างเท้าเข้ามาพร้อมแฮร์รี่และรอน
" มีอะไรหรอ " เธอเลิกคิ้วถาม
" คือ..พวกเราได้ข่าวว่า เธอได้ไปค้างที่วิลล่าของมัลฟอยจริงๆหรอ "
สาวๆจ้องรอคำตอบกันตาแป๋ว
" เธอรู้มาจากไหน " เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าตกใจสุดขีด
" ฮ่า..แสดงว่าจริง " ลาเวนเดอร์หันไปพยักหน้ากับกลุ่มของเธอ
สาวๆบางคนส่งเสียงวี้ดเบาๆอย่างตื่นเต้นระคนอิจฉา
" จริงหรอเฮอร์ไมโอนี่ เธอไปกับไอ้ซีดมัลฟอยที่วิลล่าของมัน ทำไมเธอไม่เห็นเล่าให้เราฟัง
" รอนจับตัวเธอเข้ามาเขย่าอย่างแรง
และก่อนที่เธอจะแก้ตัวก็มีมือจากปาราวตีและลาเวนเดอร์มาฉุดเธอออกไปก่อน
" เสียใจด้วยรอน ตานี้เป็นของพวกเราก่อน " พวกสาวๆหันมาพยักหน้าใส่เขา
และฉุดเฮอร์ไมโอนี่ให้ลงนั่งที่โซฟาตัวกลาง
เสียงอู้อ้าดังเเป็นระยะและสายตาเพ้อฝันของสาวๆลอยละล่องไปกับคำตอบห้วนๆของเฮอร์ไมโอนี่ที่จำต้องตอบกับ
เพื่อนสาวทุกคนที่ถาม จนท้ายที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็โพล่งออกมาอย่างฉุนๆ
" แล้วพวกเธอรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน " เธอกราดตามองทุกคนที่นั่งล้อมรอบตัวเธอ
" นี่...เธอยังไม่ได้อ่าน เดอะ ทีนเอจ วิทช์ เล่มล่าสุดหรอ "
ปาราวตีถามพร้อมกับหยิบแมกกาซีนเล่มนั้นขึ้นมา ด้านหน้าปกเป็นรูปโคลสอัพของวิคเตอร์ ครัม
ที่กำลังขมวดคิ้วทำปากขมุบขมิบเหมือนโดนผู้จัดการทีมบังคับให้มาถ่ายลงปก
แต่ที่น่าสนใจมากกว่านั้นคือรูปเล็กๆที่อยู่มุมล่างขวาพร้อมพาดหัวคอลัมว่า "
คู่หัวหน้านักเรียนที่เซ็กซี่ที่สุดของฮอกวอตส์ในรอบทศวรรษ หน้า 16 "
เฮอร์ไมโอนี่กระชากเดอะ ทีนเอจ วิทช์ มาจากมือของปาราวตี ปากของเธออ้าค้างด้วยความตกใจ
" เอาไปเลยก็ได้ ปัทมาเค้าซื้อซ้ำกับชั้นมา " คำพูดของปาราวตีไม่เข้าหูของเธอแม้แต่น้อย
เธอพลิกหาหน้าที่ 16 อย่างเอาเป็นเอาตาย
ในคอลัมนั้นมีรูปถ่ายที่ดูเหมือนกับเป็นรูปแอบถ่ายจากพวกปาปาราซซี่
มีตั้งแต่รูปเดี่ยวที่มัลฟอยกำลังเล่นโต้คลื่นจนถึงรูปที่ทั้งสองยืนคู่กันระหว่างกำลังรอเด็กนักเรียนกลับเข้าไปในต้นปาล์ม
และที่ช็อคตัวเธอไปกว่านั้นคือรูปที่มัลฟอยโอบไหล่พยุงเธออยู่ริมชายหาดที่ลงรูปใหญ่สุด
และดีที่ว่ามันมืดลงแล้ว จึงไม่มีรูปอื่นๆตามมาอีก
ซึ่งเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะออกมาเป็นแบบไหนบ้างเนื่องจากเธอเมาไม่รู้เรื่อง
และรูปอีกเซตในหน้าถัดไปเป็นรูปที่ถ่ายจากชายหาดส่วนตัวของมัลฟอยที่ทั้งสองกำลังเล่นกระดานโต้คลื่นแข่งกัน
เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่กล้าอ่านเนื้อหาที่เขียนไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนๆของเธอด้วยสายตาเป็นกังวล
" ทำไมต้องเป็นชั้น ทำไมพวกเค้าไม่เอารูปแฮร์รี่ไปลง " น้ำเสียงเธอสั่นเหมือนจะร้องไห้
" นี่เธอไม่รู้อะไร ตอนนี้ไม่ว่ามัลฟอยจะไปไหนหรือไปกับใครก็เป็นข่าว แฮร์รี่น่ะเอาท์ไปแล้ว
เมื่อซักสองสามฉบับที่แล้วนะ เค้าแนะนำมัลฟอยว่าเป็นหนุ่มไฮโซคนใหม่ของวงสังคมเวทมนต์ชั้นสูงของอังกฤษ
หลังจากนั้นก็ ...ตู้มมมม..... มัลฟอยดังระเบิดไปเลยล่ะ " ลาเวนเดอร์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
" โอ๊ย...ชั้นล่ะอิจฉาเธอจัง ได้ไปวิลล่าของมัลฟอย "
สาวๆทั้งกลุ่มส่งเสียง..เฮ้อ..อย่างเพ้อฝัน โดยไม่สนใจสีหน้าที่เป็นทุกข์ของเฮอร์ไมโอนี่แม้แต่น้อย
" ..แต่ ..ชั้น ..ไม่ " เธอตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
แล้วลุกพรวดพราดจากโซฟาขึ้นไปยังห้องนอนพร้อม เดอะ ทีนเอจ วิทช์ ในมือ
โดยผลักทั้งแฮร์รี่และรอนที่พยายามจะเข้ามาถามเธอ จนทั้งสองเซไปคนละทิศละทาง
รุ่งเช้าของวันใหม่ เฮอร์ไมโอนี่ตื่นนอนมาพร้อมกับรอยคล้ำใต้ดวงตา
เนื่องจากเมื่อคืนเธอเอาแต่นอนกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาโดยไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้
เธอเดินโซเซลงมาทานอาหารเช้ากับแฮร์รี่และรอนตามปกติ แฮร์รี่และรอนมองตาถามกันโดยไม่ใช้เสียง '
นายว่าเราควรจะถามเรื่องนั้นดีไม๊ ' รองเลิกคิ้วจ้องแฮร์รี่เพื่อหาคำตอย
แต่แฮร์รี่กลับยักใหล่แล้วกลอกตาไปมองทางเฮอร์ไมโอนี่ ' ดูหน้าเธอซะก่อนสิ เกิดถามขึ้นมา
เส้นประสาทส่วนระงับความโกรธขาดไปจะทำยังไง '
" ไม่ต้องคิดจะถามเลยนะ ไม่งั้นนายสองคนได้น้ำฟักทองไปอาบยามเช้าแน่ "
เฮอร์ไมโอนี่พูดดักทั้งคู่ไว้ด้วยเสียงเฉียบขาด
" แหะๆ " ทั้งสองยิ้มแหยๆแล้วก้มลงสนใจเฉพาะอาหารตรงหน้า
จนกระทั่งฝูงนกฮูกจำนวนมากกว่าปกติถึงสามเท่าบินเข้ามา
และสองในสามของฝูงนั้นก็ตรงดิ่งมาโปรยจดหมายลงบนโต๊ะอาหารของสามสหาย
จดหมายนับร้อยๆที่คราวนี้มากกว่าตอนปี 4 หลายเท่าตัวถูกจ่าหน้าซองถึงเฮอร์ไมโอนี่ มีทั้งจดหมายกำปนาท
จดหมายสาปแช่ง และที่สะใจเหล่านักเรียนสลิธิรินที่สุดเห็นจะเป็นจดหมายบอกรักที่ตะโกนบอกรักไล่ตามหลัง
ขณะที่เธอวิ่งหนีออกจากห้องอาหารไปอย่างรวดเร็ว
" เธอ นั้น สวย งาม ดั่ง วี ล่า ดวง ตา สุก สว่าง ดั่ง ลูก ยู นิ คอร์น รับ รัก ของ ผม
ไว้ ด้วย เถิด ครับ คุณ เฮอร์ ไม โอ นี่ " เสียงสะท้อนดังก้องมาตามระเบียง
พร้อมกับเสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นจากโต๊ะฝั่งสลิธิริน
ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเฮอร์ไมโอนี่แทบจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากการกำจัดจดหมายพวกนั้นที่ระดมส่งกันเข้ามาไม่
และช่วงเวลานั้นดูเหมือนว่าคู่กรณีของเธอก็หายหน้าหายตาไป ไม่ได้ปะทะกันดังเช่นปกติ
ซึ่งก่อนหน้านี้แทบจะเกิดสงครามย่อยๆขึ้นทุกครั้งตลอดเวลา
ทั้งในขณะที่เธอเดินอยู่กับเพื่อนรักทั้งสองหรือตอนพบกันบังเอิญขณะเดินตรวจตึกเรียน
ทั้งที่ตกลงกันไว้เป็นอย่างดีว่าใครจะเดินตรวจส่วนไหน แต่ยังไม่วายที่จะบังเอิญเจอกันอยู่เนื่องๆ
แต่ในช่วงเวลานี้...ไม่มีใครเจอใครเลย อันที่จริงจะเรียกได้ว่าหลบหน้ากันเลยก็ได้
เพราะข่าวที่ออกไปมีผลกระทบกับทั้งสองเป็นอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเฮอร์ไมโอนี่
ท้ายที่สุด..เธอจึงออกมานั่งหลบพักอยู่ใต้ต้นไม้ริมทะเลสาบหลังหมดคาบวิชาตัวเลขมหัศจรรย์
" เบื่อมากไม๊ เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่เดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ
" ไม่เบื่อหรอก แต่เหนื่อย " เธอก้มหน้าตอบก่อนจะถอนหายใจอย่างแรง
" งั้นเย็นนี้เปลี่ยนบรรยากาศ ไปดูพวกเราซ้อมควิดดิชกันไม๊ " เขาชวน
" ไม่ล่ะแฮร์รี่ เดี๋ยวนี้ชั้นแทบจะทำการบ้านไม่ทันอยู่แล้ว "
" ไม่เอาน่า อย่างน้อยเธอก็นำหน้าชั้นกับรอนอยู่หลายวิชา ไปเถอะ
คิดซะว่าไปพักสมองก่อนเริ่มทำการบ้าน " แฮร์รี่ยื่นปลายนิ้วออกมาสัมผัสกับหลังมือของเธอเบาๆ
กระแสความอบอุ่นและอ่อนโยนถูกส่งผ่านมาให้เธออย่างประหลาด
เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมาสบตาสีเขียวสดใสของเขา และดวงตาคู่นั้นกำลังยิ้มให้เธอ
" แล้วชั้นจะไปดู ชั้นสัญญา "
" เราเริ่มซ้อมตอนหกโมงเย็น เธอสัญญาแล้วนะ " เขาเขย่ามือเธอเบาๆ ก่อนจะผละออก
" อือ...ชั้นไม่ลืมน่า " เธอส่งยิ้มให้เขา
" แล้วชั้นจะรอ.. " แฮร์รี่ตอบก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับปราสาท
เฮอร์ไมโอนี่มองตามร่างสูงใหญ่เดินหายเข้าไปจนลับตา ความรู้สึกแปลกๆได้เกิดขึ้นระหว่างการสนทนาสั้นๆ
มันแปลกกว่าครั้งอื่น โดยเฉพาะคำสุดท้ายของแฮร์รี่ที่บอกว่าเขาจะ..รอ..
เธอรู้สึกว่ามันกินความหมายลึกซึ้งเกินกว่าจะ..รอ..อย่างปกติ แต่แล้วเธอก็สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออก
นี่คงเป็นความคิดที่ออกจะเข้าข้างตัวเองไปซักหน่อย...
เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์รอแฮร์รี่และรอนลงสนามต่อจากทีมของสลิธิริน
ทั้งทีมในชุดสีดำเขียวเพิ่งลงจากไม้กวาดโดยมีกัปตันทีมพุ่งตัวตามลงมาเป็นคนสุดท้าย
ผมสีบลอนต์ปลิวสะบัดตามแรงลม หางตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่เขาไม่ต้องมองเธอเต็มตาก็รู้ว่าเป็นใคร
เขาไม่หันไปทางเธอเช่นเดียวกับอีกฝั่งที่มองเขาอยู่แวบเดียวแล้วหันหน้าไปอีกทาง
" โว้ว....โว้ววววว....ดูนั่น.." รอนเดินมาหาเฮอร์ไมโอนี่พร้อมไม้กวาดในมือ
ตามมาติดๆด้วยแฮร์รี่ ทั้งสองหันมองตามรอนไปทางฝั่งสลิธิริน
" สาวน้อยคนใหม่ของมัลฟอย น่ารักเป็นบ้า" รอนพูดด้วยน้ำเสียงทึ่งๆ
ส่วนแฮร์รี่ก็เลิกคิ้วอย่างงงๆในโชคของมัลฟอย
ส่วนในทางกลับกันเฮอร์ไมโอนี่ดูท่าทางตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเห็น ความรู้สึกแปลกๆที่ผุดขึ้นมาในตัวเธอ
ทำให้ตัวเธอเองแปลกใจไม่น้อย
เธอรู้สึกขวางหูขวางตากับทุกสิ่งที่รายล้อมรอบตัวเธอโดยเฉพาะภาพตรงหน้าที่สาวน้อยผมยาวสยายสีดำสนิทกำลัง
เอื้อมมือเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อบนใบหน้าของมัลฟอย
เธอจำได้ว่าเด็กคนนี้เป็นเพื่อนของลูน่าเด็กบ้านเรเวนคลอ แต่เธอไม่รู้จักชื่อสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้น
มัลฟอยยิ้มให้เด็กคนนั้นพร้อมเอามือขยี้ผมนุ่มๆอย่างเอ็นดู...
ความคิดเห็น