คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 +++Unexpected Person+++
" แฮร์รี่....รอน "เสียงเรียกสดใส
มาพร้อมกับอาการวิ่งอย่างร่าเริงที่ได้พบหน้าเพื่อนรักทั้งสองอีกครั้งนับตั้งแต่ปิดเทอม
...ก็แน่ล่ะสิ...ปิดเทอมที่ผ่านมา เธอไปพักอยู่กับญาติที่สวิสเซอแลนด์ตลอดฤดูร้อน
และที่นั่นเองก็บ่มผิวพรรณของเธอให้ขาวเนียน
รวมไปถึงแก้มชมพูระเรื่อให้โดดเด่นสะดุดสายตาทุกคู่ที่หันมามอง
" หวัดดี เฮอร์ไมโอนี่ ธ..เธอ..." ชายหนุ่มทั้งสองหันกับมาตามเสียงเรียกนั้น
และชะงักไปทั้งคู่
" เป็นอะไรหรอ...เพื่อน " เธอถามด้วยสีหน้างงงวย
" เธอ...เธอเปลี่ยนไป " รอนพูดตะกุกตะกัก
" เฮ้...เฮอร์ไมโอนี่..ปีนี้สวยขึ้นตั้งเยอะ ถ้ามีใครบอกชั้นว่า ยายหัวฟูตอนปี 1
จะโตขึ้นมาเป็นอย่างงี้นะ ชั้นว่ามันต้องโดนโทรลว์ภูเขาจูบมาแน่ๆ " ดีน หนุ่มผิวหมึก
เพื่อนร่วมบ้านกริฟฟินดอร์ที่เดินผ่านมา ส่งเสียงทักทาย และจากไปหา เชมัส
เพื่อนสนิทร่วมบ้านพร้อมส่งสายตาล้อเลียนมายังเธอ ซึ่งส่งผลให้แก้มที่ชมพูอยู่แล้ว
ยิ่งทวีความสุกปลั่งไปทั่วหน้าจนถึงลำคอของเธอ
" สงสัยดีนคงกินยาผิดมาแหงๆเลย "
เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับหัวเราะใส่แฮร์รี่และรอนอย่างเจื่อนๆ
"ชั้นว่าไม่หรอก เฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง และหันหน้าไปพยักกับรอน
"จริงนะ...เธอดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา แถมผมของเธอก็ไม่ฟูเหมือนแต่ก่อน"
รอนหันกลับมามองเธออย่างไม่วางตา เธอสูงขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยังเลยไหล่ของเขาและแฮร์รี่มาเพียงเล็กน้อย
ผมสีน้ำตาลเป็นลอนอ่อนๆ ยาวระบ่าของเธอลงมาพอประมาณและดูนุ่มสลวย
ประกอบกับรูปร่างที่เปลี่ยนแปลงไปของเธอที่เห็นได้อย่างเด่นชัดทั้งหน้าอกและสะโพกที่ผายออก
"ตลกน่า...ยังกับว่าชั้นจะเชื่อที่พวกเธอพูด พวกเธอสองคนเองก็เปลี่ยนไปตั้งเยอะ
ดูดีมากๆด้วย" เธอพูด และมองชายหนุ่มทั้งสองตรงหน้า คนหนึ่งผอมสูง ผมสีแดงเพลิง ไหล่กว้าง
ประกอบกับหน้าที่เป็นกระน้อยลง ทำให้เขาละม้ายคล้ายพี่ชายคนโตของเขา
..บิล..ที่สาวๆต่างหลงไหลคลั่งใคล้ขณะเรียนอยู่ในโรงเรียนและเมื่อจบออกไปแล้วส่วนอีกคนหนึ่ง
ชายหนุ่มผมดำชี้กระเซิงไปมาอย่างไม่ตั้งใจ ก็มีโครงร่างที่เป็นนักกีฬาเต็มตัวและสมส่วน
หากแต่ยังเตี้ยกว่าอีกคนเพียงเล็กน้อย และ
โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตนเองจะมีแฟนคลับเป็นของตนเองเนื่องจากหน้าตาที่ดูหล่อเหลา
บวกกับหุ่นกำยำแบบนักกีฬา อีกทั้งยังมาจากฝีมือการเล่นเป็นซีกเกอร์ให้กับทีมบ้านของตัวเอง
ที่ทำให้้บ้านของเขารับถ้วยรางวัลมาได้ 3 ปีซ้อน
" กรี้ด...พวกเธอ...เขามาแล้ว " เสียงกลุ่มเด็กผู้หญิงที่ยืนคุยอยู่ถัดมาส่งเสียง
และชี้มือตรงไปที่รั้วกั้นทางเขาชานชลาที่9เศษ3ส่วน4 ทำให้เพื่อนรักทั้งสามหันไปมองตาม
และชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาผ่านรั้วนั้นก็คือ....เดรโก มัลฟอย ที่มาพร้อมกับองครักษ์ประจำตัว
แครบและกอยล์ และเช่นเดียวกันกับแฮร์รี่และรอน...ปีนี้เขาก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาโตและสูงใหญ่
ผมสีบลอนต์ของเขาไม่ได้หวีเรียบติดหนังศีรษะเหมือนก่อน หากแต่เขาจัดแต่งไว้อย่างง่ายๆ
ไม่จงใจแต่ดูดีเป็นอันมาก จึงเป็นเรื่องง่ายที่ปีนี้ เขาจะมาแรงแซงโค้งเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน
เข้ามาชิงตำแหน่งป็อปปูล่าในหมู่สาวๆแข่งกับแฮร์รี่ได้อย่างสบายๆ
" ไปกันเถอะ โถ่เอ๊ย นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้ซีดมัลฟอยนี่เอง
อยู่แถวนี้นานๆเดี๋ยวได้มีเรื่องก่อนจะถึงฮอกวอตส์แน่" รอนหันกลับมาพูดกับทั้งคู่
แล้วเดินลากหีบสำภาระนำไปขึ้นรถไฟ ตามด้วยแฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่
โดยที่สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่มัลฟอยและคิดว่าเขานั้นสะดุดตาอย่างร้าย
จนกระทั่งเจ้าตัวหันมาสบตาของเธอเข้า เธอจึงรีบเบือนหน้าหนี และเดินตามเพื่อนทั้งสองขึ้นรถไฟไป
ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่พวกเขา เพื่อนรักทั้งสามจะนั่งรถไฟเพื่อไปเรียนที่ฮอกวอตส์ด้วยกัน
เฮอร์ไมโอนี่จึงต้องการ ที่จะอยู่กับเพื่อนของเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่เธอมีภารกิจที่จำเป็นต้องทำ ปีนี้เธอได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนหญิง จึงต้องไปตู้รถไฟตู้แรกสุด
เพื่อรับมอบหมายหน้าที่พร้อมกับประธานนักเรียนชายเพื่อส่งต่อและแจกจ่ายงานสำหรับเหล่าพรีเฟคจากบ้านต่างๆ
เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นไปตามระเบียงที่นำไปสู่ตู้รถไฟหน้าสุด ขณะที่เดินไปนั้น
เธอก็ง่วนอยู่กับการผูกปมเนคไทให้เข้าที่ ซึ่งตอนนี้ผูกกันอยู่หลวมๆ
บนเสื่อเชิ้ตที่ยังไม่ได้ติดกระดุมคอ
เธอยื่นมือไปเลื่อนเปิดประตูตู้โดยสารและเดินเข้าไปรอศาสตราจารย์มักกอนนากัลสั่งงานและจัดเสื้อผ้าให้
เรียบร้อย เมื่อเธอมองมาเห็นผู้ที่มาอยู่ก่อนเธอ เธอถึงกับชะงักงันไปในทันที
"นาย...น...นาย...ออกไปเดี๋ยวนี้นะมัลฟอย นี่ห้องสำหรับประธานนักเรียน " เธอตะคอกใส่เขา
เมื่อเขาถือวิสาสะเข้ามาใช้เป็นที่เปลี่ยนเสื้อผ้า และกำลังยัดเสื้อใส่ในกางเกงอยู่ในขณะนี้
" โอ๊ะๆ....เกรนเจอร์....คิดไว้อยู่แล้วว่าพวกเลือดสีโคลนสกปรกหัวฟู บ้าเรียน
อย่างเธอต้องได้ตำแหน่งนี้แน่นอน " เขาพูดด้วยน้ำเสียงยานคางอันเป็นเอกลักษณ์
พร้อมกับกวาดดวงตาสีฟ้าเทาไปทั่วร่างของเธออย่างดูหมิ่น
และหยุดลงตรงรอยแหวกของเสื้อระหว่างคอที่ยังไม่เรียบร้อย แล้วจ้องมองตาเธออย่างมีเลสนัย
" แล้วพอตเตอร์ที่รักไม่ได้เป็นด้วยรึไง
หรือว่าดวงตกถึงขนาดต้องไปเป็นผู้ช่วยดูแลสัตว์กับเจ้ายักษ์เหม็นเน่า "
" ออกไป...ออกไปเดี๋ยวนี้ " เฮอร์ไมโอนี่ตะคอกใส่เขาอีกครั้ง
" ถ้าชั้นจะบอกว่า "ไม่" ล่ะ เกรนเจอร์ เธอจะทำยังไงกับชั้นดีล่ะ "
"ชั้นมีสิทธิหักคะแนนนายนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ " เขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"ไม่ล่ะ เพราะชั้นมีสิทธิที่จะใช้ห้องนี้พอๆกับเธอนั่นแหละ "
เขาพูดพลางกวาดตามองไปบนเบาะที่นั่ง
และตรงนั้นเอง สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็สะดุดเข้ากับกองเสื้อคลุมที่ถูกพับไว้อย่างลวกๆ
บนเสื้อคลุมนั้นกลัดด้วยเข็มกลัดทองสุกปลั่ง พร้อมตราอาร์มประจำโรงเรียนและอักษรย่อ ป.
เหมือนที่อยู่บนหน้าอกเสื้อเธออย่างไม่ผิดเพี้ยน
" ไม่จริง..ม..ไม่..นายต้องไม่ใช่ประธานนักเรียน " เฮอร์ไมโอนี่สั่นหน้า
ร้องออกมาด้วยเสียงที่เหมือนกับมีกบชอกโกแลตกระโดดอยู่ในลำคอ 20ตัวพร้อมกัน
" ทำไมจะเป็นไม่ได้ล่ะ เกรนเจอร์ " เขาถามอย่างเป็นต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ
" เพราะ..นาย...นายมันเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ที่น่าขยะแขยง "?
เธอแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาอย่างเด่นชัด
พร้อมกันนั้นเอง หลังจากสิ้นสุดคำสุดท้ายที่ลอดผ่านออกมาจากริมฝีปากเรียวบางของเธอ
มัลฟอยก็เยื้องย่างเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับใช้คาถาเรียกตัว
เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์ ให้ประตูที่อ้าอยู่ เลื่อนปิดพร้อมลงกลอน
และก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอขึ้นเรื่อยๆด้วยท่าทีคุกคามเป็นอย่างยิ่ง
ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่เบิกกว้างขึ้นเนื่องจากท่าทีของเขา
และเดินถอยหลังไปอย่างอัตโนมัตจนหลังของเธอพิงประตูบานเลื่อน เธอกวาดตามองเขาอย่างหวาดหวั่น
มัลฟอยสูงใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก ทั้งแขน ขา ไหล่
และอกของเขาแสดงกล้ามเนื้อแบบนักกีฬาอย่างเห็นได้ชัดทั้งที่เห็นจากภายนอกเสื้อ
และเนื้อแท้ของเขาผ่านเชิ้ตหลุดลุ่ย ที่ยังเหลือกระดุมที่อยู่นอกรังดุมอีกถึง 5-6 เม็ดด้วยกัน
เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆและก้มตัวลงมาเท้าแขนทั้งสองข้างไว้ระหว่างดวงหน้าเรียวๆ
ทำให้เหลือเนื้อที่ระหว่างเขาและเธอเพียงน้อยนิด จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องเบือนหน้าหนี
หัวใจเธอเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมากองให้เขาเห็น
มัลฟอยอยู่ชิดเธอมากขนาดที่ว่าเธอรู้สึกถึงไออุ่นจากแผ่นอกเปล่าเปลือย กลิ่นหอมอ่อนๆของอาฟเตอร์เชฟ
และลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใบหูและซอกคอของเธอ
ซึ่งมันยิ่งทวีความชัดเจนขึ้นระหว่างที่เขาก้มลงมาหาเธอเรื่อยๆ ใกล้ขึ้น....ใกล้ขึ้น....และ......
ความคิดเห็น