ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แค่ยิ้มให้อะไรๆก็ดีขึ้นแล้ว?
# ในเมื่อไม่รู้ะทำยัไี็เลยัสินใเินแทรไปหาารัม อนเอี้ยวัวหลบให้
น้อสาวะระทุ้ศอใส่พี่ายแ่อนรู้ัว่อน และหลบทันทีแอนหันไป
้อุๆ อนยิ้มยั่วใส่า #
แอน: ฮึ่ม...็ไ้~ (่อนะยิ้มยั่วลับไปืน) อืม..็ีั้นยุให้ารัมอนพี่เลยี
ว่ามั้ย? (หันไปพูเบาๆับพี่ายอนเลิิ้ววนๆส่ให้อีแอนเม้ม
ปาแน่นเือๆ่อนแอนะหันไปมอารัมที่มอาแป๋วอยู่่อนแล้ว)
เฮ้อ~ไม่เป็นไรหรอนะพี่ารัมถ้าพี่อนไม่สนใพี่ารัมั้นพี่ารัม็อย่า
ไปสนใพี่อนเลยีว่านะ? (บอยิ้มๆแ่ารัม็ยัหันไปมออนนิ่
าแป๋วอนหันหน้าไปมอ้านอรถและแอบยิ้มำๆไป ารัมหันมาสบ
านิ่ับแอน แอนบแนารัมเบาๆอย่าให้ำลัใ)
ารัม: อนเาะทิ้พี่ไปแล้วใ่มั้ยแอน? (ถามาละห้อยน้ำาลอแอน
เียบเม้มปาอย่าแ้นเือพี่ายอนหูผึ่ที่ารัมถามแ่็ยัยืนมอ
ไป้านอเียบๆเ่นเิม แอนหันไปมอพี่ายนิ่เือสุๆ ารัมับ
มือแอนไว้แน่น) แอน่วยบออนเาหน่อยสิว่าันอโทษันะไม่
ทำให้เาโรธอีแล้วนะ? นะนะนะ (เย่าแนแอนอย่าหัวเสีย่อน
อนะเินมาึมือแอนหลบ่อนะ้อหน้าารัมุๆ ารัมน้ำา
ไหลพราทันทีอย่าใลัว) ัน....(พูไม่ออแล้ว)
แอน: พี่อนถ้าพี่ไม่ปลอบพี่ารัมพี่็ไปไลๆเลยนะ! (น้อสาวึมือให้หลบ
อนสะบัมือทันที่อนหันมา้อารัมนิุ่ๆ)
ารัม: (พยายามลั้นสะอื้น) ะ...ัน...ันอโทษั้นะไม่...ไม่ฮึ..ไม่ร้อแล้ว
อน...ันไม่ร้อแล้วนะ...(เ็น้ำา้วยหลัมือ่อนอนะึมือให้ลุ
ึ้นและลาเินออไป)
แอน: พี่ะทำอะไรน่ะ?ะพาพี่ารัมไปใหนน่ะ?! (ะโนถามอนหันมาหา)
อน: เธอไปเรียน่อนละัน! (บอ) อรถให้้วยรับ! (ัลั่นและพาารัมลไป
แอนมอามอึ้ๆ)
แอน: อ้าวเป็นั้นไป (พอรถออแอนมอลับหลัมามอพี่าย่อนะ
แทรนเ้าไปมอที่ระ้านหลั็เห็นอนยืน้อหน้าารัมนิ่
โยที่ารัม็ยืนเยสบาอนนิ่เ่นันแ่แอนรู้ว่าารัมอนนี้ไม่
สามารถห้ามน้ำาให้ไหลไ้แน่นอนไม่มีทา ยิ่โนอน้อุๆแบบนี้
ยิ่ไม่มีทา 100%) เป็นห่วริแฮะ (ว่าแล้ว็รีบโทรศัพท์หา
อนทันทีอนรับสายและเบนสายาหันไปมอามหลัรถเมล์่อนะ
โล่ใที่ไม่เห็นว่าแอนลมาอีน)
อน: ว่ายัไมีอะไร? (ถามึ้นอย่าเย็นาารัมถือโอาสที่อนไม่ไ้มอเารีบ
เ็น้ำา้วยหลัมือ)
[แอน: พี่็อย่าทำให้พี่ารัมลัวนัไ้มั้ยล่ะ? (บออนหันมามอารัมนิ่
เียบารัม็มอนิ่อยู่่อนแล้ว)]
อน: เออ...(่อนวาหูไปแอนถอนหายใ่อนไปโรเรียน่อนามที่อนสั่ไว้
ส่วนอนหันมาสบาารัมนิ่) ร้อไห้ทำไมนัหนาฮึ? (ถามอย่าหุ
หิ็นะนี่เาูแลผู้ายรึผูหิันแน่เนี่ย?ไ้โปรเถอะแ่นี้เา็รู้สึ
สับสนึ้นทุวันแล้วนะับใัวเอที่นับวันยิ่รู้สึถลำลึเ้าไปมาึ้น
แล้วเรื่ออะไรหนอฮ่าๆ)
ารัม: ะ...ันไม่ร้อแล้วนะ...อนอย่าโรธันเลยนะ....ันอโทษ...(บอและ
้อสบานิ่น้ำายัลอเ็มา)
อน: นายใ้ำว่าอโทษมาไปรึเปล่าารัม? (ถามอย่าเย็นา)
ารัม: ัน...อโทษ..ือ...ันไม่รู้ะพูำอะไรแทนำว่าอโทษแล้ว...(เหมือน
น้ำาะรินอีแล้ว)
อน: เฮ้อ~เอาเถอะเลิร้อไห้ไ้แล้ว (่อนเ็น้ำาให้แ่ไม่เบามือนัและเิน
นำไปโยไม่มอลับหลัเลยารัมรีบวิ่ามหลั)
ารัม: อนยัโรธันอยู่มั้ย? (เอียอนิๆถามและเินามไปเรื่อยๆอนไม่
มออบารัมเินามรอำอบเียบๆอย่าปอๆ)
อน: ถ้าไม่อยาให้ันโรธละ็อย่าถามว่าันยัโรธอยู่รึเปล่า (บอนิ่แ่ไม่
ยอมหันมาสบาเลยารัมสลลทันที่อน้มหน้าเินามอนไปเียบๆ)
ารัม: ัน...อ..โทษ..(ำอโทษถูเปล่ออมาอย่าเบาหวิวเพราะลัวโน
โรธอีอนแอบำเลือมอทาหาา่อนพาันหยุยืนรอรถที่ป้าย
รถเมล์ารัมยืน้มหน้าเียบอยู่้าๆอน อนหันมามอเป็นระยะๆารัม
ยัยืนเียบอยู่แบบนั้นสัรู่่อนะเยึ้นสบาอนเมื่ออนับมือเา
ไว้ อนยิ้มให้อย่าอ่อนโยนารัมยิ้มออเมื่อรู้สึไ้ว่าอนไม่โรธแล้ว
แ่็ไม่ล้าพูอะไรเพราะลัวผิหูอนอี็เลยทำไ้แ่ยิ้มหวานอบ)
อน: รถมาแล้วล่ะ (บอารัมหันไปมอรถเมล์ที่ำลัเลื่อนัวเ้ามาอ) ึ้น
รถไ้แล้วล่ะ? (บอารัมหันมายิ้มหวาน่อนพยัหน้ารับแ่อนยิ้มให้
หัวใารัม็พอโแล้วละนะ่อนพาันึ้นรถไป)
น้อสาวะระทุ้ศอใส่พี่ายแ่อนรู้ัว่อน และหลบทันทีแอนหันไป
้อุๆ อนยิ้มยั่วใส่า #
แอน: ฮึ่ม...็ไ้~ (่อนะยิ้มยั่วลับไปืน) อืม..็ีั้นยุให้ารัมอนพี่เลยี
ว่ามั้ย? (หันไปพูเบาๆับพี่ายอนเลิิ้ววนๆส่ให้อีแอนเม้ม
ปาแน่นเือๆ่อนแอนะหันไปมอารัมที่มอาแป๋วอยู่่อนแล้ว)
เฮ้อ~ไม่เป็นไรหรอนะพี่ารัมถ้าพี่อนไม่สนใพี่ารัมั้นพี่ารัม็อย่า
ไปสนใพี่อนเลยีว่านะ? (บอยิ้มๆแ่ารัม็ยัหันไปมออนนิ่
าแป๋วอนหันหน้าไปมอ้านอรถและแอบยิ้มำๆไป ารัมหันมาสบ
านิ่ับแอน แอนบแนารัมเบาๆอย่าให้ำลัใ)
ารัม: อนเาะทิ้พี่ไปแล้วใ่มั้ยแอน? (ถามาละห้อยน้ำาลอแอน
เียบเม้มปาอย่าแ้นเือพี่ายอนหูผึ่ที่ารัมถามแ่็ยัยืนมอ
ไป้านอเียบๆเ่นเิม แอนหันไปมอพี่ายนิ่เือสุๆ ารัมับ
มือแอนไว้แน่น) แอน่วยบออนเาหน่อยสิว่าันอโทษันะไม่
ทำให้เาโรธอีแล้วนะ? นะนะนะ (เย่าแนแอนอย่าหัวเสีย่อน
อนะเินมาึมือแอนหลบ่อนะ้อหน้าารัมุๆ ารัมน้ำา
ไหลพราทันทีอย่าใลัว) ัน....(พูไม่ออแล้ว)
แอน: พี่อนถ้าพี่ไม่ปลอบพี่ารัมพี่็ไปไลๆเลยนะ! (น้อสาวึมือให้หลบ
อนสะบัมือทันที่อนหันมา้อารัมนิุ่ๆ)
ารัม: (พยายามลั้นสะอื้น) ะ...ัน...ันอโทษั้นะไม่...ไม่ฮึ..ไม่ร้อแล้ว
อน...ันไม่ร้อแล้วนะ...(เ็น้ำา้วยหลัมือ่อนอนะึมือให้ลุ
ึ้นและลาเินออไป)
แอน: พี่ะทำอะไรน่ะ?ะพาพี่ารัมไปใหนน่ะ?! (ะโนถามอนหันมาหา)
อน: เธอไปเรียน่อนละัน! (บอ) อรถให้้วยรับ! (ัลั่นและพาารัมลไป
แอนมอามอึ้ๆ)
แอน: อ้าวเป็นั้นไป (พอรถออแอนมอลับหลัมามอพี่าย่อนะ
แทรนเ้าไปมอที่ระ้านหลั็เห็นอนยืน้อหน้าารัมนิ่
โยที่ารัม็ยืนเยสบาอนนิ่เ่นันแ่แอนรู้ว่าารัมอนนี้ไม่
สามารถห้ามน้ำาให้ไหลไ้แน่นอนไม่มีทา ยิ่โนอน้อุๆแบบนี้
ยิ่ไม่มีทา 100%) เป็นห่วริแฮะ (ว่าแล้ว็รีบโทรศัพท์หา
อนทันทีอนรับสายและเบนสายาหันไปมอามหลัรถเมล์่อนะ
โล่ใที่ไม่เห็นว่าแอนลมาอีน)
อน: ว่ายัไมีอะไร? (ถามึ้นอย่าเย็นาารัมถือโอาสที่อนไม่ไ้มอเารีบ
เ็น้ำา้วยหลัมือ)
[แอน: พี่็อย่าทำให้พี่ารัมลัวนัไ้มั้ยล่ะ? (บออนหันมามอารัมนิ่
เียบารัม็มอนิ่อยู่่อนแล้ว)]
อน: เออ...(่อนวาหูไปแอนถอนหายใ่อนไปโรเรียน่อนามที่อนสั่ไว้
ส่วนอนหันมาสบาารัมนิ่) ร้อไห้ทำไมนัหนาฮึ? (ถามอย่าหุ
หิ็นะนี่เาูแลผู้ายรึผูหิันแน่เนี่ย?ไ้โปรเถอะแ่นี้เา็รู้สึ
สับสนึ้นทุวันแล้วนะับใัวเอที่นับวันยิ่รู้สึถลำลึเ้าไปมาึ้น
แล้วเรื่ออะไรหนอฮ่าๆ)
ารัม: ะ...ันไม่ร้อแล้วนะ...อนอย่าโรธันเลยนะ....ันอโทษ...(บอและ
้อสบานิ่น้ำายัลอเ็มา)
อน: นายใ้ำว่าอโทษมาไปรึเปล่าารัม? (ถามอย่าเย็นา)
ารัม: ัน...อโทษ..ือ...ันไม่รู้ะพูำอะไรแทนำว่าอโทษแล้ว...(เหมือน
น้ำาะรินอีแล้ว)
อน: เฮ้อ~เอาเถอะเลิร้อไห้ไ้แล้ว (่อนเ็น้ำาให้แ่ไม่เบามือนัและเิน
นำไปโยไม่มอลับหลัเลยารัมรีบวิ่ามหลั)
ารัม: อนยัโรธันอยู่มั้ย? (เอียอนิๆถามและเินามไปเรื่อยๆอนไม่
มออบารัมเินามรอำอบเียบๆอย่าปอๆ)
อน: ถ้าไม่อยาให้ันโรธละ็อย่าถามว่าันยัโรธอยู่รึเปล่า (บอนิ่แ่ไม่
ยอมหันมาสบาเลยารัมสลลทันที่อน้มหน้าเินามอนไปเียบๆ)
ารัม: ัน...อ..โทษ..(ำอโทษถูเปล่ออมาอย่าเบาหวิวเพราะลัวโน
โรธอีอนแอบำเลือมอทาหาา่อนพาันหยุยืนรอรถที่ป้าย
รถเมล์ารัมยืน้มหน้าเียบอยู่้าๆอน อนหันมามอเป็นระยะๆารัม
ยัยืนเียบอยู่แบบนั้นสัรู่่อนะเยึ้นสบาอนเมื่ออนับมือเา
ไว้ อนยิ้มให้อย่าอ่อนโยนารัมยิ้มออเมื่อรู้สึไ้ว่าอนไม่โรธแล้ว
แ่็ไม่ล้าพูอะไรเพราะลัวผิหูอนอี็เลยทำไ้แ่ยิ้มหวานอบ)
อน: รถมาแล้วล่ะ (บอารัมหันไปมอรถเมล์ที่ำลัเลื่อนัวเ้ามาอ) ึ้น
รถไ้แล้วล่ะ? (บอารัมหันมายิ้มหวาน่อนพยัหน้ารับแ่อนยิ้มให้
หัวใารัม็พอโแล้วละนะ่อนพาันึ้นรถไป)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น