Sweet Dreams My Brother - Sweet Dreams My Brother นิยาย Sweet Dreams My Brother : Dek-D.com - Writer

    Sweet Dreams My Brother

    ดงจุน:เขาเป็นแค่พี่ชายคนละพ่อคนละแม่กับผมเท่านั้น!! // ซีวาน:เขาเป็นน้องชายที่ร้ายกาจเกินกว่าที่ผมคาดไว้เยอะ!!

    ผู้เข้าชมรวม

    398

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    398

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 ม.ค. 57 / 15:16 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ


      #จะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออยู่ๆครอบครัวที่มีความสุขของคุณมี

         สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมา?

      ซีวาน: อะไรนะครับแม่!! แม่จะแต่งงานใหม่!! [ผู้เป็นแม่แทบจะ

                 ปิดหูเมื่อผู้เป็นลูกตะโกนขึ้น เมื่อได้รับข่าวชวนช็อคใน

                 เช้าวันหนึ่ง]

      แม่: ขอโทษนะจ๊ะซีวานที่แม่บอกปุบปับแบบนี้ เราคบกันมา

             หลายเดือนแล้วจ้ะ  อีกอย่าง.........แม่ก็ท้องด้วย...[เงียบ

             ไม่มีเสียงตอบรับอะไรอีกเลยจากคนทั้งคู่]

      ซีวาน: ผมขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะครับ [แล้วซีวานก็ไป

                โรงเรียนอย่างเหม่อลอย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเขา

                 ที่อยู่ๆบ้านที่เคยมีกันอยู่สองคนแม่ลูก กลับจะมีสมาชิก

                 เพิ่มขึ้นทีเดียวถึง 2 คน] เหมือนชีวิตเรากำลังถึงจุด

                 หักเหแล้วสินะ~ [พึมพำ ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็มีมือหนึ่ง

                 ตบมาที่หลังของเขา ถึงไม่แรงนักแต่เพราะกำลังเหม่อ

                 ลอยเลยสะดุ้ง ทำเอาอีกฝ่ายแปลกใจ]

      จุนยอง: ซีวานนายเป็นอะไรน่ะท่าทางเหม่อลอย? [ถามอย่าง

                   สงสัย อีกฝ่ายหันมาหาก่อนถอนหายใจ จุนยองเลิกคิ้ว

                   มองอย่างแปลกใจ]

      ซีวาน: เปล่า~ [ตอบก่อนเดินไป จุนยองมองตามงงๆอึ้งๆก่อน

                 วิ่งตามไปกอดคอ]

      จุนยอง: เฮ้ๆบางครั้งคำว่าเปล่าก็ไม่ใช่คำตอบเสมอไปนะเพื่อน

                   [จุนยองบอกยิ้มๆ ซีวานหันมาสบตาเพื่อนรักนิ่งสนิท

                    ก่อนถอนหายใจ จุนยองมองขำๆ]

      ซีวาน: นายขำอะไรของนายน่ะ? [ถามนิ่งจุนยองเลิกคิ้วมองยิ้ม

                 ซีวานถอนหายใจอีกรอบ จุนยองหุบยิ้มก่อนถามอีก

                 ครั้ง]

      จุนยอง: บอกฉันได้มั้ยว่านายมีอะไรไม่สบายใจ ไม่ต้องบอก

                   หมดก็ได้ บอกเท่าที่อยากจะบอกนะ [ยิ้ม~ซีวานหันมา

                   มองหน้าเพื่อนรักนิ่งอีกรอบ]

      ซีวาน: เราเป็นเพื่อนรักกันใช่มั้ย? [ถาม..จุนยองพยักหน้ารับ

                 ยิ้มๆ] นายจะไม่บอกใครเรื่องนี้ใช่มั้ย? [ถามอีกครั้งเพื่อ

                 ความแน่ใจ จุนยองเริ่มขมวดคิ้วสงสัย]

      จุนยอง: เดี๋ยวนะ! เรื่องมันใหญ่ขนาดต้องขอให้ปิดเป็นความ

                   ลับขนาดนั้นเลยเหรอ? [ถามอย่างสงสัย]

      ซีวาน: อื้อ...[ตอบรับเบาๆจุนยองพยักหน้ารับให้สัญญา

                 แล้วซีวานก็เล่าให้เพื่อนรักฟังว่าเกิดอะไรขึ้น และนั่นคือ

                 สาเหตุที่ทำให้เขาเหม่อลอยในเช้าวันนี้นั่นเอง

                 พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วจุนยองก็ถอนหายใจ]

      จุนยอง: พวกนายคิดว่ายังไง? [ถามโดยไม่ได้หันไปมองข้าง

                   หลังเลย ซีวานสะดุ้งหยุดเดินและหันมาทางข้างหลัง

                   ทันที อีก 3 คนยิ้มหวานให้ ยกเว้นคนนึงที่เดินมาทาง

                   เขา]

      เควิน: ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่จนต้องให้เก็บเป็นความลับเลยนี่

                 นา [โพล่งขึ้นก่อนเดินผ่านเขาไปอย่างไม่สนใจ]

      ชิค: [เดินมากอดคอพี่] ใช่ๆครับพี่ออกจะดีซะอีกที่พี่กำลังจะมี

             น้อง [ชิคบอกพร้อมยิ้มร่าและก็หุบยิ้มในทันที] ผมซะอีกที่

             ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีพี่น้องเลย [ไม่พูดเปล่าและถือ

             วิสาสะซบลงบนไหล่พี่ ซีวานผลักหัวชิคออกอย่าง

             รำคาญ]

      ซีวาน: ฉันไม่เห็นนายจะเดือดร้อนอะไรเลยสักนิด ออกจะลัลล้า

                 สบายใจได้ทุกวัน [ซีวานแขวะ ชิคหัวเราะดังๆ]

      ชิค: พี่เนี่ยรู้ทันผมตลอดเลยน๊า~ [พูดอ้อนๆพร้อมจิ้มแก้มพี่

             เบาๆซีวานเลยตีมือให้เลยชิคขำ]

      แทฮอน: ฮยองชิคไม่รีบไปเข้าชมรมนะ เดี๋ยวไปไม่ทันซ้อมเช้า

                   จะโดนลงโทษนะ [แทฮอนบอกเท่านั้นแหละชิคกี้ก็

                   สะดุ้งมั่ง]

      ชิค: ตาย!! [ก่อนวิ่งไปเลย]

      แทฮอน: แล้วนายล่ะฮีชอล? [หันมาถามคนข้างๆที่เดินเอื่อยๆ

                   อย่างไม่สนใจใคร]

      ฮีชอล: ฉันไม่รีบนี่ [ตอบและยังคงเดินเอื่อยๆชิวๆไปต่อ แทฮอน

                 ถอนหายใจหน่ายๆกับนิสัยของคนข้างๆ]

      แทฮอน: งั้นพวกนายจะไปที่ชมรมยิงธนูเหมือนกันรึเปล่า?

                   [ถามซีวานกับจุนยองทั้งคู่พยักหน้ารับ] งั้นก็รีบไป

                    เถอะเดี๋ยวออดเข้าเรียนจะดังซะก่อนนะ [บอกยิ้มๆ

                    และพากันรีบเดินไป]

      กวังฮี: เฮ้!!!!!รอด้วย!!! [ตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งมาหาเพื่อนๆ

                ที่สำคัญมือยังลากหนุ่มน้อยอีกคนมาด้วย]

      มินอู: พี่คร้าบ!!!!ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว!!~ [ตะโกนลั่นติด

               หอบไปด้วย พอมาถึงหน้าเพื่อนๆที่เหลือ] โฮ้ว~รอดตาย

               สักทีนะเรา [โพล่งขึ้น]

      กวัง: แค่นี้ทำเป็นบ่นนะนาย [บ่นพร้อมส่งสายตาเยาะหยัน]

      มินอู: แล้วพี่จะลากผมมาทำไมเนี่ยมือก็เหนียวชะมัด [บ่นไปลูบ

               ข้อมือตัวเองไป]

      กวัง: หนอย~ถ้าฉันไม่ลากนายมา นายคงมาถึงโรงเรียนพรุ่งนี้

              เถอะ [ว่าใส่มินอูเบะปากอย่างเอือมระอา]

      มินอู: ไม่น่าเป็นญาติและบ้านอยู่ใกล้กันเล้ย [บ่นพึมพำอย่า

                หงุดหงิด]

      กวัง: เดี๋ยวฉันตบต่อหน้ามายเฟรนด์เลยนี่ [จิกตาใส่ทันที]

      มินอู: ดุจริงโว้ย!! [ตะโกนใส่พร้อมรีบวิ่งไป]

      กวัง: หนอย!!เจ้าเด็กบ้าแน่จริงอย่าวิ่งหนีไปเซ่!! [ตะโกนไล่หลัง

              ซีวาน จุนยอง แทฮอน เอามือปิดหู แต่ฮีชอลกลับหัวเราะ

              ลั่นกวังฮีหันมาจ้องดุๆ] นายหัวเราะอะไรฮีชอล!! [หันมา

              ถามดุ]

      ฮีชอล: เปล่านี่~ [ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนเดินไป กวังฮีเม้ม

                 ปากมองตามอย่างหมั่นไส้]

      แทฮอน: เราไปกันเถอะนะ [เดินมากอดคอกวังฮียิ้มและพากัน

                   เดินไป]

      กวัง: จริงๆเลยนี่ฉันไม่อยากบ่นเลยนะกับเจ้าเด็กดื้อนั่น [บ่น]

      จุนยอง: แต่ตอนนี้นายกำลังบ่นอยู่นะ [พูดขำๆก่อนเดินไป]

      กวัง: อย่ามาว่าฉันเลยน่า ถ้าไม่ห่วงฉันก็ไม่บ่นหรอกน่า [บอก

              อย่างหน่ายๆ] แล้วซีวานล่ะทำไมวันนี้ดูเงียบจังไม่สบาย

              เหรอ? [รีบเดินมาหาเอามืออังหน้าผาก] ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา

              [บอกอย่างเป็นห่วง]




      ซีวาน: ขอบใจนะฉันไม่เป็นอะไรหรอก [ตอบยิ้มๆแต่คนช่าง

                 สงสัยอย่างกวังฮีเหรอจะยอม เจ้าตัวไม่ตอบก็ถามคน

                 อื่นก็ได้นี่นา คิดดังนั่นก็ยิ้มออกทันทีก่อนเดินตามทุก

                 คนไป]

      ณ ชมรมยิงธนู เมื่อทุกคนไปถึงก็เจอกับการฝึกที่เคร่งครัด

           ของเควิน ที่เป็นทั้งหัวหน้าชมรมและครูฝึก เพราะเควิน

           เรียนยิงธนูกับคุณปู่มาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ แข่งมาแล้วทั่ว

           ประเทศและได้แชมป์มาหลายรายการ เพราะการที่โดนคุณ

           ปู่เคร่งครัดมาตลอด เขาจึงมาเคร่งครัดเอากับคนในชมรม

           ด้วย

      ชิค: พี่คร้าบ!!ผมจะตายแล้วนะคร้าบ~ [ตะโกนเสียงอ่อย

              เพราะแขนล้าไปหมดแล้ว ตั้งแต่เริ่มซ้อมนอกจากเคฟจะ

              ให้วิ่งรอบโรงฝึกแล้ว ยังต้องซ้อมยิงธนูอีก เควินยืน

              กอดอกมองคนโอดครวญนิ่ง ใครจะรู้ว่าเขากำลังหัวเราะ

              สะใจที่ได้แกล้งเจ้าวายร้ายแสนซนนั่นได้]

              พี่คร้าบบบบบ~[โอดครวญเพราะล้าเต็มที]

      เคฟ: เอ้าทุกคนเลิกซ้อมได้!! [ตะโกนบอก]

      ทุกคน: โอส!! [ตอบรับและเลิกซ้อม]

      กวัง: นายไม่โหดไปหน่อยเหรอเควิน เดี๋ยวเกิดเจ้าชิคเป็นอะไร

              ไปมีวังชมรมยิงธนูของนายเจ๊งเลยนะ [มีขู่เคฟหันมามอง

               นิ่งอย่างเย็นชา] อย่ามองแบบนี้นะฉันหนาวบรื๋อ! [พูด

               พร้อมทำท่าขนลุก]

      เคฟ: หมอนั่นอึดจะตาย ถ้าจะเป็นอะไรคงไม่รอดตั้งแต่ 5 นาที

               แรกที่ก้าวเข้ามาในชมรมนี้แล้วล่ะ [บอกนิ่งก่อนเดินไปที่

               ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า กวังฮีถอนหายใจหน่ายๆกับความเย็น

               ชาของเควิน คนที่เหลือพากันยิ้มขำๆ]

      กวัง: ฉันจะไม่ถือโทษที่พวกนายหัวเราฉัน เพราะหัวฉันมัน

               กำลังแล่นอิอิ [โพล่งบอกทุกคนหันมามองพร้อมกับยิ้ม

               ขำกวังฮีกันเบาๆเบาๆ] ตลกกันมากเลยนะพวกนาย~

               [จิกตาแจกทุกคนเฉไปทำอย่างอื่น 55555]

      ชิค: ซีวานฮยองงงงงงงงงง~[วิ่งมาหาอย่างเร็วแล้วกอดอ้อนๆ

              ทันที ซีวานทุบแขนไป2ที] ผมซ้อมยิงธนูจนแขนล้าไป

              หมดแล้วครับนวดให้หน่อยนะ [ยิ้มอ้อนๆซีวานเลยทุบหัว

              ไป 2 ที]

      ซีวาน: นี่แน่ะ [ออกอาการหมั่นไส้]

      ชิค: โอ๊ย!พี่ครับผมบอกว่าแขนล้าให้นวดแขนครับพี่

              ไม่ใช่ทุบหัวทุบแขนเนี่ยๆ [บอกและทำให้ดูซีวานมอง

               อย่างระอาปนหมั่นไส้ พอดีเควินเดินมาถึง]

      ซีวาน: เควินนายไม่ให้หมอนี่ซ้อมให้แขนหักไปเลยล่ะ [บอก

                 เควิน ชิคทำหน้างอใส่พี่ทันที]

      เคฟ: พอดีหมดเวลาซะก่อนน่ะ [ตอบอย่างไม่ยี่หระเท่านั้น

               แหละทุกคนก็หัวเราะเลย]

      ชิค: พี่ว่าอะไรนะ!!นี่ถ้าไม่หมดเวลาซะก่อนพี่จะให้ผมซ้อมจน

             แขนหักเลยเรอะ!! [ว้ากลั่นโรงฝึกนั่นยิ่งสร้างความขำให้

             ทุกคนพากันหัวเราะดังๆอย่างหยุดไม่อยู่] ผมงอนพวกพี่

             แล้ว!! [ตะคอกใส่ก่อนเดินออกจากชมรมไปเลย เคฟกด

             ยิ้มมุมปากแอบสะใจ"งานนี้ฉันชนะ"เคฟคิดในใจ]

      ฮีชอล: โอย~ฉันขำจนจะบ้าแล้ว 5555555555555555

                  [หัวเราะและเดินออกไป]

      จุนยอง: นายก็แกล้งชิคเกินไปนะเคฟ [บอกพร้อมตบบ่าเคฟ

                   เบาๆ] แต่ก็ขำดีล่ะ 555555555555 [เดินตาม

                   ฮีชอลออกไป]

      กวัง: รอฉันด้วย 5555555555 โอ๊ย!ขำเจ้าชิคจริงๆแฮะ [แล้ว

               วิ่งตามจุนยองไป]

      แทฮอน: ไปเข้าห้องเรียนกันได้แล้วล่ะเดี๋ยวจะออดซะก่อน

                    [บอกไปเช็ดน้ำตาไป ขำน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว]

      ซีวาน:ไปกันเถอะฉันขำจนปวดท้องแล้ว นี่นายไม่ขำเลย

                 เหรอเคฟ? [ถามเคฟยิ้มให้]

      เคฟ: ฉันขำสะใจอยู่ในใจล่ะ [บอกและกอดคอซีวานเดิน

               หัวเราะกันออกไป แทฮอนมองตามยิ้มๆ เขาชอบ

               บรรยากาศในโรงเรียนที่มีเพื่อนๆแบบนี้ที่สุด ก่อนรีบวิ่ง

               ตามไป]

      #ทางด้านฮยองชิคที่อารมณ์หงุดหงิดต้องหลบไปทำให้

         อารมณ์เย็นลงก่อนขึ้นห้องเรียนเมื่อออดดังแล้วนั่นเอง

         พอเขาไปถึงห้องทุกคนก็นั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว

         เมื่อเขาเดินไปนั่งที่ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีอาจารย์ก็เข้ามาพอดี

      อาจารย์: อ้อฮยองชิคเธออย่าพึ่งหลับนะ  อาจารย์มีเพื่อนใหม่

                     มาแนะนำให้พวกเธอรู้จักนะ [อาจารย์บอกยิ้มๆ

                     ทุกคนฮือฮากันใหญ่ยกเว้นชิคที่ตอนนี้อารมณ์ขุ่น

                     มัว]

      ชิค: ถ้าไม่สวยไม่ต้องบอกผมหรอกครับอาจารย์เชิญแนะนำ

             กันตามสบายเลยครับผมจะนอน [ว่าแล้วก็กำลังจะฟุบ

             หน้าลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะได้ยินเสียงฮือฮานกกระจอกแตก

             รังของเพื่อนร่วมชั้นเรียนทั้งหลาย เลยเงยไปมองที่หน้า

             ชั้นเรียนบ้างก่อนจะอึ้ง]

      อาจารย์: แนะนำตัวสิ [อาจารย์บอกนักเรียนใหม่]




      ?: ผมคิม ดงจุน ยินดีที่ได้รู้จักครับ [แนะนำชื่อตัวเอง ก่อนจะ

          เงยมาสบตาเข้ากับหน้าอึ้งๆของคนหลังห้องที่ตัวสูงสะดุดตา

          ทั้งๆที่นั่งลงแล้วแท้ๆ]

      ชิค: คนบ้าอะไรทำหัวสีนี้มาเรียนโรงเรียนใหม่ได้อย่างไม่

              สะทกสะท้าน [พึมพำ]

      อาจารย์: เอาล่ะดงจุนไปนั่งโต๊ะว่างข้างๆคนตัวสูงๆนั่นนะ

                    [อาจารย์บอกยิ้มๆ]

      ชิค: ผมชื่อฮยองชิคครับอาจารย์!! [ยกมือขึ้นและลุกขึ้นยืน

              เต็มความสูง อาจารย์ถอนหายใจหน่ายๆ]

      อาจารย์: นั่นแหละๆไปนั่งข้างๆฮยอนชิคเขานะ [อาจารย์บอก

                     และหันไปเริ่มสอน]

      ดงจุน: ครับอาจารย์ [ตอบรับและโค้งให้อาจารย์ก่อนเดินไป

                 นั่งที่ว่างนั้น]

      ชิค: หัวนายใครทำสีหกใส่เหรอ? [โพล่งขึ้นเบาๆแต่ไม่ได้มอง

             คนฟังสักนิด ดงจุนหันไปมองนิดนึงก่อนจะนั่งลงอย่างไม่

             สนใจคนตัวสูงนั่นอีกเลย] 



      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×