คนเนี้ยใช่เลยที่จะรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ทางเลือกที่ดีกว่า

                                 2. ทางเลือกที่ดีกว่า

“ใช่ค่ะว่าแต่คุณเข้ามาทำอะไรในบ้านของฉัน” ฉันเริ่มทำเสียงไม่พอใจก็ใครจะพอใจกับคนที่มายืนกร่างอยู่ในบ้านตัวเองล่ะ

“ลองถามพี่ชายกับน้องสาวเธอดูสิ ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตอบคำถามของเธอ” ผู้ชายอะไรยโสโอหัง  ฉันจึงหมุนตัวหันไปทางบันไดขึ้นฉันสองแล้วตะโกนเรียกพี่เส้นใหญ่กับยัยเส้นหมี่สุดเสียง

“พี่เส้นใหญ่   เส้นหมี่”

“…”

“พี่เส้นใหญ่ เส้นหมี่  ลงมาเดี๋ยวนี้” ฉันตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

พี่เส้นใหญ่กับเส้นหมี่ค่อยเดินเข้ามาแต่กลับต้องตกใจเมื่อเจอเขาคนนั้น

“คะ คุณ สามัญ” ยัยเส้นหมี่เรียกชื่อเขาอย่างติดๆขัดๆ

“นึกว่าจะจำฉันไม่ได้ซะแล้ว ไหนล่ะเงิน  ฉันอุตส่าห์มาเอาถึงบ้านเธอด้วยตัวเองเลยนะ” มาด้วยตัวเองแต่เหมือนจะมาฆ่ามากกว่าจะเอาลูกน้องมาทำไมตั้งสองสามคนแต่ละคนบิ๊กไซส์ทั้งนั้นเลย

“ผมขอเวลาหน่อยครับคุณสามัญ” พี่เส้นใหญ่กำลังขอร้อง เขาสองคนไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะเนี้ย

“ไม่ได้ ฉันคำไหนคำนั้น อย่าลืมสิว่าฉันเคยพูดอะไรกับแกไว้”

“แต่คุณสามัญค่ะเราไม่รู้จะไปหาให้คุณได้ที่ไหนมากมายขนาดหรอกค่ะ”  เส้นหมี่ขอร้องจนแทบจะร้องไห้นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย

“นี่ หยุดได้แล้วสรุปมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมีใครคิดจะอธิบายให้ฉันฟังไหม”ฉันหันไปตวาดใส่ทั้งสามคนอย่างโทสะเพราะโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วเนี้ย

“คือ คือ พี่ พี่ กับยัยเส้นหมี่ติดหนี้คุณสามัญอยู่นะ”

ทันใดนั้นฉันหันไปมองคนร่างสูงที่ยืนสง่าราวกับเจ้าพญา แล้วเรื่องอะไรฉันจะยอม ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะ ฉันเลยมองหน้าเขากลับแบบนางพญา

“เท่าไหร่ค่ะ” ฉันถามอย่างโอหังเขาหัวเราะในลำคอเบาก่อนจะเอ๋ยคำพูดจนเกือบทำฉันล้มทั้งยืนเลย

“สิบล้าน”

“สิบล้าน  งั้นฉันขอผ่อนจ่ายให้คุณ” ฉันจะพยายามหาเงินมาให้เขาฉันไม่อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งหกคนรู้นั่นคือคุณพ่อคุณแม่ของพวกเราเองเพราะท่านไม่ชอบให้ลูกหลานเป็นหนี้เป็นสินกับใครท่านสอนให้รู้ถึงความประหยัดแถมท่านเป็นนักธุรกิจเช่นเดียวกับสามัญ นั่นคือสิ่งที่ฉันกลัวว่าจะส่งผลกระทบถึงบริษัทของพวกท่าน

“ไม่ได้  ไม่งั้นฉันจะฟ้องพวกเธอ พี่ชายเธอทำเครื่องจักรพังไปสี่ตัวเป็นเงินสองล้าน  ส่วนน้องสาวเธอเที่ยวโพสต์เฟซบุ๊คเกี่ยวกับเรื่องของบริษัททำให้คู่แข่งรู้จนฉันขาดทุนไปแปดล้าน” เขาร่ายยาว

“อยากฟ้องก็เชิญไปฟ้อง ในเมื่อหนี้เกิดจากการผิดพลาดเป็นคดีแพ่งถึงพวกฉันจะเป็นฝ่ายแพ้แต่ยังไงทางศาลก็ย่อมจะให้ฉันผ่อนจ่ายเงินให้คุณอยู่แล้ว แล้วคุณจะทำให้เรื่องมันยากทำไม”

“หัวหมอ แล้วก็ฉลาดมากเลยหนิ  ฉันทีทางเลือกที่ดีกว่านั้นให้เพราะถ้าขึ้นศาลจริงๆเรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อแม่เธอแน่ ถ้าเธอยอมรับเงื่อนไขของฉันต่อไปนี้ฉันจะไม่ขึ้นศาล” เขาพูดสายตาเจ้าเล่ห์

“อะไรค่ะ” วินาทีนี้ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกอย่างดีที่สุดทำไมฉันต้องมารับกรรมที่ฉันไม่ได้ก่อด้วย

“เธอต้องมาทำงานใช้หนี้ที่พี่ชายกับน้องสาวเธอก่อเอาไว้”

“ไม่ผมไม่ยอมเด็ดขาดนี่มันจะมากไปแล้วนะคุณทำไมต้องเอาน้องสาวผมเข้าไปเกี่ยวด้วย ไม่นะเส้นเล็กเธออย่าไปนะ” พี่เส้นใหญ่โวยวาย ส่วนเส้นหมี่เอาแต่ยืนร้องไห้รู้สึกผิดที่ทำให้ฉันซวย

“พี่เงียบไปเหอะน่าเรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง พี่ทำอะไรก็ล้มเหลวทุกที” ฉันปรามพี่ชายตัวดี  วิธีนี้ดีที่สุดแล้วใช่ไหม

“ตกลงค่ะ”

“งั้นก็ไปเก็บกระเป๋าแล้วไปกับฉัน”

“ปะ ไปไหนคะ” ทำไมต้องเก็บกระเป๋าด้วย

“ฉันสั่งให้เธอไปเก็บกระเป๋าก็ไปสิ ฉันให้เวลา 15 นาที  แล้วรายละเอียดฉันต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว” ไม่รู้เพราะอะไรฉันจึงรีบทำตามที่เขาบอกหรือเพราะเขาจะรู้ว่าฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้เลยคิดจะขู่ นี่ จะฉลาดไปแล้วนะ                                                                

ฝากด้วยนะค่ะ แต่งไม่ค่อยเก่งแถมยังลืมเขียนคำนำเรื่องอีกขอโทษค่ะส่วนรูปจะตามมาทีหลังนะค่ะ