คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เส้นเล็ก เด็กผู้หญิงที่ไม่อ่อนต่อโลกแต่ไม่อ่อนแอ รักอุดมคติ
สามัญ ผู้ชายที่ขาดความอบอุ่น แต่ความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในใจเขา
เส้นใหญ่ เป็นลูกพี่ลูกน้อง(ลูกของลุงคนที่1)กับเส้นเล็ก
เส้นหมี่ เป็นลูกพี่ลูกน้อง(ลูกลุงคนที่2)กับเส้นเล็ก
แอลี่ เธอผู้มั่นใจเกินไปแล้ว
บทนำ
“แกกล้าดียังไงถึงทำบริษัทฉันเสียหายมากมายขนาดนี้” ชายหนุ่มตวาดพนังงานในบริษัทเขาสองคนเสียงดังลั่น
“ผมขอโทษครับคุณ สะ..” ลูกน้องเขาจะเอ่ยขอโทษแต่เขากลับตวาดกลับมาดังลั่นอีกรอบว่า
“หุบปากซะ ขอโทษแล้วฉันจะได้เงินคืนไหม”
“เออ ฉันจะหาเงินมาคืนคุณให้ได้ค่ะ” พนักงานหญิงสาวอีกคนพูด
“หน้าอย่างเธอนะหรอ ทำฉันเสียหายมากกว่าพี่ชายเธออีก กล้าดียังไงถึงเอาเรื่องของบริษัทไปโพสต์ลงเฟซบุ๊ค จนคู่แข่งมันรู้ฉันเสียหายไปเท่าไหร่ชาตินี้เธอก็ใช้ไม่หมดยังไม่รวมกับของพี่เธอที่ก่อเรื่องวิวาทในบริษัทจนเครื่องจักรชั้นดีราคาแพงพังไปตั้งกี่ตัวเธอรู้ไหม” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างข่มโทสะไม่ได้เลย
“ถ้าภายในวันพรุ่งนี้ไม่เอาหนี้ทังหมดมาคืนฉัน อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้ลอยนวลฉันจะทำให้พวกเธอสองคนไม่มีที่ยืนบนผืนดินนี้”
สิ้นเสียงชายหนุ่มก็มองหน้าพนักงานสองคนนั่นสลับไปมองที่ประตูเชิงไล่อย่างไร้มารยาทที่สุด
เห้อ!! ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นกับฉันเพราะลูกพี่ลูกน้องสองคนนั้นของฉัน พี่เส้นใหญ่เป็นลูกของคุณลุงนพพี่ชายคนโตของพ่อฉัน ยัยเส้นหมี่ ลูกสาวคุณลุงพจน์พี่ชายคนรองของพ่อฉัน เราสามคนต่างก็เป็นลุกคนเดียว และพ่อแม่ของพวกเราก็ต้องไปบริหารธุรกิจอยู่เมืองนอก แต่พวกเราสามคนอยากอยู่เมืองไทยก็เลยต้องอยู่กันสามคนพี่น้องซึ่งเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ฉันขึ้นปีหนึ่งแล้ว แล้วสองคนนั้นก็ยังไม่หยุดก่อเรื่องให้ฉันเลิกปวดหัวได้ในแต่ละวัน ทั้งพี่เส้นใหญ่ชอบทะเลาะกับเขาจนขึ้นโรงพักต้องให่ฉันไปประกันตัว ยัยเส้นหมี่ชอบโดนเพื่อนๆหลอกให้เลี้ยงข้าวมื้อหนักแต่ไม่เงินจ่ายก็จะใครอีกล่ะที่ตามไปจ่ายให้ถ้าไม่ใช่ฉัน สองคนนั้นทำงานอยู่บริษัทหนึ่งซึ่งจำได้ว่าเจ้าของบริษัทชื่อว่า คุณสามัญ ฉันก็เคยเห็นหน้ามาบ้างนะ ส่วนฉันทำงานสอนพิเศษภาษา และเป็นติวเตอร์ให้กับนิสิตคณะบริหารในหมาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เพื่อรอฉันเตรียมความพร้อมสู่การสอบเป็นครูข้าราชการ
“จัดการเก็บข้าวของมีค่าในบ้านหลังนี้ให้หมด” เสียงชายคนหนึ่งที่เดินมาอย่างน่าเกรงขามเป็นที่สุดทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าเขาคือ คุณสามัญ เจ้าของพี่ชายและน้องสาวฉัน
“เดี๋ยวก่อนนะค่ะคุณนี่มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ”
“เธอ เส้นเล็กใช่ไหม” เขาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว
ความคิดเห็น