รักสุดฮิตของหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7 เรื่องของชมรม 2

....................เรื่องของเรกะ โดย ซาโตชิ………….

วันนี้จะมีการสมัครชมรม…แน่นอนผมซึ่งเป็นนักร้อง…จะไม่เข้าชมรมดนตรีเด็ดขาดเพราะปกติก็ร้องเพลงอยู่แล้ว…แต่มันก็ต้องมีข้อยกเว้นบ้างแหละ…เพราะว่า…………………

“ซาโตชิรู้ไหมว่าฉันจะเข้าชมรมอะไร”เรกะถามผม

“ไม่รู้สิ….แล้วจะเข้าชมรมอะไรหรอ”แน่นอนผมจะเข้าชมรมเดียวกับเธอ

“ชมรมดนตรีไง…ฉันชอบเล่นกลองชุดมากเลยนะ จะบอกให้”

“ดนตรีหรอ…เป็นความคิดที่ดีนะ”(อะไรเมื่อกี๊ยังบอกว่าจะไม่เข้าเด็ดขาดอยู่เลย)

“งั้นไปพร้อมกันนะซาโตชิ นะ……*_*”เธอจะมาอ้อนผมทำไมในเมื่อเราเป็นแฟนกันอยู่แล้ว

“อือ…แล้วแต่เธอเถอะ”

“ซาโตชิคงได้เป็นนักร้องของโรงเรียนชัวร์เชื่อฉันไหมล่ะ”

“ถ้าฉันได้เป็นแล้วเธอไม่ได้เป็นมือกลองของวงล่ะก็ฉันก็ไม่เอาหรอก”

“////”เธอจะหน้าแดงผมทำไมเนี่ย

“นี่…เรกะแล้วเจฮีอยู่ชมรมไรหรอ”

“ยัยนั่นชอบการแสดงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วตอนอยู่ที่เกาหลีก็เป็นนักแสดงของชมรม…เป็นนางเอกตลอดเลยด้วยนะ”

“อิอิ…ดีจังเลยปีนี้คงได้ดูเจฮีเล่นละครเวทีในงานโรงเรียนแน่ๆเลย”

“ทำไมถึงมั่นใจอย่างนั้นล่ะ”

“ก็เพราะเจฮีเล่นเก่งน่ะสิ….จริงๆแล้วดนตรีเจฮีก็เล่นได้หมดเลยนะ แต่เธอชอบการแสดงมากกว่า”

“ถึงแล้วล่ะเข้าไปกันเลยเนอะ”คนเยอะมากๆเลยล่ะ

“คนเยอะจังเลย”เธอคิดเหมือนผมเลย(ของอย่างนี้มันก็แน่อยู่แล้ว/ผู้แต่ง/)

เราเดินไปกอกใบสมัครแต่รู้สึกว่าผมจะเสร็จก่อนผมเลยเดินเข้าไปหาเธอรู้สึกว่าเธอจะหยุดชะงักที่ช่องโรคประจำตัว ผมจึงเดินเข้าไปพูดกับเธอ

“นี่เรกะกอกไปเหอะไม่เป็นไรหรอก”

“จริงนะ”

“เชื่อฉันสิ”

“อือ…ขอบใจนะ…ซาโตชิ”

“ไม่เป็นไร”ผมขยี้หัวเธอเบาๆ

พี่ๆบอกว่าให้มาทดสอบฝีมือตอนคาบชมรม(2คาบสุดท้าย)

“เรกะไปหาอะไรกินกันเถอะ”ผมชวนเธอ

“เดี๋ยวโทรบอกเจฮีก่อน”

“อือ…”เธอเป็นห่วงเพื่อนเสมอ…นี่แหละที่ทำให้ผมชอบเธอ

((ฮัลโหล))

((เรกะมีไรหรอ))

((เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงอาหารนะ…เดี๋ยวฉันกับซาโตชิจะไปกันก่อน))

((จ๊ะ))

ตู๊ด………..สายตัดไป

เราเดินไปที่โรงอาหาร..แล้วก็นั่งลง…แล้วเจฮีก็เดินตามมาพอดี

หลังจากกินข้าวเสร็จ(ขอข้ามเลยนะ…มันไม่มีอะไรตื่นเต้นเท่าไร)

“นี่เจฮีหน้าเธอไปโดนอะไรมาน่ะ”เรกะถามขึ้น

“เอ่อ…คือ…ไม่มีอะไรหรอก”รู้หรอกว่าเธอโกหกหน้าโดนตบมาชัดๆ

“อย่าโกหกสิ…โดนใครตบมา”

“แค่เล่นละครเอง”เล่นละครแต่ตบจริงน่ะหรอ

“เล่นละครแต่โดนตบจริงน่ะหรอ”อ้าวลอกคำพูดผมนี่…แต่ไม่เป็นไรสำหรับแฟนยอมได้

แล้วเจฮีก็เล่าความจริงให้ฟัง

“อะไรถึงกับต้องทำกันขนาดนี้ เลยหรอ”ใช่…แต่ผมก็เป็น 1 ในต้นเหตุ แต่แปลกนะทำไมเรกะถึงไม่โดน

“จริงสิ…ทำไมฉันถึงไม่โดนล่ะ”ใช่ผมอยากรู้มาก

“เห็นพี่เขาบอกว่า…เธอเป็นน้องของพี่คางูระ…เลยไม่มีคนกล้าไง”(พี่เขาบอกตอนไหนอ่ะ…เจฮี*ผู้แต่ง*)

“อือ…มีพี่ดีก็อย่างงี้แหล่ะ..5555<<<<”

“นี่…เธอเป็นห่วงฉันจริงเปล่าเนี่ย”

“โอ๋….รักนะเด็กโง่5555”

“แหวะ…เลี่ยน”เห็นด้วยเธอควรมาทำกับผมมากกว่า

“เออ…ว่าแต่…ไอคุณแกรอดมาได้ไงฮะ”(ดูมันถาม-ผู้แต่ง)

“ก็พี่ริวที่เป็นประธานชมรมช่วยอ่ะดิ…ถึงได้รอดมาตอบคำถามคุณแกได้”

“โหย…พี่เขาแมนชะมัดเลยอ่ะ”เฮ้ย…….แล้วผมล่ะ

“เฮ้ย…แล้วฉันล่ะ”ไม่ได้ยอมไม่ได้

“โห…พี่แกมีหึงอ่ะ…ฮิฮิฮิฮิ”เจฮีประชด

“อะไรแค่นี้หึงหรอ”

“ก็ใช่อะดิ…ไปชมผู้ชายอื่นไดไงเล่า”

“อือ…แต่ยังไงก็ไม่มีใครสู้ซาโตชิได้หรอก”

“อู…อู….อู”

“เป็นไรยะ”

“อูแหวะ………..”

“เฮ้ย….อย่ามาอ้วกแถวนี้ดิ”

“เออก็ได้….แต่มีอะไรขอร้องนิดนึงอ่ะ”

“อะไรหรอ”ผมพูดขึ้นบ้างกลัวเขาหาว่าเป็นใบ้

“อ้าว…ไม่ได้เป็นใบ้หรอกหรอ”นั่นปะไร

“อือ….ว่าแต่จะขอร้องอะไรอ่ะ”

“อือ…พวกแก 2 คน ไปจู๋จี๋กันไกลๆเลย…เกรงใจคนยังไม่มีแฟนบ้างดิ”

“โถ่….นึกว่าอะไร…แค่คนโสดอิจฉา…แค่นั้นเอง”ดูแฟนผมพูดดิ

“อือ…เอาเถอะ…แต่ฉันว่าขึ้นเรียนเหอะจะกริ่งแล้ว”สันชาตญาณของเจฮีถูกต้องเสมอครับเมื่อเรานั่งที่เรียบร้อยแล้วปรากฏว่า

กริ๊ง…..<<<<<

เห็นไหมผมบอกแล้วว่าแม่นขนาดไหน….ผมว่าเธอน่าจะไปเปิดสำนักแม่หมอนะ

“นี่…เรกะ…ซาโตชิ…เธอ 2 คนว่าฉันไปเปิดโต๊ะหมอดูดีไหม”น่าน……………เอาจริงหรอเนี่ย

“เออ….ก็เหมาะกับเธอดีนะ”เอ้า…สนับสนุนกันเข้าไป

“จริงอ่ะ…งั้นร่วมหุ้นกันไหม”ธุรกิจเฉย….ลืมไปว่าเป็นลูกนักธุรกิจนี่นา

“ก็ดีนะ…งั้น”

“อะแฮ่ม…ยูเจฮี…ฮิราชิ เรกะ..คุยอะไรกันอยู่…ออกมาทำโจทย์บนกระดานสิ”

“ค่ะ…….”

แน่นอนครับทั้ง 2 คนมี 1 คนทำได้ อีกคนทำไม่ได้ และคนที่ทำได้คือเจฮี…..คือเจฮีเขาเก่งอยู่แล้วอ่ะ

“ทั้ง 2 คนอย่าคุยกันอีกล่ะ…เข้าใจไหม”

“ค่า………………………………………..”ตอบซะยานเชียว

หลังจากเรียนคณิตเสร็จผมกับเรกะต้องไปทดสอบฝีมือส่วนเจฮีต้องไปช่วยงานอาจารย์…แล้วจะตามมาหาเราที่ชมรม วันนี้ผมกับเรกะได้อยู่กัน 2 ต่อ 2 บ่อยจัง…แต่ก็ดีแล้วแหละ(บ่อยตรงไหน…ใครทราบโปรดบอก)

“ซาโตชิ…ซาโตชิ.”

“ฮึ”

“ถึงคิว….นายแล้ว”

“อ๋อ…อือ..”ผมลุกขึ้น…ใจคอจะไม่อวยพรกันสักคำเลยหรอ

“โชคดีนะ”นึกว่าจะไม่ได้ยินซะแล้ว

ผมเลือกเพลงYOU ARE MY BREATH เพลงของผม ที่ผมชอบที่สุดมาร้อง (ใครจำได้เพลงนี้เพลงที่แจอินร้องไง…โปรดดูได้ในตอนที่ 1 )

เนื้อเพลง เนื้อเพลง

ตอนนี้ผมร้องจบแล้ว ต่อไปก็ถึงตาเรกะแล้ว…ผมอยากรู้จังว่าเธอจะเลือกเพลงอะไร

“ต่อไปเป็นการทดสอบของฮานะ เรกะ ฮารุ แล้วก็ยูกิ เลือกเพลงซากุระ ซาเกะ ของวงอาราชิค่ะ..ไปฟังกันเลยดีกว่านะคะ”

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเลือกเพลงคนอื่น แทนที่จะเลือกเพลงของผม แต่ยังไงความคิดใครก็ความคิดมันสินะ

เมื่อเธอเล่นจบเพลงก็กำลังจะเดินลงมาจากเวที…เธอเจ็บหน้าอก..อาการเธอกำเริบ…ผมรีบวิ่งไปอุ้มเธอมานอนที่โซฟา

“พี่…ขอน้ำหน่อยครับ”ผมตะโกนออกไป…ผมรู้ว่าตอนนี้ผมสติแตกแล้ว

“เรกะ…ยาอยู่ไหน”

“น่ะ…ใน….กระ..เ.ป๋.าเสื้อ”ในกระเป๋าเสื้อหรอ

ผมรับน้ำจากพี่ แล้วหยิบยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเรกะ ผมเอายาให้เธอกิน แล้วให้เธอนั่งพัก ดูเหมือนเธอจะดีขึ้น

แล้วพี่คางูระก็วิ่งมา..รู้สึกว่าจะมีคนวิ่งไปบอกพี่คางูระชัวร์

“ซาโตชิ…เรกะเป็นไงบ้าง…”

“ดีขึ้นแล้วครับ”

“งั้นพี่ฝากเรกะด้วยนะ…พาไปส่งบ้านหน่อยก็ดี…พอดีวันนี้พี่ยุ่ง”

“ครับ”

ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว…วันนี้ผมเอารถมาก็เลยจะขับไปส่ง…ส่วนเจฮีวันนี้เธอก็เอารถมาก็เลยแยกกันไป

พอถึงห้องของเรกะ…

“ซาโตชิกลับไปเถอะ…ฉันจะอาบน้ำแล้ว”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้กินก่อนแล้วค่อยกลับ”

“ทำเป็นด้วยหรอ”

“อย่าดูถูกนะ”

“ดูถูกน่ะ…ดีกว่าดูผิดนะ”

“จ๊ะ…ไปอาบน้ำเถอะ”

“อือ..”

ผมลุกขึ้นไปดูในตู้เย็นมีวัตถุดิบเพียบ….ผมทำซะระดะ(สลัด)…ซุเตคิ(สะเต๊ก)…บาบีคิว…จริงๆแล้วที่นี่มีไวน์นะ..

แต่เรกะดื่มแอลกอฮอลมากจนเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ ผมเลยเปลี่ยนมาทำน้ำผลไม้แทน

“ซาโตชิ..ทำอะไรอ่ะหอมจัง”เธอใส่ชุดนอนแขนตุ๊กตา เปิดไหล่ สีฟ้า ยาวแค่เข่า

“อือ…ดูสิ”

“น่ากินจังเลย”

“มานั่งสิ”

“อือ”เธอเดินมานั่ง

“กินล่ะนะ”เราพูดพร้อมกัน

เมื่อกินเสร็จผมก็ช่วยเธอล้างจาน

“ฉันกลับก่อนนะ”

“อือ…”เธอไม่คิดจะลาเลยหรอเนี่ย

“เรกะ”

“หือ”

“เอ่อ…คือ”/// ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย..ใครยังไม่รู้จะบอกให้..ผมอยากให้เธอจูบผม

“อะไร”เหมือนเธอจะรู้แต่แกล้งผม

“ไม่ต้องก็ได้”

แล้วเธอก็เขย่งเท้าขึ้นมาจูบผม ผมกอดเธอไว้แน่นเหมือนจะไม่ยอมปล่อยไปไหนแต่แล้ว

“อะแฮ่ม”เสียงมาร มันคือเสียงเรียกจากนรก

เจฮียืนอยู่ข้างหลัง ผมลืมไปว่าไม่ได้ปิดประตู..เรกะรีบผละออก

“จะทำอะไรเกรงใจคนตรงนี้บ้างนะ”ใครใช้ให้มายืนตรงนี้เล่า

“ไม่มีใครใช้หรอก…แค่หมั่นไส้”อ้าว...รู้อีก

“งั้นฉันกลับก่อนนะ”

“อือ…”

แล้วผมก็กลับบ้านไป….ผมเห็นพี่เคนอิจิ…พี่แท้ๆของผม ผมมีเรื่องแหย่แก้เซ็งแล้วล่ะ

“พี่…วันนี้ไม่ไปหาเจฮีหรอ”ผมรู้ว่าพี่ชอบเจฮี และแอบไปยืนมองเจฮีทุกวัน

“ไปไกลๆเลยไอซาโตชิ”

“5555555555555555555555555555555555555555”

แล้วคืนนั้นผมก็หลับไปตอน 5 ทุ่ม ช่วงนี้ผมได้นอนเต็มอิ่มเพราะไม่มีคอนเสิร์ตแต่อาทิตย์หน้า..ผมอาจจะไม่ได้เจอหน้าเรกะ..เพราะผมต้องไปทัวร์คอนเสิร์ต

.......................................................................................................................