รักสุดฮิตของหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #5 : chapter 5 โรคของเรกะและการพบกันของเพื่อนเก่า

สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าคือเรกะ เธอนั่งอยู่กับพื้นมือจับหน้าอก เธอดูทรมานมาก ฉันเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้แล้วอยากจะเป็นลม ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรแต่รู้สึกเหมือนวูบลงไป พอรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาล

“รู้สึกตัวแล้วหรอ”พี่ทีพูดขึ้น

“เรกะ...เรกะล่ะคะ...เธออยู่ไหน...พี่ตอบฉันสิ”ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“ใจเย็นเจฮี...ตอนนี้เรกะอยู่ในห้องข้างๆนี่เดี๋ยวพี่พาไป”ฉันมองนาฬิกาตอนนี้ 6 โมงเช้าแล้วนี่นาฉันสลบไปนานอย่างนี้เลยหรอเนี่ย...ไม่รู้ว่าเรกะจะเป็นไงบ้าง...ขอร้องล่ะอย่าให้เธอเป็นไรมากเลย..

เบลเลลา~เบลเลลา~

“ฮัลโหล”

“เจฮี...เรกะไปไหนทำไม...ไม่อยู่ห้อง”เขาคือสึสึโนะ ซาโตชิ

“เรกะ...อยู่ที่นี่...”

“อยู่ห้องเธอหรอ”

“ไม่...เร...กะ...อยู่...ที่...โรงพยาบาลต่างหากเล่า...TOT”ไม่ไหวแล้วฉันร้องไห้ออกมา...แล้วส่งโทรศัพท์ให้พี่ทีเพื่อให้พี่พูดต่อ

“นายเป็นใคร”

“ผมเป็นแฟนเรกะ”ไปเป็นแฟนกันตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นรู้

 “อือ...”

“เรกะอยู่โรงพยาบาลอะไร”

“KO”

ตื้ด...สายตัดไป

พี่ทีพาฉันไปห้องเรกะ เรกะนอนอยู่บนเตียงพี่คางูระ พาพวกเราออกมาเพื่อบอกอะไรบางอย่าง

“คือเรกะ...เป็นโรคหัวใจโคโรนารีย์ หรือหลอดเลือดหัวใจตีบ”

“จะ...จริงหรือคะ”

“จริงแต่ไม่เป็นไรหรอก...หมอบอกว่าจะผ่าตัดให้แต่ต้องมีคำยินยอมจากผู้ปกครองก่อน ตอนนี้พี่กำลังติดต่อแม่ให้กลับมาก่อนน่ะ จริงๆแล้วก็ไม่เป็นไรมากหรอกหมอบอกว่าเวลาปวดให้กินยาที่จัดให้ แล้วก็จะดีขึ้น”

“งั้นก็กลับบ้านได้เลยใช่ไหมคะ”

“อืม”

ดีจังเลย ที่เรกะไม่เป็นไรมากห่วงแทบตาย อ๊ะ...ซาโตชิมาแล้ว

“พี่คะแฟนเรกะมาแล้ว เราลงไปหาอะไรทานกันดีกว่า”

“เฮ้ย...นี่หรอแฟนไอน้องสุดซ่าส์ของฉัน”พี่คางูระตกใจเมื่อเห็นซาโตชิเดินมา

“ค่ะ”

“จริงอ่ะ”คราวนี้เป็นพี่ทีถาม

“จริงสิคะ….. เลิกถามได้แล้วไปหาอะไรทานดีกว่า”

ระหว่างทางที่เดินไปทั้ง 2 ก็พูดเรื่องซาโตชิไม่หยุด

“โห...น้องแกเล่นของสูงซะแล้ว”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย...นักร้องซุปเปอร์สตาร์แล้วไงคะ”

“อือ...ใช่ชั่งมันปะไร”

“เออ...ใช่ไม่เป็นไรหรอก...บ้านแกก็รวย..ทำไมจะเป็นแฟนกับนักร้องไม่ได้”พี่ทีประชดพี่คางูระ

หลังจากที่ทานอาหารเรียบร้อยแล้ว พี่คางูระก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วบอกว่าจะตามขึ้นไปทีหลัง ฉันจึงเดินต่อไปเรื่องๆ เหมือนร่างไร้วิญญาณ เพราะอะไรน่ะหรอคะ ก็เพราะว่าเมื่อมาคิดดูว่าโรคที่เรกะเป็นคือโรค…หลอดเลือดหัวใจตีบ…ฉันเคยอ่านในหนังสือว่า…โรคนี้มีสิทธิ์ที่จะตายได้ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วง เรกะ เพื่อนรักคนเดียวของฉัน

“โอ๊ย….”ฉันรู้สึกว่าเดินชนใครคนหนึ่งเข้า  เป็นเพราะฉันเหม่อไปหน่อยล่ะมั้ง                                                                                                                                  

“ขอโทษค่ะ/ครับ…”เราพูดขอโทษซึ่งกันและกัน แต่เอ๊ะ…เสียงอย่างนี้มันคุ้นๆแฮะ

ฉันเงยหน้ามองผู้ชายคนที่เดินชนฉัน(ไหนตอนแรกว่าตัวเองเดินชนไง*ผู้แต่ง*) ฉันจำนายคนนี้ได้ดีเลยอ่ะเขา

คือ….คนที่ขับรถเฉี่ยวฉัน..นาย..ปาก...สุนัข(อะไรตั้งฉายาให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ-บลู-)

“นาย…/เธอ…”ฉันเอามือชี้หน้าเขา….เขาก็เอามือชี้หน้าฉันเหมือนกัน

“นายแกล้งเดินชนฉันใช่ไหมฮะ”

“ฉันต่างหากที่ควรจะถามเธอ”

“พี่ที…ไปกันดีกว่าค่ะ…อย่าไปเสียวเวลาคุยกับคนบ้าเลยค่ะ”

ฉันเดินไปที่ลิฟต์ แต่ตานั่นก็ยังตามมา

“นายตามมาทำไม”

“ใครบอกฉันตามเธอ ลิฟต์ที่นี่เป็นของเธอหรือไง”ที่นี่คือโรงพยาบาล KO คุณพ่อฉันเป็นเจ้าของเองแหล่ะ คุณพ่อมาทำธุรกิจที่นี่บ่อยๆ และที่นี่ก็เป็นสาขาของที่เกาหลีค่ะ

“ใช่…ที่นี่ทั้งหมดเป็นของฉัน”ฉันเน้นคำว่า‘เป็นของฉัน’ให้เขาได้ยินชัดๆ

“พูดอย่างกะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลงั้นแหละ”

“ก็ใช่น่ะสิ…พ่อฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ พ่อของฉันชื่อ..       ยูฮอกจิน…เจ้าของโรงพยาบาลนี้ไงล่ะ”

“ไม่จริงอ่ะ”แล้วก็มีพยาบาลกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทางพวกเรา

“ใช่..จริงๆด้วยอ่ะ”สงสัยจำอีตานั่นได้มั้ง

“คุณหนูลูกท่านประธานยูจริงๆด้วย”เอ๊ะ..จำฉันได้หรอ

มีพยาบาลมีอายุคนหนึ่งเดินมาหาฉัน

“คุณหนูจำป้าได้ไหมคะ…ป้าทานาเอะไงคะจำได้ไหมเอ่ย…”

“ค่ะ…หนูจำได้ ป้าทานาเอะที่เล่นกับหนูตอนที่หนูไม่สบายใช่ไหมคะ”

“จ๊ะ…ป้าไปก่อนนะ…ต้องไปเข้าเวร”

“ค่ะ..บายค่ะ…”

“เห็นไหมล่ะ…ว่าฉันเป็นลูกเจ้าของที่นี่จริงๆ”

“เออ….”เขาอ้ำๆอึ้งๆ พูดไม่ออก

“ไปค่ะพี่ที…เดี๋ยวเรกะรอนาน”

“ครับ..น้องเจน”เนื่องจากฉันรีบเลยไม่ได้ใส่ใจกบสรรพนามที่พี่ทีเรียกฉัน

แล้วฉันก็ขึ้นไปหาเรกะแต่เห็นซาโตชิกอดกับเรกะอยู่ เลยไม่อยากเข้าไปกวน ฉันคิดว่าซาโตชิเองก็คงกังวนแบบฉันแน่ๆ

“พี่ทีคะ…ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“พี่ไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ…ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพักน่ะ”

“งั้น…ก็ได้ครับ”

แล้วฉันก็นั่งรถไฟไปที่บ้านของคุณพ่อที่เมืองโยโกฮามา แต่บ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เลยค่ะ มีเพียงคนเฝ้าบ้าน และก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร เพราะว่า

บ้านหลังนี้เป็นบ้านลับ….หรือบ้านพักตากอากาศดีๆนี่แหละค่ะ แต่ฉันไม่ได้มานานมากๆแล้ว จำทางไม่ค่อยได้เลยอ่ะ(ไม่ค่อยหรอกแต่มากเลยล่ะ)มีแต่ที่อยู่ ที่ฉันไปไม่ถูกจากจดหมายที่คุณพ่อเขียนจากที่นี่เมื่อ 3ปีก่อน ตอนที่ท่านมาพักที่นี่แล้วเขียนจดหมายถึงฉันเท่านั้นแหล่ะ

ฉันตัดสินใจจะไปถามชาวบ้านแถวนั้น แต่แล้วจู่ๆก็มีคนมาจับไหล่ฉัน

“สวัสดีครับ…คุณหนูเจน”

“มิสึรุ…”มิสึรุคือเพื่อนสมัยเด็กของฉันเรารู้จักกันเพราะว่าคุณพ่อของมิสึรุเป็นผู้จัดการของโรงพยาบาลสาขาที่ญี่ปุ่นค่ะ

“เจน…มาทำอะไรที่นี่หรอ”

“คือ…เดี๋ยวค่อยเล่า…พาฉันไปที่บ้านก่อนดิ”

“ขอรับ..คุณหนู”

แล้วมิสึรุก็ให้ฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์มาที่บ้าน บ้านหลังนี้อยู่ติดทะเล แล้วก็สงบมากเลยค่ะ เวลามาที่นี่ฉันมักจะรู้สึกสบายใจทุกครั้ง

“เจน…เล่าได้ยัง”

“อืม”ฉันก็เล่าเรื่องเรกะที่ทำให้ฉันไม่สบายใจให้มิสึรุฟังทั้งหมด

“อือ…เจฮีโรคนี้น่ะ..ถ้าผ่าตัดมันสำเร็จก็มีสิทธิ์หายสูงนะ”

“อือ…แต่ตอนนี้พ่อแม่ของเรกะไม่อยู่…ต้องรอให้กลับมาก่อนถึงจะอนุญาตให้ผ่าตัดได้”

“เรื่องแค่นี้น่ะง่ายๆ ไม่ต้องรอให้กลับมาก็ผ่าตัดได้ มันจะได้ไม่เรื้อรัง เธอไม่รู้หรอกว่าฉันน่ะ อยู่แผนกนี้”

“จริงหรอ…”

“อือ…ให้เรกะจังมาคนไข้ของฉันก็ได้”

“ฉันต้องถามพี่ชาย ของเรกะก่อนนะ”

“คืนนี้จะนอนนี่รึเปล่า คือฉันให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ทุกอาทิตย์”

“ก็ดี..ขอบคุณนะ”

“เออ…เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นไปดินเนอร์กับฉันแทนได้ไหม”

“แน่อยู่แล้วย่ะ”

“ดี…เดี๋ยวไปซื้อเสื้อผ้ากับฉันนะ…เธอไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาไม่ใช่หรอ”

“นี่..ถามจริงนายอายุเท่าไหร่ มีใบอานุญาตหรอเป็นหมอด้วยหรอ”

“เออ…ที่พูดว่าให้ย้ายมาเป็นคนไข้ของฉันน่ะ..ฉันหมายถึงคนไข้ของพ่อฉันต่างหากเล่า”

“กะแล้วฉันก็งงๆว่านายเป็นหมอได้ไง”

“นี่เธอมาเรียนต่อที่นี่ไม่คิดจะบอกเพื่อนคนนี้สักคำเลยนะ”

“โหย…อย่างอนสิ”

“อือ…ยกให้..แต่เธอต้องบอกก่อนว่าเธออยู่โรงเรียนอะไร”

“โรงเรียนเอกชนโจนัน พอใจรึยัง”

“เออ…”

แล้วพอเราซื้อของเสร็จฉันก็กลับไปเปลี่ยนชุด แล้วมิสึรุก็ขับรถมารับไปดินเนอร์ เรามาที่ร้าน***อย่ารู้เลยค่ะเดี๋ยวเพื่อนๆไปกันเยอะแล้วคุณป้าเจ้าของร้านจะขายไม่ทัน(ความจริงแล้วนึกชื่อร้านไม่ออกต่างหากเล่า)

เมื่อเราไปถึงร้านก็นั่งโต๊ะที่อยู่มุมของร้าน ซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัวมากๆเลยค่ะ และเราก็คุยย้อนอดีตไปตอนเด็กๆ

จนทานเสร็จมิสึรุก็ไปส่งที่บ้าน(ขี้เกียจเขียนอ่ะ)

“พรุ่งนี้ฉันจะพาไปส่งที่โตเกียวแล้วกัน”

“จ๊ะ…บาย”

“อือ..บาย”

เมื่อฉันเดินเข้ามาในบ้านก็อาบน้ำเตรียมนอน

เบลเลลา~ เบลเลลา~<<<<<<

“สวัสดีค่ะ…”

“เจฮีอยู่ไหน”

“อยู่บ้านที่โยโกฮามา”

“หรอแล้วพรุ่งนี้จะกลับมารึเปล่า”

“กลับสิ”

“อือพรุ่งนี้…พรุ่งนี้มีเข้าชมรม…คงรู้นะว่าต้องเข้าชมรมอะไร”

“จ๊ะ…ฉันต้องเข้าชมรมการแสดงอยู่แล้ว”

“เฮ้ย…”

“เออ..รู้แล้วฉันต้องเข้าชมรมคนโกะของพี่เธออยู่แล้ว”

“ดีมาก”

“งั้นแค่นี้นะ”

“บาย”

“บาย”