รักสุดฮิตของหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 บทเพลงจากคนรักเก่า

  

“แม่ว่าไงนะ จะให้หนูไปเรียนที่ญี่ปุ่นหรอคะ OoO “ฉันอึ้งมาก เพราะอยู่ดีๆ แม่ก็มาพูดเรื่องไปเรียนญี่ปุ่น ก็เมื่อก่อนฉันเคยขอ แต่แม่ก็ไม่ให้ไปเด็ดขาด มันแปลกไหมล่ะคะ

“ก็แม่ว่าถ้าลูกอยู่ที่นี่ต่อไปผลการเรียนคงออกมาแย่แน่ๆ“

อ๋อ....ฉันเข้าใจแล้วเพราะเรื่องแจอินนั่นเอง สงสัยคงเป็นเพราะน้องตัวแสบไปเล่าให้แม่ฟังแน่เลย

“แต่แม่คะหนูไม่ได้เสียใจเรื่องนั้นแล้วนะ“

“ถึงจะเป็นอย่างที่ลูกพูดก็เถอะแม่ก็ตัดสินใจไปแล้ว ตอนนี้ลูกไปลาเพื่อน แล้วก็เตรียมกระเป๋าดีกว่า เพราะอีก 2 วัน ลูกต้องขึ้นเครื่อง “

“อะไรนะคะ อีก 2 วัน OoO “ฉันอึ้งมากเลย แสดงว่าแม่ต้องเตรียมการไว้นานแล้วแน่ๆ แล้วยิ่งรู้ว่าแม่เป็นพวกพูดแล้วไม่คืนคำ ตอนนี้ที่ฉันทำได้คือ ไปลาเพื่อนๆ เท่านั้น

ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วเดินออกจากบ้านไป ฉันตั้งใจจะไปหาฮิราชิ  เรกะ  เพื่อนสนิทชาวญี่ปุ่นของฉัน

ติ๊ง  ต่อง  ติ๊ง  ต่อง  ติ๊ง  ต่อง 

แอ๊ด

“อ้าว เจฮีเองหรอ นึกว่าใคร “

“อืม เรกะฉันมีเรื่องอยากพูดกับเธอหน่อยน่ะ “

 แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่แม่จะให้ฉันไปอยู่ญี่ปุ่นให้เรกะฟัง

“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  จริงหรอ  ฮ่า  ฮ่า  บังเอิญจัง “ ยัยนี่หัวเราะอะไรนะ แต่เดี๋ยวยัยนี่บอกว่าบังเอิญ ? หมายความว่ายังไง

“เดี๋ยว เมื่อกี้เธอบอกว่าบังเอิญ หมายความว่ายังไง”

“ก็อีก 2 วันนี้ ฉันก็จะกลับญี่ปุ่นเหมือนกัน >_<”

“จริงหรอ”บังเอิญ...บังเอิญมาก แต่ก็เป็นการบังเอิญที่ดีมากสำหรับฉัน

“แต่ก็ไม่ถือว่าบังเอิญเท่าไรนะ”เรกะพูดพลางใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือลูบคางทำท่าใช้ความคิด

“หมายความว่าไงเรกะ”เจฮีถามขึ้นด้วยความงงกับความคิดของเพื่อนสาว

“ก็เธอลองคิดดูนะ...แม่เธอกับแม่ฉันเป็นเพื่อนกัน แล้วนี่แม่ก็บังคับให้ฉันกลับญี่ปุ่นแถมต้องไปวันเดียวกับเธออีก”เรกะอธิบายให้เจฮีเข้าใจถึงความคิดของตนเอง

“จริงด้วย...แต่ช่างเหอะ อย่างน้อยท่านก็ทำให้เราไม่ต้องแยกกัน”เจฮีพูดพร้อมกับยิ้มให้เรกะ ซึ่งเรกะก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน

“นี่...เจฮีเราไปเที่ยวฉลองที่จะได้ไปญี่ปุ่นกันดีกว่า”เรกะพูดแล้วเดินเข้าไปเอากระเป๋าเงินในบ้านก่อนที่จะวิ่งออกมาอย่างร่าเริง

...................................HOTMAN’S LOVE……………………..

                วันนี้ฉันเดินซื้อของกับเรกะจนเย็น เรากำลังจะไปฉลองกันที่     คาราโอเกะกับเพื่อนๆอีกประมาณ 6-7 คน เมื่อมาถึงยัยเรกะก็ยิ้มแห้งๆให้ฉัน ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“นี่...เจฮี รอเดี๋ยวนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน “

เมื่อเรกะเดินไปพ้นสายตาของฉัน ฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนจับข้อมือของฉันเอาไว้จับมือ เมื่อหันกับไปฉันก็พบว่าคนที่จับมือของฉันคือ...ลีแจอิน 

“ปล่อยแจอิน.... ฉันบอกให้ปล่อย “ยิ่งฉันสะบัดมือแรงขึ้น เขาก็ยิ่งที่จะจับข้อมือฉันแน่นขึ้น แล้วเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอด และยิ่งกระชับให้แน่นขึ้นเมื่อฉันพยายามจะดิ้นหนี ตอนนี้เหมือนเขาจะไม่สนใจฉันซึ่งกำลังดิ้นแล้ว เขาเริ่มร้องเพลงเพลงหนึ่ง ซึ่งฉันคิดว่าเขาน่าจะร้องให้ฉันนะ

“เสียงที่เคยพร่ำบอกทุกครั้ง ทุกครั้งที่ฉันบอกเธอ ฉันบอกเสมอ ว่าเธอไม่ต้องมีใจ แต่ขอแค่เพียงวันนี้ อยากให้กอดฉันเอาไว้ กอดด้วยหัวใจที่เคยบอกว่ารักกัน”

แล้วแจอินก็ปล่อยฉันแล้วพูดอีก 1 ประโยค ก่อนที่จะเดินจากไปว่า........

“จำไว้นะเจฮี ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ฉันก็จะรักเธอ และจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอ แม้กระทั่ง....ชีวิตของฉัน “   เขาพูดแล้วเดินจากไป 

หลังแจอินเดินจากไปฉันรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว มีน้ำเค็มไหลเข้าปากฉัน ก่อนสติทั้งหมดจะดับวูบลง เมื่อฉันฟื้นขึ้นมาก็เห็นเรกะนั่งอยู่ข้างๆเตียง 

“เจฮีเป็นอะไรมากไหม อยู่ๆก็เป็นลมไปใจหายหมด “เรกะพูดด้วยความห่วงใย 

“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง   แต่ว่า......ที่นี่ที่ไหนหรอ “ฉันมองไปรอบๆห้อง เอ๊ะ...นี่ห้องฉันเองนี่นา

“ดู......ยังจะถามอีก นี่ก็ห้องเธอไง “ยัยนี่ชอบทำหน้าโหดเรื่อยเลย ---_----

“ขอโทษจ๊ะ ว่าแต่ว่าฉันกลับมาได้ไง “ฉันน่ะสงสัยมาก เพราะฉันจำได้ว่าพอแจอินเดินจากไป ฉันก็เป็นลมไปทันที

“เออ...ใช่เธอควรจะไปขอบคุณ.............”เธอยังพูดไม่ทันจบก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

“เออ......พี่คะ .....” เฮมีนั่นเอง

“ทำไม ...”

“ฉันขอพาตัวพี่เรกะ ไปทานข้าวก่อนนะคะ แล้วพี่ก็พักผ่อนล่ะ เฮ้อ…… อย่าทำให้เป็นห่วงจนวินาทีสุดท้ายที่อยู่เกาหลีสิคะ “

“ย่ะ …ว่าแต่เธอเป็นแม่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ -_- “ก็ยัยนี่ชอบทำตัวเหมือนแม่ฉันเข้าไปทุกวัน 

“นี่...อย่าเพิ่งทะเลาะกันได้ไหม -_- ฉันน่ะหิวจะตายอยู่แล้วนะ เธอก็รู้ว่าเวลาที่ฉันโมโหหิวจะเป็นยังไง” อึ๋ย...แค่พูดก็สยองแล้ว ยัยเรกะเวลาโมโหหิวแล้วน่ากลัวชะมัด ยิ่งพูดก็ยิ่งขนลุก ฮู่…….

“เออ….จะ...ปะ...ไป...หนะ...ไหน...ก็ไป...ล่ะ...เลย”

(เออ…จะไปไหนก็ไปเลย)

แล้ว 2 คนนั้นก็เดินออกไป แต่ฉันเหมือนได้ยินว่า 2 คนนั้น ทะเลาะกันเลย เอ๊ะ…..นี่ฉันเพี้ยนขนาดหูแว่วเลยหรือเนี่ย

หาว…….. ง่วงจังนอนดีกว่า พรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแล้วสินะ

เมื่อหลับตาลงใบหน้าที่ขมขื่นของแจอินก็ลองเข้ามาในหัวพร้อมกับเพลง ‘เธอคือลมหายใจของฉัน (YOU ARE MY BREATH)’ ของ สึสึโนะ ซาโตชิ ที่แจอินร้องในตอนนั้น มันทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้จะหลับฉันก็ยังไม่สามารถลืมนายได้แม้แต่วินาทีเดียวเลย แจอินฉันจะทำยังไง นายช่วยทำให้ฉันลืมนายเถอะนะ ได้โปรด...ลบนายออกจากหัวใจฉันทีเถอะ TToTT