คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 อย่าบอกว่าไม่มีใคร
/>
อย่าบอกว่าไม่มีใคร
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ฉันนอนอยู่บนเตียงของฉันเอง เตียงสีฟ้าออกเขียว สีน้ำทะเลที่ฉันชอบ
ฉันมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะหันไปเจอของเก่าๆพวกนั้นอีก ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“น้ำ ตื่นแล้วหรอ แกเป็นไรไปรู้ไหมทุกคนเป็นห่วงแกมาก”
ยัยนิ้งน้องสาวฉันเอง
“ทุกคนเป็นห่วงหรอ ใครบ้างละ” ฉันถาม
“ก็เยอะแยะจะตายไป ฉัน ไอ้บุ้ง พี่กั้ง และก็..พ่อแม่อีกไง”
“มีแค่นั้นนะหรอ” ฉันถามอย่างเผลอตัว ก็ในใจมันคิดถึงแต่เขาอยู่ไม่หาย
“อื้อ มีอีกมั้ง แต่ก็ไม่รู้อ่ะ”
“แล้ว...พ่อแม่รู้ได้ไง”
“ก็ไอ้บุ้งมันโทรไปบอกฉันให้กลับมาเพราะแกไม่สบาย ทีแรกแม่จะตามมาแล้วละ แต่แม่ติดงาน”
“อืม ไม่ต้องมาหรอก ฉันไม่ได้เป็นไรอยู่แล้ว”
“หึ ไม่เป็นไรของแก แกหลับไปตั้ง 1วัน 4ชั่วโมงแล้วนะเว้ย”
มิน่าล่ะรู้สึกเมื่อยเป็นบ้า จะเป็นอัมพาตไหมเนี่ยแล้ว ชาไปหมดทั้งตัว ทั้งหัวใจ
“ตื่นแล้วหรอน้ำ เดี๋ยวเราไปยกข้าวมาให้กินนะ”
บุ้งเปิดเข้ามาในห้อง ทำหน้าดีใจไรสักอย่าง พร้อมกับเดินไปเอาข้าวอาหารมาให้ฉันทันที
“กินซะ ฉันกับยัยนิ้งช่วยกันทำเลยนะ”
ฉันจ้องอาหารอยู่นาน เฮ้อ จากินได้หรอเนี้ย ปกติ ฉันเป็นคนทำให้พวกนี้กินนี่นา
“เห้ย ทำไมต้องทำหน้าคิดหนักขนาดนั้นด้วยวะ นังน้ำ” นิ้งพูดขึ้นหลังจ้องหน้าฉันอยู่นาน
“เธอไม่หิวหรอ หลับไปตั้งนานอ่า” บุ้งพูดบ้าง
“เออ . หิวดิ ” แล้วฉันก็ตักอาหารจะเข้าปาก ยัยนิ้งก็พูดขัดขึ้น
“เดี๋ยว หยุดก่อน”
“อะไรอีกล่ะ” ฉันกับบุ้งพูดพร้อมกันจ้องหน้านิ้ง
“ก่อนกินตั้งพูดว่าไงล่ะ”
“อ่า...จากินละน้า ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ”
เฮ้อ ฉันเองแหละเป็นคนบอกให้คนที่กินอาหารของฉันพูดอย่างนี้ทุกครั้งก่อนกิน
ฉันเริ่มเอาอาหารเข้าปากพร้อมกับ 2 คนนั้นที่นั่งลุ้นอยู่
“เป็นไงๆ อร่อยไหม”
แหวะ ไม่อร่อยเลยจิ๊งๆ ไม่รู้ว่าทำไมมันจืดอย่างนี้เนี่ยฟ่ะ ผัดผักรวมหรือ ผักสดใส่จานเนี่ย แต่ฉันก็ต้องตอบไปอย่างรักษาน้ำใจ
“อืม ก็พอกินได้นะ”
“งั้นก็ดีแล้วละกินให้หมดๆเลยนะ”นิ้งพูด
“ฉันอิ่มแล้วละ”
ทั้ง 2 คนนั้นงงไปเลย
“อ้าว แสดงว่าไม่อร่อยชัวร์ๆ อย่างนี้อ่า เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวมันไก่ที่น้ำชอบมาให้นะ” บุ้งพูด
ฉันทำท่าจะปฏิเสธ แต่มันก็วิ่งออกไปทันที จะรีบทำไมหนักหนานะ แล้วฉันก็นอนลงที่เดิมหันหน้าไปทางหน้าต่าง โดยไม่สนใจว่ามีนิ้งนั่งอยู่ข้างๆ ทุกอย่างเงียบมาก ฉันไม่พูดอะไร ยัยนิ้งก็เช่นกัน ฉันนิ่งมองดูสายฝนที่กำลังโปรยปรายข้างนอกหน้าต่าง
ผ่านไปแล้ว 2 อาทิตย์ ฉันก็ยังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนเท่านั้น โดยมีนิ้งอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดเวลา ยัยนั้นใช้เวลาอยู่หน้าคอมเล่นเกมส์ เล่นเน็ท โดยปกติเราจะแย้งกันเล่นหัวแทบจะแตกแต่เดี๋ยวนี้ฉันไม่คิดจะแย้งกับมันอีกแล้ว เราไม่ได้อยู่กัน 2 คนเท่านั้นยังมีบุ้งคอยส่งข้าวส่งน้ำมาให้กินทุกวัน แต่วันนี้มันเอาข้าวมาส่งแล้วบอกว่า
“วันพรุ่งนี้จะมาใหม่นะ นิ้ง น้ำ วันนี้เราไปซ้อมบาสอ่า กลับดึกแน่เลย”
วันนี้ฉันจึงต้องอยู่กับยัยนิ้ง 2 คน
ยัยนิ้งหัวเราะเสียงดังขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่หน้าคอม
“ฮ่าๆๆๆ น้ำมาดูนี่ดิ hi5ของไอ้ยิ้มหวาน รูปห้องเราครั้งสุดท้ายที่ถ่ายวันปัจฉิมอ่า แต่ละคนทำหน้าฮาดีมากๆเลยละ 555+”
“ดูแกกับข้าดิ ทำหน้าได้ตลกโคตรๆเลย”
ฉันไม่ได้มีปฏิกิริยากับเรื่องที่ยัยนิ้งพูดเลย ยัยนั้นก็ได้แต่พูดอย่างนี้กับฉันทุกวันเลย แล้วมันก็เงียบไปเอง สักพักมันก็เดินมานั่งข้างฉัน
“น้ำ ฉันเสียใจนะ”
เสียงนิ้งน้องสาวฝาแฝดของฉันพูดขึ้น ทำให้ฉันเหมือนถูกไฟช็อตที่ขั้วหัวใจ
“ฉันไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลยนะ”
“ทำยังไงแกถึงจะหายดีนะ”
“ฉันรู้ว่าแกเสียใจมาก แกระบายให้ฉันฟังได้นะ”
“ถ้าแกไม่สบายใจ เราหาไรหนุกๆทำกันก็ได้ เราออกไปเที่ยวกันก็ได้นะ”
ฉันยังเงียบและไม่พูดกับมัน แล้วมันก็ร้องไห้โฮ ออกมา
“แกรู้ไหมแกเป็นแบบเนี้ย ฉันไม่สบายใจเลย ฮือๆ”
“แกเป็นคนเข้มแข็งไม่ใช่หรอ เรื่องแค่นี้แกจะเป็นจะตายได้ยังไง”
“แกทำให้ฉันเหงา และเสียใจมากเลยนะ”
“ฉันรักแกนะ”
แล้วมันก็โผกอดฉันร้องไห้ไม่หยุด แทนที่ฉันจะร้องไห้แต่มันกลับร้องไห้แทน
“ขอโทษนะ”ฉันพูดกับมัน
แล้วนิ้งก็พูดต่อ
“ฉันรู้ว่าแกรู้สึกยังไง ฉันเข้าใจแกทุกอย่าง และฉันแครแกมากด้วยนะ”
“แกเลิกทำแบบนี้ได้ไหม แกกลับมาเป็นคนเดิมนะ มีคนดีๆอีกเยอะที่แกควรจะรัก อย่าทำร้ายตัวเองอย่างงี้อีกเลย”
“ถึงวันนี้แกจะไม่มีไอ้บอส แต่แกก็มีฉัน มีเพื่อนคนอื่นๆ มีพ่อมีแม่”
อย่าบอกว่าไม่มีใคร
เช็ดน้ำตาเธอก่อนแล้วค่อยมองดูใหม่
ที่บอกไม่เหลือใครเลย ไม่มีสักคนต้องการ
เสียแค่คนคนหนึ่งคนที่ทำร้ายกัน
คนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยแคร์อะไรเธอเลย
แต่มีคนอีกคนอยู่ในชีวิตเธอ
เสียเขาไปคนหนึ่ง เห็นมีใครรออยู่
ถ้าเธอลองเช็ดน้ำตาแล้วลองมองดูรอบกาย
ฉันก็เป็นคนหนึ่งในผู้คนมากมายที่ยังรักเธอ
และมองเธอเป็นคนสำคัญไม่อยากให้เธอลืมเลือน
อย่าบอกว่าไม่มีใคร
เมื่อยังมีฉันที่เหลืออยู่ ยังมีคนที่เฝ้าคอยดู
รอดูให้เธอหยัดยืนลุกขึ้นมา
ยังไงก็ยังมีฉันหนึ่งคน
ฉันเข้าใจเธออยู่รู้ในความลำบาก
กับการเดินข้ามไปมาพ้นวันเวลานี้ไป
ขอให้จำไว้อย่างอยากให้เธอมั่นใจ
ในความมืดมนเธอยังมีคนอยู่รอบกาย
ผู้คนที่รักและรอเธอเป็นคนเดิม
อย่าบอกว่าไม่มีใครเมื่อคนที่รักเธอจริงนั้นรออยู่
ยังมีคนที่เฝ้าคอยดู แค่เพียงให้เธอได้ลองเช็ดน้ำตา
ลองดูให้ดีอีกครั้งเถอะเธอ
ฉันกำลังคิดหนักว่าฉันจะทำยังไง ฉันจะทำใจได้จริงๆนะหรอ เพราะอดีตของเรานั้นมันตราตรึงอยู่ในหัวใจ ฉันเพิ่งรู้ว่าความรักช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ความคิดเห็น