คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ไม่อยากจะหายใจ
ไม่อยากจะหายใจ
สายตาของฉันมองดูแล้วว่างเปล่า เหม่อลอย ไร้ซึ้งอารมณ์ใดๆ เหมือนมีความโศกเศร้านับร้อย พันซ่อนอยู่ในนั้น
ฉันนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำมาแล้วไม่รู้กี่ชั่วโมง หัวสมองวนเวียนแต่เรื่องของเขา เขาคนนั้น คนที่ทิ้งฉันไป ไกลแสนไกล คนคุ้นเคยที่วันนี้ไม่มีแม้แต่เงาของเขา ไม่มีแม้แต่เสียง ไม่มีแม้แต่ข้อความใดๆที่ส่งถึง ฉันนั่งคิดวกวนอย่างคนไร้สติ ความรู้สึกที่มี คือ รักเขา รักเขามากๆ เสียใจมากๆ นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย
♫...คนที่ไม่เคยเจอในความฝัน แต่ในชีวิตจริงแค่เดินด้วยกัน แค่นั้นก็อุ่นใจ ไม่เคยคิดรักเธอ อาจเป็นเพราะฉันนั้นใช้หัวใจตอบเหตุผลที่ไม่มีใครค้นเจอ.... ♪
เสียงเพลงที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังมาจากห้องนอนเป็นเสียงโทรศัพท์ของฉันเอง มันดังมานานมากเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องน้ำ ในอ่างน้ำที่เดิม
บ้านของฉันไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น พ่อกับแม่อยู่ต่างจังหวัด ฉันอยู่ที่นี่กับน้องสาวของฉัน แต่น้องสาวของฉันกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว นี่เป็นช่วงปิดเทอมครั้งแรกที่ฉันไม่กลับไปพร้อมน้องก็เพราะมีเรื่องต้องเคลียร์นิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันเคลียร์ไปเรียบร้อยแล้ว แต่กลับไม่มีแรงไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันร้องไห้จนน้ำตาแทบจะเป็นเลือด แล้วก็พูดอะไรซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนบ้าไม่มีผิด..
“ฉันบ้าไปแล้วใช่ไหม” ฉันโวยวายไม่ได้ศัพท์ ฉันแทบไม่ไม่รู้ตัวว่าขนาดนี้ฉันเป็นอะไร ฉันไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้ฉันตัวเย็น ซีดไปหมด
เสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้น 2 ครั้ง ต่อจากนั้นก็ดังถี่แบบกดมั่วไปหมด ฉันได้ยินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้แต่เสียงเพลงจากโทรศัพท์ฉันก็แทบไม่ได้ยินมันเลย ฉันกำลังเพ้อกับความคิดที่สับสนอยู่ ฉันได้สติกลับมาอีกครั้งเมื่อ มีคนทุบประตูห้องน้ำฉัน ฉันตกใจและหันขวับไปทางประตูทันที
“ น้ำ น้ำ เปิดประตูนะ เธอได้ยินฉันไหม ทำไรอยู่นะ”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่คุ้นเคยนัก แต่ไม่ใช่เสียงของบอสอย่างแน่นอน ฉันจำเสียงบอสได้
“น้ำทำไมไม่ตอบฉันละ ฉันพังเข้าไปนะ”
เสียงของบุ้งนั้นเอง
พังไม่ได้นะ ดูสภาพฉันซิไม่ได้ใส่เลยสักชิ้น
“ฉันจะนับถึง 3 นะ 1 2..”
“บุ้ง ฉันกำลังจะออกไป” ฉันรีบขานตอบทันทีเมื่อบุ้งเพื่อนชายคนเดียวของฉันเริ่มนับจังหวะที่จะพังประตู
“น้ำ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาตะโกนเข้ามา
ฉันลุกขึ้นจากอ่างในสภาพที่ชาไปทั้งตัว ดึงผ้าขนหนูมาคลุมแล้วก็เดินไปเปิดประตู เปิดประตูเจอหน้า บุ้ง ยืนอยู่หน้าห้องน้ำทำท่าทางตกใจ
“น้ำ เธอเป็นไรมากป่าวเนี่ย เธอเข้าไปนานเท่าไหร่แล้วละ ฉันเป็นห่วงเธฮมากเลยนะ ฉันโทรหาเธอแต่เมื่อวานแล้วนะ เธอไม่คิดจะรับโทรศัพท์หน่อยหรอ”
บุ้งรัวคำถามใส่ฉัน ฉันแทบไม่ได้ใส่ใจที่เขาพูด
“ออกไปก่อน ฉันจะใส่เสื้อผ้า”
บุ้งทำท่างงมากที่ฉันไม่ตอบเขาแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“เปลี่ยนผ้าเสร็จแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยนะ” บุ้งพูดก่อนจะปิดประตูห้องให้ฉัน
ฉันนั่งลงที่เตียงแล้วหยิบมือถือขึ้นมา 219 สายที่ไม่ได้รับ ทั้งหมดเป็นชื่อของบุ้ง ไม่มีคนอื่นเลย ฉันวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วมองไปรอบๆห้อง รูปหลายใบที่ติดไว้ที่ผนังห้อง รูปบอสกับฉัน สถานที่ที่เราไปเที่ยวด้วยกัน และของอีกหลายชิ้นที่วางบนชั้นวางของที่ฉันจัดไว้สำหรับวางของที่บอสซื้อให้เท่านั้น ดอกกุหลาบหลายดอกที่แห้งเหี่ยว ตุ๊กตาหลายๆตัว กล่องดนตรี กล่องสร้อย กรอบรูป นาฬิกา สายรองเท้า ปิ๊กกีต้าร์หลายอัน กีตาร์โปร่งของบอส พวงกุญแจ สมุดบันทึก ภาพวาด ของทุกอย่างเต็มไปด้วยภาพความทรงจำของฉันและเขา
น้ำตาค่อยซึมออกมาอีกครั้ง ตาฉันพร่าไปทั้งหมด แล้วก็วูบไป...
นับตั้งแต่วันที่เธอได้จากไป
ชีวิตไม่เหลือใคร...
ไม่พบเจอผู้คน ไม่รับรู้สิ่งใด
ฉันไร้ความหมาย...
ใจ...เจ็บจนอยากหนี
จากความจริง ที่ไม่มีเธอแล้ว...
ไม่อยากจะหายใจ อีกแล้ว...
เวลาจากนี้ ไม่มีความหมาย
เมื่อไม่เหลือใครอีกแล้ว...
หมดแล้ว....ตั้งแต่วันที่เธอต้องจากไป...
ภาพเธอสับสน วกวนในจิตใจ..
ไขว่คว้าซักเท่าไร พบเพียงว่างเปล่า..
…
ความคิดเห็น