เสียงกระซิบ...ที่ดังริบหรี่

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 เสียใจ

            ทางด้านเรียวก็กลับมาถึงญี่ปุ่น ก็โดนซาโตว่าเป็นการใหญ่ โดยมีแม่เลี้ยงที่เป็นคนไทยเหมือนกับชลธิวานั่งฟังอยู่กับลูกชายอีกคนหนึ่ง “อะไรกันฉันวานแค่นี้แกยังทำพลาดอีกหรอ ใช้ได้ที่ไหนกัน รู้ไหมฉันเสียเงินไปเท่าไหล่”ซาโตว่า

            “ใจเย็นๆก่อนซิคะ ลูกก็คงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ”แม่เลี้ยงเรียวพูดขึ้นในที่สุดแกลงเป็นปลอบใจเรียว

            “ไม่ได้ตั้งใจหรอนาริ”ซาโต้ทวนคำหันมามองนาริแม่เลี้ยงของเรียว “แต่มันดันทิ้งลูกค้าแล้วก็หายไปนี่นะ รู้งี้ผมให้คิวโดไปดีกว่าไหม”ซาโตพูดหันไปมองลูกชายคนเล็กและก็หันมามองเรียว

            เรียวถึงกับยืนซึม “ผมขอโทษครับ”เรียวขอโทษ

            “มาขอโทษตอนนี้มันได้อะไรขึ้นมา”ซาโต้ตะหวาดเรียว “มันเสียหายเป็นร้อยล้านแกจะชดใช้ได้ให้ฉันไหม”ซาโต้ว่าเรียวอีก “แกนี่มันสู้น้องไม่ได้เลยนะ ดีเท่าน้องไม่ได้ซักอย่างเดียวเลย ฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลย ตอนนี้แกไปให้พ้นๆหน้าฉันเลย ไป!”ซาโต้ไล่เรียว

            เรียวเดินขึ้นไปข้างบน ส่วนทางแม่เลี้ยงเรียวยิ้มกับลูกชายตนเองด้วยความสะใจ พอซาโต้หันมาก็ทำหน้าเหมือนเดิม

            เรียวขึ้นมาถึงห้องก็นั่งลงบนปลายเตียง โดยมีเสียงของซาโต้เปลียบเทียบเขากับน้องชายเข้าดังอยู่ในหัว เรียวใช้มือสองข้างกุ้มหัวไว้ “ในเมื่อผมไม่มีอะไรดีเลยงั้นผมก็ขอไปจากที่นี้ ผมจะไม่อยู่ให้พ่อลำบากใจอีกแล้ว”เรียวพูดลุคขึ้นเดินไปทางลิ้นชักโต๊ะ เลี้อนลิ้นชักออกมา หยิบรูปชลธิวาขึ้นมา แม่ครับผมจะไปหาแม่ แม่อยู่ที่ไหนกันครับ”เรียวพูดกับรูปแม่ของตนเองพร้อมกับกอดรูปแม่ของเขาไว้ที่หน้าอก

            ซักพักนึ่งแม่เลี้ยงเรียวก็ขึ้นมาพร้อมกับลูกชายของเขา “เป็นยังไงบ้างละแก เสนอตัวไปทำงาน แต่ดันทำไม่สำเร็จ”นาริพูดสมน้ำหน้าเรียว

            “ที่หลังรู้ว่าทำไม่ได้ก็อย่าเสนอหน้าไปก็แล้วกัน ไอ้ขี้แพ้”คิวโดพูดบ้าง

            ทางเรียวทนไม่ไหวก็ลุกขึ้นมามองหน้าคิวโดด้วยสายตาโกธร ทำให้คิวโดถึงกับถอย

หลังไปสองก้าว

            “นี่แกจะทำอะไรลูกฉันหึ”นาริเห็นท่าไม่ดีรีบมายืนขวางระหว่างลูกชายของเธอกับเรียว

            “ผมไม่ได้จะทำอะไรหรอกครับ”เรียวตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ “ผมมันก็ตัวคนเดียวอยู่แล้ว จะไปสู้คนอย่างคุณแม่กับน้องชายได้ยังไงกันละครับ”เรียวพูดจบก็โดนซาริตบหน้าเข้าอย่างจังๆ

            “สามหาว”นาริพูด “รู้ไว้ด้วยนะบ้านนี้ไม่มีใครต้อนรับแกหรอก เชื่อฉันไหมถ้าตอนนี้แกหายไปซักคน พ่อแกเขาก็ยังไม่ไปตามหาแกเลย”นาริพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง “ไปกันเถอะลูก”นาริพูดจับหัวคิวโดแล้วก็ออกจากห้องเรียวไป

            ทางด้านเรียวอยู่ในห้องรู้สึกโกธรและเสียงใจเป็นอย่างมาก “โธ่เว้ย”เรียวตะโกน แตะโต๊ะทำงานของตนเองจนของที่วางไว้หล่นมากองกับพื้น

            หลังจากทุกคนนอนกันหมดแล้วเรียวก็ได้เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไป จากนั้นพอเช้าเรียวก็ได้ไปถอนเงินที่ฝากไว้ในธนาคารของเขาออกมาจนหมด เพราะเป็นเงินที่เขาเก็บเอาไว้เอง

            ทางด้านบ้านเรียวซาโต้ก็ตื่นขึ้นมา ซาโต้รู้สึกผิดที่ว่าเรียวแรงจะไปพูดกับลูกชายตนเองที่ห้องนอนของเรียว แต่ก็โดนคิวโดเรียกไว้ซะก่อนซาโต้จึงลงไปข้างล่างกับลูกชายคนเล็กเขา โดยที่ลืมเรียวไปเลยหลังจากพูดคุยกับคิวโดเสร็จ ซาโต้กับนาริก็ออกไปจากบ้านพร้อมกัน ส่วนคิวโดก็ไปโรงเรียนของเขา

            สี่วันต่อมา เรียวก็บินไปที่เมืองไทย ส่วนซาโต้รู้สึกแปลกๆที่ไม่เห็นเรียว เลยตัดสินใจเข้าห้องเรียวไป “เรียวแกอยู่ในห้องนี้หรือเปล่า เรียว”ซาโต้ถามแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงเรียวตอบกลับ ซาโต้จึงเดินไปเปิดประตูห้องน้ำก็ไม่เจอเรียว เขารู้สึกใจไม่ดีแล้วรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดมันออกก็ไม่พบเสื้อผ้าเรียวแล้ว “เรียว”ซาโต้ตกใจรีบออกจากห้องไป “นาริ นาริ”ซาโต้ตะโกนหา

            “คุณแม่ออกไปข้างนอกครับ”คิวโดตอบแทน

            “แกเห็นพี่เขาไหม”ซาโต้ถามคิวโด

            “ไม่เห็นนี่ครับ”คิวโดตอบ

            ซาโต้รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเข้าเครื่องเรียวก็ปรากฏว่าเรียวปิดโทรศัพท์ “บ้าจริง”ซาโตรีบออกจากบ้านไป

            “แม่ครับผมกำลังจะไปหาแม่แล้วนะครับ”เรียวพูดกับรูปของชลธิวา ซึ่งตอนนี้เรียวอยู่บนเครื่องบิน กำลังมุ่งหน้าสู่ประตูประเทศไทย