คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หวนคืนเพื่อคุณ
ตอนนี้ก็อาจจะสั้นเหมือนอย่างเคย ขออภัยโทษจริงๆค่ะท่านผู้อ่าน เวิ่นเว้อพอแล้ว เลื่อนลงเลยค่ะ!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
....มืด....
....มืดเหลือเกิน....
....ไร้แสงดาว....
....ไร้แสงจันทร์....
....ไม่มีอะไรเลย....
....ไม่มีคุณ....อันเซียร์....
ภายในความมืดนี้....มีคนกรีดร้อง
‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!’
ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นหู
‘โจชัว!! โจชัว!! ไม่นะ ไม่!!’
ด้วยใบหน้าที่คุ้นเคย
‘โจชัว ได้โปรด! ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ! โจชัว โจชัว!!’
ด้วยน้ำตาที่หลั่งริน
‘นายต้องไม่ตาย ! โจชัว ได้โปรด พูดกับฉัน! มองตาฉัน! ได้โปรด ได้โปรด อย่านอนนิ่งแบบนี้!!!’
ด้วยความหวัง....ที่เลือนราง
ผม...ลืมตาขึ้น ประสาทการรับรู้ค่อยๆกลับมาทีละนิดๆ ผม...อยู่ที่ไหน...? ที่นี่คือที่ไหน... ทั้งมืด และหนาว... ใช่สิ ที่ๆไม่มีคุณย่อมหนาวอยู่แล้ว...
ผมค่อยๆยันตัวขึ้นช้าๆ และพบว่าความพยายามนั้นสูญเปล่าเมื่อแขนปวดแปลบ ดวงตาค่อยๆคุ้นชินกับความมืดทำให้ผมมองเห็นรอบๆ
มันคือห้อง ห้องบ่อเลือดที่ผมเคยเข้ามาอยู่เมื่อนานมาแล้ว หลังจากที่ผมโดนนักโทษของ P29 โจมตีและสลบไปสองอาทิตย์ผมก็ไม่ได้เข้ามาใช้ห้องนี้อีกเลย....แสดงว่าที่นี่คือ คฤหาสน์อเล็กซี สินะ.... เมื่อผมขยับตัวเบาๆก็เกิดเสียงน้ำตามมา เมื่อก้มลงมองก็พบว่าผมแช่อยู่ในเลือด อีกครั้ง.... แสดงว่าผมยังไม่ตาย...
ท่านพ่อผมขอโทษ ผมทำให้นายจ้างผิดหวัง ผมทำให้นายจ้างร้องไห้ ผมทำให้เขาเป็นทุกข์ ผมไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพ่อบ้านเลยสักนิด...ท่านพ่อคงจะไม่ยกโทษให้เจ้าลูกชายแสนงี่เง่าคนนี้แน่
“ฮึบ....” ผมยันตัวขึ้นจากอ่าง พยายามข่มความเจ็บปวดไว้และเมื่อมองเห็นตัวเองให้กระจกก็พบว่าอาการสาหัญทีเดียว ทั้งผ้าพันแผลทั้งตัว ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำ ขาที่กระดูกเหมือนจะยังไม่ต่อกัน และแขนที่ไม่ค่อยมีแรง ขนาดหายใจยังเหนื่อย... น่าสมเพช...ผมหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางพาดอยู่ตรงเก้าอี้มาเช็คราบเลือดออก และค่อยๆหยิบเสื้อผ้ามาใส่แบบเงอะๆงะๆ เพราะไม่ค่อยมีแรงก่อนจะดึงผ้าพันแผลที่หัวออก
ป่านนี้...คุณหนูจะเป็นอย่างไรบ้างนะ....
ผมคิดแล้วยิ้มขื่นๆให้กับตัวเอง คุณหนูคงมีความสุขอยู่กับคุณโพไซดี้น่ะสิคิดอะไรเพี้ยนๆไปได้นะเรา ผมถอนหายใจแล้วก้าวช้าๆไปยังประตูทางออก มือของผมค่อยๆพลักมันให้เปิดออกและแสงสว่างของแดดก็แทรกเข้ามาในความมืด
ห้องรับแขกยังคงสวยงามเหมือนเคย ทั้งโต๊ะเก้าอี้ล้วนถูกขัดเงาอย่างดี แต่ที่ดูสะดุดตามากกว่าเครื่องเรือนสวยๆงามๆพวกนี้คงเป็น บางอย่าง ที่นอนอยู่บนโซฟากลางห้องมากกว่า ผมตัดสินใจเดินไปดูใกล้ๆด้วยความเงียบ ด้วยความประสงค์ที่จะไม่ปลุกผู้ที่นิทราอยู่
“!!!”ผมสะดุ้งเมื่อเห็นเส้นผมที่คุ้นเคยแผ่สยายไปตามหมอน สีเงินที่ส่องประกาย... มือที่สั่นเทาของผมค่อยๆเอื้อมไปดึงผ้าห่มที่ปกปิดใบหน้านั้นออกแม้จะรู้ว่าเป็นการไม่สมควร
ผมขอคาดหวัง...
ผมขอภาวนา....
ผมขออ้อนวอน...
ต่ออะไรก็ตาม....จะถูตผี ปีศาจ หรือเทวดา....
ขอให้คนๆนี้....เป็นคุณ
หัวใจของผม
“หือ....?” ร่างที่ถูกรบกวนการนอนสะลึมสะลืนตื่นขึ้น มือบางเอื้อมมาขยี้ตาของตัวเองและค่อยๆเปิดออก จากปรือปรอยกลายเป็นเบิกกว้างเมื่อดวงตาสีเงินนั่นสะท้อนภาพคนตรงหน้า
“คะ...”
“โจชัว!!”
พลั่ก!
ผมยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป เจ้าของเส้นผมสีเงินที่คุ้นเคย ดวงตาสีเงินที่คุ้นตา และน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟังก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้ เพราะผมไม่ทันตั้งตัวและอาการบาดเจ็บ มันทำให้เราล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยกัน โดยที่มือบางยังกอดคอผมไว้แน่น และร่างกายค่อยๆสั่นเทา ริมฝีปากสีอมชมพูร้องเรียกชื่อผมไว้ราวกับว่าถ้าไม่เรียกผมไว้ ผมจะหายไปตลอดกาล....
“โจชัว โจชัว โจชัว โจชัว นาย..นายฟื้นแล้ว...”
“คุณหนู...” ใช่แล้ว เขาคือคุณหนู คนที่ผมรัก ดวงใจของผม เขาอยู่ที่นี่ และกอดผมไว้ด้วยแขนของเขา...อ้อมแขนที่บอบบางและสั่นเทา....
“โจชัว นายฟื้นแล้ว”
“คุณหนูผม...ผม...” ผมพูดไม่ออก ผมควรทำยังไงดี ขอโทษ? ร้องไห้? ดีใจ? เสียใจ? ผมควรทำยังไงดี...เพราะผมไม่สามารถกอดเขาได้ ไม่สามารถรักเขาได้...ไม่อาจเอื้อม...
“โจชัว นาย ฮึก นายเกือบจะหายไปแล้ว ฮึก หัวใจนายหยุดเต้นไปหนึ่งนาที.... ฮึก ฉันกลัว โจชัว ฉันกลัวมาก กลัวว่านายจะหนีฉันไป ฮึก....”
“คุณหนู ก็คุณเป็นคน....”
“ก็ฉันโมโหนี่!!!” คุณหนูตะโกนทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่ “สมองคนเรามักจะสั่งให้เชื่อในสิ่งที่เห็น ฮึก... ในตอนนั้นฉันทั้งโกธรและเกลียดนาย...”
เกลียด...
คำๆนี้เสียดแทงใจของผมอีกครั้ง ผมกำลังจะดันตัวเขาออกแต่ก็ชะงักกับประโยคต่อมาของเขา
“แต่ตอนนี้ฉันรักนาย....โจชัว”
“คะ คุณหนู คุณ....” ผมตะลึงคิด อะไรไม่ออกไปหลายนาที “คุณไม่ได้รัก...โพไซดี้เหรอครับ?”
“รักสิ ฉันรักโพไซดี้ รักจิ๋งจี๋ รักเทียนฉา รักดูเนีย รักทุกๆคน...”
“....” ผมแค่นยิ้มให้กับตัวเอง ถามอะไรแปลกๆไปได้นะเรา คุณหนูก็ต้องรักทุกคนอยู่แล้วสิ...
“....แต่นายเป็นคนพิเศษ โจชัว ฉันรักนายมากกว่าใครๆ....”
“คุณหนู...” ผมตะลึงรอบสอง อ้อมแขนที่รัดรอบคอผมอยู่ค่อยๆคลายออก ใบหน้าเปื้อนน้ำตาปรากฏแก่สายตาของผม ถึงแม้จะมีน้ำตาแต่ดวงตากลับมีประกายของความแน่วแน่
“โจชัว ....นายทำให้ฉันร้องไห้”คุณหนูพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ ผม....ผมขอโทษ”ผมพูดแล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง มือบางของคุณหนูกำเสื้อผมไว้แน่นและสั่นเทา เมื่อคำขอโทษของผมหลุดออกไปน้ำตาก็คลอขึ้นมาอีกครั้งที่ดวงตาสีเงิน
“นายทำให้ฉันเสียใจ”
“ผมขอโทษ”
“นายทำให้ฉันผิดหวัง ฮึก...”
“ผม....” เขาสะอื้นและพยายามกลั้นน้ำตา ผมค่อยๆเอื้อมมือไปหมายจะเช็ดออก แต่คุณหนูก็ตะโกนขึ้นมา
“นาย!!”
“.....”
“ฮึก...นายทำให้ฉันกลัว....”
“....”
“นาย...ไม่เคลื่อนไหว นายแทบจะไม่หายใจ นายจมอยู่ในกองเลือดของนาย นายไม่ลืมตา ไม่พูดกับฉัน นาย....จะหนีฉันไปในที่ๆฉันตามไปไม่ได้”
“ผม...ขอโทษ...”
“ฉันไม่อยากสูญเสียนาย...อย่า...ทำอะไรแบบนี้อีกนะ...”
“ครับ คุณหนู โจชัวจะไม่ทำแล้วครับ....”
“สัญญาเอนด์เลสจะมีผลตลอดไป ตราบเท่าที่นายหายใจนายก็เป็นของฉัน ทั้งกาย....และใจของนาย” คุณหนูมองผมด้วยความแน่วแน่ ผมเองก็คลี่ยิ้มน้อยๆและจับมือบางของเขามาจุมผิตที่หลังฝ่ามืออย่างแพ่วเบา ค่อยๆเอื้อนเอ่ยคำพูดที่คิดว่าจะเก็บไว้ป็นความลับตลอดไป....
“ผมรักคุณ อันเซียร์ ......ชีวิตนี้จะขอรับใช้คุณเพียงคนเดียว คุณหนูของผม”
“นายสัญญาแล้วนะ โจชัว นายจะรับใช้ฉันตลอดไป” รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของคุณหนู รอยยิ้มที่ผมปราถนาจะครอบครองไว้คนเดียว ตอนนี้...เขามอบมันให้ผมแล้ว
ก่อนที่สมองจะได้สั่งการ แขนของผมก็รั้งเอวบางเข้ามาใกล้พร้อมกับประทับจูบลงบนรอยยิ้มนั่น บดเบียดลงไปอย่างรุนแรงและปรารถนาจะครอบครอง แทรกลิ้นเข้าไปด้วยความกระหายและต้องการ แนบชิดร่างกายจนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว
อยากครอบครอง……
อยากเหนี่ยวรั้ง……
อยากกลืนกิน.....
“จะ โจชัว พอก่อน....” เสียงเล็กเอ่ยห้ามเมื่อผมจะประทับจูบอีกรอบ ซึ่งแน่นอนว่าเสียงนี้เรียกสติผมกลับมา
“ขะ ขออภัยครับคุณหนู” ผมพูดด้วยความอาย นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายจะ.....ขนาดนี้น่ะ” พูดไปใบหน้าหวานก็ขึ้นสีเรื่อๆ ผมที่ได้ยินคำพูดนั้นก็ยิ่งไม่กล่ามองหน้าคุณหนูเข้าไปใหญ่
“ขะ ขออภัยครับ.....” ผมพูดเสียงเบาและก้มหน้าเพื่อซ่อนหน้าแดงๆของตัวเอง แต่คุณหนูกลับหัวเราะและเอื้อมมือมาจับแก้มผมและยกขึ้นให้สบตากัน
“โจชัว.....ฉันรักนายโจชัว” คุณหนูพูดด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงใจนี้แทบจะทำให้ผมร้องไห้
“ผม...ก็รักคุณ แต่ว่า...ผมเป็นเพียงพ่อบ้าน...” สถานะของผมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เจ้านายกับลูกน้อง...มันไม่สมควร
ผมที่คิดถึงจุดนี้ก็สะอึก ท่านคอยสั่งสอนตลอดมาว่าห้ามล่วงเกินเจ้านาย...ผมคงไม่มีหน้าไปพบท่านพบบนสวรรค์จริงๆแล้วสินะ...นอกจากนี้ความรักของผมคง....
“ชู่ว...” นิ้วเรียวสวยของคุณหนูแตะลงที่ริมฝีปากของผม ทำให้ความคิดของผมสะดุด “ โจชัว ตอนนี้นาย ‘ยัง’ ไม่ใช่พ่อบ้านของฉัน เมื่อไหร่ที่นายกลับ บ้าน เมื่อนั้นนายจะเป็น พ่อบ้าน”
“คะ คุณหนู....คุณ...” ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แต่พอได้เห็นรอยยิ้มของเขาผมก็แน่ใจ
“โจชัว นายรักฉันมั๊น?”
“คุณหนู ผมคงไม่มีทางรักคนอื่นได้มากเท่านี้อีกแล้ว....คุณหนูของผม หัวใจของผมเป้นของคุณตั้งแต่ตอนนี้...จวบจนผมสิ้นผมหายใจ....”
สิ้นคำผมก็ประทับจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มนี่อีกครั้ง ยืนยันคำพูดด้วยรสจูบที่อ่อนโยนและหอมหวาน นิ้วมือของผมและคุณหนูประสานกันแนบแน่นและคงจะไม่แยกออกอีกในเร็วๆนี้เป็นแน่.....
--------------------------------------------------------------
หวังว่าคงรับได้นะคะ T^T ตอนใหม่อาจจะต้องรอ.... แต่ถ้ามีเม้นละก็มาเร็วแน่ๆค่ะ *0* // เม้นคือยาชูกำลังชั้นเยี่ยม พาเพื่อนๆมาเม้นเยอะๆนะคะ 555
ขอบคูรผู้ที่ติดตามทุกคนค่ะ แล้วจะรีบกลับมาค่ะ!! // หนีไปอัพต่อ
ความคิดเห็น