คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำสั่งสุดท้าย
“ซะ เซียร์...” โพไซดี้พูดเสียงแพ่ว ทั้งตกใจและเจ็บแผล แต่ไม่ได้มีคุณหนูคนเดียวข้างๆยังมี อลลก้ากับโลเรนที่ยืนอ้าปากค้างอยู๋ แต่สภาพแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้...ยิ่งทำให้คุณหนูเข้าใจผิด
“โจชัว เอนด์เลส!! นาย!!! ” คุณหนูตะโกนก้องและชั่วพริบตาเขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา คุณหนูผลักผมออกห่างจากโพไซดี้ด้วยแรงที่มี ซึ่งนั่นทำให้ผมกลิ้งล้มไม่เป็นท่าและกระแทกตึกที่อยู่ใกล้อย่างแรง
พลั่ก!!
“โอ๊ย!” ผมร้องออกมา เพราะแรงกระแทกไม่ใช่น้อยๆ ผมคาดว่ากระดูกผมคงหักสักซี่สองซี่เป็นแน่ กว่าจะลุกขึ้นนั่งได้ก็ทุลักทุเล
“เซียร์! ใจเย็นๆก่อนสิ!” ทั้งออลก้าและโลเรนต่างวิ่งเข้ามาห้าม รวมถึงโพไซดี้ที่ดึงเสื้อคุณหนูไว้ไม่เขาเดินมากระทืบผมซ้ำ
เพราะมองเห็น....สมองจึงเชื่อ เชื่อ...ทุกสิ่งที่เห็น...
“นายทำได้ยังไงโจชัว!! นายทำได้ยังไง!!” คุณหนูกรีดร้องและสะบัดโลเรนและออลก้าที่รั้งเข้าไว้ออก เดินเข้ามาหาผม...ทั้งน้ำตา
ผมนิ่ง เงียบเพราะพูดไม่ออก ผมเคยเห็นคุณหนูร้องไห้ แต่ไม่ใช่...เพราะความโกธรแบบนี้ ใบหน้าหวานก้มมองผม ก่อนที่ฝ่ามือบางจะฟาดเข้ามาเต็มแรง
ผัวะ!!
“ตอบมาสิโจชัว นายทำได้ยังไง!!” เขาร้องไห้ เขาโกธร เขาแค้น คุณหนูดูน่ากลัวกว่ายามที่เป็น ‘ตะวันรัตติกาล’ เสียอีก.... “โพไซดี้เป็นคนสำคัญของฉัน!! นายก็รู้ แต่นาย....นายยังทรยศฉันงั้นเหรอ?!”
“เซียร์! คุณเข้าใจผิดแล้ว!” โพไซดี้ตะโกน พยายามลุกขึ้นมาห้ามแต่เธอทำไม่ได้จึงตะโกนมาจากที่ตรงนั้น โดยมีโลเรนค่อยๆพยุงขึ้นมา
“เซียร์ นายคิดจริงๆเหรอว่าพี่โจชัวจะ....”
“หุบปาก!!” คุณหนูหันไปตะคอกใส่ออลก้าอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาฉายแววมุ่งร้ายอย่างที่ ‘ตะวันรัตติกาล’ ทำบ่อยๆยามที่ปราบเหล่าร้าย..แต่ตอนนี้ คนที่โดนคือเพื่อนของคุณหนูเอง...
“คุณหนู คุณไม่ควร...” ผมพยายามพูด แต่ใบหน้าของผมเจ็บแปลบ แรงของคุณหนูยังมีมากเช่นเคย ...เจ็บ...ไม่แค่เพียงร่างกายเท่านั้น แต่เจ็บมาก....มากจนเจ็บไปทั้งหัวใจ
“โจชัว เอนด์เลส!! ฉันขอไล่นายออก!!!”
“!!!”
“เซียร์!!” ทุกคนตกใจจนช๊อก พวกเขารู้ว่าผมรับใช้คุณหนูมากี่ปี รู้ว่าพวกเราสนิทกันแค่ไหน ไม่แปลกใจที่พวกเขาจะตกใจขนาดนี้
ส่วนผม...ไม่มีสติเหลืออยู่กับตัวแม้แต่น้อย สมองว่างเปล่า ร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
นายจ้างคนแรกที่เห็นว่าผมเป็นพ่อบ้าน.....นายจ้างคนแรกที่เห็นว่าผมเป็นเพื่อน....นายจ้างคนแรกที่ผมให้ความสำคัญ.....นายจ้างคนแรก ...ที่ผม ‘รัก’ เขาหมดหัวใจ...
‘เรามาทำสัญญา Endless (ไม่รู้จบ) กันเถอะโจชัว เพราะฉันยังอยู่ได้อีกนานเลยล่ะ!’
“อย่าเข้ามานะ!!!” คุณหนูกรีดเสียงเมื่อผมก้าวเท้าเข้าไปหาเขา
‘โจชัว ฉันเตรียมสัญญา เอนด์เลส ไว้ให้นายเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้ลงชื่อแล้วประทับรอยนิ้วมือด้วย แต่ฉันว่าประทับดีเอ็นเอลงไปด้วยเลยดีกว่า วันหลังนายจะได้บิวพลิ้วไม่ได้!’
“คุณ...คุณหนู....” ลำคอของผมแห้งผาก รู้สึกว่าแม้แต่น้ำลายยังฝืดคอ ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว...ความกลัว ที่จะสูญเสียคุณ...
‘วันหลังถ้านายตื่นแล้วยังไม่รีบมาหาอีก ฉันจะไม่เอานายแล้วนะ!’
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไงล่ะ!!!” เขาผลักผมให้ถอยห่างจากเขามากขึ้น ใบหน้ามีน้ำตาไม่ขาดสาย มือของผมเอื้อมเข้าไปหมายจะเช็ดมันตามเคย แต่มือบางปัดมือผมออกอย่างรังเกียจ
“คุณหนู…” ผมรู้สึกว่าขอบตาร้อนพ่าว เหมือนน้ำตาที่แห้งเหือดไปหลายสิบปีของผมจะกลับมาอีกครั้ง...
“หายไปซะ!! หายไปจากโลกนี้ซะ!!!” คุณหนูตะโกนใส่หน้าของผม ดวงตาสีเงินจ้องมาอย่างเคียดแค้น ริมฝีปากที่ผมหลงใหลเอ่ยคำพูดที่กรีดแทงใจของผมจนแหลกเหลว...
‘โจชัว กลับมาข้ามผ่านความทรมานอันไร้ที่สิ้นสุดด้วยกับฉันเถอะ....’
“นี่เป็นคำสั่ง!!! หายไปซะ โจชัว เอนด์เลส!!!”
รอบด้านเงียบกริบ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจของคนอื่น มีเพียงเสียงหอบหายใจของร่างตรงหน้าผม ร่างกายที่สั่นเทาน่าสงสาร ร่างกายที่บอบบางเกินกว่าจะแบกรับเรื่องเลวร้ายนี้...ใบหน้าที่งดงาม แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา
แต่น้ำตานั้นยังคงส่องประกายราวกับเพชร...
“....หากคุณหนูประสงค์เช่นนั้น....” ผมเอ่ยเสียงเบา
ในตอนนี้ ผมไม่สามารถรับรู้อะไรอีกแล้ว...
น้ำตาหนึ่งหยดของผมไหลริน ไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก ไหลลงมาที่แก้มของผม ไหลออกมา...จากจิตใจที่ไม่เหลือชิ้นดี
น้ำตาของผม จะหลั่งเพื่อคุณเท่านั้น...คุณหนูของผม อันเซียร์ อัน...
------------------------------------------
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ เนื่องจากไท่รู้จะตัดตรงไหนดี = = แต่ถ้าแต่งต่อแล้วรู้ว่าตัดตรงไหนไดอีกจะมาเพิ่มให้นะคะ หรือไม่ก็ขึ้นตอนใหม่เลยเป็นดี ท่านผู้อ่านจะได้ไม่งงเนอะ -0-
หวังว่าทุกท่านจะเอนจอยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น