คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : น้องแบคคนแมน 6 [100%]
น้องแบคคนแมน 6
"อร่อยมั้ยครับ?"
'end kai part'
ตอนนี้ผมเห็นไอ้จงอินนั่งกินพิซซ่าถาดใหญ่กับเซฮุน(ป่ะว่ะ?) ด้วยความเป็นเพื่อนกัน ผมเลยเอาหน้าหนาๆของตัวเองไปเผือกหน่อยดีกว่า
"กินด้วยจิ เค้าขอกินด้วยจิ"
ผมทำหน้าอ้อน เรื่องกินเรื่องใหญ่นะครับ ถึงได้อ้อน
จงอินชะงักค้างไป พิซซ่าที่คาปากอยู่นั่นก็กินไม่หมดสักที ดึงมากินเองแม่งเลย ห่ากูหิว
"แบคฮยอนเอาไปอีกดิ เราเหลือเพียบเลยนะ"
เซฮุนตอบผมพร้อมยิ้มใจดีกลับมาให้ แต่ไอ้คนตรงข้ามมันนี่แหละที่ยังหน้าบูดอยู่ นี่ยังไม่หายงอนอีกเหรอว่ะ?
"โอ๋ๆ เด็กน้อยอย่างอนเลยนะ"
ผมพูดพร้อมลูบหัวมันเบาๆ ยิ้มเหมือนแม่ตอนที่ผมร้องไห้
"น้อยพ่อง ไปเลยมึงอ่ะ!"
มันทำหน้ากระฟัดกระเฟียด ไม่ยอมมองหน้าผม หยิบพิซซาขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้นแล้วงับเข้าปากไปอีก
"โหมึง นี่กูหวังดีกับมึงไงถึงได้ทำอย่างนั้นอ่ะ ส่วนเรื่องลูกรักมึงกู......."
ผมเริ่มจะขึ้นบ้างแล้วครับ กูง้อแล้วไม่หายเองอ่ะ!
"มึงทำลูกรักกูลงถังขยะอ่ะ ให้กูยิ้มแล้วบอกไม่เป็นไรอ่อ? ควายเหอะ!"
มันตวาดใส่ผม สีหน้ามันตอนนี้ดูเหมือนช้างตกมันเลยครับ
"กูขอโทษ"
ผมพูดกระแทกเสียงไว้แค่นั้นก็เดินชิ่งออกมาจากตรงนี้นเลย ไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปมองมันอีกแล้ว
คือเข้าใจอารมณ์ป่ะครับ หวังดีกับมันแล้วมันก็มาด่า ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมทำอะไรผิดไปด้วยซ้ำ
ส่วนเรื่องลูกรักมันผมตากให้มันหมดแล้วครับ ไอ้เรื่องเททิ้งถังขยะอ่ะ ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ
พอผมจะอธิบาย มันก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย
นี่หรือเพื่อนแท้...
ผมเดินไปตามทางเดินหน้าห้องเรียน มีแต่ผู้คนนั่งอ่านหนังสือบ้าง เล่นโทรศัพท์บ้าง คุยกันแล้วหัวเราะคิกคักบ้าง เห้อ! เห็นคนมีเพื่อนแล้วมันเหงาจริงๆครับ
ไหล่ผมหนักขึ้นเพราะแขนของใครบางคน ตามมาด้วยเสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์ ที่ฟังดูก็น่าจะรู้ว่าใคร
"เห้ย! ไปเข้าห้องกัน คาบต่อไปจารย์เข้าเร็วนะเว้ย! เราไปสืบจากเพื่อนข้างห้องมาล่ะ "
เสียงของไอ้ชานยอลดังเข้าโสตประสาทของผม
ขาของผมหยุดกึก ใบหน้าของผมตอนนี้กำลังเงยหน้าขึ้นมองมันอยู่ ด้วยความสูงที่มีอยู่เท่านี้ ทำให้ผมปวดคอมากเวลาคุยกับมัน
"เออ"
คาบวิชาดนตรีได้เริ่มขึ้น คนที่นั่งข้างๆผมดูท่าจะตื่นเต้นไม่น้อย เห็นนั่งสั่นขามาตั้งแต่เริ่มชั่วโมงล่ะ
"มึงจะเลิกนั่งสั่นขาได้ยัง เห็นมั้ยว่าโต๊ะกูสั่นไปหมดล่ะ"
ผมพูดกับมันเพราะหมดความอดทนครับ ประเด็นคือเสียงเก้าอี้ทำผมเรียนไม่รู้เรื่องไง
"แล้วเราไม่ได้เรียนที่ห้องดนตรีกันเหรอ?"
มันตอบด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ตาลุกวาว คือถ้ากูตอบนี่จะเป็นการดับฝันมึงป่ะว่ะ?
"คาบแรกเขาให้จด"
เท่านั่นล่ะครับ หน้ามันจากที่ยิ้มบานๆ หดเหลือสองนิ้ว
ไม่น่าเลยกู....
"นักเรียนครับ เอาสมุดเล่มใหม่ขึ้นมา วันนี้วันแรกครูจะให้จดนะ สัปดาห์ต่อไปเดี๋ยวเราจะย้ายไปเรียนที่ห้องดนตรีกันนะครับ"
เท่านั้นแหละครับ เสียงโห่ของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นอย่างกับใครจะแห่นาคเลยครับ!!!
ได้ข่าวว่านี่เกาหลีป่ะมึง?
"กูบอกแล้ว"
30%
"แปะๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงตบมือที่ดังมาจากทิศทางใหนก็ไม่รู้ดังกระหึ่มจนผมต้องเอามือมาปิดหู เพื่อการพักผ่อนที่สบายยิ่งขึ้น ใช้ชุดเครื่องนอนละตินสิคะ
ละตินโพ่งงงงงงง
"เงียบหน่อยได้ป่ะมึง?"
เริ่มหงุดหงิดล่ะ นี่ขนาดเอามือมาปิดหูแล้วเสียงยังดังได้ขนาดนี้
"จาาาาาา ม่ายยยยย ตื่นนนนนน จริงงงงงง จริงงงงงง เหรออออออ ฮี้ๆๆๆ"
เสียงใครสักคนที่เป็นผู้หญิงดังอยู่ข้างๆหูผม โอ้ยยยย จะรังควานอะไรนักหนาว่ะ? นี่จะให้
หลับสบายๆไม่ได้เลยรึยังไง? อีกอย่าง วันนี้วันเสาร์ วันนอนแห่งชาติมึงไม่รู้รึไง?
แต่เดี๋ยวนะ
คนรับใช้=ผู้ชาย
แม่=ไปฮันนิมูนกับพ่อที่ต่างประเทศ
ผู้หญิง=0
บ้านผมไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่สักคนเดียว
แล้วที่มันกระซิบผมอยู่ล่ะ?
1
2
3
"ชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ถึงกับเปล่งเสียงที่ทำให้ข้างบ้านปาหม้อมาโดยไม่ต้องตัดสินใจว่าจะเสียดาย
"แฮ่กๆ"
ผมยืนหอบหายใจอยู่หน้าบ้าน ตอนนี้ความอายไม่ได้มีอยู่ในจิตใจล่ะครับ ต่อให้กูใส่ชุดนอนคิตตี้สีชมพูที่แม่พึ่งไปซื้อมาจากเมืองนอกออกมายืนหน้าบ้าน ถ้าวิ่งพ้นผีกูก็ยอม...
ด้วยความที่เป็นคนพกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา ผมกดไลน์ส่งไปหาไอ้ชานยอลทันที ให้กูเดินไปเปลี่ยนชุดในบ้านก่อนเหรอ? ฝันไปเถอะ!
จะกดไลน์ไปหาไอ้ไค ผมก็ทะเลาะกับมันอยู่ เพราะฉะนั้น ชานยอลคือทางออกที่ดี
Bbaekhyun
:ชานยอล ตื่นยัง?
Read
รอข้อความตอบกลับประมาณห้านาทีได้ แต่ใจกูนี่เหมือนรออยู่เป็นชาติเลยจริงๆ
Real_pcy
:ตื่นนานล่ะ มีไร?
read
นิ้วเรียวของผมพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างไวแสง เร็วๆสิโว้ยยยยยยยยย
Bbaekhyun
:มารับกูที่บ้านหน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดีนะมึง กูขอร้องล่ะ ;/\;
Raed
Real_pcy
:แชร์โลเคชั่นมาดิ-_-?
Read
Bbaekhyun
:+"!5*(:((0+*#347=*-=(&
Read
Real_pcy
:เออๆ รอแปปนึง อยู่ใกล้แค่นี้เอง
Read
ผมละสายตาจากโทรศัพท์ นี่ไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองบ้านตัวเองเลยจริงๆ กูกลัววววววววว
รอประมาณสิบนาทีรถคันที่คุ้นเคยของชานยอลก็มาจอดตรงหน้าบ้านผม นี่มึงเหยียบมาเท่าไหร่ว่ะเนี้ย???
ไม่พูดพร่ำทำเพลงห่าอะไรทั้งสิ้น วิ่งขึ้นรถประดุจวิ่งหนีฝูงซอมบี้ คำทักทายตอนเช้านี่เก็บเข้าลิ้นชักหัวสมองมึงไปก่อนเถอะ กูยังไม่อยากพูดอะไรนอกจากคำว่า
"ออกรถเดี๋ยวนี้ กูจะไปนอนบ้านมึง!!!"
มันยักไหล่เล็กน้อยประมาณว่า 'เรื่องมึงเถอะ' แล้วเหยียบคันเร่งออกจากซอยบ้านผมทันที
ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านมันแล้วครับ ก็ใหญ่ดีนะ ตกแต่งเท่ห์ด้วย แต่บ้านเงียบๆแปลกๆ
"อยู่บ้านคนเดียวเหรอ?"
50%
"ใช่ ตอนนี้พ่อกับแม่ตอนนี้ไปฮันนิมูนกันอ่ะ ถามไมอ่อ?"
อ่าวชิบหาย นี่กูกับมึงพ่อแม่คนเดียวกันป่ะนิ สรุปกลายเป็นว่าเป็นพี่น้องกัน อดได้กัน จบค่ะ ปิดฟิคแล้วเห้ย!
พ่องงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!
โอเค กลับเข้าเรื่องครับ ปล่อยอีไรท์มันบ้าไปคนเดียว ช่างหัวเผือก(มัน)ก่อน ผมนี่let it go เลยครับ /meทำท่าเอลซ่าอ้าแขน
กูว่าออกทะเลไปไกลจริงๆละ...
"เหรอๆ เออดีๆ กูขอเกาะมึงแดกไปซักพักเนอะเพื่อน"
ผมพูดออกไปขณะที่ตัวกำลังเดินตัวปลิวไปที่โซฟา แหม่เปิดประตูมาก็เจอเลย
เจอเลยได้ไงต้องเจอโซฟาสิ เอ้อออออ!
เอาล่ะครับ เมื่อเล่นมุขไม่ขำของผมจนพอใจแล้วก็ดำเนินเรื่องกันต่อเถอะ เสียเวลาชิบหาย(มึงพึ่งรู้ตัวเหรอ?)
"ทำไมไม่ไปนอนบ้านตัวเองอ่ะ?"
นี่ก็สงสัยกูจั๊งงงงงง เดี๋ยวกูจ้างนักสืบให้มั้ยห่า เอ้อนี่ก็!
"กูเจอผี กูกลัวผี จบยัง? แล้วไม่ต้องบอกว่าป๊อดนะ กูแค่ไม่ชอบอยู่กับผี เค๊?"
ผมพูดเสียงเรียบปกติกับมัน ทำหน้าตากวนตีนๆนิดหน่อยๆ โอเคเรียกตีนได้ล่ะ
"เหรอ? งั้นจะกินอะไรก็หยิบในตู้เย็นนะ เดี๋ยวมา"
มันพูดพร้อมหมุนตัวเดินไปทางหน้าประตูอีกรอบ นี่คิดจะปล่อยกูไว้คนเดียวหรอ? ฝันไปเถอะ
คิดได้ดังนั้นสองแขนสั้นๆก็ทำงานโดยเอื้อมไปจับแขนซ้ายมันเอาไว้ ถึงจะสั้นแต่ก็ถึงนะครับแหม่!
"จะไปใหน?"
ผมถาม
"วันนี้มีนัดข้างนอก แต่สงสัยว่าคงไปไม่ได้เพราะคนแถวนี้ละ"
มันพูดเสียงเรียบแกมๆประชด โหห่า ดีนะมึงบอกคนแถวนี้ไม่ใช่หมาแถวนี้
"แล้วจะทำไง?"
ผมถามออกไป นี่เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาตงิดๆล่ะจริมๆ
"ก็ชวนมาบ้านไง"
'chanyeol part'
คุณว่ามันตลกเนอะ ว่ามั้ย?
คนที่ผมชอบขอมาอยู่ด้วยนี่คือเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอย่างไงอย่างงั้น?
แล้วเหตุผลนี่ก็น่าขำเสียเหลือเกิน
กลัวผี?
"เห้ยชานยอล เตรียมเบียร์ไว้ป่ะมึง"
เสียงเพื่อนสนิทผมที่ชื่อเทาดังขึ้นพร้อมเพื่อนสนิทอีกคนที่ชื่อซูโฮเดินตามมาที่รั้วหน้าบ้านผม
"แน่นอนดิ มามึง เข้ามาๆ"
เปิดประตูบ้านเข้ามาก็เจอแบคฮยอนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่กลางบ้าน ในมือถือขนมกรุบกรอบหนึ่งถุง นี่พึ่งจะหยิบมากินสินะ
"เห้ยชานยอล เมียมึงอยู่ด้วยอ่อว่ะ?"
100%
กราบบบบบบบบบบ
สวัสดีพ่อแม่พี่น้องทุกท่านที่อ่านฟิคเรื่องเน้!
อยากจะบอกว่าขอบคุณนะเตงที่ตามอ่านกันมา
อยากให้ลุ้นต่อว่าน้องแบคคนแมนของเราจะตอบว่ายังไง
อย่าลืมแท็ก #นบคม ในทวิตเตอร์ด้วยนะคร้าาาา
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น