คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : น้องแบคคนแมน 5 [100%]
น้องแบคคนแมน 5
เช้าวันหนึ่ง คิมจงอินกำลังยิ้มหวานพร้อมสองขาที่วิ่งไปรอบๆสนามหญ้าหน้าบ้าน สีหน้าของเขาตอนนี้บ่งบอกถึงความสุขที่เอ่อล้นออกมาจากจิตใจ
แต่แล้ว....
"พี่จงอินครับๆ ไปโรงเรียนกันเถอครับ"
เด็กน้อยคนหนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมกระตุกชายเสื้อผมเบาๆ และมันเริ่มแรงขึ้นจนตัวผมเริ่มสั่นคลอน โอ้ยนี่กูจะผอมเพราะมึงนี่แหละ!
"ไม่ไปครับ วันนี้วันเสาร์นะ วันหยุดหนูจำไม่ได้เหรอ"
ผมฝืนยิ้มใจดีกลับไปให้น้อง ก็นี่มันวันเสาร์ไม่ใช่เหรอว่ะ?
เด็กน้อยนิ่งไปพักนึง ก่อนจะกล่าววาจาที่ไม่สุภาพจนผมต้องขมวดคิ้ว นี่มึงยังเด็กนะ หัดพูดคำหยาบตั้งแต่เมื่อไร อย่าให้รู้ว่าใครสอนนะ!?
"วันเสาร์พ่อง นี่มันวันอังคารโว้ยยยย มึงจะสายตั้งแต่วันที่สองไม่ได้นะ!!!"
และรีแอคชั่นต่อมาคือการเขย่าตัวผมอย่างแรงพร้อมด้วยการเตะผมอย่างรุนแรง แต่ทำไมกูไม่เจ็บว่ะ?
ถ้าอย่างนั้น....
"นี่มึงจะตื่นได้รึยัง นี่กูลงทุนเดินมาปลุกมึงถึงที่บ้านเลยนะ! โทรมาก็ไม่รับ โทรศัพท์มีไว้เล่นเกมส์รึไง แล้วนี่มึงอยากไปโรงเรียนสาย#=).;!-=(&@@#*=((:'!-((?:"
นี่เสียงใครว่ะทำไมคุ้นจัง ไม่ใช่เสียงแม่แน่ๆเพราะนี่มันเสียงผู้ชาย...
ผมลืมตาอย่างช้าอย่างที่พระเอกตื่นจากการโดนทำร้าย นี่ละครช่องสามป่ะนิ
"ว๊ากกกกกกกก"
ถึงกับร้องว๊ากเมื่อมวลน้ำบวกน้ำแข็งถูกสาดเข้ามาเต็มๆใบหน้าที่ง่วงงุนของผม โอโหมึงฮาร์ดคอร์ไปล่ะ!!!
"ไอ้สัดตื่น เดี๋ยว นี้! ! !"
ถึงกับรู้เลยว่าเสียงที่คุ้นเคยนั่นของใคร โหกูรู้เลย
"โอ้ยแบคฮยอน! มึงปลุกกูดีๆไม่ได้รึไงว่ะ!?"
ผมพูดพร้อมถลึงตามองแบคฮยอนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ในมือถือถังน้ำสีฟ้าอ่อนที่ตั้งอยู่ในห้องน้ำเมื่อคืน เดี๋ยวนะกูจำได้ว่าใบนี้กูแช่กางเกงในเอาไว้นี่หว่า!!!!!!
"ก็มึงไม่ตื่นเอง กูกระทืบมึงไปหลายทีมึงก็ไม่ยอมตื่นซักที"
ไม่แยแส นี่มึงพูดพร้อมหน้าที่ไม่แยแสงั้นเหรอ นี่กูยังไม่เคลีย์นะว่ามึงเอากางเกงในทั้งหมดของกูไปไว้ที่ใหน!!!???
"แล้วกางเกงในกูอ่ะ?"
ผมถามออกไปด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น สีหน้าผมตอนนี้ให้เดาคงเหมือนสัตว์อะไรสักอย่าง
สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์~
โห่อีห่าเวลานี้มึงยังจะมีอารมณ์มาเล่นมุข ไอ้แบคมันจะแดกหัวมึงอยู่แล้ว!!!
"กูเททิ้งไปแล้ว"
เท่านั้นล่ะครับ ผมนี่ยืนขึ้นเลย นั่นมันเหล่ากางเกงในที่กูรักนะโว้ย! มึงมาทำอย่างนี้กับมันได้ยังไงวะ!!!!!!
ผมมองหน้ามันก่อนที่จะกระแทกเท้าเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปยังประตู กูโกรธมึงแล้ว โกรธมาก!!!
"ห้องน้ำอยู่นี่ มึงจะเดินไปใหน?"
นั่นแหละครับ ผมเดินหมุนตัว90องศาแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ปิดประตูให้แม่งแรงๆเผื่อไอ้แบคจะรู้ซะบ้างว่ากูโกรธ
"ปั๊งงงง!!!!!"
ผมหมุนตัวเตรียมไปอาบน้ำ แต่ทำไมมันติดๆว่ะ?
พอเหลียวหลังไปมองเท่านั้นแหละกูรู้เลย
ปิดประตูหนีบผ้าขนหนูตัวเอง....
อยากจะกระโดดเอาหัวลงอ่างอาบน้ำให้หายโง่จริงๆเลย ไอ้จงอินเอ้ยยยยยยยยย!!!!!
50%
"นักเรียนคนใหนไม่ได้เอาหนังสือมา ยกมือขึ้น!!!"
เสียงของคุณครูคาบวิชาสังคมดังขึ้น พร้อมกับเสียงไม้เรียวที่หวดลงโต๊ะ ถ้าซูมที่ไม้หน่อยๆคุณจะเห็นเศษไม้กระจายออกมานิดๆล่ะครับ น่ากลัวชิบหาย
นักเรียนทั้งห้องเงียบกริบ มีแต่เสียงไม้เรียวของคุณครูที่เดินตีโต๊ะนักเรียนที่ล่ะโต๊ะ อย่าเรียกว่าเคาะครับ เพราะโต๊ะแม่งเป็นรอยไม้เรียวเลย โหดไม๊ล่ะมึ๊งงงง!!!!
"ปึ๊ง! เธอชื่อคิมจงอินไม่ใช่เหรอจ๊ะไค?"
คุณครูถามเสียงหวานหยดย้อย โอ้ยกูขนลุกโว้ย
"ค่ะ....ครับ"
ผมตอบกลับไป นี่ไม่เคยกลัวใครนอกจากมึงเลยนะรู้ป่ะ เออ แม่งvipชิบหาย
"แล้วปกหนังสือเขียนว่ายังไงจ๊ะ?"
และนางก็ยังคงจะถามต่อไป
เหงือเม็ดเล็กๆซึมขึ้นมาตามไรผมของผม เอาแล้วไงคิมจงอินเอ้ยยยย
"ค...คิม จงแด ครับ"
ผมตอบตะกุกตะกัก โอ้ยนี่มันวันซวยอะไรว่ะเนี้ยยยย?!!!!
"หืม? แต่เธอชื่อคิมจงอินไม่ใช่เหรอ?"
นี่ก็คั้นกูจังเลยยยยยยยย เห็นกูเป็นส้มป่ะนิ?
"ผมยืมมาครับ"
ผมตอบไปอย่างใจสั่น กูนึกว่ากินกาแฟมาเยอะไป หรือเจอรักแรกพบ(พ่อง)
"งั้นก็ไม่ต้องเรียน ไปยืนข้างนอก ไป!!!!!!"
นางแว้ดเสียงดังใส่ผมครับ หน้าตาเหมือนยักษ์ของนางนั่นเหมือนของแถม โอโหกูไม่อยากได้!
"ผมก็ไม่ได้เอามาครับ"
80%
"ทำไมมึงต้องบอกงั้นด้วย กูเห็นว่ามึงเอามานะ"
ผมถามออกไปอย่างหงุดหงิด
"ก็ผมกลัวจงอินจะเหงา"
ใบหน้าของเซฮุนตอนนี้เหมือนหมาที่โดนเจ้าของดุไม่มีผิด แต่ทำไมดูน่ารักชอบกล?
จงอินมึงหยุดคิดเดี๋ยวนี้!!!
"มึงไม่ต้องทำเพื่อกูขนาดนี้ก็ได้ มึงยังต้องเรียนนะ"
ผมพ่นคำพูดที่ตัวเองคิดออกไป มันทำหน้างงก่อนจะถามกลับมาบ้าง
"แล้วจงอินไม่ต้องเรียนเหรอครับ?"
"เรียน แต่ไม่ต้องเรียนเก่งก็ได้ พ่อแม่กูจองตัวกูไปช่วยงานท่านแล้ว"
ผมพูดเสียงเรียบ
"งานอะไรเหรอครับ?"
สิ้นสุดเสียงของเซฮุนคนข้างๆผม เสียงคุณครูจากข้างในก็ดังแทรกเข้ามาซะก่อน
"สองคนนั้นหนะ ฉันให้ออกไปยืนสำนึกผิด ไม่ใช่ให้ไปยืนสวีทกัน!!!"
ผมสะดุ้งเล็กน้อย บ่นอุบไปนิดหน่อยพอประมาณ ด่าพ่อไปนิดนึง เออดีๆ
"พักกินข้าวไปกินข้าวด้วยกันนะครับ"
เสียงลูกนกกระจิบนกกระจอกดังเซ่งแซ่ไปทั่วโรงอาหาร ขาของผมเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินข้างๆ สายตาสะดุดกับสิ่งมีชีวิตตัวขาวๆหน้าเหมือนแป๊ะข้างบ้าน กำลังยิ้มละมุนบนโต๊ะกินข้าว
ผมตะโกนและตบโต๊ะกินข้าวที่มันนั่งอยู่เสียงดังเพราะเห็นไอ้เซฮุนมันเหม่อลอยอยู่
จากเหม่อๆนี่หายเลยครับแหม่ ของเขาดีจริง
"ไปซื้อข้าวกันมึง"
ผมเตรียมจะจูงมือมันออกไปซื้อข้าวที่ร้าน แต่กลับถูกมันฉุดให้นั่งลงด้วยกัน
"มึงไม่กินอ่อ?"
ผมขมวดคิ้วถาม คือมึงไม่กินแต่กูกินไง
มันส่ายหน้าก่อนจะยิ้มจนตาปิด นี่ชักจะน่ารักเกินไปล่ะมึง ห่าเอ้ย!!!
"ที่นี่เขาบริการตัวเองนะมึง ไม่มีใครมาเสริฟให้........"
พูดยังไม่ทันจบ เสียงปริศนาที่เหมือนกุญแจที่ไขทุกอย่างก็ดังขึ้น เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว(?)
"คุณหนูครับผมเอาพิซซ่ามาส่งครับ"
100%
เม้น,เฟบ,แชร์
นะครับ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น