แก้วตา ตรวนใจ

แก้วตา ตรวนใจ

By. แก้วโมรา

          มือเรียวที่ถือตะเกียบชะงักเพียงนิดหนึ่งแต่ก็พอเป็นที่สังเกตเห็นของเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสามคน หมูย่างที่เกรียมตรงขอบนิดๆถูกวางรวมกับผักและเบคอนที่มีอยู่ก่อนในถ้วยพลาสติก กลิ่นหอมของอาหารปิ้งย่างลอยตามไอร้อนขึ้นมาถึงจมูก แต่เจ้าของก็ยังไม่สนใจจะกินมัน เพราะสมาธิทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะไปรวมอยู่ที่เด็กชายอายุราวสาม-สี่ ขวบที่กระโดดโลกเต้นอยู่ข้างๆ

          เด็กชายตัวขาวแก้มยุ้ย รูปร่างน่าฟัด ในเสื้อลายเบนเทนและรองเท้าผ้าใบแบบที่ไฟวิ่งรอบๆส้นเท้า ดูน่าเอ็นดูเป็นที่สุด

          แต่ดูเหมือนสายตาของลภัสรา จะไม่ได้ฉายแววชื่นชมแม้แต่น้อย ดวงตาที่กลอกตามความเคลื่อนไหวตามเด็กชายแสดงความระแวดระวังปนขัดเคือง และสะดุ้งเมื่อเด็กชายกระโดดเข้ามาใกล้ๆ

          “พี่ลิน ใจเย็นๆ” ปิติพงษ์ บุรุษหนึ่งเดียวในวงหมูกระทะพูด เมื่อรู้ดีว่าหญิงสาวคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเด็กน้อยเป็นที่สุด

          “ปี แกก็ดูสิ พ่อแม่สนใจแต่หมูย่าง ปล่อยให้ลูกรบกวนคนอื่นอยู่ได้” ลภัสราตอบด้วยเสียงไม่เบานัก ทำให้คนเป็นแม่ที่นั่งหันหน้ามาทางโต๊ะของเธอได้ยินประโยคนั้นไม่มากก็น้อย จึงได้รับการตอบกลับเป็นสายตาขุ่นเขียว กระนั้นก็ยังปล่อยให้เบนเทนกระโดดต่อไปอย่างสนุกสนาน แถมแข้งขาทึ่ไม่แข็งแรงนักทำให้เด็กชายเซไปหาคนที่เดินสวนมา ในสองมือถือผักและเนื้อสัตว์เต็มจาน

          “อ้าวๆ ระวังครับน้อง” เด็กหนุ่มเอ่ยเตือน เมื่อร่างทรงเบนเทนชนขาของเขา ด้วยความที่ขนาดร่างกายต่างกันมาก จึงเป็นเด็กน้อยที่กระเด็นและล้มลง สีหน้าสนุกสนานนั่นชะงัก ส่วนเด็กหนุ่มซึ่งไม่ได้สังเกตอะไรเพราะมัวแต่ระวังของในมือจึงเดินผ่านไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราว คนในโต๊ะที่ใกล้ที่เกิดเหตุที่สุดคือโต๊ะของลภัสราจึงลอบมองหน้ากัน ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรต่อไป

          เด็กชายไม่ได้ร้องไห้แต่ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น ลดารักษ์ผู้เป็นน้องสาวของลภัสรา ซึ่งเป็นคุณครูโรงเรียนอนุบาลผู้ใจดี จึงลุกไปหาเด็กน้อยด้วยหวังว่าจะพยุงให้ลุกขึ้นและตรวจดูความเรียบร้อยว่ามีบาดแผลหรือเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่ เพราะพ่อแม่ของเด็กยังคงไม่สนใจและไม่ทราบว่าลูกของตนเองล้มอยู่บนพื้น และเธอขี้คร้านจะเสี่ยงไปวุ่นวายกับคนที่ไม่รู้จักกัน

          แต่เมื่อลดารักษ์ส่งรอยิ้มใจดีไปและพยุงเด็กชายขึ้น เขาก็เริ่มต้นร้องไห้ ---