คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF,, ฉบับ สงกรานต์เปียกๆ
15 เมษายน 2556 ขอนแก่น
“พี่ริท ไปเล่นน้ำที่ม.กัน” พ็อตเตอร์ หนุ่มหล่อรุ่นน้องที่คณะแพทยศาสตร์ มหาลัยขอนแก่น เพื่อนร่วมรุ่นของเขาเดินมาชวนถึงหน้าห้องพัก
“ที่ม.มีให้เล่นน้ำด้วยเหรอ? ไม่ใช่ว่าเค้าปิดหรอกเหรอ” มือเล็กขยี้ตาเพราะแสงแดดยามเช้าที่แยงตาเขาเต็มๆ ความจริงก็คือเขาเพิ่งตื่นนอน ก็ช่วยไม่ได้ วันหยุดยาวทั้งที นักศึกษาแพทย์มันเรียนเหนื่อยนะคร้าบ
“พี่รู้อะไรบ้างเนี่ย วันๆเอาแต่จ้องบีบี”
“พี่ไม่ได้จ้องแต่บีบีซักหน่อย!” สวนกลับไปในทันทีเมื่อประโยคที่ฝ่ายตรงข้ามพูดมานั้นมันจุกอกเขาเต็มๆ เขาก็ไม่ได้จ้องบีบีทั้งวันทั้งคืนอะไรขนาดนั้น ก็แค่ก่อนมื้อเช้า หลังมื้อเที่ยง เสร็จมื้อเย็น ..แค่นั้นเอง
“คร้าบๆ ไม่เถียงก็ได้ ที่ม.ก็จัดงานสงกรานต์ให้ไปเล่นน้ำกันไง ว่าแต่เมื่อคืนพี่ไม่ได้อาบน้ำรึไงเนี่ย” นัยน์ตาคมมองไปที่ร่างบางที่บัดนี้ก็ยังใส่เสื้อนักศึกษาอยู่ แม้จะข้ามวันมาแล้ว
“ก็เมื่อคืนพี่ทำรายงานดึกอ่ะ! พอเสร็จก็นอนเลยเนี่ย โคตรเน่า” ขณะที่เท้ากำลังจะก้าวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ ก็โดนดึงเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกพี่ เดี๋ยวไปเล่นน้ำก็สะอาดเอง ฮ่าๆๆๆ” ร่างบางครุ่นคิดซักพักก็ตอบตกลง แล้วเดินทางไปมหาลัยพร้อมกับรุ่นน้อง
ระหว่างทางทั้งคู่ก็โดนสาดน้ำซะเปียกแฉะ โดยเฉพาะริทที่เป็นเป้าหมายซะส่วนใหญ่ กว่าจะมาถึงมหาลัยก็เป็นลูกหมาตกน้ำกันทั้งคู่ซะแล้ว
“โห คนเล่นกันเยอะมากเลยเนอะ” ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ไม่ว่าจะทางไหนก็มีแต่คนเล่นน้ำสงกรานต์กันทั้งนั้น มีตั้งแต่นิศิตยันญาติโกโหติกามาเล่น
“อ้าว ก็แน่สิ ป่ะๆ พี่ริท เราไปทางนู้นกันดีกว่า พวกไอ้โจ้มารอแล้ว” พ็อตเตอร์เดินจูงมือริทไปยังกลุ่มเพื่อน หันมาอีกทีก็พบว่ารุ่นพี่ของเขาเปียกโชกยิ่งกว่าอะไร พอก้มลงต่ำก็เพิ่งจะนึกได้
“เห้ย พี่ พี่ใส่เสื้อขาวมาเนี่ยนะ!”
จะว่ายังไงดี.. ต่อให้เป็นผู้ชายแบบนี้มันก็มีหวั่นไหวกันบ้างอะไรบ้าง ก็ในเมื่อคนตรงหน้านั้นใส่เสื้อนักศึกษา ที่ทั้งนอกจากจะขาวแล้วยังบางอีกด้วย แถมยังไม่ได้เสื้อกล้ามอะไรไว้ข้างในเพราะอากาศมันร้อน จนตอนนี้เสื้อแนบเนื้อไปหมดแล้ว
“อ้าว ก็พ็อตเป็นคนบอกพี่ให้ออกมาเองนี่! แถมเป็นผู้ชาย ไม่เห็นต้องแคร์” ริทตอบกลับมาแบบไม่ใส่ใจอะไร
อย่างน้อยก็เห็นใจผมคนนึงเถอะครับ!
ได้แต่คิดเงียบๆในใจอย่างนี้..
“อืม นั่นสิเนอะ” แล้วเขาจะคิดมากไปทำไม.. แต่ว่าพอเห็นร่างคนตรงหน้ามันก็อดที่จะคิดลึกไม่ได้จริงๆ หน้าหวานๆกับผมเปียกลู่ อายแทนผู้หญิงบางคนจริงๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!
เสียงกรี๊ดแปดหลอดดังขึ้นทางด้านประตูรั้วมหาลัย เรียกให้ผู้คนแถวนั้นหันไปมองเพราะนึกว่าเป็นเหตุร้าย
“เห้ย แก! โตโน่มาว่ะ!!”
สาวนิศิตคนหนึ่งวิ่งกระดี้กระด้ามาทางเพื่อนของเธอซึ่งอยู่ไม่ห่างไปจากกลุ่มของริทเลย ทำให้ถึงบางอ้อกันในบัดดล ริทซึ่งได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ทำหน้างงงวย
“พี่ริทให้พี่โตโน่มาที่นี่เหรอ?” โจ้ถามงงๆ แต่ดูจากสีหน้าคนข้างๆแล้วก็พอจะเดาได้
“พี่เปล่านะ ยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่ามาเล่นสงกรานต์ที่ม.เนี่ย” คนตัวเล็กส่ายหน้าพัลวัน พ็อตเตอร์เห็นว่าได้จังหวะ ก็ปะแป้งบนใบหน้าหวานๆทันที
“พี่ริทหน้าขาววอกเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“โห! พ็อต เล่นทีเผลอนี่หว่า! เอาแป้งมานี่เลย!” ว่าแล้วก็วิ่งแจ้นเพื่อที่จะคว้าถัง(?)แป้งนั้นมาแก้แค้นคืนบ้างตามนิสัยเด็กๆ แต่วิ่งได้ไม่ทันไรก็ชนโครมกับใครบางคน
“โอ่ย ขอโทษครับๆ เป็นอะไรมากมั้ย” แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องถึงกับอึ้ง “เฮ้ย พี่โน่!”
“มาเล่นนี่ไม่มีบอกกันเลยเนอะ” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววบูดบึ้งเล็กน้อย ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปยังแพขนตาหนาที่เต็มไปด้วยแป้ง “ไม่กลัวแป้งเข้าตารึไง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!
เสียงแปดหลอดดังขึ้นอีกรอบทั่วสารทิศ คนตัวเล็กกว่าได้แต่ทำหน้าเหวี่ยงใส่ร่างสูง ใบหน้าหวานขึ้นสีเบาๆ
“ก..ก.. ก็ริทโทรไปแล้วพี่โน่ไม่รับนี่!” รู้สึกเหมือนลิ้นพันกัน ไม่รู้ว่าเพราะไม่ได้เจอกันมานานแล้วถึงได้รู้สึกว่าร่างสูงนี่หล่อขึ้นหรืออย่างไร
“อ้าว ก็กูติดงานอยู่ แล้วเมื่อเช้ากูโทรไปทำไมไม่รับ”
“เมื่อเช้า?.. อ้อ ริทลืมเอาโทรศัพท์มา แหะๆ” ร่างเล็กก้มลงไปล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะหาโทรศัพท์ “แล้วพี่โน่มาทำม..”
พูดยังไม่ทันจบ น้ำก็สาดชู่ลงกลางหัวโดยพี่ชายที่แสนดี โตโน่หัวเราะก๊ากกับผลงานที่เยี่ยมยอดของตน ริทมองเหวี่ยงอีกรอบ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ทว่าเมื่อโตโน่มองลงมาอีกทีก็ต้องมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกันกับพ็อตเตอร์
“เห้ย! ไอ้เตี้ย! ใครใช้ให้มึงใส่เสื้อนศ.มา!!”
ณ ขณะนี้ไม่สามารถบรรยายอะไรได้ นอกจากจะบอกว่า เสื้อมันแนบเนื้อจนเห็นแทบจะทั้งตัวร่างบางแล้ว
“โว๊ะ! จะตะโกนทำไมเนี่ยพี่โน่! ผู้ชายจะไปกลัวอะไร!”
“ไม่ได้!” ร่างบางถึงกับสะดุ้ง ยังไม่ทันจะเถียงอะไร ร่างสูงก็จัดแจงถอดเสื้อสีเข้มของตนออก แล้วสวมให้กับริททันที
เมื่อช้อนนัยน์ตาขึ้นไปจ้องนัยน์ตาตี่นั้นก็ไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี?
ห่วง? หวง? หรือหึง?
จะอย่างไรก็ช่าง เอาเป็นว่าตอนนี้เขาแทบจะมุดดินได้แล้ว อยู่ดีๆก็มาหา อยู่ดีๆก็มาปัดแป้งให้ อยู่ดีๆก็ถอดเสื้อของตัวเองให้ใส่
แล้วทำเหมือนตัวเองไม่มีอะไรเนี่ยนะ! กล้ามเนื้อท้องเป็นมัดๆที่เปียกไปด้วยหยาดน้ำ เล่นเอานัยน์ตาโตก้มหลบไม่ทัน ผู้คนรอบๆต่างมองมาที่เขาทั้งคู่เป็นจุดเดียว
หลังจากที่พี่ชายไม่แท้ (ความจริงคือไม่ได้เป็นญาติอะไรกันเลยด้วยซ้ำ) มาหา เขาก็แทบจะไม่ได้เล่นน้ำเลยด้วยซ้ำ ก็ในเมื่อพี่ชายตัวดีของเขาทำอย่างกะไม้กันหมา!
นู่นก็ห้าม นี่ก็ไม่ได้ ตกลงจะเป็นพี่ชายหรือเป็นแม่วะครับ!
ไปๆมาๆก็ถึงเวลาเย็น ผู้คนต่างทยอยกลับบ้านกันหมด เพราะอากาศก็เริ่มเย็นลงแล้วด้วย คงไม่เหมาะเท่าไหร่ที่จะเล่นน้ำกันเวลานี้
“พี่ริท พวกผมกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบาย หวัดดีครับพี่โน่” ทุกคนในกลุ่มยกมือไหว้ทั้งคู่ก่อนที่จะเดินกลับกันออกไป
“เออ แล้วพี่จะกลับบ้านเลยใช่ป่ะ”
“อืม เดี๋ยวส่งมึงเสร็จก็กลับ แล้วนี่ไม่คิดจะไปกรุงเทพไปหาแฟนคลับหน่อยรึไง” ริทยิ้มบางๆให้กับคำถามนั้น
“คิดสิ.. แต่ตอนนี้เรียนเยอะ ต้องอ่านหนังสือ..” พูดไปพาลน้ำตาก็เต็มดวงตา ยกหลังมือขึ้นปาดเบาๆ
“…” ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปโอบไหล่ กระชับกอดให้อย่างน้อยมันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ฝากบอกแฟนคลับริทหน่อยนะ.. คิดถึง แล้วจะกลับไปหา”
“อืม เดี๋ยวบอกให้” ว่าแล้วก็จับจูงมือกันไปขึ้นนอร์ตันคันโปรด บึ่งกลับห้องพักของคนซ้อนท้ายทันที
“แล้วเจอกันนะพี่ วันหลังโทรมาบอกก่อนซักสองสามวันดิ”
“เออๆ โทษที มันกระทันหันไปหน่อย” ร่างสูงกลับหลังหันให้เตรียมเดินกลับไปยังที่จอดรถ มือเล็กจับไว้ที่ข้อมือหนานั้น
“… ฝันดีนะพี่” ว่าแล้วก็รีบปล่อยมือแล้ววิ่งแจ้นเข้าห้องนอน ปิดประตูทันที ใบหน้าคมคายระบายยิ้มออกมา
“เออ ฝันดีเหมือนกัน ไอ้เตี้ย”
“ริทๆ เจอพี่โน่ยังเนี่ยลูก เมื่อเช้ามืดพี่แกมาหาลูกที่บ้านเนี่ย ริทๆ ฟังอยู่รึเปล่า..”
ให้ตายเถอะ.. ยุ่งก็ยุ่ง วุ่นวายก็วุ่นวาย พี่ชายใครก็ไม่รู้..
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังรักเขานะ J
FIN.
ว้า.. เลยสงกรานต์มาแล้วอ่ะ 5555
แต่งเล่นๆมึนๆค่ะ @ v @)" ความจริงคือเพ้อจากเมื่อวานที่อิเฮียใส่เสื้อขาวเล่นอ่ะ กรีส
อยากเห็นว่าถ้าน้องใส่เสื้อขาวแล้วเฮียจะทำหน้ายังไง โฮก จบข่าว 5555
ความคิดเห็น