ตัวโน๊ตหัวใจ...คีย์บันไดรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ..ทำไปได้ไง..

               ในหนึ่งปี ทุกวงของเชียงใหม่ จะมีงานใหญ่อยู่หนึ่งงานที่เราให้ความสำคัญ  นั่นก็คืองาน “มหกรรม ไม้ดอกไม้ประดับ เชียงใหม่” ทำให้เราต้องซ้อมกันอย่างเต็มที่ เพราะเป็นการประชันวงดุริยางด์ของทั้งเชียงใหม่ วงของเราก้อเลยต้องฟิตกันเต็มที่  พวกเราตั้งใจซ้อมเดิน “มาร์ชชิ่ง” กันอย่างเต็มที่ๆสุด  ในปีนี้วันไม้ดอกไม้ประดับจัดขึ้นในวันที่ 4 กุมภาพันธ์  และในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ เราต้องมานอนห้องแบนด์กันเพราะต้องตื่นตั้งแต่เช้าไปเดินมาร์ชชิ่ง เหตุเพราะกลัวการคลาดเคลื่อนของเวลา และ การไม่ตรงต่อเวลาของเด็กๆแต่ละคน(เราเปนหนึ่งในนั้น...ไม่ใช่หรอ??)

  “หนิงงง...ลูกยังไม่นอนอีกเหรอ” เสียงแม่โวยวายมาตามสายลม ถามว่าทำไมเราถึงยังไม่นอน

“ยังค่ะ แม่...เดี๋ยวจะนอนแล้วค่ะ  แป๊ปปปปปปปปปปปปนึง” ลากเสียงซะหน่อยจะได้รู้ว่า มันไม่แป๊ปอย่างที่คิด

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้ไม๊เนี่ย เด๋วพรุ่งนี้ตื่นสายนะ”

“โห!!! แม่ขาาา...นี่แม่ยังทำใจไม่ได้อีกหรอ  หนิงตื่นสายมาตั้งแต่ตีนยังเท่าฝาหอย”

“พูดอะไรแก่แดดนะเรา...ทำใจได้แล้วน่า รู้แล้วว่าขี้เกียจ”

“ฮ่าๆๆ ง๊านอย่ามาเขกันซะให้ยากเล้ยยย”

“โอ๊ยยย!!!เด็กอาไร๊ ดื้อจริงๆ ไม่เถียงละ แม่ไปนอนดีกว่า นอนดึกเดี๋ยวหน้าเหี่ยว  ไม่สวยเหมือนใครบางคน”

     แหมๆๆๆทำมาเป็นทิ้งท้าย รู้ดิว่าหมายถึงใคร   ว่าไอ้เนี๊ยสช่ายม๊ายล่าาา(แมวที่บ้านค่ะ...) แหมๆๆจาว่าแมวก้อไม่บอกกัน เหอๆ

“นอนดีกว่า เด๋วพรุ่งนี้มาอ่านต่อ แหมกะลังมันส์เลยนะเนี่ย ชีวิตเรามานเหมือนนิยายเลยเนาะ เฮ้ออออ!!”

                     แล้วก้อหลับซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา   เหอๆ

                   “อดทนเวลาที่ฝนพรำ....อย่างน้อยก้อทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง เมื่อวันเวลาที่ฝนจางงงง ฟ้าก้อคงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอออออ” หง่ะ!!!ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย(เพิ่ง) 8.30 อยู่เลยน้าาาาT_T
“ฮัลโหล...ใครอ่ะ แจ๊บๆ!!”

“ยังไม่ตื่นอีกเหรอหนิง...พี่โทรมาปลุก ลุกได้แล้วนะ เรานัดกันไม่ใช่เหรอ”

“โอย!!!อารายยย...เปนครายยเนี่ย อย่ามายุ่งกะช๊านๆจานอนนนนนนน” วุ้ย!!!อารมณ์เสียจิงๆ ครายก้อไม่รู้แต่เสียงคุ้นๆนะ  ฉันคิดขึ้นมาพลางดูที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ

หวายยยยยยยยยยยย!!!!ตายแน่ช๊านนนนน O0O”

“อ่าวพี่...โทดน้าาา แหะๆ มีอารายยหรอ”

“อืม...จำได้ซะที พี่โทรมาปลุกอ่ะ วันนี้เค้านัดตัวเองไว้ไม่ใช่เหรอ??”

“หง่ะ!!ลืมไปเลย...ง๊านเด๋วเค้าไปอาบน้ำก่อนนะ เจอกันค่ะ”

“จ้าๆๆ อย่าหลับต่อนะเรา...ถ้ามาสายหล่ะ น่าดู!!!!!!”

แหะๆๆๆๆๆ รู้แล้วน่าา...ฉันรีบลุกไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และนั่งรถประจำทางออกมา และไม่พลาดที่จะหยิบบันทึกออกมาด้วย นั่งรถน่าเบื่อจะตาย ไม่ค่อยจะอยากจ้องหน้าเงือกๆของคนตรงข้ามซักเท่าไหร่หรอก( กำ...ไปว่าเค้า)  อืม...หยิบบันทึกมาอ่านต่อดีกว่า....

เมื่อถึงวันไม้ดอกพวกเราก็จัดแจงกันแต่งตัว...เพื่อจะไปเดินท่ามกลางสาธารณชนจังหวัดเชียงใหม่  เมื่อไปถึงที่เราก็เริ่มตั้งขบวนและเตรียมพร้อมที่จะเดิน  แต่!!!...เมื่อมองขึ้นไปบนแสตนด์หน้าพิธี  ก็เจอวงมงฟอร์ตนั่งเล่นเปิดงานอยู่(วงนี้ไม่เคยเดินไม้ดอกค่ะ เพราะว่าเปนวงคอนเสิร์ตไม่ใช่วงมาร์ชชิ่ง) อ๊ายยยยยย!!!!พวกนั้นนั่งมองเราอยู่ทั้งนั้นเลยนี่หว่า  โดยเฉพาะน้องชาร์ปนั่งข้างนอกสุดก้อดันชี้พวกเราใหญ่( ดีนะ ที่ชุดปีนี้ช๊านใส่แล้วสวย ม่ายง๊านล่ะอายแย่...หุหุ)

เหอๆ...ดูช๊านโชว์พาวซ้าดีๆ(ว๊ากกั่กๆๆๆ)แล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องเดินออกจากสะพานแก้วนวรัฐ  เพลงเปิดตัวของเราก็คือเพลง Camino Real เสียงแรกที่ออกมาสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมรอบข้างอย่างยิ่ง...

           และแล้วก็จบลงไปอย่าสวยงาม 10 กม.ที่เดินผ่านมาได้สร้างชื่อเสียงให้เราได้จิงๆ แต่หน้าแต่ละคนตอนนี้นี่...ไม่ไหวแล้ว ทั้งดำ ทั้งโทรม ทั้งเหนื่อย  แล้วเราก้อจบงานไม้ดอกด้วยการนอนหลับในที่สุด(อ่าววว...ซ้างั้น) เฮ้ออออออออ....จบไปอีกวัน