คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 3::Just You {KyuMin}
ทางด้านคยูฮยอน
หลังจากถูกเรียกออกมาในตอนเช้า ความรู้สึกผิดที่มีมันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น...
เหตุผลเพราะหน้าที่การงาน
ความผิดที่เหมือนกับชนักติดหลัง
ทัน ฮันบอนมัน นารึล ซารังแฮจวอโย~~~
ชื่อที่ขึ้นหน้าจอคือ ‘ซองมิน’
เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่มีหยุด จนคยูฮยอนทนไม่ไหว เอื้อมมือไปกดปิดเครื่องก่อนจะจอดรถลงหน้าร้านคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่ง
ทันทีที่คยูฮยอนเดินลงมาจากรถก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาเกาะแขนของเขา
“ไงคะคยู ซูยองคิดถึงคยูจังเลย”
“ครับ ผมก็คิดถึงซูยองเช่นกัน”
‘เชวซูยอง’ ดาราสาวผู้โด่งดัง ลูกค้าประจำของบริษัทที่เขาทำงานอยู่ เธอมักจะมาพร้อมกับแบบห้องเพื่อให้เขาช่วยแก้อะไรนิดๆหน่อยๆ ถึงแม้มันจะไม่ต้องแก้ก็ตาม
ผู้จัดการบอกว่า“ห้ามเสียลูกค้ารายนี้ไปเด็ดขาด” และ ด้วยความที่ซูยองพยายามที่จะเชิญชวนให้เขาสนใจจึงทำให้เขาต้องตามน้ำไปอย่างเลี่ยงมิได้
และทำให้เขา “นอกใจ” คนที่เขารัก
“วันนี้เราจะไปไหนกันดีคะ??”
“ไปที่ไหนก็ได้ครับ แล้วแต่ซูยองเถอะ”ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็พาเขาไปที่ต่างๆนาๆ ไม่ว่าจะไปเดินในห้าง กินข้าว หรือว่า ดูหนัง จนสุดท้ายก็มาจบลงที่คอนโด
“ขอบคุณนะคะ วันนี้ฉันสนุกมากๆ”เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“เช่นกันครับ”ร่างสูงฝืนเอ่ยออกไป
“งั้นซูยองขอตัวก่อนนะคะ จุ๊บ”เอ่ยลาก่อนจะโน้มคอร่างสูงลงมาจูบแล้วผละไป
ทั้งสองคนไม่ได้รับรู้ถึงร่างของใครบางคนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่หลังพุ่มไม้...
“ฮึก...ฮึก”เขาสะอื้นเบาๆ พลางมองหลักฐานในมือ
เราคงรักกันไม่ได้แล้วล่ะ
...คยูฮยอน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“กลับมาแล้วครับ”คยูฮยอนเอ่ยหลังจากเปิดประตูห้อง
‘ซองมินไปไหน’ มองหาคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นคนรักกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน
“ไงครับมินมิน”พลางคิดจะหอมแก้มคนตัวเล็กซักที แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อซองมินเบือนหน้าหนี
“...”คนเบือนหนีก้มหน้านิ่ง ไม่พูดไม่จา
“มินมินเป็นอะไรรึเปล่า??”คยูฮยอนเอ่ยถามคนรัก ก่อนจะเหลือบไปเห็นรูปถ่ายซึ่งอยู่ในมือของซองมิน
“วันนี้ไปทำงานมาหรอครับ ถ่ายรูปใครกับใครล่ะ??...”ยังไม่ทันพูดจบซองมินก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปารูปถ่ายพวกนั้นใส่เขา
“โอ๊ย! ซองมินปารูปใส่ผมทำไมเนี่ย!”คยูฮยอนร้องก่อนจะก้มลงไปเก็บรูป แต่แล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นรูปเหล่านั้น
...รูปที่เขาจูบกับซูยองหน้าคอนโด...
“คะ...คือว่า”คยูฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าของซองมิน
ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ในแววตามีแต่ความผิดหวัง
“ไม่ต้องพูด ฮึก...อีกแล้วคยูฮยอน”ซองมินเอ่ย“ฉันเห็นหมดทุกอย่างแล้ว ฮึก...และเข้าใจเป็นอย่างดี”เอ่ยพร้อมกับสะอื้นไปพลาง
“ผมอธิบายได้นะ...”
“ไม่ต้องอธิบายอีกแล้วล่ะคยูฮยอน หรือนายจะบอกว่าที่ฉันเห็นนี่ไม่ใช่นาย ในเมื่อฉันเป็นคนถ่ายรูปนั้นเองกับมือ!”ซองมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
“แต่มินมินยังไม่เข้าใจ ที่ผมทำไปเพราะ...”คยูฮยอนพยายามจะอธิบายอีกครั้ง
“เพราะอะไร! จะบอกว่าเพราะงานหรอไง! เฮอะ! ถ้านายทำเพราะงานล่ะก็ ทำไมนายถึงปิดบังฉันล่ะ! ฮะ!”เขาตะโกนขัดขึ้นมา
“มีฉันคนเดียวไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องไปมีคนอื่นอีก ถ้าอย่างนั้น...ฮึกๆ”ซองมินกลืนก้อนสะอื้นก่อนจะพูดประโยคต่อไป
“เราเลิกกันเถอะ”ประโยคที่ตัดรอนทุกสิ่งทุกอย่าง
“เลิกกัน...”คยูฮยอนทวนคำก่อนจะหันไปเขย่าตัวของซองมิน “ไม่จริงใช่มั้ย!? คุณล้อผมเล่นใช่มั้ยซองมิน!”ใบหน้าของทั้งสองต่างนองไปด้วยน้ำตา
“ฉันพูดจริงๆ เราอย่ามายุ่งกันอีกเลย”ร่างบางวิ่งออกไป ปล่อยให้ร่างสูงอยู่เพียงลำพัง
“โธ่เว้ย!!!”คยูฮยอนคุกเข่าลงพลางต่อยพื้นเต็มแรงด้วยความเสียใจ
เพล้ง!
คยูฮยอนหันไปมอง
กรอบรูปคู่ของเขากับซองมินตอนคบกันใหม่ๆตกลงมาแตกกระจายอยู่ที่พื้น
ไม่รู้ทำไม...
เขาถึงสังหรณ์ใจไม่ดีเหลือเกิน
เอี๊ยดดดดดดดดดดด โครม!!!
เสียงข้างนอกส่งสัญญาณเกิดอุบัติเหตุขึ้น พลันร่างสูงฉุกคิดในทันที
ซองมิน!!!
เขาวิ่งออกไปข้างนอก สายตาเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตากำลังนอนอยู่กลางถนน ข้างกายมีรถคู่กรณีจอดอยู่ แต่คนขับรถกลับวิ่งหนีไปแล้ว
คยูฮยอนไม่สนใจ ตอนนี้เขาสนใจเพียงร่างของคนตรงหน้านี้เท่านั้น
“คะ...คยูฮยอน”ซองมินเอ่ยชื่อของเขาออกมาอย่างยากลำบาก
“ซองมิน คะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ ผมจะไปเรียกรถพยาบาล”คยูฮยอนลุกขึ้นหมายจะวิ่งไปเอาโทรศัพท์แต่แรงที่กระตุกตรงชายเสื้อทำให้เขาต้องหันกลับมา
“ไม่ต้องหรอก...”ซองมินยิ้ม“มินมินกลัวว่าถ้าคยูไปโทรหาหมอแล้วมินมินจะไม่เจอคยูอีก”เสียงของซองมินเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“คุณต้องไม่เป็นไรไงเล่า! ผมรักคุณนะ รักมากๆด้วย ดังนั้นคุณอย่าทิ้งผมไปสิ”คยูฮยอนร้องไห้อีกครั้ง
“แผลขนาดนี้ มินมินคงไม่รอดหรอก มินมินรู้ตัวดี แค่กๆ”ไอออกมาเป็นเลือดก่อนจะพยายามพูดต่อ “มินมินก็รักคยูนะ มินมินขอให้คยูมีความสุขนะ แค่กๆ”
“ซองมิน อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะ คุณต้องอยู่กับผมต่อไปนะ!”ยังไม่ทันพูดอะไรต่อมือของซองมินก็เอื้อมมาปิดปากของคยูฮยอน
“ให้มินมินพูดก่อนนะ ก่อนที่มินมินจะไม่มีโอกาสพูดอีก”คยูฮยอนเงียบลง“คยูต้องรักษาสุขภาพนะรู้มั้ย?? ต้องขยันทำงาน อย่าให้ขาดตกบกพร่องล่ะ ต่อไปนี้คยูอาจจะต้องทำกับข้าวเองนะ ถึงมันจะไม่อร่อยคยูก็ต้องกิน และก็ แค่กๆ...มินรักคยูมากกว่าใครในโลกนี้อีก ลาก่อนนะคยู”ยิ้มอีกครั้งก่อนมือที่ปิดปากของเขาก็อ่อนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ซองมิน”คยูฮยอนเรียกซองมินอย่างตื่นตระหนก“ไม่นะ คุณทิ้งผมไปไม่ได้นะ ผมรักคุณ รักมากกว่าที่คุณรักผมซะอีก ซองมินนน!!!”เสียงสุดท้ายก่อนที่คนรักของเขาจะจากไปตลอดกาล...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพแล้วค่ะ~~~
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เม้นเพิ่มขึ้นมาตั้ง3เม้นแน่ะ
สุขใจมากมายยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ
ขอตัวไปปั่นต่อก่อนนะคะ
ความคิดเห็น