คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Let U Go CHAPTER5 :: Hurt 20%
“พะ...พะ...พวกนาย”ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาพลางชี้นิ้วไปเบื้องหน้า
“มะ...ไม่เจอกันนานเลยนะ”ฮยอกแจซึ่งคุมสติได้ก่อนใครเพื่อนกล่าว สายตาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนที่สาม
...ฮันคยอง...
“ใช่ ไม่เจอกันนาน”ฮันคยองเอ่ยเรียบๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนถูกปกปิดไว้อย่างแนบเนียน
“ขอโทษที่เดินชนนะ...คิบอม...”ทงเฮที่เก็บของเสร็จแล้วเอ่ยแล้วก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร...”คำตอบจากคิบอมทำเอาทงเฮเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความดีใจก่อนจะเลือนหายไปเพราะประโยคต่อมา“...เพราะฉันไม่ต้องการ”
“อึก...”ทงเฮกลืนน้ำลายเบาๆ รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
...บอมไม่รักด๊องอีกแล้ว...
“ฉันก็แค่ขอโทษไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ”ทงเฮรีบปรับสีหน้าให้กลับมานิ่งเฉยเช่นเดิม
“ฉันก็ไม่คิดหรอกนะว่าคนอย่างนายจะขอโทษใครเขาเป็น”คิบอมโต้กลับ ถ้อยคำที่แสนเจ็บปวดตัดรอนกำลังใจของทั้งสามยิ่งนัก
“แล้วทำไมมิทราบ?? คนอย่างพวกฉันมันจะทำไม”ซองมินลุกขึ้นประจันหน้ากับชายหนุ่มทั้งสาม
“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่คนอย่างพวกนายมันรักใครไม่เป็น”คยูฮยอนเอ่ยสั้นๆ คำที่ปวดร้าวส่งผลกระทบไปยังทั้งสามคน ใบหน้าหวานฉายแววกล้ำกลืนเพียงชั่วครู่แล้วปรับมาเป็นปกติ
“ใช่ เพราะคนอย่างพวกฉันมันรักใครไม่เป็น เพราะอย่างนี้ พวกฉันจะทำให้นายต้องหลงรักพวกฉันอีกครั้ง แล้วพวกฉันจะทำให้พวกนายต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว จะทำให้พวกนายต้องกลับมาสยบแทบเท้าของพวกฉันเนี่ยแหละ!”ฮยอกแจประกาศกร้าว ใบหน้าหวานฉายแววเด็ดเดี่ยว ทั้งยังมีความร้ายกาจแฝงในตัว
“พวกฉันก็จะคอยดูว่าผลมันจะเป็นยังไง”ฮันคยองสบตากับฮยอกแจด้วยความแข็งกร้าวไม่แพ้กัน
“ก็คอยดูไปแล้วกันว่าใครจะแพ้ หึ!”ซองมินมองหน้าคยูฮยอนก่อนจะยิ้มเยาะ เช่นเดียวกับทงเฮที่เก็บข้าวของเสร็จ ลุกขึ้นมา แล้วทั้งสามก็เดินจากไป
ไม่มีใครรู้...
ว่าภายใต้หน้ากากอันเย็นชาของชายหนุ่มทั้งสาม และใบหน้าอันร้ายกาจของหนุ่มหน้าหวานทั้งสาม
กลับมีเพียงความรู้สึกที่ชอกช้ำใจ ปวดร้าวอยู่ภายใน
...พวกนายจะกลับมาทำไม กลับมาทำให้พวกฉันเสียใจอีกหรอไง...
...การถูกพวกนายหมางเมิน ราวกับโดนมีดกรีดหัวใจซ้ำๆ ไม่มีทางหายไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อเดินเข้ามาในห้องพัก
ชั้น13 ห้อง13 เป็นมงคลเหลือเกิน!
ในห้องมีเตียงเดี่ยวสามเตียง โต๊ะสามโต๊ะ ห้องน้ำในตัวหนึ่งห้อง ตู้เสื้อผ้าและตู้เก็บของอย่างสามตู้ นับว่าเป็นห้องที่ขนาดกำลังพอดี ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป
แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางทั้งสามมีความสุขขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว
จะมีความสุขได้อย่างไร...
เมื่อเป้าหมายครั้งนี้...
...คือคนที่ตนเลือกละทิ้งเพื่อไม่ให้เขาต้องเจ็บปวด
...ฆ่าคนที่รักแลกกับอิสรภาพ แต่หากไม่ฆ่า ก็ต้องเป็นนักฆ่าต่อไป...
...จะเลือกทางใดก็มีแต่ปลายทางที่เจ็บปวด...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
I'm back!!!
หายไปเป็นเวลาเกือบปีเพราะสาเหตุต่างๆมากมาย
สัญญาไว้แล้วนะคะว่าไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน
อาจจะหายไปนานแต่ก็จะกลับมาแต่งให้ได้
คุณผู้อ่านยังอยู่กันมั้ยเอ่ย??
ตอนนี้จะอัพสองเรื่องพร้อมกันเลย 555+
เผลอๆอาจจะเป็น3-4ด้วยเนี่ย= =a
เอาเหอะ
บอกสั้นๆไว้แล้วกันว่า
I'm back and I miss you all!!!
สู้ตายค่ะ!!!
ความคิดเห็น